ฟีนิกซ์ 5 (ซีรีส์ 5หนุ่มแห่งฟีนิกซ์) นิยาย บท 14

“พระเจ้า! หาเรื่องกันชัดๆ เลยใช่ไหมครับคุณเดือน” คาเรนเทียหันไปหาตัวช่วย

“เอ่อ...คุณมิราคงหมายความว่าถ้าหากคุณคาเรนอยู่ด้วย เธอจะไม่มีสมาธิน่ะค่ะ” คนที่ถูกดึงเข้าไปสู่สมรภูมิรบที่กำลังร้อนระอุ พยายามไกล่เกลี่ย

“งั้น...ผมออกไปรอที่ข้างนอกก็ได้ครับ” คาเรนเทียยอมสงบศึก

“เดี๋ยวเสร็จแล้วเดือนจะให้เด็ก ตั้งโต๊ะตรงระเบียงด้านนอกนะคะ” เดือนนภารีบบอก

“ครับ!” คาเรนเทียยิ้มให้แม่ครัวใหญ่ ก่อนจะลุกเดินออกไป

“หนูขอโทษนะคะที่ทำให้คุณเดือนลำบากใจ” เมลิสสายกมือไหว้อย่างรู้สึกผิด ที่เผลอไปต่อล้อต่อเถียงกับคนหื่นเมื่อครู่

“ไม่เป็นไรค่ะ เรามาทำซอสหมักเนื้อกับน้ำจิ้มกันดีกว่า” เดือนนภาส่งยิ้มให้อย่างเข้าใจความรู้สึกของสาวตรงหน้า

“ได้ค่ะ” เมลิสสายิ้มอย่างรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้ลงมือทำ

“เอ่อ...ไม่ทราบว่าพอจะมีอะไรเป็นกับแกล้มให้คุณคาเรนบ้างไหมคะ พอดีท่านสั่งให้ดิฉันยกเบียร์ไปเสิร์ฟ” อันนาเดินเข้ามาถามด้วยสีหน้าเจื่อนๆ หลังจากได้รับคำสั่งของผู้เป็นนายมาเมื่อครู่

“อืม...คุณมิรายำเบคอนให้หน่อยได้ไหมคะ เดือนจะเตรียมเครื่องปรุงสำหรับทำซอสรอ” เดือนนภาหันไปบอกลูกศิษย์คนสวย

“ได้ค่ะ” เมลิสสายิ้มก่อนจะเดินไปเตรียมเครื่องยำ

“คุณอันนายกเบียร์ไปเสิร์ฟก่อนได้เลยค่ะ ถ้าทำกับแกล้มเสร็จแล้ว เดี๋ยวเดือนจะยกไปเสิร์ฟเอง”

“โอเคค่ะ” อันนายิ้มก่อนจะเดินออกไปที่บาร์เครื่องดื่มด้านนอก หยิบแก้วในตู้เย็นกับเบียร์ใส่ถาด แล้วยกไปเสิร์ฟให้ผู้เป็นนายที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่ตรงระเบียง

คาเรนเทียหยิบมือถือมาต่อสายหาคนสนิทที่เข้าบริษัทแทน เพื่อจะสอบถามถึงงานที่ตนไม่มีกะจิตกะใจอยากจะทำ นอกเสียจากการได้อยู่ใกล้ๆ กับเมลิสสา ซึ่งเขายอมรับกับตัวเองอย่างไม่อายว่าทั้งรักและหลงเธอจนหัวปักหัวปำ

[ครับบอส] แอนดรูขานรับทันทีหลังกดรับสาย

[งานมีปัญหาอะไรไหม?]

[ไม่ครับ แต่อีกสองวันบอสจะต้องเซ็นสัญญากับคุณเดซี ฮอลลี ลูกสาวของคุณทอมสัน ที่เพิ่งจะขึ้นมารับตำแหน่งแทน”

[ชื่อคุ้นๆ] คาเรนเทียพยายามนึกว่าเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน

[แหม...ไม่คุ้นอย่างเดียวมั้งครับ บอสเคยขึ้นเตียงกับคุณเดซีมาสองครั้ง] แอนดรูกลอกตาอย่างรู้สึกเพลียๆ

[ให้ตายสิ! ทำไมโลกมันถึงได้กลมขนาดนี้วะ]

[ผมว่าคุณเดซี่น่าจะติดใจบอสอยู่นะครับ เดือนก่อนเธอโทร. มาขอดินเนอร์กับบอสด้วยครับ]

[ฉันจำใครไม่ได้หรอก พวกเธอหน้าเหมือนๆ กันหมด]

[แล้วถ้าเป็นคุณมิราล่ะครับ?]

[เห็นแค่ปลายผมด้านหลัง ฉันก็จำได้ เพราะเธอพิเศษกว่าทุก ๆ คนที่ผ่านมา] คนที่โลกทั้งใบกำลังเป็นสีชมพู อมยิ้มนิดๆ เมื่อนึกไปถึงใบหน้างามของหญิงสาวที่ขโมยลมหายใจเข้า-ออกของเขาไปตั้งแต่วินาทีแรกที่เจอหน้า

[งั้นก็ขอแต่งงานเลยสิครับ] แอนดรูเอ่ยหยอก เพราะเห็นผู้เป็นนายออกอาการคลั่งไคล้สาวเจ้าขนาดหนัก

[บ้า! ฉันยังไม่มั่นใจว่าเราจะไปกันได้หรือเปล่า] คนหล่อเลือกได้มาตั้งแต่เกิดรีบบอกอย่างไว้เชิง

[นี่ยังเรียกว่าไม่มั่นใจอีกเหรอครับ] แอนดรูแซวอย่างขำๆ

[อัปเดตข่าวรอบโลกให้ฟังหน่อย] คาเรนเทียรีบเปลี่ยนเรื่องคุย

[วันนี้! อาการหึงหวงของคุณแพททริกลดลงแล้วครับ เป็นเรื่องดีหากว่าบอสจะโทรไปเคลียร์ทุกอย่างให้กระจ่างแบบจริงๆ จังๆ สักที]

[พรุ่งนี้ฉันจะโทร. รายงานเรื่องต่อไป]

[เอ่อ...คุณคริสส่งข่าวบอกทุกคนในฟีนิกซ์, R&R รวมไปถึงไคเลอร์ ว่าบอสมีคนรักเป็นของตัวเองแล้วครับ]

[ให้ตาย! ฉันเกลียดมันสุดๆ เลย] คาเรนเทียกลอกตาอย่างเซ็งๆ

[อ๋อ! เห็นว่าเย็นนี้จะมาทานมื้อเย็นกับบอสด้วยนะครับ] แอนดรูบอกยังไม่ทันขาดคำ รถสปอร์ตหรูก็ขับแล่นเข้ามาจอดที่ลานน้ำพุด้านหน้าคฤหาสน์

ปรื้นนนนน

[พระเจ้า! แกต้องไม่เชื่อแน่ๆ] คาเรนเทียจ้องมองคนที่ก้าวลงจากรถอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเอง

[คะ...คุณคริสใช่ไหมครับ] ปลายบอกอย่างสายจำเสียงเครื่องยนต์ได้

[ใช่! แค่นี้ก่อนนะ] คาเรนเทียกดวางสายพร้อมกับจ้องมองคนที่เดินตรงมาหาตนอย่างรู้สึกเซ็งในอารมณ์

“แหม...ดื่มแต่วันเลยนะครับ” คริสเตียนโน่เอ่ยแซว ก่อนจะนั่งลงแล้วหยิบเบียร์อีกขวดที่วางอยู่ มาดื่มแก้กระหาย

“นายมาทำไมวะ?” คาเรนเทียถามด้วยสีหน้ากวนๆ

“มาหาลิซ่า เอ๊ย! มาหาพี่น่ะสิ” คริสเตียนโน่เอ่ยหยอก

“เห็นหน้ากันมาตั้งแต่เด็กยันโต แกไม่เบื่อบ้างหรือไง”

“ไม่ครับ” คริสเตียนโน่ตอบก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นใครบางคนถือถาดเดินตรงมาที่โต๊ะ