ฝ่าวิกฤติพลิกรักท่านอ๋อง นิยาย บท 10

อิงฮวาจ้องมองหน้าเทียนหรานโดยที่ไม่พูดจามาหลายชั่วยามแล้ว จนทำให้เขานั้นข้องใจเป็นอย่างมาก

" เจ้าไม่กลับบ้านกลับช่องหรืออย่างไรกันเทียนหราน " อิงฮวาเอ่ยถามด้วยความไม่สบอารมณ์นัก เพราะทั้งวี่ทั้งวันเทียนหรานก็เอาแต่สิงสถิตอยู่แต่บ้านของนาง มิหนำซ้ำยังกวนใจนางจนไม่เป็นอันทำอะไรทั้งวันอีก

" ข้าไม่มีที่ให้กลับไปแล้ว " เทียนหรานตอบอย่างไม่คิดอะไรมากนัก

" พูดจาอย่างกับว่าไฟไหม้จวนอย่างนั้นแหละ " อิงฮวาพูดประชดเล่นๆ

" ใช่ จวนข้าไฟไหม้ " แต่ไม่คิดว่าเขาจะพูดจริง จนทำให้อิงฮวาพูดไม่ออกกันเลยทีเดียว

" เอ่อ... คุณชาย... " องครักษ์ยังไม่ทันที่จะพูดอะไรเทียนหรานก็หันไปกระซิบกระซาบใส่ทันที

" กลับไปเผาจวนเล่นแล้วไม่ต้องมารับข้าจนกว่าข้าจะส่งสัญญาณ " เทียนหรานพูดจบองครักษ์ก็พยักหน้ารับทันที แต่ว่า... เผาจวนเล่นนี่มันก็เกินไปนะเทียนหราน (ไม่รวยจริงทำไม่ได้นะเนี่ย)

" เจ้าจะอยู่กินข้าวเย็นด้วยมั้ย " อิงฮวาหันมาถามเทียนหรานหลังจากล้างไม้ล้างมือเสร็จ

" เจ้าชวนข้าหรือ " ยังไม่ทันที่เขาจะได้ซึ้งใจกลับต้องผิดหวัง

" ชวนตามมารยาท (คนไทย) น่ะ แต่ความจริงข้าไม่ยินดี "

" งั้นข้าไม่เกรงใจ " เทียนหรานตอบกลับอย่างหน้าไม่อาย

" เจ้านี่มันหน้าหนาเสียจริงเทียนหราน " หลังจากอิงฮวาบ่นเทียนหรานเสร็จ นางก็เดินเข้าไปในครัวเพื่อทำอาหารให้พอสำหรับทุกคน

" ท่านชอบพี่สาวของพวกข้าหรือ " ชุนจิ้งหันมาถามทันที เทียนหรานหันมามองชุนจิ้งก่อนจะตอบเด็กน้อย

" แต่ดูเหมือนว่านางไม่ชอบหน้าข้าน่ะสิ " เทียนหรานได้แต่ยิ้มให้เด็กๆ รอยยิ้มที่เผยออกมาช่างดูเศร้ายิ่งนัก แต่กลับกลายเป็นรอยยิ้มอันน่าสยองขวัญสำหรับเด็กๆ อย่างชุนจิ้งและชิวเถียน หลังกินมื้อเย็นกันเสร็จสรรพ พี่รองและพี่กลางของบ้านก็อาสานำถ้วยจานไปล้างให้ ส่วนอิงฮวาเองก็กล่อมตันฉีน้อยให้นอน

" นางอายุเท่าไหร่แล้ว? " เทียนหรานเดินเข้ามาประกบหลังของอิงฮวาที่กำลังกล่อมตันฉีน้อยอยู่ที่หน้าต่างซอมซ่อ ดูเผินๆ แล้วเหมือนกับพ่อแม่ลูกก็ไม่เชิง

" จะได้ 1 ปีแล้ว " อิงฮวาตอบเสียงเบา

" ดูท่าเจ้าจะเหมาะกับการเลี้ยงเด็กเสียจริง งั้นคืนนี้ข้าจะมอบให้เจ้าสักคนสองคนแล้วกัน " เทียนหรานพูดเบาๆ พร้อมกับก้มหน้าลงจูบลำคอของอิงฮวาเบาๆ