ฟีนิกซ์ 5 (ซีรีส์ 5หนุ่มแห่งฟีนิกซ์) นิยาย บท 51

กระทั่งเวลาล่วงเลยมาแปดเดือน...เด็กชาย ตัวเล็กๆ ก็ลืมตาขึ้นมาดูโลก และค่อยๆ เผยเค้าโครงของผู้เป็นบิดาออกมาทีละนิดๆ

เมลิสสาเฝ้าภาวนาต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ว่าขออย่าให้บุตรชายมีนิสัยเฉกเช่นเดียวกับผู้เป็นบิดา

พอหนูน้อย โรฮาน อายุได้สองขวบ สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อ เจสสิก้าในวัย 58 ปี ได้จากไปอย่างกระทันหันด้วยโรคหัวใจล้มเหลวเมลิสสาและซอนบีร้องไห้จนแทบจะขาดใจ ก่อนจะช่วยกันจัดงานไว้อาลัยให้อีกฝ่ายอย่างสมเกียรติ โดยมีแมร์รี่เดินทางมาร่วมพิธีฝังศพท่ามกลางความโศกเศร้า

หลังจากที่เจสสิก้าจากไปได้สองเดือน เมลิสสากับซอนบีก็ช่วยกันคิดหาลู่ทางในการทำมาหากิน โดยจะขายอาหารแบบเดลิเวอร์รี่ ที่มีบริการส่งตรงถึงที่บ้านและที่ทำงาน

แต่โครงการที่วางแผนกันเอาไว้ ต้องใช้ทุนก้อนใหญ่อยู่พอสมควร เมลิสสาจึงตัดใจนำแหวนเพชร วงที่เคยถอดปาใส่หน้าของคาเรนเทีย ซึ่งเป็นสิ่งมีค่าชิ้นเดียวที่ติดตัวมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ เพราะอีกฝ่ายแอบเอากลับมาสวมที่นิ้วให้ใหม่ในตอนที่เธอหลับ

เมลิสสานำแหวนเพชรไปขาย แล้วสร้างห้องครัวขนาดใหญ่ที่สะอาดและได้มาตรฐาน มีตู้แช่นับสิบตู้ เอาไว้ตุน ผัก-หมู-เนื้อ-ไก่ ของสดและของแห้งต่างๆ โดยปรับอุณหภูมิให้อยู่ในระดับที่พอดี มีสูตรอาหารที่คงที่ มีคนงานช่วยทำอาหารและรับออเดอร์

สองสาวช่วยกันดูแลกิจการมาร่วมปี จนทุกอย่างก็เริ่มเข้าที่เข้าทางมีลูกค้าเข้ามาใช้บริการมากมาย ทำให้มีกำลังใจที่จะต่อสู้กับปัญหาต่างๆ ที่เรียงหน้าเข้ามาทดสอบอยู่เป็นพักๆ

ขณะที่ทุกอย่างกำลังดำเนินไปได้ด้วยดี แต่แล้วเรื่องที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อทนายที่ชื่อเจสันโทร. มาแจ้งข่าวการจากไปของแมร์รี่

เมลิสสากับซอนบีกอดกันร้องไห้อยู่เกือบชั่วโมง เพราะวางแผนกันเอาไว้ว่าปีหน้าจะชวนแมร์รี่มาอยู่ด้วยกันที่ประเทศไทย แต่แล้วอีกฝ่ายก็มาด่วนจากไปเสียก่อน เมลิสสาพยายามตั้งสติแล้วฝากงานต่างๆ ให้ซอนบีช่วยดูแลแทน จากนั้นก็รีบจองตั๋วเครื่องบินไปอังกฤษพร้อมกับลูกชายตัวน้อยวัย 3 ขวบ ในเช้าของอีกวัน เพื่อจะไปให้ทันพิธีฝังศพ

สนามบินนานาชาติเชียงราย...

“พี่มิรา ถึงแล้วโทร. บอกหนูด้วยนะ” ซอนบีในวัย 21 ปี บอกด้วย สีหน้าเป็นห่วง ใจจริงเธออยากจะเดินทางไปร่วมพิธีฝังศพของแมร์รี่ด้วย แต่ติดที่มีสอบจึงไม่สามารถไปร่วมไว้อาลัยครั้งสุดท้ายได้

“จ้ะ เราอยู่ทางนี้ตั้งใจสอบนะซอนบี” เมลิสสาวัย 24 ปี ที่สวยดุจดอกไม้ที่กำลังบานสะพรั่งเต็มตัว ฝืนยิ้มให้กับหญิงสาวที่รักดั่งน้องสาวแท้ๆ

“ค่ะ! ฮานอย่าดื้อนะครับ” ซอนบีรับคำก่อนจะหันไปกำชับหนุ่มน้อยนัยน์ตาสีฟ้าอมเขียวที่เธอแอบตั้งฉายา หล่อตั้งแต่เกิด ให้ตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้เห็นหน้า

“ครับผม จุ๊บ! จุ๊บ!” โรฮานยิ้มก่อนจะจูบที่แก้มนวลทั้งสองข้างอย่างออดอ้อน

“ฝะ...ฝากลาแมร์รี่ด้วยนะคะ” ซอนบีน้ำตาเริ่มคลอหน่วย

“อื้อ! พี่ไปก่อนนะ” เมลิสสาพยักหน้ารับเบาๆ พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมา เมื่อคืน...เธอนอนกอดกับซอนบีร้องไห้ทั้งคืน พอเช้าก็ต้องรีบมาขึ้นเครื่องที่สนามบินนานาชาติเชียงราย เพื่อไปต่อเครื่องที่สนามบินนานาชาติสุวรรณภูมิ (กรุงเทพฯ) ก่อนจะบินตรงไปยังลอนดอน

“เดินทางปลอดภัยนะคะ” ซอนบีกลืนก้อนแข็งๆ ลงคออย่างยากลำบาก

“บายคับ” โรฮาน วัย 3 ขวบ ส่งยิ้มพร้อมกับโบกมือพี่สาวให้อย่างรู้สึกตื่นเต้น เพราะจะได้นั่งเครื่องบินเป็นครั้งแรก

“บายจ้ะ” ซอนบีโบกมือตอบ แล้วหันหลังเดินจากมาพร้อมกับน้ำที่ไหลอาบแก้ม เมลิสสามองแผ่นหลังบางที่สั่นไหว อยากจะวิ่งเข้าไปกอดปลอบ แต่ก็ได้เวลาขึ้นเครื่องพอดี จึงกลั้นใจพาบุตรชายตัวน้อยเดินเข้าไปด้านใน

วันต่อมา...ประเทศอังกฤษ PD Casino...09:40 น.

คาเรนเทียวัย 39 ปี ที่แม้จะซูบผอมลงไปนิด แต่ก็ยังคงความหล่อเหลาเอาไว้ไม่เสื่อมคลาย

ชายหนุ่มจ้องมองแก้วบรั่นดีในมือ พลางนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อสี่ปีก่อน หากวันนั้นเขาใจเย็นแล้วอธิบายเรื่องต่างๆ ที่เกิดขึ้นให้เมลิสสาฟัง บางทีวันนี้เธออาจจะนั่งอยู่ข้างๆ แล้วหันมาส่งยิ้มหวานๆ ให้

ช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมา...เขาเฝ้าติดตามข่าวคราวของเธอมาตลอด แต่ทุกอย่างยังคงเงียบ ราวกับว่าเธอไม่เคยมีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้มาก่อน

Rocasander villa…เวลา 09:45 น.

แพททริกสันนั่งมองกล้องในกาสิโน เห็นคาเรนเทียนั่งอยู่ตรงบาร์ด้วยสีหน้าหงอยเหงาก็อดสงสารไม่ได้ จึงหยิบมือถือมาต่อสายหาอีกฝ่าย เพื่อจะชวนมางานเลี้ยงวันคล้ายวันเกิดของบุตรชายฝาแฝด