FIERCE MAFIA พิษรักแฟนเก่า นิยาย บท 43

ตอนที่ 42

"ครับ" ศิลาตอบรับอยากไม่เรื่องมากก่อนจะหันไปพูดกับอัคคีที่นั่งอยู่บนโซฟาปลายเตียงผู้ป่วยกับข้างกายของนิสา

"ฝากเมียกูด้วย" ศิลาเอ่ยก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูงทำให้นาวารีบลุกเดินตามออกไป "ไม่ต้องตามมา มึงอยู่เฝ้าเมียกูที่นี่" คำสั่งของศิลาทำให้นาวาหยุดเดินและหันหลังกลับมานั่งที่เดิม

"ฉันอยากทานเค้ก" นิสาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงห้วนๆทำเอาอัคคีขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปม

"อะไรของเธอ"

"นายไปซื้อเค้กให้หน่อยสิ"

"เดี๋ยวสั่งลูกน้องไปซื้อให้"

"นายไม่มีขาเหรอ"

"เธอจะเอายังไงกับฉัน" อัคคีแยกเขี้ยวตอกกลับนิสาด้วยความไม่พอใจและไม่เข้าใจลูกน้องของเขามีเยอะแยะทำไมเธอถึงไม่ใช้

"ฉันสั่งอะไร?" นิสานั่งกอดอกจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของอัคคีอย่างไม่เกรงกลัวทำเอาอัคคีตีสีหน้าบึ้งตึงในทันที

"-_-"

"ไปซื้อเค้กให้ฉัน" นิสากดเสียงต่ำเน้นๆช้าๆ ทำเอาอัคคีดันลิ้นหนาติดกระพุ้งแก้มด้วยความหงุดหงิด

"-_-"

"ไม่งั้นฉันจะไม่กลับไทย"

"พูดอะไรออกมา รักษาคำพูดด้วย" อัคคีเอ่ยเสียงเข้มพลางหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินออกมาจากห้องพักฟื้นผู้ป่วยตรงไปที่ร้านขายเค้กชั้นหนึ่งของโรงพยาบาลทันที

"นายออกไปก่อนฉันมีเรื่องจะคุยกับหนาว เป็นการส่วนตัว" เมื่อเห็นว่าอัคคีเดินออกจากห้องพักฟื้นได้หลายนาทีแล้วนิสาจึงเอ่ยปากไล่นาวาให้ออกไปจากห้องพักฟื้นก่อน

"ผมรออยู่หน้าห้องนะครับ" นาวาเอ่ยบอกผู้เป็นนายหญิงก่อนจะโค้งศีรษะทำความเคารพแล้วเดินออกไปรอหน้าห้องพักฟื้นอย่างว่าง่าย

"ไม่ได้แกล้งความจำเสื่อมใช่ไหม?" ทันทีที่นาวาเดินพ้นจากประตูและประตูถูกปิดสนิทนิสาจึงไม่รอช้าที่จะเอ่ยถาม

"คะ?" น้ำหนาวทำตาโตเอียงคอเล็กน้อยราวกับเด็กน้อยไร้เดียงสา นิสาจ้องมองนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มกลมโตของน้ำหนาวไม่วางตาทำเอาน้ำหนาวรีบเบือนหน้าไปอีกทาง

"พี่เห็นเรามองคุณศิลาแปลกๆ สายตาที่หนาวมองคุณศิลาตอนที่ตื่นขึ้นมามันเหมือนกับแววตาของน้ำหนาวคนก่อนที่จะความจำเสื่อม"

"..."

"จำทุกอย่างได้แล้วใช่ไหม?" คำถามของนิสาทำให้น้ำหนาวนิ่งเงียบไป

"พี่นิสาพูดเรื่องอะไรคะหนาวไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย" น้ำหนาวเอ่ยพลางทำตาใสซื่อจ้องมองใบหน้าหวานของนิสาอย่างไร้เดียงสา

"ทำแบบนี้ไม่กลัวคุณศิลาจะโกรธเหรอ"

"หนาวยังไม่ได้ทำอะไรหนิคะ"

"คุณศิลาไม่ใช่คนโง่ หนาวจำเรื่องราวได้ทั้งในอดีตและปัจจุบันหรือจำได้แค่ในอดีต?"

"หนาวอยากพักผ่อนค่ะ" น้ำหนาวชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง นิสาที่เห็นอย่างนั้นจึงได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนกับความหัวรั้นของน้ำหนาวหากเป็นน้ำหนาวคนที่ความจำเสื่อมคงจะไม่พูดตัดบทสนทนากับเธอแบบนี้

หลายวันต่อมา

ประเทศไทย

@คฤหาสน์ของศิลา

"หิวข้าวรึยังครับ" ศิลาที่นั่งทำงานอยู่บนเก้าอี้โต๊ะทำงานภายในห้องนอนเอ่ยถามคนบนตักที่นั่งซบใบหน้าหวานเข้าหาแผงอกแกร่งของเขาอยู่อย่างออดอ้อน

"หนูออกไปทานข้าวกับเพื่อนได้ไหมคะ"

"เฮียไปด้วยได้ไหมครับ"

"ศิลามีส่งของไม่ใช่เหรอคะ"

"สำหรับเฮียแล้ว หนูสำคัญที่สุด"

"ศิลารักหนูที่เป็นแบบนี้หรือว่าแบบก่อนที่หนูจะความจำเสื่อมคะ" น้ำหนาวเอ่ยถามพลางผละใบหน้าออกจากแผงอกแกร่งจ้องมองนัยน์ตาคมกริบของศิลาตาแป๋ว

"เฮียรักหนูทั้งสองแบบนั่นแหละขอแค่เป็นหนาวจะเป็นยังไงเฮียก็รักหมด" ศิลาตอบกลับด้วยรอยยิ้มบางๆบนใบหน้าก่อนจะกดจูบลงที่จมูกเชิดรั้นของน้ำหนาวอย่างแผ่วเบา

"แล้วทำไมถึงทำแบบนั้นกับหนูล่ะคะ"

"แบบไหนครับ"

"หนูได้ยินเพื่อนๆของศิลาคุยกันว่าศิลาขืนใจหนูตอนที่หนูยังไม่ความจำเสื่อม"

"เฮียขอโทษ" ศิลาซบใบหน้าลงบนศีรษะทุยเล็กอย่างสำนึกผิด

"ทำไมถึงทำแบบนั้นล่ะคะ"

"เพราะหนูดื้อไม่ยอมฟังสิ่งที่เฮียอธิบายแล้วยังตบหน้าเฮียอีกเฮียเลยโมโห"

"แค่นี้น่ะเหรอคะที่ทำให้ศิลาฟิวส์ขาดจนทำร้ายหนู"

"เฮียขอโทษ"