ฟีนิกซ์ 5 (ซีรีส์ 5หนุ่มแห่งฟีนิกซ์) นิยาย บท 30

วันต่อมา...PD กาสิโน เวลา 09:45 น.

เมลิสสาเดินทางไปทำงานตามปกติ หลังจากที่โทร. ไปรายงานตัวกับผู้จัดการและเชฟใหญ่มาเมื่อคืน

“ไงเมดูซ่า” เดเมียนเอ่ยทักทายพนักงานสาวคนสวยด้วยรอยยิ้ม

“สวัสดีค่ะคุณเดเมียน สบายดีไหมคะ” เมลิสสายิ้มตอบผู้จัดการอย่างอายๆ

“สบายดีครับ”

“เอ่อ...ขะ...ขอตัวไปเตรียมของก่อนนะคะ” เมลิสสาเหลือบไปมองนาฬิกาก่อนจะเอ่ยขอตัว

“เชิญครับ!” คนที่รู้อยู่เต็มอกว่าสาวตรงหน้าไม่ได้กลับไปเที่ยวไทย แต่จำต้องเล่นไปตามบทที่คาเรนเทียกำชับมา เพราะไม่อยากทำให้เมลิสสารู้สึกอึดอัดตอนทำงาน แถมยังต้องปิดเรื่องความสัมพันธ์ของทั้งสองเอาไว้เป็นความลับไม่ให้ใครล่วงรู้ แม้แต่เจ้าของกาสิโนอย่างแพททริกสันและแดเนียล

คฤหาสน์ เกรซ...เวลา 10:20 น.

“คาเรน! คริส!” เอลลีสะกิดเรียกบุตรชายที่นอนอยู่บนเตียง กับหลายชายที่นอนอยู่ข้างเตียงอย่างรู้สึกหงุดหงิดนิดๆ เพราะเมื่อคืนทั้งสองหนุ่มหิ้วปีกกันมาในสภาพที่เมาเละ แถมยังเปิดประตูรถสปอร์ตทิ้งไว้โดยที่ข้างมีชุดเครื่องเพชรตกกระจัดกระจายถึงสิบกล่อง ทำเอาเธอลมแทบจับเสียให้ได้

“อื้อ...” คาเรนเทียครางอย่างรู้สึกขัดใจที่โดนเขย่าตัวไปมาแรงๆ จึงลืมตาขึ้นมามองว่าใครบังอาจมารบกวนการนอนของตน

“ตื่นเดี๋ยวนี้นะ!” เอลลีบอกเสียงดังอย่างหงุดหงิด

“โอ้พระเจ้า...ผมมานอนอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับแม่?”

“ถามได้ ก็เมามาน่ะสิ” เอลลีส่งค้อนวงใหญ่ไปให้บุตรชายที่ร้อยวันพันปีจะโผล่หน้ามาให้เธอเห็นแค่สิบ-ยี่สิบนาที

“ผมอยากได้กาแฟร้อนๆ สักแก้ว” คาเรนเทียบอกพร้อมกับคลึงที่ขมับวนไปมาเบาๆ

เอลลีกลอกตาก่อนจะหันไปสะกิดเรียกคนที่นอนอยู่ข้างเตียงให้ตื่น “คริส! คริส! ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ”

“นะ...น้าเอลลี” คริสเตียนโน่สะบัดหัวสาม-สี่ครั้งอย่างรู้สึกมึนๆ

“ให้ตายสิ! นี่นายมากับฉันเหรอคริส?” คาเรนเทียกระพริบตามองญาติผู้น้องที่ขยับตัวลุกขึ้นมานั่งบนเตียงอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา

“แหม...ก็ผมนี่แหละที่ขับรถพาพี่มาที่นี่เมื่อคืน” คริสเตียนโน่ถอนหายใจอย่างรู้สึกเพลียๆ ‘บ้าจริง! นี่พี่คาเรนจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เลยเหรอวะ?’

“ละ...แล้วทำไมไม่พาไปที่วิลล่าของฉันล่ะ” คาเรนเทียถามด้วยน้ำเสียงตึงๆ เพราะเรื่องที่คุยกับมารดาครั้งสุดท้ายนั้น ทำให้ตนเข้าหน้าไม่ถูก

“ไปแล้ว! แต่ว่าไม่รู้รหัสเข้าก็เลยพามาที่นี่ครับ” คริสเตียนโน่บอกอย่างรู้สึกเซ็งนิดๆ เมื่อคืน...หลังจากที่ดื่มกันตั้งแต่บ่ายนิดๆ ยันสองทุ่มเขาก็เข้าไปนอนหลับในห้องนอนวีไอพี พอตื่นมาตอนเที่ยงคืนก็พบว่าญาติผู้พี่เมาหนักจนแทบจะยืนไม่อยู่ เขาจึงอาสาขับรถไปส่งที่วิลล่าด้านหลัง PDC กาสิโน ซึ่งระหว่างทางอีกฝ่ายเอาแต่พร่ำบอก...

‘ไปส่งฉันที่ห้องของมิรา! ฉันจะไปหามิรา! ได้ยินไหมว่าฉันจะไปหา มิรา บลาๆๆ’ แต่ทว่า...กลับจำทางไปหอพักของเมลิสสาไม่ได้ แถมยังหลอกให้เขาขับรถวนไปวกมาเป็นชั่วโมง จึงตัดสินใจพากลับมานอนที่คฤหาสน์เกรซ เพราะน้ำมันรถใกล้จะหมด

“ลุกเลย! ทั้งสองคน ไปอาบน้ำแล้วลงไปทานข้าวที่ข้างล่าง” เอลลีสั่งการด้วยสีหน้าหงุดหงิด

“ครับ” คริสเตียนโน่ขานรับก่อนจะเดินออกไปยังห้องนอนที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ซึ่งเคยมาพักอยู่บ่อยๆ

“เดี๋ยว! แล้วชุดเครื่องเพชรที่อยู่ในรถของใคร?” เอลลีรีบดึงแขนของลูกชายที่กำลังจะเดินไปห้องน้ำเอาไว้

“เอ่อ...ของผมครับ” คาเรนเทียบอกยิ้มๆ

“มีสิบชุดพอดี ใช่อย่างที่แม่คิดไหม?” เอลลีเลิกคิ้วถาม

“ใช่ครับ! เธอไม่เอา ผมฝากแม่เอาไว้ก่อนแล้วกัน” คาเรนเทียบอกก่อนจะรีบเดินไปเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว เพราะยังไม่อยากจะถูกมารดาซักไซ้เรื่องของเมลิสสาในตอนนี้

ชั่วโมงต่อมา...

คาเรนเทียรีบเดินลงบันไดมาพร้อมกับคริสเตียนโน่ด้วยสีหน้าตื่นๆ เพราะนัดเซ็นสัญญาที่ PDC กาสิโนเอาไว้ตอน 11 โมง และนี่ก็เลยเวลานัดมาแล้ว

“อ้าว! มากันพอดี แม่กำลังจะให้คนขึ้นไปตาม” เอลลีที่นั่งตรงหัวโต๊ะในห้องทานอาหาร รีบเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นบุตรชายและหลานชายทางฝั่งของอดีตสามีกำลังจะเดินออกไปที่ประตูด้านหน้าคฤหาสน์

คนที่กำลังรีบหยุดชะงักก่อนจะหันไปบอกด้วยสีหน้าเจื่อนๆ “แม่ครับผมต้องรีบไปแล้วพอดีมีนัดเซ็น...”

“แค่ทานข้าวกับแม่สักมื้อมันฝืนใจมากเลยเหรอคาเรน” เอลลีถามกลับด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

“มะ...ไม่ใช่ครับแม่ ผมมีนัดเซ็นสัญญาที่ PDC กาสิโนจริงๆ” คาเรนเทียบอกเสียงอ่อนอย่างขอความเห็นใจ

“ผมกับมิราเรามีปัญหากัน ถ้าปรับความเข้าใจกันได้เมื่อไหร่ ผมสาบานว่าจะพามาทำความรู้จักกับแม่ที่คฤหาสน์ครับ”

“เยี่ยม!” เอลลีพยักหน้ารับเบาๆ

“สตูว์เนื้อนี่ฝีมือน้าเอลลีใช่ไหมครับ” คนที่แอบทานก่อนถามยิ้มๆ

“ใช่จ้ะ น้าตื่นเช้ามาเข้าครัวทำเองเลย” เอลลีหันไปตอบ

“รสชาติสุดยอดเหมือนเดิมเลยครับ” คริสเตียนโน่ตักทานต่อด้วยหน้าตาเอร็ดอร่อย

“แหม...เราก็ปากหวานเหมือนเดิมนะ” เอลลีตักสตูว์เนื้อให้กับบุตรชาย

“ขอบคุณครับ แม่ช่วยทำให้ผมอีกสักหม้อใหญ่ๆ ได้ไหมครับ”คาเรนเทียเอ่ยขอ

“ลูกจะกลับมาทานอีกงั้นเหรอ?” เอลลีถามอย่างดีใจ

“เปล่าครับ! แต่ผมจะเอาไปฝากพ่อ” คาเรนเทียบอกเสียงอ่อน

“ดะ...ได้สิ แม่จะทำให้ พรุ่งนี้เที่ยงให้คนมาเอาได้เลย” เอลลียิ้มก่อนจะนึกไปถึงอดีตสามีที่แม้จะเลิกรากันไปแล้ว แต่ในวันเกิดของบุตรชายทุกๆ ปีจะต้องกลับมาพบเจอกัน

“ขอบคุณครับ” คาเรนเทียพูดอย่างดีใจ

“ผมจะกลับมอสโกพรุ่งนี้พอดี เดี๋ยวเอาไปส่งให้ลุงวินเซ่นเองครับ” คริสเตียนโน่รีบอาสา

“ขอบใจมากคริส” คาเรนเทียหันไปบอกญาติผู้น้องอย่างซาบซึ้งใจ

“ไม่เป็นไรครับ” คริสเตียนโน่ยิ้มก่อนจะชวนคุยเรื่องกระท่อมกลางป่า ที่ตอนนี้มีทั้งปลาแซลมอนและผลไม้ตระกูลเบอร์รี่ออกลูกเต็มไปหมด

เอลลีได้ฟังก็อยากจะกลับไปเที่ยวอีกสักครั้ง อยากจะรู้ว่าสถานที่ที่เต็มไปด้วยความทรงจำแห่งนั้น ได้เปลี่ยนไปมากมายเพียงใด

คาเรนเทียได้ยินคนช่างจ้อโม้ ก็อดหัวเราะไม่ได้ เพราะเมื่อคืน...ตอนที่คริสเข้าไปนอนพักในห้องวีไอพี พี่เชคก็รีบล้วงมือถือมากดเปิดรูปในไอจีของจอมเผือกที่โพสต์ลงเมื่อสองวันก่อนให้ดู ซึ่งก็เป็นภาพที่ญาติผู้น้องนอนไขว้ขาอย่างสบายอารมณ์บนเตียงผ้าใบแบบพับ ตั้งอยู่ใต้ต้นเชอร์รี่ ภายใต้แคปชันที่ว่า...