ฝ่าวิกฤติพลิกรักท่านอ๋อง นิยาย บท 8

" ผ่านมาสองวันแล้วสินะ! อ๋า!! สำรวจการตลาดก็ไม่ทั่วหนำซ้ำยังมีเทียนหรานคอยขัดขวางอีก! " อิงฮวาเอนกายนอนลงที่พื้นหญ้าในสวนผักแปลงเล็กๆ

" ท่านพี่เหนื่อยหรือ? งั้นท่านพี่เข้าไปพักในร่มไม้ก่อนเถอะ ท่านพี่นอนตากแดดตรงนี้จะไม่สบายเอานะ " ชุนจิ้งยื่นหน้าเข้ามาถามนางในขณะที่อิงฮวานอนราบไปกับพื้นหญ้า

" ท่านพี่ดื่มน้ำดับกระหายก่อน " ชิวเถียนยื่นถ้วยชาที่มีรอยแตกร้าว(ซึ่งบ่งบอกถึงสถานการณ์เงินของทางบ้าน)ให้กับอิงฮวา นางยิ้มรับก่อนจะรับถ้วยชามาถือไว้ในมือ ' ยังดีที่ข้ามีน้องๆ ที่น่ารักขนาดนี้ ' อิงฮวามองสองพี่น้องชุนจิ้งและชิวเถียนแล้วยิ้มอย่างอบอุ่น ' โตขึ้นน้องของข้าจะต้องมีอนาคตดีๆ เป็นแน่ เดี๋ยวนะ!! ถ้าน้องของข้าออกเรือนไปแล้วเจอผู้หญิงแย่ๆล่ะ! ข้าขอบอกไว้ก่อนเลย! หากหญิงสาวนางใดบังอาจกล้าทำร้ายน้องๆ ทั้งสามของข้าแม่จะถือสปาต้ายกกองทัพบุกไปถึงเรือนเหย้าแน่!! ' ชุนจิ้งและชิวเถียนมองหน้าพี่สาวที่กำลังขมวดคิ้วจนจะพันกันยุ่งเหยิงไปหมดแล้ว

" ท่านพี่ไม่สบายหรือ? " ชิวเถียนถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าอิงฮวานิ่งเงียบไปนานมิหนำซ้ำยังขมวดคิ้วเข้าหากันอีก อิงฮวาได้ยินเสียงของชิวเถียนจึงหยุดคิดฟุ้งซ่าน

" พี่สบายดี แค่กังวลเกี่ยวกับพวกเจ้านิดหน่อย เมื่อพวกเจ้าออกเรือนกันไปแล้วน่ะ " อิงฮวาดื่มน้ำดับกระหายให้คอชุ่มชื้น ชุนจิ้งและชิวเถียนเอียงคอมองพี่สาวอย่างสงสัย

" ข้าคงจะวุ่นวายเกี่ยวกับพวกเจ้าไปสินะ " อิงฮวาพูดแทรกขึ้นเพื่อทำลายบรรยากาศอันเงียบสงัด

" ช่างเถอะ พวกเราเข้าไปพักในร่มกันเถอะ เดี๋ยวพี่จะผ่าแตงโมมาให้นะ " อิงฮวาลุกขึ้นยืนทันที ก่อนที่จะบิดขี้เกียจเล็กน้อย ชุนจิ้งและชิวเถียนมองพี่สาวของตนเองที่ยามนี้กลับดูสง่างามเหลือเกิน ใบหน้าของเด็กน้อยทั้งสองเริ่มมีสีแดงมาแต่งแต้มบนแก้มนุ่ม อิงฮวายกมือขึ้นมาอังหน้าผากเด็กทั้งสองทันที

" ไม่รีบเข้าร่มจะไม่สบายเอานะ " มือบางของอิงฮวาอังหน้าผากชุนจิ้งกับชิวเถียนแล้วกลับไม่รู้สึกร้อนอิงฮวาจึงเดินอ้อมไปทางข้างหลังเด็กๆ แล้วพาน้องทั้งสองมาพักใต้ร่มไม้ เด็กๆ นั่งพักใต้ร่มไม้อย่างว่าง่าย อิงฮวาจึงเดินเข้าไปในบ้านเพื่อหั่นแตงโม อิงฮวานำแบ่งไว้เป็นสองส่วน ส่วนแรกแบ่งเอาไว้ให้ท่านแม่กับตันฉีน้อย ส่วนที่สองแบ่งเอาไว้ให้ชุนจิ้ง ชิวเถียนและตนเอง อิงฮวาทำการจัดแต่งจานผลไม้อย่างสวยงาม แม้การตกแต่งจะไม่เข้ากับภาชนะก็ตาม แต่ก็ไม่ได้ทำให้การตกแต่งผลไม้นั้นดูไม่น่ากิน เมื่ออิงฮวาจัดแต่งเสร็จก็ยกส่วนแรกนำไปให้ท่านแม่ที่กำลังดูแลตันฉีน้อยอยู่ ตั้งแต่ที่กลับมาจากตัวเมืองคราวนั้น ท่านแม่ก็ดูแข็งแรงขึ้นมาบ้าง ไม่อยากนึกถึงสภาพก่อนหน้านี้เลย อิงอิงดูแลแม่และน้องๆ อย่างไรกันนะ

" ท่านแม่อย่าฝืนร่างกายมากเลย ท่านเพิ่งจะฟื้นตัวได้ไม่นานเองนะ " อิงฮวาวางจานผลไม้ลงตรงโต๊ะไม้เก่าๆ ข้างหัวนอนของหว่านถิงก่อนจะมานั่งข้างนาง หว่านถิงยิ้มอ่อนๆ ออกมา ก่อนจะเอื้อมมือขึ้นมาเช็ดเศษโคลนที่ติดแก้มของอิงฮวา

" เจ้าเองก็อย่าฝืนเช่นกัน บ้านของข้าแท้ๆ ทำให้เจ้าลำบากแล้ว " อิงฮวายกมือขึ้นมากุมมือหว่านถิงเอาไว้

" ตอนนี้ข้าเป็นลูกของท่านแล้ว ข้าเป็นพี่ใหญ่ของบ้านอีกด้วย สิ่งของทุกอย่างในบ้านข้าล้วนต้องรับผิดชอบหมด " หว่านถิงน้ำตาคลอทันที ทั้งๆ ที่นางเป็นแม่คนแล้วแท้ๆ แต่ยังให้ลูกลำบากขนาดนี้ อิงฮวาสวมกอดหว่านถิงทันที

" ข้าสัญญาว่าจะทำให้บ้านของเราดีขึ้น " อิงฮวาลูบหลังหว่านถิงเบาๆ เพื่อปลอบใจนาง เมื่อหว่านถิงรู้สึกดีขึ้นอิงฮวาก็กลับไปทำแปลงผักต่อพร้อมกับจานผลไม้

" ท่านชอบพี่สาวของข้าหรือ? " 

" อืม " เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กๆ ดังขึ้นพร้อมกับเสียงของคนแปลกหน้า อิงฮวาจึงรีบสาวเท้าไปหาเด็กๆ ที่ใต้ร่มไม้หลังบ้าน อิงฮวาวางจานผลไม้ลงพร้อมกับหยิบด้ามไม้กวาดเก่าๆ ขึ้นมาแล้วมาบังเด็กๆ เอาไว้

" เจ้าเป็นใคร! ต้องการอะไร! บ้านข้าทรุดโทรมขนาดนี้ไม่มีอะไรให้เจ้าขโมยหรอกนะ! ถ้าจะหลอกเอาน้องๆ ของข้าไปขายก็ข้ามศพข้าไปก่อน!! หากเจ้าแตะต้องน้องๆ ของข้าแม้แต่ปลายเล็บแม่จะพาเจ้าไปพบยมโลกเอง!! " อิงฮวาตั้งท่าเตรียมพร้อมจะโจมตีขึ้น

" พี่อิงใจเย็นก่อน ท่านจำพี่ตงหัวไม่ได้หรือ? " ชุนจิ้งปลอบใจให้อิงฮวาใจเย็นลงก่อนที่จะเกิดเรื่อง อิงฮวาเหลือบสายตามองสำรวจชายตรงหน้าทันที ' ตงหัวหรือตรงหัว? จะให้ข้าตีตรงไหนก่อนล่ะ? ' เมื่อชุนจิ้งเห็นท่าทีพี่สาวไม่สบอารมณ์นักจึงอธิบายเพิ่ม

" พี่อิงลืมพี่ตงหัวแล้วหรือ? ท่านพี่กับพี่ตงหัวรักกันไม่ใช่หรือ? " อิงฮวายกนิ้วชี้เข้าหาตัวเองทันทีพร้อมกับมองหน้าชุนจิ้งและชิวเถียนด้วยความมึนงง

" ข้าเนี่ยนะ? กับตาตี๋เนี่ยน่ะเหรอ!? " ชุนจิ้ง ชิวเถียนและตงหัวต่างพยักหน้าพร้อมเพรียงกัน ' เอ็งจะพยักหน้าด้วยทำไมห๊ะตงหัว!! อิงอิง... รสนิยมในการเลือกผู้ชายของเจ้าช่างห่วยแตกสิ้นดี! ดูแขนเล็กๆ นั่นสิ! แค่โดนเข็มฉีดยาก็แทบจะทะลุแล้วมั้ง! เจ้าชอบไปได้อย่างไรกัน? เพราะเขารวยเหรอ? ' ตงหัวมองอิงฮวาที่มองตนเองแปลกๆ แถมนางยังไม่พูดอะไรอีก หนำซ้ำยังมองเขาตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าและปลายเท้าจรดหัวอย่างกับกำลังคิดอะไรอยู่

" พอข้ารู้ข่าวว่าเจ้ากระโดดน้ำฆ่าตัวตายเพื่อข้าคราวนั้น ข้าก็กินไม่อิ่มนอนไม่หลับมาตลอดเลยนะอิงอิง " ' ไอ้ธอร์แหล! มองดูจากนอกโลกยังรู้เลยว่าปลอมแค่ไหน! ผู้หญิงธอร์แหลยังไม่น่ากลัวเท่าผู้ชายธอร์แหลเลย! บอกข้าว่ากินไม่อิ่มนอนไม่หลับงั้นรึ? ดูจากสภาพน่าจะเป็นผู้ชายที่กินเยอะแต่น้ำหนักไม่ขึ้นมากกว่า! แล้วที่เอ็งบอกว่านอนไม่หลับข้าไม่เห็นขอบตาเจ้าดำเลย! ไอ้ธอร์แหลนี่จะแถหรือไง!! ' ชุนจิ้งเห็นพี่สาวของตนเองเงียบไปนานแล้วสายตากำลังด่าทอนั่นอีก ชุนจิ้งจึงจับชายแขนเสื้ออิงฮวาแล้วกระตุกเบาๆ ' แหม... ด่าเพลินไปหน่อย ' อิงฮวาแสร้งยิ้มขึ้นอ่อนๆ

" ข้าต้องขอโทษเจ้าด้วย แต่ข้าจำอะไรเกี่ยวกับเจ้าไม่ได้เลย " อิงฮวายกยิ้มอย่างใจจริงแต่แววตากลับไม่ยิ้มตาม

" ข้าผิดเอง... ที่ไม่บอกเจ้าก่อนหน้านี้ " ตงหัวก้มหัวลงเล็กน้อยเพื่อขอโทษอิงฮวา