ฝ่าวิกฤติพลิกรักท่านอ๋อง นิยาย บท 5

ดรุณีน้อยกำลังเก็บกวาดใบไม้บริเวณหน้าบ้านอย่างตั้งใจ อิงฮวาผละสายตาจากไม้กวาดมองไปรอบๆ บ้าน ด้วยสายตาชวนหวนคิดถึงวันวาน

" ผ่านไปสองวันแล้วสินะ " คงจะเป็นข่าวใหญ่ไม่น้อยเลยล่ะมั้ง หัวข้อข่าวคงจะเป็นแบบ นักศึกษาดับอนาถ สาเหตุการตาย ไมโครเวฟระเบิด อิงฮวานึกย้อนถึงวันที่ตัวเองมาที่นี่ก็อดหัวเราะไม่ได้ สถานการณ์ทางบ้านเริ่มดีขึ้นมานิดหน่อย ถึงจะไม่มากแต่ก็เป็นพัฒนาการที่ดี อีกอย่าง... ต่อไปนี้นางจะไม่โดดเดี่ยวอีกแล้ว อิงฮวาเหมือนจะนึกขึ้นมาได้จึงเอาไม้กวาดไปเก็บแล้วเดินเข้าบ้านไป อิงฮวาจึงตัดสินใจที่จะเริ่มต้นลงทุนธุรกิจเป็นของตัวเอง นางจึงจำเป็นต้องไปสำรวจตลาดการค้าก่อนเป็นอย่างแรก อิงฮวาจึงเดินทางเข้าไปในเมืองพร้อมกับเด็กๆ ระหว่างทางไปในเมืองก็มีเกวียนวัวคันหนึ่งผ่านมา อิงฮวาจึงขอติดขึ้นเกวียนไปด้วย จนนางและเด็กๆ ก็มาถึงหน้าประตูเมือง อิงฮวาจับมือเด็กๆ ไว้ เนื่องจากกลัวจะพลัดหลงกันระหว่างทาง ยิ่งเป็นตลาด ผู้คนก็พลุกพล่านเยอะเป็นธรรมดาเช่นกัน และมีโอกาสเสี่ยงสูงมากๆ อีกด้วย ที่เด็กๆ จะพลัดหลงจากนาง

" ชุนจิ้ง ชิวเถียน เป็นเด็กดีอย่าดื้อนะ " อิงฮวาลูบหัวเด็กๆ ก่อนจะจูงมือเด็กๆ ไปตามทาง โดยที่ชุนจิ้งพี่รองของบ้านเป็นคนอุ้มตันฉีน้อย ระหว่างทางเดินเพื่อสำรวจการตลาดอิงฮวาก็พบกับเกี้ยวคุ้นตาจึงทำเป็นไม่เห็นและไม่สนใจ แต่ก็ไม่ทันระวังจึงเดินชนกับชายอีกคนที่เดินผ่านมา

" ขอโทษท่านชายด้วย " อิงฮวารีบก้มหัวขอโทษทันทีก่อนจะเงยหน้ามองท่านชายตรงหน้า ใบหน้าดูเรียวจมูกโด่งได้รูป ดวงตากึ่งเรียวกึ่งกลมก็มิปาน คิ้วเรียวหนาเรียงกันสวยสง่า บวกกับลักยิ้มทั้งสองข้างจึงทำให้รับกับใบหน้า เทพเจ้ารอยยิ้มชัดๆ

" ข้าไม่เป็นอะไร เจ้าบาดเจ็บตรงที่ใดหรือไม่ " ท่านชายผู้นั้นยิ้มให้กับอิงฮวา รอยยิ้มที่เป็นมิตรนั้น นางไม่เจอนานแล้ว เมื่อนึกขึ้นได้อิงฮวาก็ส่ายหน้า

" ข้าไม่เป็นอะไร ตายจริง! ข้าทำให้เสื้อผ้าท่านชายเลอะเสียแล้ว " อิงฮวาก้มหน้าลงอีกครั้งเพราะรู้สึกผิดจริงๆ เมื่อท่านชายเห็นท่าทางไร้เดียงสาก็อดยิ้มไม่ได้

" เจ้าอย่ากลัวไปเลย ข้าเป็นคนใจดีไม่ถือสาเอาความเจ้าหรอก ไม่ทราบว่าแม่นางชื่ออะไรรึ? " อิงฮวาลังเลสักพักจึงจะตอบคำถามของเขา

" อิงฮวาแซ่หลิน นี่คือน้องๆ ของข้า ชุนจิ้ง ชิวเถียน แล้วก็ตันฉีน้อย " อิงฮวาแนะนำน้องๆ ให้คนอื่นรู้จักเป็นครั้งแรก ทำให้เด็กมีปฏิกิริยาอ้าปากค้างเล็กน้อยโดยเฉพาะพี่รองอย่างชุนจิ้ง

" ข้าเสียมารยาทต่อเจ้าเสียแล้ว ข้าห้าวหมิงแซ่เหิง " อิงฮวาขมวดคิ้วเล็กน้อย แซ่นี้ช่างคุ้นหูนางยิ่งนัก คำพูดของแม่เล้าก็ลอยเข้ามาทันที ที่แท้ก็พี่น้องกับคนนั้นหรอกหรือ? อิงฮวาบนหน้าปรากฏคำถามที่อยากจะถามมากมายเสียจนเก็บสีหน้าไม่อยู่ ห้าวหมิงก้มหัวลงมานิดหน่อยแล้วเอียงคอนิดๆ มองใบหน้าที่ไร้คำถามแต่บนหน้าปรากฏคำถามมากมายที่อยากจะถาม

" เจ้าสงสัยอะไรหรือไม่? " เหมือนคุณชายเหิงท่านนี้จะไม่โง่แถมดูออกอีกด้วยว่านางมีเรื่องอยากจะถามเขาด้วย

" ท่านชายรู้ได้อย่างไรกัน? " อิงฮวาจึงยิ้มแก้เขินอายทันที นิ้วชี้ของห้าวหมิงแตะเบาๆ ระหว่างกลางคิ้วทั้งสองของนาง

" เจ้าคิดอะไรก็แสดงออกทางสีหน้าหมด " ห้าวหมิงยิ้มขึ้นอย่างเอ็นดู อิงฮวาก็รู้สึกละอายใจ บ้าจริง! คนอื่นดูออกหมด!

" เอ่อ... ไม่ทราบว่าคุณชายเหิงมีพี่น้องหรือไม่? " อิงฮวาจึงตัดสินใจถามออกไป ห้าวหมิงได้ฟังก็หัวเราะขึ้นมาเล็กน้อย

" เหตุใดแม่นางจึงคิดเช่นนั้นกันเล่า? " ห้าวหมิงไม่ตอบแต่เปลี่ยนเป็นการถามนางกลับ อิงฮวาจึงตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้ห้าวหมิงฟัง ห้าวหมิงยืนฟังอย่างตั้งใจตั้งแต่ต้นจนจบ จึงได้รู้ที่มาที่ไปการแลกเปลี่ยนของนางกับคนแปลกหน้า ตอนฟังก็ดูตกใจบ้าง แต่ก็ไม่ได้ขัดจนนางเล่าจบ ห้าวหมิงฟังจบก็ใช้พัดพับที่เข้าที่มือของตัวเองด้วยอารมณ์ไม่พอใจเป็นอย่างมาก อิงฮวามองการกระทำของห้าวหมิงด้วยสีหน้านิ่งไป นี่เขาอินเรื่องของข้าขนาดนี้เชียวรึ!?

" เรื่องราวก็เป็นอย่างที่ข้าเล่าให้ท่านฟังไปนั่นแหละ " อิงฮวามองเขาด้วยใบหน้าไร้เดียงสา ห้าวหมิงส่ายหน้าทันที

" แม่นาง... ข้าจะบอกให้เอาบุญนะ ข้าเป็นบุตรผู้เดียวของใต้เท้าเหิง เจ้าโดนคนผู้นั้นหลอกลวงเสียแล้ว! " อิงฮวาได้ฟังก็พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ

" มีเรื่องอะไรกันรึ? " แต่ไม่ทันที่จะพยักหน้ารับเสร็จ ก็มีท่านชายอีกคนมาร่วมวง ' พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มา '

" เจ้ามาก็ดี คนชั่วช้าที่ใดกันก็มิรู้ บังอาจใช้แซ่ของข้าหลอกลวงแม่นางหลิน มิหนำซ้ำยังบังอาจอ้างชื่อเจ้าในการค้าขายกับนางอีก อย่าให้ข้ารู้นะว่าคนชั่วผู้นั้นเป็นใคร " ห้าวหมิงพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ อิงฮวาอ้าปากค้างทันที

" เขา... เป็นเขา... " อิงฮวาชี้นิ้วขึ้นเพื่อบ่งบอกว่าชายตรงหน้านี่แหละ คือคนที่ทำทำการค้ากับนาง

" เป็นเจ้าเองรึ!! ช่างกล้าทำเลวชั่วช้าสิ้นดะ... " ห้าวหมิงเงียบกลางคันทันที เทียนหรานมองหน้าห้าวหมิงด้วยสีหน้าที่ยากจะคาดเดาอารมณ์ของเขาได้ ห้าวหมิงเปลี่ยนเป็นยิ้มเจื่อนให้กับเทียนหราน ไม่คิดไม่ฝันว่าคนที่กล้ากระทำจะเป็นคนที่สนิทของเขาเอง

" ข้าไม่เห็นจำได้ว่าข้าเคยบอกกับแม่นางว่าข้าแซ่เหิง " เทียนหรานหันไปมองอิงฮวาด้วยสายตาดั่งเสือจะขย้ำเหยื่อ

" แต่เจ้าก็ไม่ได้ปฏิเสธนี่!! " อิงฮวายกมือขึ้นมาเท้าสะเอวต่อหน้าเทียนหราน เพื่อบ่งบอกว่าสิ่งที่นางพูดเป็นความจริง

" หึ!! เห็นทีข้าคงต้องสั่งสอนเจ้าใหม่เสียแล้ว " เทียนหรานพูดไม่ทันขาดคำก็อุ้มอิงฮวาพาดบ่าทันที โดยไม่สนใจคนรอบๆ ตลาดที่กำลังสนใจพวกเขาเป็นจุดเดียว

" ปล่อยข้านะ!!! " อิงฮวาดิ้นโวยวายใส่เทียนหรานกลับ พยายามใช้มือทั้งสองข้างตีเทียนหรานซ้ำๆ