ฟีนิกซ์ 5 (ซีรีส์ 5หนุ่มแห่งฟีนิกซ์) นิยาย บท 32

“สวยเชียวล่ะ หุ้นส่วนคนใหม่ คุณคาเรนเทีย บาร์เลนเซนต์ ข่าวว่าเป็นเจ้าพ่อขาใหญ่ของรัสเซีย นิสัยร้ายๆ ชอบฟาดดารา-นางแบบตัวท็อปของวงการ อ้อ! เมื่อตอนบ่ายพนักงานเสิร์ฟบอกว่าหน้าตาหล่ออย่างกับพระเอกฮอลลีวูดแน่ะ”

“เอ่อ...เมื่อตอนบ่าย หมายความว่า...” เมลิสสาเริ่มจะใจคอไม่ดีขึ้นมานิดๆ ‘พระเจ้า! นึกว่ากลับมอสโกไปแล้วซะอีก’

“ก็เขามาเซ็นสัญญากับทนายของคุณแพททริกที่นี่น่ะสิจ้ะ”

“ระ...เหรอคะ”

“ใช่จ้ะ! เห็นว่ามากับน้องชายของเขา คนนั้นน่ะหล่อระเบิดไปเลยจ้ะ ขนาดฉันอายุจะห้าสิบแล้วยังอดใจสั่นไม่ได้” แมร์รี่บอกพลางทำหน้าเคลิบเคลิ้ม

“คิกๆๆ” เมลิสสาหัวเราะกับท่าทีของอีกฝ่าย

“ว้า! เดินแป๊บเดียวถึงห้องพักฉันซะแล้ว พรุ่งนี้เจอกันจ้ะ” แมร์รี่หยุดเดินแล้วถอนหายใจเบาๆ

“ฝันดีนะคะคุณแมร์รี่” เมลิสสาบอกพร้อมกับโบกมือให้เหมือนเช่นทุกครั้ง

“ฝันดีเช่นกันจ้ะลิซ่า” แมร์รี่โบกมือตอบ ก่อนจะเดินขึ้นห้องพักของตัวเอง

เมลิสสาโบกมือให้อีกฝ่ายก่อนจะเดินเข้าไปในซุปเปอร์มาร์เก็ตที่ตั้งอยู่กึ่งกลางระหว่างหอพักของเธอกับแมร์รี่ เพื่อซื้อนม ขนมปังและของอื่นไปใส่ไว้ในตู้เย็นที่ห้อง

หลังจากได้ของที่ต้องการจนครบ เมลิสสาก็หอบถุงกระดาษใบใหญ่เดินกลับห้องพัก และทันทีที่เปิดประตูเข้าไป ก็ตกใจจนแทบช็อกเมื่อเห็นว่าใครนั่งอยู่ที่โซฟาตัวเล็ก

“กลับมาแล้วเหรอ?” คาเรนเทียถามด้วยน้ำเสียงตึงๆ

“คะ...คุณเข้ามาได้ไง?” เมลิสสาจ้องมองอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเอง

“ไอ้หมอนั่นเป็นใคร?” คาเรนเทียลุกขึ้นเตรียมจะเดินเข้าไปหา

“ยะ...อย่าเข้ามานะ” เมลิสสารีบขยับหนี

“ฉันถามว่าไอ้หมอนั่นเป็นใคร!” คนที่กำลังโกรธจนเลือดขึ้นหน้าเอ่ยถามเสียงดัง

“คะ...ใคร?” เมลิสสาเสียงสั่นขึ้นมาทันทีทันใด

“ก็ไอ้คนที่ไปกินข้าวกับเธอเมื่อตอนกลางวันน่ะสิ” คาเรนเทียจ้องมองร่างบางที่กำลังสั่นระริกอย่างพยายามข่มอารมณ์

“ผะ...ผู้ช่วยเชฟคนใหม่ค่ะ” เมลิสสารู้สึกกลัวอีกฝ่ายขึ้นมาจับใจ ‘พระเจ้า! ขออย่าให้เป็นแบบวันนั้นอีกนะ’

“มันจีบเธอใช่ไหม” คาเรนเทียเค้นถามต่อ

“มะ...ไม่ใช่ค่ะ” หญิงสาวรีบส่ายหน้าปฏิเสธ

“อย่าให้ฉันเห็นอีกนะว่ามันมายุ่งกับเธอ ไม่นั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน” คนขี้หวงบอกพร้อมกับเอื้อมมือจะไปสัมผัสใบหน้างาม

“ตะ...แต่หนูจะคุยกับใครมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณสักหน่อย” เมลิสสาปัดมือหนาออกทันใด

“ไม่เกี่ยวอย่างงั้นเหรอ?” คาเรนเทียตรงเข้าไปเตรียมจะคว้าร่างบางเข้ามากอด

“ยะ...อย่าเข้ามานะ” เมลิสสารีบขยับหนีอย่างรวดเร็ว

“เธอเป็นผู้หญิงของฉัน เธอไม่มีสิทธิ์จะคุยหรือไปนั่งกินข้าวกับผู้ชายคนไหนสองต่อสอง ถ้าครั้งหน้าฉันเห็นอีกล่ะก็ เธอเตรียมสวดส่งวิญญาณให้ ไอ้หมอนั่นได้เลย” คาเรนเทียบอกอย่างเริ่มจะทนไม่ไหวที่ต้องเล่นวิ่งไล่จับไปมา ทั้งๆ ที่เขาคิดถึงเธออยากจะกอดอยากจะหอมจนแทบคลั่ง

“คะ...คุณมันบ้าไปแล้ว ออกไปจากห้องของหนูเดี๋ยวนี้นะ” เมลิสสาชี้นิ้วไล่อย่างทนไม่ไหว

“ออกงั้นเหรอ? ไม่มีทาง! ฉันมาที่นี่ก็เพื่อจะเอาเธอ” คาเรนเทียรีบกระตุกแขนของสาวเจ้ามากอดทันใด

“อ๊ะ! ปล่อยนะ...อื้อ....” เมลิสสาพยายามดิ้นขัดขืน แต่ก็ถูกอีกฝ่ายฉกจูบเข้าซะก่อน

คาเรนเทียบดขยี้ริมฝีปากบางอวบอิ่มที่คิดจะตัดใจจากเธอครั้งแล้วครั้งเล่า แต่สุดท้าย...ก็ต้องกลับมาหาเธอราวกับคนที่ไม่มีทางไป

จากจูบที่เต็มไปด้วยความโมโหก็เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความโหยหา และอ่อนโยน จนเมลิสสาเผลอครางออกมาเบาๆ เมื่ออีกฝ่ายถอนจูบออก

“ไม่ได้นอนด้วยกันแค่คืนเดียว อย่าคิดให้ผู้ชายคนไหนมาซ้ำรอยของฉัน” คาเรนเทียบอกก่อนจะช้อนอุ้มร่างบางตรงไปที่เตียงอย่างรวดเร็ว

“ยะ...อย่า...” เมลิสสาอยากจะห้ามจริงๆ จังๆ แต่คนตรงหน้าก็ปลุกอารมณ์จนทำให้รู้สึกไขว้เขว

“ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำรุนแรง” คาเรนเทียวางสาวเจ้าลงบนเตียงอย่างเบามือ แล้วขึ้นคร่อมทับ พร้อมกับก้มลงไปหอมแก้มนวลแล้วเอ่ยกระซิบเบาๆ “ฉันคิดถึงเธอมากเลยรู้ไหมมิรา...”

“อะ...อื้อ...” เมลิสสาครวญครางเมื่อคนหื่นเริ่มซุกไซ้ต้นคอและเลื่อนต่ำลงไป

“รู้ใช่ไหม? ว่าเธอเป็นของฉัน และจะเป็นตลอดไป” คาเรนเทียบอกก่อนจะรีบถอดเสื้อผ้าของสาวเจ้าออกในเวลาไม่ถึงนาที เมลิสสาอายหน้าแดงก่ำกับถ้อยคำที่แสดงความเป็นเจ้าของ ไม่อาจจะต้านทานความต้องการของเขาได้ เพราะลึกๆ เธอเองก็แอบกลัวว่าเขาจะมีสาวคนใหม่ แล้วลบเรื่องราวของเธอไปจน...ไม่หลงเหลือร่องรอยใดๆ ให้จดจำ

เช้าวันต่อมา...

เมลิสสาขยับตัวตื่นอย่างยากลำบาก เพราะถูกมือหนาโอบรัดเอาไว้จนขยับตัวออกห่างจากอีกฝ่ายไม่ได้

“อื้อ...จะรีบตื่นไปไหน หืม...” คาเรนเทียครางท้วงเพราะยังนอนไม่เต็มอิ่ม