FIERCE MAFIA พิษรักแฟนเก่า นิยาย บท 41

ตอนที่ 40

"อึก" น้ำหนาวสะอื้นไห้อย่างหนักจนตัวโยนหัวใจของเธอแหลกสลายอย่างละเอียดไม่มีชิ้นดีศิลาในตอนนี้ก็เสียใจไม่ต่างกันกับเธอ

"เฮียขอโทษ" ริมฝีปากหยักได้รูปเอ่ยขอโทษครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความสำนึกผิดพลางกดจูบลงที่ขมับบางด้วยความหวงแหน

"ฮือๆ!ฮือๆ!ผู้หญิงคนนั้นอยู่ไหน อึก หล่อนไม่สมควรที่จะมีชีวิตอยู่ อึก หล่อนสมควรตาย" น้ำหนาวทุบกำปั้นเล็กเข้าที่แผงอกแกร่งอย่างไม่แรงนัก

พลางซบใบหน้าเปื้อนน้ำตาเข้าหาแผงอกแกร่งร้องไห้ราวกับจะขาดใจ ในความทรงจำใหม่และในความทรงจำเก่าของเธอก็โกรธแค้นวาวาไม่ต่างกัน

"มันตายแล้ว" คำตอบของศิลาทำให้น้ำหนาวสงบลง

"อึก แต่ลูกไม่อยู่แล้ว"

"เฮียขอโทษ" ถ้อยคำขอโทษที่ถูกเอื้อนเอ่ยออกมาจากริมฝีปากของศิลานับครั้งไม่ถ้วนไม่ได้ทำให้น้ำหนาวหยุดร้องไห้ได้เลยสักนิด ยิ่งเธอร้องไห้เขาก็ยิ่งเจ็บปวดมากเท่านั้น

หลายวันต่อมา

@วัด

"เดี๋ยวมันก็ผ่านไป" ศิลาเอ่ยบอกน้ำหนาวหลังจากที่เพิ่งทำบุญให้ลูกของเธอและเขาเสร็จเมื่อครู่มือหนาลูบศีรษะทุยเล็กเบาๆพลางใช้มืออีกข้างเช็ดหยาดน้ำตาออกจากดวงหน้าของเธออย่างเบามือ

"..." น้ำหนาวยังคงนิ่งเงียบมีเพียงแค่หยาดน้ำตาที่ไหลรินออกมาจากดวงตากลมโตคู่สวย

"เฮียขอโทษ"

"..."

"เรายังมีโอกาส"

"หนูยังไม่พร้อม" น้ำหนาวตอบในลำคอเสียงเบาใบหน้าของเธอยังคงเศร้าหมองไม่สดใสเหมือนเมื่อก่อน

"เฮียเข้าใจ" ศิลาจ้องมองดวงหน้าเศร้าสร้อยของแฟนสาวเงียบๆตลอดหลายวันที่ผ่านมาเขาพยายามที่จะชวนเธอพูดคุยทำให้เธอยิ้มแต่ก็ไม่สามารถทำให้เธอกลับมาร่าเริงได้อีก คงต้องใช้เวลาพักใหญ่กว่าที่สภาพจิตใจของเธอจะกลับมาดีขึ้นบ้าง

หนึ่งเดือนต่อมา

@คฤหาสน์ของศิลา

"พาน้องออกไปเที่ยวหน่อยไหม จะได้ไม่ต้องนั่งซึมอยู่แบบนี้ น้องเป็นแบบนี้มาเป็นเดือนแล้วนะ" ดาริณคุณแม่ของศิลาเอ่ยขึ้นพลางจ้องมองใบหน้าเศร้าสร้อย

ของว่าที่ลูกสะใภ้ที่เอาแต่นอนอยู่บนเตียงนอนด้วยความเห็นใจ น้ำหนาวไม่ยอมออกไปเจอโลกภายนอกบ้างตั้งแต่กลับมาจากโรงพยาบาลก็มีเพียงแค่วัดที่เธอจะไปทำบุญให้ลูกอาทิตย์ละหลายครั้ง

"ผมชวนแล้ว แต่หนาวไม่ยอมไป"

"น้องคงเสียใจมาก ให้เวลาน้องหน่อย" ครามคุณพ่อของศิลาเอ่ยแทรกขึ้นมาพลางลูบแผ่นหลังแกร่งของลูกชายเบาๆอย่างปลอบโยนก่อนจะเดินจูงมือภรรยาออกมาจากห้องนอนของลูกชายเงียบๆ

"หนาว" ศิลาเดินเข้ามาหย่อนสะโพกนั่งลงข้างกายของน้ำหนาวอย่างแผ่วเบา

"..."

"ไปพักผ่อนที่ทะเลสักอาทิตย์ไหมครับ"

"หนาวอยากอยู่บ้าน"

"คู่หมั้นกูท้อง" น้ำเสียงทุ่มต่ำของใครคนหนึ่งดังเข้ามาใกล้ๆกับศิลาและน้ำหนาวทำให้ทั้งคู่หันไปมองที่เสียงนั้นอัตโนมัติรวมถึงสมิงและคีตะที่นั่งอยู่บนโซฟาข้างเตียงนอนของศิลาก็หันไปมองที่เสียงไร้มารยาทนั้นเช่นกัน

"เมื่อกี้มึงบอกว่าอะไรนะ?" สมิงที่นั่งอยู่บนโซฟาข้างเตียงนอนของศิลาเอ่ยถามอัคคีที่เดินส่งเสียงดังมาแต่ไกล

"คู่หมั้นกูท้อง"

"อะไรนะ?" คีตะที่นั่งอยู่ข้างๆกับสมิงเอ่ยถามด้วยความแปลกใจพลางขมวดคิ้วเข้าหากันยุ่ง

"พวกมึงหูหนวกกันรึไง"

"นิสาท้อง?" สมิงเลิกคิ้วขึ้นเอ่ยถาม

"อย่าบอกว่าหนึ่งเดือนที่มึงไม่อยู่ไทย เพราะมึงไปนอนกกคู่หมั้น?" คีตะเป็นเจ้าของคำถามนั้น "ท้องกี่เดือนแล้ว"

"สามเดือน"

"จะยอมมาเหรอ?" การันต์เป็นเจ้าของถ้อยคำนั้น

"มึงไม่ขัดกูสักเรื่องจะตายไหม" อัคคีถอดรองเท้าหนังราคาแพงของตัวเองออกแล้วปาไปที่การันต์อย่างแรง

"มึงก็รู้ว่านิสาเป็นคนยังไง" การันต์ยักยิ้มมุมปากก่อนจะปารองเท้าของอัคคีกลับไปที่เจ้าของอย่างแรง

"ทะเลาะกันเรื่องใหญ่เลยเหรอ" คีตะเอ่ยถาม

"เออ" อัคคีตอบเสียงเข้ม

"ทะเลาะกันเรื่องอะไร" คีตะเอ่ยถาม

"ไอ้เหี้ยอัคคีใช้มีดปาดคอแฟนของนิสาตาย ต่อหน้าต่อตาของนิสา" เป็นการันต์ที่ถือวิสาสะตอบคำถามแทนพี่ชาย

"ทั้งแก๊งไม่มีคนดีสักคนเลยเหรอคะ" เป็นน้ำหนาวที่เอ่ยแทรกขึ้นมาพลางส่ายหน้าน้อยๆด้วยความเอือมระอา

"ประชดได้แบบนี้หายเศร้าแล้วเหรอ" การันต์เอ่ยถามอย่างติดตลก

"..."

"เลิกเศร้าได้แล้ว เลี้ยงหลานไปก่อนดูท่าไอ้อัคคีน่าจะเจองานหยาบคงได้เป็นพ่อเลี้ยงเดี่ยว" การันต์เอ่ยพลางหันมายักยิ้มมุมปากจ้องมองพี่ชายที่จ้องมองมาที่เขาเขม็ง

"คู่หมั้นมึงจะเอาเด็กออกจริงๆเหรอ" ศิลาเอ่ยถามอัคคีหากนิสาจะเอาเด็กออกเขาจะขออุปการะลูกของอัคคีไว้เอง เพราะดูเหมือนน้ำหนาวจะอยากให้เขาทำแบบนั้น

"แค่พูดขู่กู ผู้หญิงเก่งแต่ปากอย่างนิสาไม่กล้าทำร้ายลูกตัวเองหรอก" อัคคีเอ่ยพลางหยักไหล่ให้เพื่อนรักอย่างไม่ยี่หระ

"ไม่กล้าทำ แต่ก็ไม่ให้อภัยมึงง่ายๆ" เป็นการันต์ที่เอ่ยแทรกขึ้นมาอีกครั้งด้วยรู้จักนิสัยของนิสาดีว่าใจแข็งขนาดไหนยิ่งอัคคีฆ่าแฟนของเธอต่อหน้าต่อตาขนาดนั้นไม่มีทางที่นิสาไม่ยอมใจอ่อน

"หนาวไปรับนิสาด้วยได้ไหมคะ"

"ไปก็เสียเที่ยว นิสาไม่มาด้วยหรอก" การันต์เอ่ยแทรกขึ้น

"มึงจะขัดกูทุกครั้งเลยรึไง" อัคคีแยกเขี้ยวใส่น้องชายพลางเดินเข้ามาแตะท่อนขาแกร่งของน้องชายอย่างแรง