ฝ่าวิกฤติพลิกรักท่านอ๋อง นิยาย บท 7

อิงฮวาเผลอไผลลืมตัวจูงมือแกร่งของเทียนหรานออกมาจากร้านผ้า โดยที่ไม่สนใจสายตาชาวบ้านแถวนั้น อิงฮวามองรอบๆ ตัวเองที่มีแต่คนมองมาที่ตนเองอย่างแปลกประหลาด ' ข้ามีอะไรน่าแปลกตาหรืออย่างไรกัน ' นางทำได้แต่เพียงคิดในใจเท่านั้น อิงฮวาเริ่มทำการมองสำรวจการตลาดเป็นอย่างแรก แต่ยังไม่ทันจะได้เดินก้าวต่อไปก็หยุดกึกทันที เพราะเทียนหรานหยุดเดินกะทันหันจึงทำให้อิงฮวาเดินเซถลาถอยหลังมาเพียงสองถึงสามก้าว

" เหตุใดเจ้าจึงจับกุมมือข้าไม่ปล่อยเสียที... หรือว่าเจ้าติดใจอันใดในตัวข้ากันหื้ม... " เทียนหรานยกยิ้มมุมปากขึ้นหลังพูดจบแถมตอนที่พูดขึ้นก็เลื่อนใบหน้าเข้าหาท้ายทอยของอิงฮวาอย่างช้าๆ เมื่อนางรู้สึกตัวก็รีบปล่อยมือเทียนหรานทันที

" มือเจ้าสากกระด้างเยี่ยงนี้เหตุใดข้าต้องอยากจับกุมด้วยกัน! ประสาท! " อิงฮวาต่อว่าเทียนหรานเสร็จก็คว้าชายเสื้อของเขาขึ้นมาเช็ดมืออย่างนึกรังเกียจก็มิปาน เทียนหรานมองการกระทำของนางแต่ก็ไม่พูดอะไร

" เจ้ารีบๆ ไสหัวกลับไปได้แล้ว ข้ามีธุระอื่นต้องทำ " อิงฮวากำลังจะเดินหน้าก้าวต่อไป แต่ก็ถูกมือหนาของเทียนหรานจับศีรษะของนางด้วยมือข้างเดียวก่อนจะหมุนมือหนา จนร่างของอิงฮวาต้องกลับหลังหันตาม

" ธุระอื่นหรือ? เจ้าจะไปขายให้ผู้ใดอีกกัน! " น้ำเสียงดุดันถามอิงฮวาขึ้น แววตาของเทียนหรานเริ่มแปรเปลี่ยนตามน้ำเสียงที่เหมือนกำลังมีโทสะเพลิงลูกใหญ่กำลังรอปลดปล่อยออกมา อิงฮวาเมื่อได้ยินก็ตีหน้าอกแกร่งของเทียนหรานไปทันที ' ความจริงข้าก็อยากตบหน้าเขานะ... แต่ข้ายืดแขนจนสุดสูงเพียงแค่หน้าอกเขาเท่านั้นT0T '

" เจ้าบ้าไปแล้วหรืออย่างไร!! ข้าไม่ได้จะไปทำการค้าขายอย่างที่หัวสมองขี้เลื่อยของเจ้าคิดหรอกนะ!! " เมื่อเทียนหรานเห็นเหมียวน้อยกำลังโกรธเคืองเขา เทียนหรานก็เปลี่ยนน้ำเสียงเร็วพลัน พลางส่งยิ้มอ่อนๆ เท่านั้น

" เจ้าอยากค้าขายสิ่งใดเพียงแค่บอกข้าคำเดียว ข้าจะออกเงินให้เจ้าทุกอย่าง " เทียนหรานลูบศีรษะของอิงฮวาเบาๆ โดยที่ไม่รู้ตัว อิงฮวาเริ่มมองเทียนหรานแบบแปลกๆ ที่จู่ๆ ก็มาทำใจดีกับนางทั้งๆ ที่เขานี่มันปีศาจชัดๆ

" มองข้าเช่นนี้หมายความว่าอย่างไรกัน " เทียนหรานหยุดลูบหัวอิงฮวาพลางมองนางด้วยความสงสัย

" เจ้าป่วยหนักหรืออย่างไรกันเทียนหราน มาทำดีกับข้าต้องการสิ่งใดกัน? " อิงฮวาเป็นคนไม่อ้อมค้อม นางคิดสิ่งใดมักแสดงออกทางสีหน้าและการกระทำมากกว่าคำพูด เทียนหรานเมื่อได้ยินก็รู้สึกอยากหัวเราะขึ้น

" เจ้าคิดว่าข้าต้องการสิ่งใดตอบแทนกัน " เทียนหรานมองสำรวจร่างกายอิงฮวาไปพลางก็นึกใช้ความคิดไปพลาง อิงฮวาเมื่อเห็นสายตาชั่วร้ายของเทียนหรานก็รีบยกมือขึ้นมาป้องหน้าอกทันที

" งั้นเจ้าเก็บความหวังดีของเจ้ากองไว้ตรงนี้แหละ ต่อจากนี้ข้ากับท่านไม่มีสิ่งใดที่ค้างคาต่อกันอีก เข้าใจไหม!? " อิงฮวาพูดจบก็เดินปลีกแยกหนีออกไปอีกทาง เทียนหรานจึงหัวเราะเยาะยิ้มเบาๆ

" ท่านชินอ๋อง ฮ่องเต้ทรงให้เข้าวังขอรับ " องครักษ์เดินมาเทียบเคียงก่อนจะก้มหน้าคุกเข่าลงกล่าวรายงานกับเทียนหราน เมื่อเทียนหรานได้ยินก็เปลี่ยนสีหน้าโดยพลัน

" ไปเตรียมรถม้าคันใหม่มาให้ข้า " สิ้นเสียงคำสั่งของเทียนหราน องครักษ์ก็ไปเตรียมรถม้ามาอีกคัน ส่วนคันที่เทียนหรานนั่งประจำเขาให้คนนำเด็กๆ ไปส่งที่หมู่บ้านจนป่านนี้ยังไม่กลับมา เมื่อรถม้ามาถึง เทียนหรานกำลังจะก้าวขาขึ้นรถม้า แต่จู่ๆ เขาเหมือนจะนึกอะไรสนุกๆ ออกจึงเผยรอยยิ้มที่ไม่อาจคาดเดาได้ เทียนหรานก้าวขาขึ้นรถม้าก่อนจะเดินเข้าไปนั่ง รถม้าค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไปช้าๆ จนมาถึงวังหลวง เมื่อรถม้าหยุดเคลื่อนตัว เทียนหรานก็เดินออกมาจากรถม้าแล้วเดินเข้าไปที่ตำหนักหลัก

" นึกเสียว่าข้าต้องส่งเทียบเชิญให้เจ้าเสียอีก " เมื่อร่างแกร่งเดินยังไม่พ้นประตูตำหนักหลัก ฮ่องเต้ก็ทรงตรัสขึ้นทำลายความเงียบงัน เทียนหรานมองผู้เป็นบิดาก่อนจะกระตุกมุมปากขึ้นเล็กน้อย

" ได้ก็คงดี " ฮ่องเต้มองโอรสของตนเองอย่างเอือมระอา ที่นับวันยิ่งมิอาจควบคุมได้

" ทรงเชิญข้าครานี้... คงมิใช่เรื่องไร้ประโยชน์หรืออย่างไร?! " ฮ่องเต้ทรงพระสรวลขบขันเบาๆ ในลำคอ พ่อลูกช่างคลับคล้ายคลับคลากันเหลือเกิน

" ข้าเพียงแค่อยากมอบพระราชโองการราชสมรสให้กับเจ้าเท่านั้น "

" ข้าขอขอบพระทัยที่พระองค์ทรงมีน้ำใจต่อข้า แต่ข้าไม่ต้องการ เก็บความหวังดีของท่านเอาไว้ตรงนั้นเถอะ " ฮ่องเต้ยังไม่ทันได้พูดจบ เทียนหรานก็ชิงตัดบทพูดขึ้นมาก่อน เทียนหรานเดินหันหลังออกจากตำหนักหลักก่อนจะเดินผ่านเหล่าทหารไป ส่วนทางด้านของอิงฮวา ตอนนี้นางกำลังทำการสำรวจตลาดอย่างเพลิดเพลินจนไม่ทันสังเกตเห็นห้าวหมิงที่กำลังเลือกซื้อเครื่องประดับอยู่ ห้าวหมิงหันไปเห็นร่างอันคุ้นตาก็กะจะทักนาง แต่ไม่ทันที่จะได้เรียกชื่อเรียงนามก็ถูกหญิงสาวแถวนั้นห้อมล้อม อิงฮวาเดินสำรวจไปก็คิดไปพลางว่าจะค้าขายสิ่งใดดี นางหันไปเห็นคนขายถังหูลู่พลางก็นึกถึงคลิปวิดีโอชายจีนรีวิวถังหูลู่ต่างๆ

" ขายถังหูลู่ดีไหมนะ... แต่ต้นทุนอาจจะสูงเกินไปอีก... " อิงฮวายืนมองไปพลางก็คิดไปพลางว่าต้องลงทุนอะไรบ้าง พอคำนวณต้นทุนก็ทำให้นางถึงกลับห่อเหี่ยว

" ต้นทุนสูงไป ข้าคงสู้ไม่ไหว "

" สู้กับใครรึ? " ห้าวหมิงถามขึ้นเมื่อเห็นอิงฮวาส่ายหน้าไปมา อิงฮวาที่ไม่ทันตั้งตัวก็สะดุ้งโหยงตกใจเหมือนเห็นผีก็ไม่ปาน

" คุณชายเหิงเองรึ!? ทำข้าตกอกตกใจขวัญหนีหมด "

" เจ้าคิดว่าข้าเป็นใครล่ะ? หรือเจ้ากำลังคิดถึงคนผู้นั้นอยู่กัน... " ห้าวหมิงหรี่ตาเหมือนกำลังจับผิดสาวน้อยอย่างไรอย่างนั้นก็มิปาน อิงฮวาเมื่อนึกถึงใบหน้าหล่อเหล่าแต่กวนประสาทก็มองบนอย่างไม่สบอารมณ์ทันที