ฟีนิกซ์ 5 (ซีรีส์ 5หนุ่มแห่งฟีนิกซ์) นิยาย บท 53

“เอ่อ...เมลิซ่าคุณโอเคไหม?” เจสันที่เดินกลับเข้ามาเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นร่างบางสั่นนิดๆ

“ค่ะ ฉัน...ขอตัวไปห้องน้ำสักครู่” เมลิสสารีบเช็ดน้ำตาอย่างรู้สึกอาย ที่ไม่สามารถเก็บอารมณ์ได้

“โอเค! ครับ” เจสันพยักหน้ารับพร้อมกับแตะที่หลังมือของสาวตรงหน้าอย่างเข้าใจความรู้สึก

เมลิสสาก้มหัวลงนิดๆ ก่อนจะหันไปมองลูกชายตัวน้อยที่กำลังนั่งดูปลากับพนักงานด้วยสายตาเคลิบเคลิ้ม จึงลุกเดินไปหาอีกฝ่าย

“แม่คับ! พี่สาวน่ารักจัง” โรฮานรีบบอกเมื่อเห็นมารดาเดินเข้ามาหา ทำเอาพนักงานสาวถึงกับหน้าแดงที่ถูกหนุ่มน้อยเอ่ยชมซึ่งๆ หน้า

“ฮาน! แม่นึกว่าลูกกำลังสนใจปลา” เมลิสสาอดหัวเราะกับความทะเล้นแบบใสซื่อของบุตรชายไม่ได้

“สนคับ แต่พี่สาวน่ารักกว่าคับ” หนุ่มน้อยที่ส่อแววคาสโนว่าตั้งแต่สามขวบยิ้มตาหยี

“โอ๊ย! แบบนี้ดิฉันรับเลี้ยงให้ทั้งวันทั้งคืนเลยค่ะ” พนักงานสาวบอกอย่างอารมณ์ดี ไม่คิดว่าหนุ่มน้อยที่เอาแต่ถามเรื่องปลาไม่หยุด จะเอ่ยอะไรแบบนี้ออกมา

“ขอบคุณค่ะ ฉันกำลังจะไปเข้าห้องน้ำ เลยแวะมาดูว่าฮานดื้อกับคุณหรือเปล่า” เมลิสสารู้สึกเหมือนเห็นภาพของใครบางคนซ้อนทับบุตรชายขึ้นมา ‘พระเจ้า! โตขึ้นหวังว่าฮานจะไม่เป็นเหมือนอีตานั่นนะ’

“ไม่เลยค่ะ คุณผู้หญิงไม่ต้องห่วงนะคะ เดี๋ยวดิฉันจะดูแลหนุ่มหล่อคนนี้ให้เองค่ะ” พนักงานรับปากเสียงหนักแน่น

“ขอบคุณมากๆ ค่ะ” เมลิสสาก้มหัวลงนิดๆ อย่างซาบซึ้งใจ

“ห้องน้ำอยู่เลยประตูหน้าลิฟต์ไปนะคะ”

“ค่ะ” เมลิสสาพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะส่งยิ้มให้ลูกชายตัวน้อย แล้วเดินตรงไปยังห้องน้ำ ขณะที่ถ้อยคำต่างๆ ในจดหมายของแมร์รี่สะกิดหัวใจ ที่ตายด้านให้กลับมาสั่นไหว เมื่อหวนนึกถึงใครบางคน ภาพวันเก่าๆ ก็วนกลับมาฉายซ้ำอีกครั้ง

“อ๊ะ!” คนที่กำลังจมอยู่กับความคิดของตัวเอง ไม่ทันมอง! จึงทำให้ชนเข้ากับร่างสูงของใครบางคนอย่างจัง โชคดีที่มือหนาคว้าเอวของเธอเอาไว้ได้ทัน จึงไม่ล้มก้นจ้ำเบ้าลงกับพื้น

“คุณเป็นอะไรไหม?” คนที่กำลังรีบเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง ก่อนจะตกใจในวินาทีต่อมาที่รู้ว่าคนที่อยู่ในอ้อมกอดคือใคร

“ปะ...ปล่อย” เมลิสสาแทบจะลืมหายใจไปชั่วขณะ ไม่คิดว่าโลกมันจะกลมได้ขนาดนี้

“มิรา!” คาเรนเทียจ้องมองสาวตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา แม้เวลาจะผ่านไปหลายปี แต่เธอก็ยังคงความสาวสวยและเด็กอยู่เช่นเดิม

“แม่คับ ผมปวดฉี่ฮะ” โรฮานวิ่งนำหน้าพนักงานสาวออกมาจากห้องอาหาร แล้วเห็นมารดาอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่คนหนึ่งก็ถึงกับชะงัก พร้อมกับมองหน้าของทั้งสองสลับกันไปมาอย่างมึนงง

“พระเจ้า! ดะ...เด็กคนนี้เป็นใคร?” คาเรนเทียถามปากคอสั่น รู้สึกเหมือนมีใครสักคนเอาไม้หน้าสามมาตีเข้าที่แสกหน้าอย่างจัง

“ปล่อยนะ! ฉันบอกให้ปล่อยไง” เมลิสสารีบผลักร่างสูงออกเตรียมจะวิ่งเข้าไปหาบุตรชาย

คาเรนเทียกระชากร่างบางให้กลับมาตอบคำถาม “ฉันถามว่าเด็กคนนี้เป็นใคร!”

“ปล่อย!” เมลิสสาสะบัดแขนออกจนสุดแรง แต่ก็ไม่เป็นผล

“แอนดรู! พาเด็กเข้าไปในลิฟต์” คาเรนเทียหันไปสั่งคนสนิท

“ครับบอส” แอนดรูที่ยืนอยู่ด้านหลัง รีบเข้าหาไปหนุ่มน้อยที่เหมือนจะตกใจไม่ต่างไปจากตนและคนอื่นๆ ในเหตุการณ์

“จะพาฉันกับลูกไปไหน” เมลิสสาถามขณะที่น้ำตาเอ่อล้นออกมาอย่างไม่รู้สึกตัว

“เข้าไป” คาเรนเทียไม่ตอบ แต่ดันร่างบางที่ส่วนเว้าส่วนโค้งเร้าใจกว่าเมื่อก่อนหลายเท่าเข้าไปในลิฟต์

โรฮานที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวใดๆ โบกมือให้พนักงานสาวที่ยืนทำหน้าช็อกอยู่ตรงประตูหน้าห้องอาหาร ก่อนจะหันมาถามผู้เป็นมารดาอย่างสงสัย “แม่ฮะ เราจะไหนคับ”

“ฮึก...” เมลิสสากลั้นเสียงสะอื้น น้ำตาไหลอาบแก้มเป็นทางยาว จนแอนดรูต้องรีบล้วงผ้าเช็ดหน้าส่งให้อย่างรู้สึกสงสาร

คาเรนเทียยืนหันหลังให้สองแม่ลูก พร้อมกับพยายามข่มใจให้เย็น

ติ้ง!

“คุณหนูครับ ผมมีรถบังคับกับเครื่องบินจะให้ เชิญทางนี้ครับ” แอนดรูที่เกิดมาก็เพิ่งจะเคยหลอกล่อเด็กเป็นครั้งแรก เอ่ยด้วยท่าทางเงอะงะ

“ว้าว! ขอบคุณคับ แต่พาผมไปฉี่ก่อนนะฮะ” หนุ่มน้อยบอกด้วยน้ำเสียงซื่อๆ

“คืนลูกให้ฉันเถอะนะคะ ได้โปรด...” เมลิสสายกมือไหว้อย่างรู้สึกเจ็บปวดเมื่อได้ยินเสียงร้องของบุตรชายดังแว่วมา

“ไปพาเด็กมา” คาเรนเทียหันไปบอกคนสนิทด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ก่อนจะพยุงสาวเจ้าให้ลุกขึ้น

“ครับ” แอนดรูเดินออกไปห้องฝั่งตรงข้าม แล้วพยักหน้าให้ลูกน้องปล่อยตัวหนุ่มน้อย

“มามี้! ฮือๆๆ” หนูน้อยโรฮานรีบวิ่งตรงไปหามารดา

เมลิสสาสะบัดแขนออกจากจอมมารร้าย แล้วกอดลูกน้อยเอาไว้ พร้อมกับโยกตัวปลอบเบาๆ “โอ๋ๆ แม่อยู่นี่แล้ว ไม่ร้องนะคะ”

“อายุเท่าไหร่” คาเรนเทียถึงกับจุกแน่นไปทั้งหน้าอก เมื่อเห็นสองแม่ลูกกอดกัน

“สามขวบครับ” หนูน้อยโรฮานตอบอย่างหวาดกลัว

“พระเจ้า! จิตใจเธอมันทำด้วยอะไร ถึงแยกพ่อกับลูกได้ลงคอ” คาเรนเทียทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง สามปีที่เขาพลาดโอกาสได้ทำหน้าที่พ่อ สามปีที่เขาไม่เคยรู้เลยว่ามีทายาทของเขาอยู่บนโลกใบนี้

“แล้วจิตใจของคุณล่ะ ทำด้วยอะไร คุณกักขังและย่ำยีฉันครั้งแล้วครั้งเล่าราวกับฉันไม่ใช่คน” เมลิสสาน้ำตานองหน้าเมื่อนึกถึงสิ่งต่างๆ ที่ผ่านมา

“ฉัน...” คาเรนเทียถึงกับจุกที่ถูกย้อนศร

“ฮานเป็นลูกของฉันแค่คนเดียว” เมลิสสาบอกก่อนจะปัดหยดน้ำอุ่นๆ ที่ไหลอาบแก้มทิ้งอย่างไม่ไยดี

“ไม่! เขาเป็นลูกของฉันด้วย” คาเรนเทียบอกอย่างไม่ยอม ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยมั่นใจอะไรขนาดนี้มาก่อน ไม่ว่าจะมองมุมไหน หรือส่วนใดของใบหน้า เด็กคนนี้ก็คือทายาทของเขา

“ได้โปรด...เขาคือสิ่งเดียวที่ทำให้ฉันยังอยากจะหายใจ ปล่อยเราไปเถอะนะ ฮือๆๆ” เมลิสสาอ้อนวอนทั้งน้ำตา

“กลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเมื่อก่อน” คาเรนเทียบอกเสียงอ่อน พร้อมกับขยับเข้าไปหา

“ไม่! ให้ฉันตายซะยังดีกว่าที่จะต้องกลับมาอยู่กับคนอย่างคุณ” เมลิสสาคว้าตัวลูกชายขยับหนี ‘นี่เขาบ้าไปแล้วหรือไง มาเอ่ยชวนเธอไปอยู่ด้วย ทั้งๆ ที่มีเดซีอยู่แล้วทั้งคน’