ฟีนิกซ์ 5 (ซีรีส์ 5หนุ่มแห่งฟีนิกซ์) นิยาย บท 29

“ไม่!” คาเรนเทียขยับตัวหนีทันที

“แต่หนูไม่อยากได้มัน” เมลิสสาบอกเสียงดัง

“งั้นก็กลับรัสเซีย” คาเรนเทียบอกพร้อมกับคว้าแขนของสาวเจ้า เตรียมจะลากให้เดินกลับไปที่รถ

“ไม่! หนูจะอยู่ที่นี่” เมลิสสาสะบัดแขนออกทันใด

“จะเอาไง? จะเอาเครื่องเพชรหรือจะกลับรัสเซีย” คนที่กำลังค้นพบข้ออ้างใหม่ ถามกลับด้วยน้ำเสียงเข้มๆ

“หนูจะเก็บแหวนกับสร้อยเส้นนี้ไว้ โอเคไหมคะ?” เมลิสสารีบบอก

“ไม่โอเค! เอากล่องพวกนี้ไปด้วย” คาเรนเทียบอกก่อนจะยื่นถุงหิ้วใบใหญ่ไปให้อีกครั้ง

“คุณอยากให้หนูโดนฆ่าตายเพราะเครื่องเพชรพวกนี้ใช่ไหม? ห้องพักหนูเป็นแค่ห้องเล็กๆ ไม่มีเซฟ ไม่มีอะไรเลย อีกอย่างหนูคงไม่มีโอกาสได้ใส่มันไปออกงานที่ไหน เพราะงานที่หนูทำคืองานในครัว ขอบคุณที่มาส่ง ขอตัวค่ะ” เมลิสสาบอกก่อนจะหันไปเปิดประตูเข้าห้องของตัวเอง

“อะไรกัน จะไม่ชวนฉันไปดื่มน้ำก่อนหรือไง ฉันคอแห้งนะมิรา!” คาเรนเทียจะขยับตาม แต่ก็ถูกสาวเจ้าปิดประตูใส่

ปัง!

“มิรา! นี่เธอปิดประตูใส่หน้าฉันอย่างนั้นเหรอ?” คาเรนเทียรู้สึกเจ็บและชาที่หน้าอย่างบอกไม่ถูก เกิดมาเพิ่งจะเคยถูกสาวเท แถมเทแบบไม่เอาอะไรเลยอีกต่างหาก

คลิก!

เมลิสสาเปิดประตูออกมาพร้อมกับยื่นน้ำดื่มที่บรรจุอยู่ในขวดให้กับอีกฝ่าย “นี่ค่ะน้ำดื่ม”

คาเรนเทียรับมาถืออย่างมึนๆ งงๆ ก่อนจะถูกสาวเจ้าปิดประตูใส่อีกครั้ง

ปัง!

“ให้ตายสิ!” คนหล่อพ่อรวย และในชีวิตไม่เคยง้อสาวไหนมาก่อน สบถออกอย่างหัวเสีย แล้วเดินกลับไปขึ้นรถด้วยสีหน้าตึงๆ

เมลิสสาหลับตาลงอย่างรู้สึกโล่งอก เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของอีกฝ่ายเดินไปไกล แต่อยู่ๆ หยดน้ำอุ่นๆ ก็ไหลออกมาจากดวงตา เมื่อหวนนึกไปถึงคืนวันเก่าๆ ที่มอสโก ทุกอย่างมันช่างราวกับความฝัน และเธอจะเก็บสิ่งดีๆ ของเขาเอาไว้ในใจตลอดไป

หญิงสาวทรุดลงนั่งกับพื้นแล้วปล่อยโฮออกมาพร้อมกับจ้องมองแหวนเพชรเม็ดใหญ่ที่อยู่ในมือ ขณะที่ความรู้สึกต่างๆ นานา พากันเรียงหน้าเข้ามาถาโถมไม่ขาดสาย

ร้านสิงโตดุ...เชคาริกจ้องมองคนที่เดินเข้ามาในร้านอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเอง “คาเรน! ไปไงมาไงเนี่ย?”

“สวัสดีครับพี่เชค พอดีมาธุระแถวนี้ก็เลยแวะมาหาพี่ครับ” คนที่กำลังเสียหลักไปไหนไม่ถูก ส่งยิ้มเจื่อนๆ ไปให้พี่ใหญ่ของกลุ่ม

“เหมือนเดิมไหม?” เชคาริกเอ่ยถามพลางสังเกตอาการ

“ครับ” คาเรนเทียตอบก่อนจะเดินตามเข้าไปนั่งที่โต๊ะใหญ่

“ขอเบียร์ดำกับฟิเลมิยอง มิเดียมแรร์” เชคาริกหันไปสั่งพนักงานเสิร์ฟที่อยู่ใกล้ๆ ก่อนจะหันกลับมาคุยต่อ “วันก่อนคริสก็มาที่ร้านนะ เห็นบอกว่านายกำลังคบหากับสาวคนหนึ่งอยู่”

“เอ่อ...ครับ” คาเรนเทียตอบเสียงอึกอัก

“ไม่พาเธอมาด้วยล่ะ?”

“คือ...เธอเพิ่งจะขอแยกกันอยู่กับผมสักพักน่ะครับ” คาเรนเทียบอกด้วยสีหน้าเศร้าๆ

“พระเจ้า! เกิดอะไรขึ้น” เชคาริกขมวดคิ้มถามอย่างสงสัย

“เอ่อ...” คนที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่รู้จะเริ่มเล่าจากตรงไหน เพราะอายเกินกว่าจะพูดออกมา

“วันก่อนคริสโทรมาร้องไห้ สงสัยจะดื่มไปเยอะ” เชคาริกถามเข้าเรื่อง พร้อมกับมองไปยังห้องวีไอพีที่มีใครบางคนนั่งอยู่

“จะ...จริงเหรอครับ” คาเรนเทียรู้สึกผิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เมื่อได้ยินชื่อของญาติผู้น้อง ที่หลังจากทะเลาะกันไปเมื่อวานก็ยังไม่มีโอกาสได้เคลียร์กับอีกฝ่าย

“จริงสิ! พี่ตกใจหมดเลย ตอนแรกนึกว่าแกล้งดราม่า ที่ไหนได้พอบอกให้เปิดกล้องเท่านั้น...”

“ทะ...ทำไมครับ”

“ก็น้ำมูกนะสิ เกือบจะไหลเข้าปากมันแหนะ!” เชคาริกบอกพร้อมกับกลอกตาอย่างเพลียๆ เมื่อถึงภาพของหนุ่มหล่อหน้าทะเล้นที่สาวๆ ต่างพากันคลั่งไคล้ แต่ร้องไห้จนน้ำมูกเกือบจะไหลเข้าปากยังไม่รู้สึกตัว

“ฮ่าๆๆๆ” คาเรนเทียหัวเราะอย่างเห็นภาพตาม

“มันบอกว่านายโกรธที่มันไปกินข้าวกับมิรา ใช่ไหม?”

“ครับ! ก็มันชอบไปตอนที่ผมไม่อยู่” คาเรนเทียยอมรับตรงๆ

“มันบอกว่ามันนอยด์แทนมิราที่นายแอบไปทานข้าวกับสาวอื่น ก็เลยไปอยู่เป็นเพื่อนกลัวเธอจะคิดมาก” คนที่รับฟังเรื่องราวมาพอสมควรเล่าต่อ

“ผมมีนัดเซ็นสัญญากับเดซี ฮอลลี ตอนสิบเอ็ดโมงกว่าที่โรงแรม พอไปถึงเธอก็สั่งอาหารรอแล้ว ผมทานไปแค่สอง-สามคำเท่านั้นก็กลับเลย”

“ไม่ได้...” เชคาริกถามพลางหรี่ตามองยิ้มๆ

“ไม่ครับ ไม่มีอะไรเกินเลยไปกว่านั้น แอนดรูกับไชน่าก็ไปด้วย” คาเรนเทียยืนยันเสียงหนักแน่น