ฝ่าวิกฤติพลิกรักท่านอ๋อง นิยาย บท 9

" ปล่อยข้าได้แล้ว! " อิงฮวาใช้ข้อศอกกระทุ้งหน้าท้องของเทียนหรานเพื่อให้เขาเลิกกอดโอบเอวนางสักที เทียนหรานแกล้งตีหน้ามึนทำเป็นไม่เข้าใจในสิ่งที่นางพูด

" ข้าไม่เข้าใจสิ่งที่เจ้ากำลังบอกข้าสักนิด " อิงฮวาเตรียมจะใช้ข้อศอกกระทุ้งหน้าท้องของเทียนหรานอีกครั้ง แต่ครานี้ไม่สำเร็จเพราะว่าเทียนหรานใช้ความไวรวบข้อมือทั้งสองของนางเอาไว้

" เทียนหราน! เจ้าจะหน้าหนาเกินไปแล้วนะ! น้องของข้ามองอยู่เจ้าไม่เห็นหรืออย่างไรกัน! หรือว่าความจนบ้านข้ามันทำให้เจ้าตาบอดหรืออย่างไร!! " เทียนหรานหันไปมองชุนจิ้งและชิวเถียนก่อนจะกระดิกนิ้วเรียกเด็กๆ ให้เข้ามาหา ชุนจิ้งและชิวเถียนเดินเข้าไปหาอย่างเชื่อฟังทันที

" หากพวกเจ้าไม่เข้ามากวนข้ากับพี่สาวเจ้า ข้าจะให้รางวัลเป็นอาหารอร่อย ๆ และเนื้อชิ้นใหญ่กับพวกเจ้า " เทียนหรานออกอุบายล่อลวงเด็กๆ ทันทีที่พวกเขาเดินเข้ามาหาเทียนหราน ชุนจิ้งและชิวเถียนหันมามองหน้ากันก่อนจะหันไปมองพี่สาวของตนเอง

" อะแฮ่ม! ข้าเห็นว่าพี่สาวของข้าก็แลดูจะชอบท่านไม่น้อย งั้น... พวกข้าไม่รบกวนท่านกับพี่สาวของข้าแล้ว " ชุนจิ้งพูดจบก็ส่งสายตามองอิงฮวาเพื่อสื่อว่า ข้าขอโทษ แต่ข้อเสนอของพี่ชายท่านนี้ดูไม่เลวเลยทีเดียว อิงฮวามองตามหลังเด็กๆ อย่างไม่เชื่อสายตา ' เจ้าหมูตอนเอ๊ย! กล้าเห็นของกินดีกว่าพี่สาวได้อย่างไรกัน!! ข้าไปทำอะไรให้พวกเจ้าโกรธแค้นกัน! '

" ต่อจากนี้จะไม่มีผู้ใดเข้ามารบกวนข้ากับเจ้าแล้ว เช่นนั้น... " เทียนหรานมองอิงฮวาด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา

" หยุดคิดเดี๋ยวนี้เลยเทียนหราน! ข้าไม่มีวันยอมเจ้าเป็นครั้งที่สองหรอกนะ!! " อิงฮวาใช้สายตาตำหนิเทียนหรานอย่างไม่พอใจ เทียนหรานกระตุกยิ้มร้ายขึ้นพลางเค้นเสียงหัวเราะดังหึในลำคอ

" ที่แท้ข้าก็ทำให้เจ้าไม่พอใจนี่เอง ครานั้นข้าต้องขอโทษเจ้าด้วยแล้วกัน งั้นครานี้ข้ากับเจ้ามาทำกันใหม่ดีหรือไม่ " อิงฮวาทนไม่ไหวแล้วกับความยียวนกวนประสาทของเทียนหราน นางจึงตัดสินใจกัดแขนของเขาทันที เทียนหรานมองดูแมวน้อยอาละวาดจนกว่าจะพอใจ ซ้ำยังไม่ขัดขืนนางอีก องครักษ์ที่ยืนอยู่ด้านหลังเตรียมจะชักดาบออกมาปกป้องเจ้านาย แต่ก็ถูกเทียนหรานใช้สายตาเย็นชามององครักษ์อย่างไม่พอใจ ' หากกล้าทำร้ายคนของข้า! เจ้าเตรียมตัวลงไปพบบรรพบุรุษที่ยมโลกได้เลย! ' องครักษ์ถึงได้เก็บดาบเข้าฝักเหมือนเดิม

" เทียนหราน!! " อิงฮวามองหน้าเทียนหรานพร้อมกับส่งสายตาไม่พอใจให้กับเขา เทียนหรานกระตุกยิ้มพร้อมกับมองใบหน้าหวานของอิงฮวากลับ

" ข้ายินยอมให้เจ้ารอบที่สองเองก็ได้ " เทียนหรานกระซิบข้างหูอิงฮวาด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำชวนลุ่มหลงด้วยน้ำเสียงเซ็กซี่อันเย้ายวนรัญจวนใจ

" เจ้านี่มัน!!! " อิงฮวายังไม่ทันจะได้ต่อว่าชายหนุ่มตรงหน้า  ก็ถูกเทียนหรานตัดกำลังด้วยการโน้มใบหน้าหล่อคมก้มลงจุมพิตริมฝีปากหวาน องครักษ์รีบเอามือขึ้นมาปิดตาพร้อมกับหันหลังหนีให้ ริมฝีปากหวานเผยอออกเล็กน้อยเพื่อโกยอากาศเข้าปอด เทียนหรานจึงใช้มือขวารวบเอวอิงฮวาเอาไว้ ส่วนมือซ้ายกดท้ายทอยร่างบางเบาๆ 

" อื้อ!! อ่ะ! " อิงฮวาพยายามผลักเทียนหรานออกด้วยสองมือ แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไร้ผล เทียนหรานลืมตาลอบมองใบหน้าหวานที่ใกล้จะหมดลมหายใจ  เขาจึงผละริมฝีปากออกจากอิงฮวาช้าๆ เลื่อนริมฝีปากหนาจุมพิตหน้าผากมนของนางอย่างลืมตัว

" เจ้าเป็นของข้าแล้วเหมียวน้อย " เทียนหรานกระตุกยิ้มเล็กน้อย พลางใช้มือซ้ายลูบศีรษะอิงฮวาที่กำลังนอนซบไหล่เขาด้วยความอ่อนเพลีย

" คนโกหก!! " เสียงหนุ่มน้อยตะโกนเสียงดังพลางชี้นิ้วไปที่เทียนหราน เทียนหรานหันไปมองตามต้นเสียงก็พบว่าคนที่กำลังขี้หน้าด่าเขาคือน้องชายของอิงฮวา

" เจ้าหมายถึงใครกัน " เทียนหรานแสยะยิ้มเล็กน้อยจนทำให้ชุนจิ้งน้อยถึงกลับกลัวหัวหด ชุนจิ้งกำมือแน่นพลางรวบรวมความกล้าช่วยเหลือพี่สาวของตน

" ท่านบอกกับข้าว่าจะไม่รังแกพี่สาวของข้า!! " เทียนหรานลอบสายตาชำเลืองหญิงสาวที่นอนซบไหล่ด้วยใบหน้าหวานชวนเย้ายวนก่อนจะกลับมามองชุนจิ้งน้อยที่กำลังทำใจสู้เสืออยู่

" หึ! ข้ารังแกนางตอนอยู่บนเตียงเท่านั้นแหละ " เทียนหรานยกนิ้วชี้ขึ้นมาทาบริมฝีปากหนาพลางส่งสัญญาณว่าให้เก็บเป็นความลับ ชุนจิ้งน้อยที่ไม่รู้ประสีประสามองเทียนหรานด้วยสายตางุนงงเป็นเชิงบอกว่า สรุปแล้วท่านรังแกพี่สาวข้าอยู่หรือไม่?! แต่ยังไม่ทันที่ชุนจิ้งจะเข้าใจความหมายโดยนัย เทียนหรานก็อุ้มร่างของอิงฮวาในท่าเจ้าสาว

" เหมียวน้อยของข้าสิ้นฤทธิ์เสียแล้ว " เทียนหรานมองใบหน้าหวานที่กำลังแดงก่ำก่อนจะเดินผ่านชุนจิ้งน้อยไป ชุนจิ้งน้อยรีบเดินมาขวางทางเทียนหรานเพื่อที่จะไม่ให้เขาอุ้มพี่สาวหนีไป เทียนหรานมองชุนจิ้งก่อนจะเดินผ่านไปอีกครั้ง

" พาครอบครัวนางไปหาของอร่อยๆ แทนข้าที " สิ้นเสียงทุ้มของเทียนหราน องครักษ์ก็เดินมาจับตัวชุนจิ้งอุ้มพาดบ่าและพาเข้าไปในบ้าน ชุนจิ้งพยายามดิ้นรนขัดขืนแต่แรงของเด็กก็ไม่สามารถแรงของผู้ใหญ่ได้ ชุนจิ้งน้อยจึงยอมจำนน