ฝ่าวิกฤติพลิกรักท่านอ๋อง นิยาย บท 6

ดรุณีน้อยเดินออกมาจากเกี้ยวด้วยสีหน้าท่าทางฉุนเฉียว โดยมีชายร่างสูงของเทียนหรานเดินตามออกมาเสื้อผ้าของเทียนหรานหลุดลุ่ยไม่เรียบร้อยบางส่วน แต่บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้มอันน่าสะพรึง คนในตลาดต่างสนใจไม่น้อยบ้างก็จับกลุ่มคุยกัน บ้างก็ต่อว่าอิงฮวา แต่นางหาได้สนใจคนเหล่านี้ไม่ อิงฮวาหันหลังกลับไปยืนกอดอกมองร่างสูงของเทียนหรานด้วยสีหน้าไม่พอใจ

" เหล่าน้องๆ ของข้าล่ะ! " อิงฮวาจ้องมองใบหน้าของเทียนหรานที่ยิ้มกวนประสาทตลอดเวลาใส่นาง เทียนหรานทำท่านึกคิดสักครู่ก็เปลี่ยนสีหน้าโดยพลัน

" เจ้าอยากได้น้องคืนก็ทำให้ข้าพอใจก่อนสิ " น้ำเสียงทุ้มสุขุมของเทียนหรานช่างไม่รื่นหูสำหรับอิงฮวาเลยสักนิด ' หน็อย!! นายคิดว่าเอาชนะฉันได้เหรอ!! ' ร่างบางอิงอิงฮวาเริ่มตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จและบีบน้ำตาให้ไหลออกมาดั่งกับสั่งน้ำตาได้ก็มิปาน

" พี่ชายมาหาข้าเช่นนี้... ภรรยาที่บ้านท่านรู้หรือไม่... หากนางรู้เข้านางจะกล่าวหาว่าข้าล่อลวงท่านเป็นแน่... ทั้งๆ ที่ท่านน่ะ... " อิงฮวาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเมื่อนางพูดจบก็หันหน้าหลบหนีแล้วแอบยิ้มอย่างสะใจ เทียนหรานไม่พูดอะไรมิหนำซ้ำยังสนุกที่ได้ดูละครลิงอีก อิงฮวาประชันหน้ากับเทียนหรานอีกครั้งก่อนจะแกล้งทรุดเข่านั่งลงท่ามกลางคนที่มุงดู

" พี่ชาย... ได้โปรด... อย่าล่อลวงด้วยถ้อยคำว่ารักข้าอีกเลย... ข้ารู้สึกเวทนาตัวข้าเหลือเกินเมื่อได้ยิน... " เทียนหรานเดินเข้ามาใกล้ๆ อิงฮวาก่อนจะชันเข่าขึ้นมาข้างหนึ่ง เขาค่อยๆ เลื่อนใบหน้าเข้าหาอิงฮวาช้าๆ ก่อนจะกระซิบกระซาบกับนาง

" หากเรื่องลวงของเจ้าแลกเปลี่ยนเป็นเงินตราได้ เจ้าคงจะมีเงินมากมายใช้จนไม่หมดไม่สิ้นสินะ " เทียนหรานลุกขึ้นยืนก่อนจะกระตุกยิ้มแล้วโยนถุงเงินให้กับอิงฮวา อิงฮวาอับอายที่ทำให้ตัวเองขายหน้าจึงหยิบถุงเงินนั้นขึ้นมาแล้วปาใส่หัวของเทียนหรานด้วยความโมโห เทียนหรานที่เก่งทั้งวรยุทธ์และกำลังภายในกลับหลบถุงเงินแล้วคว้ารับถุงเงินเอาไว้ ทำให้อิงฮวารู้สึกเจ็บใจที่ไม่สามารถทำอะไรผู้ชายคนนี้ได้เลย

" จะมากเกินไปแล้วนะเทียนหราน! คืนน้องชายของข้ามาได้แล้ว! ข้าไม่สนุกด้วยนะ! " อิงฮวาเริ่มหมดความอดทนกับกิริยาของเทียนหรานจึงเท้าสะเอวใส่เขาด้วยความโมโห เทียนหรานเผยรอยยิ้มอย่างพึงพอใจออกมาที่ตัวเองสามารถยั่วโทสะของอิงฮวาจนนางนั้นโกรธเคืองเขา เทียนหรานจัดเสื้อผ้าอาภรณ์ของตนเองให้เรียบร้อย อิงฮวาที่ไม่มีอะไรจะต่อรองจากเขาได้เนื่องจากน้องชายและน้องสาวก็ถูกเขาจับเอาไว้เป็นตัวประกัน อิงฮวาทำไม้ทำมืออยากจะฆ่าเทียนหรานให้รู้แล้วรู้รอดไปแต่พอเขาหันมานางก็ยืนนิ่งๆ แล้วยิ้มหวานให้กับเทียนหราน

" ยิ้มอะไรของเจ้า โมโหจนเลอะเลือนไปหมดแล้วหรืออย่างไร " เทียนหรานพูดจบก็เดินผ่านร่างของอิงฮวาไปหน้าตาเฉย พอหันหลังให้นางก็อดที่จะยกยิ้มไม่ได้ อิงฮวาแม้จะไม่พอใจเทียนหรานก็ได้แต่เดินตามหลังของเขาไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ อิงฮวาเดินตามหลังของเทียนหรานจนมาถึงโรงน้ำชา เมื่อองครักษ์หันมาเห็นเทียนหรานก็รีบลุกขึ้นยืนอย่างชายอกสามศอก อิงฮวายกนิ้วโป้งขึ้นมาชมเชยองครักษ์พร้อมกับเอ่ยชม

" เจ้าดูแลเด็กๆ ดีไม่ต่างจากคุ้มครองท่านชายของเจ้าแม้แต่น้อย " อิงฮวาชมเชยองครักษ์จบก็เดินไปหาเขา อิงฮวากระแอมไอเบาๆ เพื่อบอกองครักษ์ของเทียนหราน

" ข้าขอน้องสาวของข้าคืนด้วย " เมื่อองครักษ์ได้ยินก็รีบอุ้มตันฉีน้อยคืนอิงฮวาไป

" พี่อิง... ท่านชายผู้นี้ดูแลพวกเราดีมาก แถมยังมีของอร่อยๆ อีกต่างหาก " ชุนจิ้งเริ่มคุยโม้โอ้อวดทันทีพลางก็ชี้นิ้วไปทางห้าวหมิง เมื่อห้าวหมิงเห็นอิงฮวาเขาก็ยิ้มรับเบาๆ อิงฮวามองไปทางน้องรองอีกคนอย่างชิวเถียนที่กำลังนั่งกินน่องไก่อย่างเอร็ดอร่อย มิหนำซ้ำยังแอบนำไก่บางส่วนยัดใส่ในเสื้อเพื่อนำกลับไปให้ท่านแม่อีก อิงฮวาจึงเดินไปหาชิวเถียนก่อนจะลูบหัวน้องชายเบาๆ

" รบกวนข้าขอท่านชายนำห่อกลับบ้านได้หรือไม่ " อิงฮวาหันไปถามเทียนหรานเพื่อขอเขาโดยตรง เทียนหรานเมื่อได้ยินก็ยกยิ้มเบาๆ ก่อนจะพยักหน้ารับ

" บอกเถ้าแก่ทำอีกชุดนำกลับบ้าน " องครักษ์รับคำสั่งก่อนจะเดินออกไป อิงฮวาจึงหันมาสอนชิวเถียนเพื่อไม่ให้เสียมารยาทอีก

" ชิวเถียน... เจ้าไม่ควรเก็บซ่อนสิ่งของโดยที่ไม่ถามเจ้าของก่อนเข้าใจไหม หากเจ้าของรู้เข้า เจ้าจะถูกกล่าวหาว่าเป็นขโมย " อิงฮวาทำได้เพียงแค่สอนน้องชายของอิงอิงได้เท่านั้น ชิวเถียนจึงยอมเอาไก่ที่ซ่อนไปออกมาคืน อิงฮวาเมื่อได้เห็นว่าน้องชายของตนเองซ่อนของได้เยอะแค่ไหนถึงกลับตกตะลึงตาค้างทันที ' โอ้พระเจ้า! เจ้าเอาไก่ทั้งตัวไปซ่อนไว้ที่ไหนกัน!! ตัวเจ้าเองก็ออกจะตัวเล็กขนาดนี้ ' เทียนหรานเมื่อได้เห็นอาการตกตะลึงของอิงฮวาก็กระตุกยิ้มขึ้นมา อิงฮวารู้สึกผิดจึงขอโทษแทนน้องชาย

" ข้าขอโทษแทนน้องชายของข้าด้วย ชิวเถียน... ต่อจากนี้ไปห้ามทำแบบนี้อีกเข้าใจไหม " ชิวเถียนเองก็เชื่อฟังจึงสัญญาขึ้น ตอนแรกชิวเถียนคิดว่าอิงฮวาจะตบตีต่อว่าเขาเสียอีก

" น้องเจ้ายังเด็กนัก ไม่ค่อยรู้ประสีประสาเท่าไหร่ ข้าย่อมไม่ใส่ใจ " ห้าวหมิงกลัวว่านางจะขายหน้าจึงพูดปลอบเพื่อรักษาน้ำใจ

" หากกล้าขโมยของข้า มือทั้งสองของเข้าคงจะประดับอยู่ห้องนอนของข้าเสียแล้ว " อิงฮวาได้ยินที่เทียนหรานพูดก็รู้สึกว่าเขานี่มันคุณชายโรคจิตชัดๆ แม้แต่เด็กน้อยก็ไม่เว้น เทียนหรานเองก็เห็นว่าอิงฮวามองเขาแปลกๆ จึงได้ไหวไหล่ให้นางว่าข้าทำจริงแน่ อิงฮวาเห็นว่าตั้งแต่เข้าเมืองมาก็ไม่ได้ทำตามเป้าหมายสักอย่างจึงขอต่อรองกับเทียนหราน

" รบกวนท่านชายไปส่งน้องๆ ของข้าที่บ้านได้หรือไม่ " เทียนหรานเมื่อได้ยินก็พยักหน้ารับอย่างว่าง่าย

" ของแลกเปลี่ยนล่ะ " อิงฮวาได้แต่บ่นเทียนหรานว่า หน้าเลือด!! ในใจแต่ใบหน้ากลับดูยิ้มแย้มเหมือนคนกำลังเลอะเลือนก็ไม่ปาน

" เป็นเพื่อนเที่ยวกับท่านอย่างไร "

" ข้ามีเพื่อนเที่ยวแล้ว " อิงฮวาโดนสวนทันควันจนภายในใจของนางกรีดร้องอยากจะฆ่าเทียนหรานให้รู้แล้วรู้รอดไป ในเมื่อเป็นเพื่อนเที่ยวให้เขาไม่ได้นางจึงคิดวิธีอื่น

" งั้นข้าจะนวดให้ท่านเอง " อิงฮวากำลังจะลุกขึ้นแต่ก็ถูกเทียนหรานขัดเสียก่อน