FIERCE MAFIA พิษรักแฟนเก่า นิยาย บท 42

ตอนที่ 41

สองวันต่อมา

@โรงแรมหรูใจกลางกรุงประเทศญี่ปุ่น

"มาทำไม" นิสาที่นั่งอยู่บนโซฟาห้องนั่งเล่นเอ่ยถามเสียงเข้มเมื่อเห็นว่าอัคคีเสียมารยาทเปิดประตูห้องพักของเธอเข้ามาหลังจากที่ไม่ได้เจอกันนานร่วมเดือน

"เก็บของรึยัง?" อัคคีเลิกคิ้วขึ้นเอ่ยถามพลางกวาดสายตามองสำรวจห้องพักของคู่หมั้นสาวอย่างจับผิด

"ฉันบอกว่าไม่กลับไง นายโง่รึไง" นิสาแหวใส่อัคคีด้วยความไม่พอใจก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นเดินตรงเข้าไปที่ห้องนอน

"ฉันไม่ชอบพูดอะไรซ้ำๆ"

"-_-" น้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงไปด้วยความดุดันทำให้นิสาหยุดเดินก่อนจะหันหลังกลับมาแยกเขี้ยวใส่อัคคีอีกครั้ง

"พี่นิสา" แต่ทว่าในระหว่างที่เธอกำลังจะอ้าปากตอบโต้อัคคีเสียงเรียกของน้ำหนาวก็ดังขึ้นมาก่อนจึงทำให้นิสาหันไปมองที่หน้าประตูห้อง

"หนาว" นิสาเอ่ยเรียกน้ำหนาวที่ด้านหลังมีศิลาคอยโอบกอดเอวคอดกิ่วเอาไว้ไม่ห่าง "หายดีแล้วเหรอ"

"ค่ะ หนาวไม่เป็นอะไรแล้ว" น้ำหนาวตอบพลางคลี่ยิ้มบางๆแต่ทว่านิสากลับหันไปทำตาขวางใส่อัคคีอย่างเอาเรื่อง

"นายพาน้องมาทำไม ไม่เห็นเหรอว่าน้องไม่ค่อยแข็งแรง"

"หนาวอยากมารับเธอ"

"พี่นิสากลับไทยกับหนาวนะคะ"

"..." นิสานิ่งเงียบไปโดยที่สายตาของเธอยังคงจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของอัคคีที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความเกลียดชัง

"นะคะ"

"คิดว่าเอาน้องมาแล้วฉันจะยอมกลับเหรอ" นิสาพ่นลมหายใจออกมาเพียงนิดก่อนจะหันมาต่อว่าอัคคีต่อ

"ถึงหนาวไม่มา ยังไงเธอก็ต้องกลับอยู่ดี"

"ไอ้สารเลว" นิสากดเสียงต่ำอย่างไม่สบอารมณ์ยิ่งนึกถึงภาพเหตุการณ์เมื่อสามเดือนก่อนยิ่งทำให้เธอรู้สึกเกลียดอัคคีมากยิ่งขึ้น

"ไปเก็บของให้หมด" อัคคีหันไปออกคำสั่งกับเหล่าบรรดาบอดี้การ์ดของเขาที่ยืนอยู่ด้านหลังของศิลาเสียงเรียบก่อนจะเดินเข้ามาหย่อนสะโพกนั่งลงบนโซฟาห้องนั่งเล่นอย่างใจเย็น ต่างจากนิสาที่กำลังแสดงสีหน้าเดือดดาลกับความไร้มารยาทของอัคคีและลูกน้อง

"หยุดนะ ฉันบอกแล้วไงว่าไม่กลับ!" นิสาตะเบ็งเสียงขึ้นเมื่อเห็นว่าเหล่าบอดี้การ์ดต่างพากันขนข้าวของที่สำคัญของเธอออกไปจากห้องพักอย่างรวดเร็ว

"กูกับหนาวลงไปเดินเล่นข้างล่างรอ" ศิลาที่รำคาญเสียงเกรี้ยวกราดของนิสาจึงจูงมือบางของน้ำหนาวเดินปลีกตัวออกมาเดินเล่นที่ถนนคนเดินด้านล่างของโรงแรมก่อน

"ศิลาหนาวไหม?" น้ำหนาวเอ่ยถามศิลาที่สวมใส่เสื้อแขนยาวหนังสีดำเพียงแค่ตัวเดียวด้วยความเป็นห่วงเพราะตอนนี้เป็นฤดูหนาวของญี่ปุ่นเธอกลัวว่าเขาจะหนาวหากไม่สวมใส่เสื้อผ้าที่หนา

"ไม่ค่อยหนาวครับ แล้วหนูหนาวไหมครับ" ศิลาคลี่ยิ้มบางๆเมื่อเห็นว่าแฟนสาวดูสดใสขึ้นจากเมื่อก่อนมาก

"นิดหน่อยค่ะ"

"ใส่ไว้" ศิลาหยิบเสื้อกันหนาวขนสัตว์ราคาแพงในมือของนาวาที่จัดเตรียมมาตามคำสั่งของเขาและหมวกไหมพรมสวมให้น้ำหนาวอย่างเบามือพลางโน้มใบหน้าลงมาจูบที่หน้าผากมนหนึ่งทีอย่างอ่อนโยนแสนรัก

"กินขนมไทยากิไหมครับ?" ศิลาเอ่ยถามน้ำหนาวเมื่อเห็นว่าขนมที่น้ำหนาวชอบทานในตอนที่เคยมาเที่ยวญี่ปุ่นด้วยกันก่อนที่น้ำหนาวจะความจำเสื่อม

ขายอยู่ฝั่งตรงข้ามจึงอยากจะซื้อให้เธอทานเหมือนครั้งก่อน ด้วยตัวเองโดยที่ไม่อยากใช้ลูกน้องไปซื้อ ศิลาใช้นิ้วชี้ของตัวเองลูบไล้หยอกล้อกับปลายจมูกเชิดรั้นของน้ำหนาวเบาๆด้วยความเอ็นดู

"กินค่ะ" น้ำหนาวหันไปมองร้านขนมไทยากิครู่หนึ่งก่อนจะหันมาตอบด้วยรอยยิ้มหวาน

"รอตรงนี้ก่อนเดี๋ยวเฮียไปซื้อให้" ศิลาเอ่ยบอกแฟนสาวด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นด้วยเห็นว่าร้านขนมไทยากิคนต่อคิวซื้อเยอะเขากลัวว่าเธอจะอึดอัดและได้รับอันตรายจึงให้ยืนรอหน้าโรงแรมก่อน มือหนาวางลงบนศรีษะทุยเล็กก่อนจะหันไปออกคำสั่งกับนาวามือขวาคนสนิท

"ดูแลเมียกูให้ดี"

"ครับ" เมื่อนาวาตอบรับคำสั่งศิลาจึงเดินแยกออกมาซื้อขนมไทยากิที่ร้านฝั่งตรงข้ามกับโรงแรมถัดไปอีกสองเมตรให้น้ำหนาวไม่วายหันมาส่งยิ้มให้น้ำหนาวเป็นระยะ