ฟีนิกซ์ 5 (ซีรีส์ 5หนุ่มแห่งฟีนิกซ์) นิยาย บท 38

คาเรนเทียดูงานจนถึงเที่ยงก็ขอตัวกลับบริษัท เพื่อเตรียมจะวางแผนงานการผลิตชิ้นส่วนอะไหล่เครื่องยนต์ กระทั่งห้าโมงเย็นก็ขอตัวกลับคฤหาสน์บาร์เลนเซนต์ก่อน โดยปล่อยให้คนสนิทกับเลขาทำงานต่อ

“บอสรีบไปไหนเหรอแอนดรู” ไชน่าถามอย่างสงสัย

“อืม...สงสัยจะรีบไปวิดีโอคอลหาคุณมิรามั้ง” แอนดรูบอกก่อนจะรวบเอกสารใส่ลงแฟ้ม

“พระเจ้า! เมื่อเช้าฉันอดขำสีหน้าของยัยเดซีแทบไม่ได้แน่ะ”ไชน่าบอกก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ วันนี้ทั้งวันไม่ว่าเธอจะทำอะไร ภาพใบหน้า เหวอๆ ของเดซี ก็จะแทรกเข้ามาให้นึกถึงอยู่ทุกๆ ห้านาที

“ฉันก็เหมือนกัน” แอนดรูบอกพร้อมหัวเราะตามอย่างอดไม่ได้

“ว่าแต่สาวคนที่เป็นข่าวกับบอสสวยมากเลยเหรอ?” คนที่ยังไม่เคยได้มีโอกาสพบเจอกับตัวจริงมาก่อน เอ่ยถามอย่างสนใจ

“สวยสิ! เด็กด้วย” แอนดรูพร้อมกับล้วงหามือถือในกระเป๋าเสื้อ

“อายุเท่าไหร่”

“20”

“พระเจ้า! เด็กกว่าบอสตั้ง 15 ปีแน่ะ” ไชน่ารู้สึกช็อกอย่างบอกไม่ถูก ไม่คิดว่าผู้เป็นนายจะชอบสาวที่เด็กกว่ามากขนาดนี้

“ใช่! เป็นลูกครึ่งไทย-อังกฤษ หน้าตาสวยอย่างกับนางฟ้า” คนที่ยังหามือถือไม่เจอหันมาตอบ ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วล้วงกระเป๋ากางเกงต่อ

“ว้าว! แล้วบอสพาไปแนะนำตัวกับนายใหญ่และมาดามมาหรือยัง?”

“ยังหาโอกาสไม่ได้ อีกอย่างต้องรอคุยกับคุณมิราก่อน บอสถึงจะพาไปพบคุณเอลลีกับคุณวินเซ่น” แอนดรูหันซ้ายหันขวาครู่หนึ่งก่อนจะเดินไปหยิบมือถือของตนที่หล่นอยู่บนโซฟารับรองมาเปิด

“มีรูปใช่ไหม?” ไชน่าถามอย่างรู้สึกตื่นเต้น อยากจะเห็นใบหน้าของสาวที่ทำให้ผู้เป็นนายเปลี่ยนไป

“มีสิ” แอนดรูกดหารูปในมือถือก่อนจะส่งให้กับอีกฝ่ายดู

“โอ้พระเจ้า! นึกว่าจะหน้าเหมือนคุณพิมพลอยซะอีก” ไชน่าฉีกยิ้มออกมาทันใดเมื่อเห็นหญิงสาวใบหน้าจิ้มลิ้ม ในหลากหลายอิริยาบถ

“ฮ่าๆๆ ผิดคาดใช่ไหมล่ะ” แอนดรูหัวเราะอย่างขำๆ เพราะใครๆ ต่างก็คิดว่า สาวที่กุมหัวใจของผู้เป็นนายจะมีใบหน้าคล้ายๆ กับภรรยาของแพททริกสัน ที่ครั้งหนึ่งผู้เป็นนายเคยแสดงตัวว่าชอบจนออกนอกหน้า

“ใช่! เธอสวยมากๆ เลย แล้วฉันก็ไม่เคยเห็นบอสยิ้มแบบนี้มาก่อน” ไชน่าบอกอย่างรู้สึกดีใจ ที่ในที่สุดก็ได้เห็นผู้เป็นนายมีความสุขจริงๆ ซะที

“บอสทำตัวน่ารักจะตายตอนอยู่กับคุณมิรา ทั้งตกปลา เก็บเห็ดป่า เก็บผลไม้ พาไปเที่ยว พาไปดินเนอร์ เอาใจสารพัด”

“จริงเหรอ?” ไชน่าถามอย่างแปลกใจ

“จริงสิ! ครั้งก่อนงอนคุณมิรา ขับออกรถคฤหาสน์ไปไม่บอกใครสักคน ผมพาบอดี้การ์ดไปขับรถตามหาซะทั่ว ที่ไหนได้! หลบไปนั่งดื่มเบียร์กับคุณคริส ผมโทร. หาเป็นสิบๆ สาย บอสก็ไม่ยอมรับ พอกลับมาถึงคฤหาสน์ก็แกล้งขับรถชนกระถางที่ลานน้ำพุ จนกันชนของแอสตันมาร์ตินหลุดหมด เพราะอะไรรู้ไหม?” แอนดรูระบายเรื่องที่เก็บเงียบเอาไว้ในใจ

“อะไร?” ไชน่าขมวดคิ้วถาม ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า...ไม่เห็นผู้เป็นนายขับแอสตันมาร์ตินมาทำงานมาหเกือบครึ่งเดือน

“เพราะเห็นว่าคุณมิราออกไปยืนรอไง บอสเลยเรียกร้องความสนใจ”

“โอ้พระเจ้า!” ไชน่าอุทานอย่างตกใจ

“เฮ้อ...ผมต้องทำเนียนรีบเข้าไปพยุงบอสขึ้นส่งที่ห้องนอน” คนที่จำต้องไหลตามน้ำบอกพร้อมกับกลอกตาอย่างเพลียๆ กับพฤติกรรมของผู้เป็นนาย

“คิกๆๆ” ไชน่าระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างขบขันกับท่าทางของหนุ่มตรงหน้าที่ปกติจะนิ่งๆ ไม่ค่อยพูดค่อยจาสักเท่าไหร่ แต่วันนี้กลับจ้อชนิดที่น้ำไหลไฟดับเลยทีเดียว

“บอสอาจจะคิดว่าหลอกเด็กได้ แต่หลอกผมกับอันนาไม่ได้หรอก” แอนดรูไม่กล้าเมาท์มอยให้เพื่อนๆ ในไลน์กลุ่มเบนจามินฟัง เพราะกลัวคนอื่นๆ รู้แล้วจะเอามาล้อนายของตน

“คิกๆๆ” ไชน่าหัวเราะจนหน้าแดงกับวีรกรรมของเจ้านายที่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะมีโมเมนต์แบบนี้

Barlensent Villa...

คาเรนเทียให้สาวใช้จัดโต๊ะที่ห้องนอน จากนั้นก็รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วกดโทร. วิดีโอคอลหาเมลิสสาอย่างเต็มไปด้วยความถึง

[สวัสดีค่ะ] ปลายสายที่นอนเล่นอยู่บนเตียงเอ่ยทักทายเสียงใส

[นึกว่าเธอจะนอนแล้วซะอีก] คาเรนเทียมองใบหน้างดงามใกล้ๆ ก่อนจะหยิบมือถือไปวางยังตรงที่เสียบเพื่อจะได้คุยไปทานไป

[ก็...เกือบแล้วค่ะ คุณกำลังจะกินข้าวเหรอคะ] เมลิสสาส่งยิ้มให้คนหล่ออย่างอายๆ

[ใช่! เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จน่ะ]

[วันนี้อันนาทำเมนูอะไรให้คะ]

[สเต๊กเนื้อกับสลัดผัก] คาเรนเทียบอกพลางหมุนที่เสียบมือถือให้จับภาพอาหารบนโต๊ะให้สาวเจ้าดูครู่หนึ่ง ก่อนจะหันกลับมาที่ตนเอง

[ว้าว! น่ากินจังเลยค่ะ] เมลิสสามองแล้วถึงกับหิวขึ้นมานิดๆ

[แล้วเธอกินอะไรหรือยัง] คาเรนเทียถามก่อนจะลงมือหั่นสเต๊ก

[ไม่รู้สิคะ]

[เธอคิดว่าฉันเป็นคนยังไงเหรอมิรา] คาเรนเทียชวนคุย

[คุณเป็นผู้ชายที่หล่อมาก] เมลิสสาตอบอย่างอายๆ

[ฉันหล่อจริงเหรอ?] คาเรนเทียถามย้ำอย่างรู้สึกฮึกเหิม ‘แหมะ! ถ้าอยู่ด้วยล่ะก็ พ่อจะจัดรางวัลให้ชุดใหญ่เลย’

[ค่ะ แล้วก็เอาแต่ใจสุดๆ เลย] เมลิสสากลั้นหัวเราะจนตัวสั่นนิดๆ เมื่อเห็นสีหน้าสลดวูบของคนตัวโต

[นี่เธอชมเพื่อจะด่าฉันใช่ไหม] คนที่ดีใจได้ไม่ถึงนาที ถามกลับด้วยสีหน้าตึงๆ

[หนูแค่พูดตามตรงเท่านั้นค่ะ] เมลิสสาบอกยิ้มๆ

[แล้วเธอรู้สึกยังไงกับฉัน] คาเรนเทียถามเข้าเรื่องอย่างรู้สึกหงุดหงิด

[อืม...ก็รู้สึกดีนะคะ ตอนที่คุณทำตัวน่ารักๆ แต่บางครั้งก็รู้สึกแย่ตอนที่คุณทำตัวไม่มีเหตุผล]

[ถ้าฉันเปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่ แล้วทำตัวน่ารักๆ เธอจะรักและอยู่กับฉันไปตลอดไหมมิรา]

[หมายถึง...] เมลิสสาเอ่ยถามเสียงสั่น ขณะที่หัวใจเต้นแรงจนแทบจะกระเด็นออกมานอกอก

[เธอจะแต่งงานกับฉันไหม?] คาเรนเทียถามอย่างอายๆ

[นะ...นี่คุณขอหนูแต่งงาน หรือว่าแค่ถามดูเฉยๆ คะ] เมลิสสารู้สึกมึนๆ งงๆ กับคำถามของอีกฝ่าย

[พระเจ้า! ฉันขอเธอแต่งงานน่ะสิยัยบื้อ] คาเรนเทียกลอกตาก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงตึงๆ

[คิกๆๆ] เมลิสสาหัวเราะเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำ

[ให้ตายสิ! ฉันซีเรียสนะ] คาเรนเทียมองค้อนสาวเจ้าอย่างขุ่นเคือง ‘อะไรวะ คนอุตส่าห์ทำซึ้ง’

[เอาไว้ถ้าคุณมาอังกฤษครั้งหน้า หนูจะบอกค่ะ] เมลิสสาบอกยิ้มๆ ‘พระเจ้า! เกิดมาเพิ่งจะเคยเจอคนขอแต่งงานผ่านวิดีโอคอล แถมยังขอแบบมึนๆ อีก’

[ได้โปรด...คืนนี้ฉันนอนไม่หลับแน่ ถ้าไม่รู้คำตอบ] คาเรนเทียอ้อนวอน ‘ยัยเด็กบ้า! ถ้าอยู่ด้วยล่ะก็ พ่อจะตีให้ก้นช้ำเลย’