ฝ่าวิกฤติพลิกรักท่านอ๋อง นิยาย บท 4

อิงฮวาตื่นแต่ยามเหม่า เธอตื่นขึ้นมาเป็นคนแรกของบ้าน อิงฮวาลุกขึ้นจากที่นอน เพื่อไปล้างหน้าแปรงฟัน

" เอาหินนั่นไปขายได้ไหมนะ... ถ้าเขาไม่มาทำตาสัญญาก็เอาไปขายละกัน"  อิงฮวาพูดออกมาในขณะที่ล้างหน้าไปพลาง ใช้ก้านหลิวขัดฟันไปพลาง เมื่อเสร็จกิจวัตรนางก็เดินไปที่ครัว อิงฮวาเปิดฝาถังไม้เก็บข้าวสาร ข้าวสารเหลือเพียงหนึ่งถ้วยตวงเท่านั้น หรือเทียบเท่ากับ 3 เหลียง 3 เฟิน ตามหน่วยวัดน้ำหนักสมัยก่อน อิงฮวาปิดฝาถังไม้ก่อนจะเดินออกไปนอกบ้าน ครั้งที่แล้วออกมากับชุนจิ้ง เห็นเพียงแค่แปลงผักเล็กๆ เท่านั้น นางจึงตัดสินใจเดินดูทั่วๆ บ้าน ก่อนจะพบเล้าไก่ขนาดย่อม อิงฮวาตาโตลุกวาวทันที

" ไก่จ๋า... ข้าขอยืมไข่ทองคำของเจ้าสักสองฟองได้หรือไม่ " อิงฮวาไม่พูดเปล่าก็รีบคว้าไข่ออกมาจากกองฟางแล้วรีบวิ่งหนีแม่ไก่ที่กำลังไล่ตามจิกนาง แม่ไก่ตีปีกพั่บๆๆ จนฝุ่นตลบตบอวลอยู่รอบๆ อิงฮวา แม่ไก่ส่งเสียกขันอย่างไม่พอใจแล้วเริ่มวิ่งไล่จิกอิงฮวา

" ขะ ข้าขอยืมก่อนไม่ได้หรือไง!! เจ้าอย่าขี้งกไปหน่อยเลย " อิงฮวาหลบซ้ายหลบขวาจากแม่ไก่ที่ไล่จิกนาง บัดนี้นางได้มีเพื่อนใหม่เป็นแม่ไก่ไปเสียแล้ว เมื่อไร้ที่สิ้นสุดกำบัง อิงฮวาก็เผชิญหน้ากับแม่ไก่โดยตรง แม่ไก่วิ่งด้วยสองขาตีปีกพั่บๆๆ เหมือนกำลังโมโห

" ถ้าเจ้าจิกข้าละก็!! เตรียมตัวเป็นไก่ย่างได้เลย! " อิงฮวาชี้นิ้วไปทางแม่ไก่พร้อมกับยื่นคำขู่ขั้นเด็ดขาดใส่แม่ไก่ แม่ไก่เดินกลับเข้าเล้าอย่างรู้ความ อิงฮวามองตาปริบๆ เหมือนไม่เชื่อสายตาตัวเอง

" นี่หมาหรือไก่เนี่ย... บทจะเชื่องก็เชื่องเกิน " อิงฮวาสบถออกมาก่อนจะเดินเข้าบ้านเอาไข่ไปวางไว้ในครัวแล้วเดินออกมาอีกครั้ง อิงฮวามองแปลงผักขนาดย่อมสักพัก

" บ้านเรามีแต่ผักสินะ " อิงฮวามองแปลงผักสักพักก่อนจะดึงแครอทออกมา 1  หัว และผักกาดขาวออกมาอีก 1 หัว อิงฮวาอุ้มผักกาดขาวเอาไว้ที่อกและก้มลงหยิบหัวแครอทขึ้นมาแล้วเดินเข้าห้องครัวอีกครั้งเพื่อเริ่มลงมือทำอาหารเช้า กลิ่นหอมฉุยลอยเข้าเตะจมูกของเด็กๆ ชุนจิ้งจึงเดินตามกลิ่นเข้ามาในครัว เห็นพี่สาวของบ้านกำลังใช้ของในครัวอย่างชำนาญมือ อิงฮวาเพิ่งสังเกตเห็นชุนจิ้งจึงหยุดผัดผักกาดขาวใส่ไข่

" ตื่นกันแล้วเหรอ? รออีกสักพักนะ " อิงฮวาเดินมาลูบหัวชุนจิ้งก่อนจะหยิบถ้วยไปสองใบ แล้วทำการตักแบ่งกับข้าวไว้สองถ้วย

" ชุนจิ้งไปตามน้องๆ มากินข้าวเถอะ พี่จะเอาไปป้อนท่านแม่เอง " อิงฮวาพูดจบก็วางผัดผักกาดขาวใส่ไข่ถ้วยหนึ่งมาตั้งกลางโต๊ะ ส่วนอีกถ้วยหนึ่งใสถาดเอาไว้ ต่อจากนั้นนางก็ทำหน้าที่ตักข้าวต้มใส่ไข่แบ่งให้เด็กๆ คนละถ้วย ก่อนจะตักให้แม่พร้อมไข่แดงที่ถูกข้าวต้มลวกจนสุก อิงฮวายกสำรับเข้าไปในห้องท่านแม่ ก่อนจะวางลงบนโต๊ะไม้เก่าๆ ข้างเตียงนอน

" ท่านแม่... ทานข้าวก่อนเถิด... " อิงฮวาค่อยๆ ประคองร่างของหว่านถิงขึ้นนั่งพิงหัวเตียง อิงฮวายกชามข้าวต้มมาเป่าสักครู่ก่อนจะตักผัดผักกาดใส่ไข่ตามด้วยข้าวต้ม อิงฮวาเป่าอาหารบนช้อนจนรู้สึกอุ่นๆ จึงป้อนหว่านถิง หว่านถิงกินไปพลางก็น้ำตาไหลออกมา อิงฮวาวางชามข้าวต้มก่อนจะปลอบผู้เป็นแม่

" ท่านแม่ร้องไห้ด้วยเหตุใดกัน... " อิงฮวาเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้ผู้เป็นแม่ หว่านถิงส่ายหน้าก่อนจะยกมือขึ้นมาปาดน้ำตา หว่านถิงกุมมือของอิงฮวาไว้ก่อนจะยิ้มอ่อนๆ ให้อิงฮวา

" เจ้าเป็นใครกันแน่... " หว่านถิงมองเข้าไปนัยน์ดวงตาของอิงฮวา นางทำเพียงยิ้มๆ ให้หว่านถิงเท่านั้น

" ท่านแม่หมายความเช่นไรกัน... ท่านรังเกียจข้าแล้วรึ? " อิงฮวาลูบมือหว่านถิงเบาๆ

" เจ้าไม่ใช่อิงอิง... ลูกสาวข้าตายไปแล้ว... " อิงฮวาเงียบไปสักพัก คงจะจริงสินะ สัญชาตญาณของความเป็นแม่หน่ะ ต่อให้หน้าตาเหมือนลูกตัวเองแค่ไหน แต่แม่เป็นคนรู้ดีที่สุดว่าคนไหนเป็นลูกของตัวเอง

" เจ้าเป็นใครกัน... " ท่ามกลางความอึดอัด หว่านถิงจึงถามขึ้น อิงฮวาปล่อยมือหว่านถิงเปลี่ยนมากุมมือตัวเองเอาไว้

" ข้าคือ หลินอิงฮวา มาจากปี 2020 และไม่รู้ว่าทำไมถึงมาอยู่ในร่างของลูกสาวท่านเช่นกัน... " อิงฮวาตัดสินใจบอกที่ไปที่มาของตัวเอง ในดวงตาเศร้าหมองจนเห็นได้ชัด หว่านถิงจึงลูบหลังเพื่อปลอบใจ

" เจ้าจากมาไกลเช่นนี้ พ่อแม่เจ้าไม่เป็นห่วงหรืออย่างไรกัน " หว่านถิงมองอิงฮวาด้วยความเอ็นดูเหมือนลูกหลาน อิงฮวาส่ายหน้า

" ไม่มีแล้ว... พ่อแม่ข้าตายไปตั้งนานแล้ว เหลือเพียงข้าคนเดียว ญาติพี่น้องก็ไม่มีใครต้องการข้า " หว่านถิงได้ฟังเรื่องราวก็รู้สึกสงสารอิงฮวาจับใจ การที่เด็กสาวคนหนึ่งโตมาอย่างโดดเดี่ยว คงจะเหงาน่าดู แต่การที่ไม่มีใครต้องการนางเลยนั้นช่างน่าสงสารยิ่งกว่า หว่านถิงจึงหยัดกายกอดด้านข้างของอิงฮวา

" ถ้าไม่รังเกียจครอบครัวข้า... เจ้าอยากมาเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวหรือไม่ แม้ฐานะทางครอบครัวจะไม่ดีแต่ข้ายินดีต้อนรับเจ้า " ความเป็นแม่ของหว่านถิงนั้นสูงมาก แม้ว่าอิงฮวาจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องทางสายเลือด แต่ก็ไม่เคยคิดรังเกียจอิงฮวา มิหนำซ้ำยังเอ็นดูเหมือนลูกสาว

" ข้าไม่ใช่ลูกสาวของท่าน... ถ้าท่านไม่รังเกียจข้าเป็นตัวแทนของอิงอิงได้นะ " หว่านถิงส่ายหน้าให้กับคำพูดของอิงฮวา

" เจ้าก็คือเจ้า จะแทนอิงอิงลูกสาวข้าได้อย่างไรกัน... มันไม่เหมือนกันนะ " หว่านถิงผละกอดจากอิงฮวาลูบหัวนางอย่างเอ็นดู