ฟีนิกซ์ 5 (ซีรีส์ 5หนุ่มแห่งฟีนิกซ์) นิยาย บท 32

“สวยเชียวล่ะ หุ้นส่วนคนใหม่ คุณคาเรนเทีย บาร์เลนเซนต์ ข่าวว่าเป็นเจ้าพ่อขาใหญ่ของรัสเซีย นิสัยร้ายๆ ชอบฟาดดารา-นางแบบตัวท็อปของวงการ อ้อ! เมื่อตอนบ่ายพนักงานเสิร์ฟบอกว่าหน้าตาหล่ออย่างกับพระเอกฮอลลีวูดแน่ะ”

“เอ่อ...เมื่อตอนบ่าย หมายความว่า...” เมลิสสาเริ่มจะใจคอไม่ดีขึ้นมานิดๆ ‘พระเจ้า! นึกว่ากลับมอสโกไปแล้วซะอีก’

“ก็เขามาเซ็นสัญญากับทนายของคุณแพททริกที่นี่น่ะสิจ้ะ”

“ระ...เหรอคะ”

“ใช่จ้ะ! เห็นว่ามากับน้องชายของเขา คนนั้นน่ะหล่อระเบิดไปเลยจ้ะ ขนาดฉันอายุจะห้าสิบแล้วยังอดใจสั่นไม่ได้” แมร์รี่บอกพลางทำหน้าเคลิบเคลิ้ม

“คิกๆๆ” เมลิสสาหัวเราะกับท่าทีของอีกฝ่าย

“ว้า! เดินแป๊บเดียวถึงห้องพักฉันซะแล้ว พรุ่งนี้เจอกันจ้ะ” แมร์รี่หยุดเดินแล้วถอนหายใจเบาๆ

“ฝันดีนะคะคุณแมร์รี่” เมลิสสาบอกพร้อมกับโบกมือให้เหมือนเช่นทุกครั้ง

“ฝันดีเช่นกันจ้ะลิซ่า” แมร์รี่โบกมือตอบ ก่อนจะเดินขึ้นห้องพักของตัวเอง

เมลิสสาโบกมือให้อีกฝ่ายก่อนจะเดินเข้าไปในซุปเปอร์มาร์เก็ตที่ตั้งอยู่กึ่งกลางระหว่างหอพักของเธอกับแมร์รี่ เพื่อซื้อนม ขนมปังและของอื่นไปใส่ไว้ในตู้เย็นที่ห้อง

หลังจากได้ของที่ต้องการจนครบ เมลิสสาก็หอบถุงกระดาษใบใหญ่เดินกลับห้องพัก และทันทีที่เปิดประตูเข้าไป ก็ตกใจจนแทบช็อกเมื่อเห็นว่าใครนั่งอยู่ที่โซฟาตัวเล็ก

“กลับมาแล้วเหรอ?” คาเรนเทียถามด้วยน้ำเสียงตึงๆ

“คะ...คุณเข้ามาได้ไง?” เมลิสสาจ้องมองอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเอง

“ไอ้หมอนั่นเป็นใคร?” คาเรนเทียลุกขึ้นเตรียมจะเดินเข้าไปหา

“ยะ...อย่าเข้ามานะ” เมลิสสารีบขยับหนี

“ฉันถามว่าไอ้หมอนั่นเป็นใคร!” คนที่กำลังโกรธจนเลือดขึ้นหน้าเอ่ยถามเสียงดัง

“คะ...ใคร?” เมลิสสาเสียงสั่นขึ้นมาทันทีทันใด

“ก็ไอ้คนที่ไปกินข้าวกับเธอเมื่อตอนกลางวันน่ะสิ” คาเรนเทียจ้องมองร่างบางที่กำลังสั่นระริกอย่างพยายามข่มอารมณ์

“ผะ...ผู้ช่วยเชฟคนใหม่ค่ะ” เมลิสสารู้สึกกลัวอีกฝ่ายขึ้นมาจับใจ ‘พระเจ้า! ขออย่าให้เป็นแบบวันนั้นอีกนะ’

“มันจีบเธอใช่ไหม” คาเรนเทียเค้นถามต่อ

“มะ...ไม่ใช่ค่ะ” หญิงสาวรีบส่ายหน้าปฏิเสธ

“อย่าให้ฉันเห็นอีกนะว่ามันมายุ่งกับเธอ ไม่นั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน” คนขี้หวงบอกพร้อมกับเอื้อมมือจะไปสัมผัสใบหน้างาม

“ตะ...แต่หนูจะคุยกับใครมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณสักหน่อย” เมลิสสาปัดมือหนาออกทันใด

“ไม่เกี่ยวอย่างงั้นเหรอ?” คาเรนเทียตรงเข้าไปเตรียมจะคว้าร่างบางเข้ามากอด

“ยะ...อย่าเข้ามานะ” เมลิสสารีบขยับหนีอย่างรวดเร็ว

“เธอเป็นผู้หญิงของฉัน เธอไม่มีสิทธิ์จะคุยหรือไปนั่งกินข้าวกับผู้ชายคนไหนสองต่อสอง ถ้าครั้งหน้าฉันเห็นอีกล่ะก็ เธอเตรียมสวดส่งวิญญาณให้ ไอ้หมอนั่นได้เลย” คาเรนเทียบอกอย่างเริ่มจะทนไม่ไหวที่ต้องเล่นวิ่งไล่จับไปมา ทั้งๆ ที่เขาคิดถึงเธออยากจะกอดอยากจะหอมจนแทบคลั่ง

“คะ...คุณมันบ้าไปแล้ว ออกไปจากห้องของหนูเดี๋ยวนี้นะ” เมลิสสาชี้นิ้วไล่อย่างทนไม่ไหว

“ออกงั้นเหรอ? ไม่มีทาง! ฉันมาที่นี่ก็เพื่อจะเอาเธอ” คาเรนเทียรีบกระตุกแขนของสาวเจ้ามากอดทันใด

“อ๊ะ! ปล่อยนะ...อื้อ....” เมลิสสาพยายามดิ้นขัดขืน แต่ก็ถูกอีกฝ่ายฉกจูบเข้าซะก่อน

คาเรนเทียบดขยี้ริมฝีปากบางอวบอิ่มที่คิดจะตัดใจจากเธอครั้งแล้วครั้งเล่า แต่สุดท้าย...ก็ต้องกลับมาหาเธอราวกับคนที่ไม่มีทางไป

จากจูบที่เต็มไปด้วยความโมโหก็เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความโหยหา และอ่อนโยน จนเมลิสสาเผลอครางออกมาเบาๆ เมื่ออีกฝ่ายถอนจูบออก

“ไม่ได้นอนด้วยกันแค่คืนเดียว อย่าคิดให้ผู้ชายคนไหนมาซ้ำรอยของฉัน” คาเรนเทียบอกก่อนจะช้อนอุ้มร่างบางตรงไปที่เตียงอย่างรวดเร็ว

“ยะ...อย่า...” เมลิสสาอยากจะห้ามจริงๆ จังๆ แต่คนตรงหน้าก็ปลุกอารมณ์จนทำให้รู้สึกไขว้เขว

“ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำรุนแรง” คาเรนเทียวางสาวเจ้าลงบนเตียงอย่างเบามือ แล้วขึ้นคร่อมทับ พร้อมกับก้มลงไปหอมแก้มนวลแล้วเอ่ยกระซิบเบาๆ “ฉันคิดถึงเธอมากเลยรู้ไหมมิรา...”

“อะ...อื้อ...” เมลิสสาครวญครางเมื่อคนหื่นเริ่มซุกไซ้ต้นคอและเลื่อนต่ำลงไป

“รู้ใช่ไหม? ว่าเธอเป็นของฉัน และจะเป็นตลอดไป” คาเรนเทียบอกก่อนจะรีบถอดเสื้อผ้าของสาวเจ้าออกในเวลาไม่ถึงนาที เมลิสสาอายหน้าแดงก่ำกับถ้อยคำที่แสดงความเป็นเจ้าของ ไม่อาจจะต้านทานความต้องการของเขาได้ เพราะลึกๆ เธอเองก็แอบกลัวว่าเขาจะมีสาวคนใหม่ แล้วลบเรื่องราวของเธอไปจน...ไม่หลงเหลือร่องรอยใดๆ ให้จดจำ

เช้าวันต่อมา...

เมลิสสาขยับตัวตื่นอย่างยากลำบาก เพราะถูกมือหนาโอบรัดเอาไว้จนขยับตัวออกห่างจากอีกฝ่ายไม่ได้

“อื้อ...จะรีบตื่นไปไหน หืม...” คาเรนเทียครางท้วงเพราะยังนอนไม่เต็มอิ่ม

“อ่า...ผัวเป็นถึงหุ้นส่วน จะกลัวอะไร หืม...” คาเรนเทียบอกก่อนจะผลักร่างบางลงนอนบนเตียง แล้วจับขาทั้งสองข้างยกขึ้นสูง จากนั้นก็จับหัวปลาช่อนแอมะซอนขนาดเขื่องจ่อทางรักที่เล็กกระจิดริด แล้วค่อยๆ ดันกลับเข้าไปใหม่อีกครั้ง

“อะ...อื้อ...” สาวเจ้าบิดเร่าไปมาอย่างทรมานกับความเสียว

“อืม...แน่นจังเลยคนดี...อ่า...” คาเรนเทียดันเข้าไปจนสุดทางรัก ก็ถูกภายในของสาวเจ้าตอดรัดอย่างหนักหน่วง จึงค่อยๆ ขยับตัวเข้าออกช้าๆ และเร็วขึ้นตามไฟปรารถนา ที่กำลังลุกโชนหลอมละลายทั้งสองร่างให้รวมเป็นหนึ่งเดียว

เวลา 12:17 น. หลังจากที่เสร็จกิจกรรมเข้าจังหวะ คาเรนเทียก็อุ้มสาวเจ้าไปอาบน้ำในห้องน้ำที่แสนจะเล็กอย่างรู้สึกขัดใจ เพราะมันทำให้เขาแทบจะไม่มีที่ยืน แถมทำอะไรๆ ก็ไม่สะดวก

“มิรา! เดี๋ยวออกไปข้างนอกกัน”

“ปะ...ไปไหนคะ” คนที่เพิ่งจะแต่งตัวเสร็จเอ่ยถามอย่างสงสัย

“ไปเพนท์เฮาส์ของฉัน อยู่ที่นี่ทำอะไรๆ ไม่สะดวกเลย”

“แล้วทำไมหนูต้องไปกับคุณด้วย”

“ก็เพราะเธอเป็นเมียฉันไงล่ะ อ๊ะๆ ถ้าเถียงว่าไม่ใช่จะจัดให้อีกยกใหญ่ๆ เลย” คาเรนเทียคาดโทษก่อนจะเข้าไปสวมกอด

“บ้า!” เมลิสสาต่อว่าเบาๆ ไม่รู้ทำไมเวลาที่พ่อเทพบุตรสุดหื่นทำตัวน่ารักๆ เธอก็ยอมใจอ่อนไปซะทุกครั้ง

“เร็วๆ ฉันหิวข้าวแล้ว” คาเรนเทียเอ่ยเร่ง

“หนูจะไปก็ต่อเมื่อคุณยอมใส่นี่” เมลิสสาบอกพร้อมกับส่งแมสก์ไปให้คนตัวโต

“ให้ตายสิ! นี่ฉันเป็นผัวเธอนะ ไม่ใช่ชู้” คาเรนเทียบอกอย่างไม่พอใจ

“หนูไม่อยากให้ใครๆ หันมาสนใจต่างหากค่ะ ที่อังกฤษนี่คุณยิ่งดังๆ อยู่ด้วย” เมลิสสามองค้อนทันใด

“ดัง! ฉันดังเรื่องอะไร?” คาเรนเทียขมวดคิ้วถาม

“ก็ดังเรื่องควงดารา-นางแบบน่ะสิคะ” เมลิสสาเฉลยให้

“งั้นเธอก็ต้องปิดด้วยมิรา” คาเรนเทียรับหน้ากากอนามัยมาถือ ก่อนจะล้วงมือถือมาโทร. บอกการ์ดให้เอารถมารับที่หอพักของสาวเจ้า

“กะ...ก็ได้ค่ะ” เมลิสสาพยักหน้ารับ แล้วหยิบแมสก์ขึ้นมาสวม พร้อมกับใส่หมวกแก๊ปของ adidas

“หึๆ” คาเรนเทียหัวเราะอย่างขำๆ ‘พระเจ้านี่เธอกลัวจะเป็นข่าวกับเราขนาดนี้เลยเหรอวะ?’