ฟีนิกซ์ 5 (ซีรีส์ 5หนุ่มแห่งฟีนิกซ์) นิยาย บท 54

หนูน้อยโรฮานมองหน้าคนนั้นทีคนนี้ทีอย่างมึนงง

“คนอย่างฉันมันทำไม” คาเรนเทียรู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งที่สาวตรงหน้าไม่ยอมให้สัมผัสตัว

“คุณเป็นสิ่งเลวร้ายที่สุดที่ฉันเคยเจอ ถ้าคุณพรากลูกไปจากฉัน หรือจับฉันกับลูกไปอยู่ด้วย ฉันจะตายให้คุณดู” เมลิสสารีบขู่

“พระเจ้า! ฉันสาบานว่าจะไม่ทำตัวป่าเถื่อนเหมือนเมื่อก่อนอีก” คาเรนเทียยกมือขึ้นสาบานด้วยสีหน้ารู้สึกผิด

“ฮึก...ฉันไม่เชื่อ” เมลิสสารู้สึกเจ็บจี๊ดที่ได้ยินคำสาบานที่เขาเคยเอ่ยมันกับเธอ แต่ก็ไม่เคยทำได้ และตอนนี้ก็ยังเสนอหน้ามาให้คำสัญญา ทั้งๆ ที่มีภรรยาอยู่แล้ว

“ให้โอกาสฉันนะ ได้โปรด...” คาเรนเทียร้องขอโอกาสแก้ไขความผิดพลาด

“ขอล่ะ...ปล่อยฉันกับลูกไปเถอะนะ ฮือๆๆ ได้โปรด...” เมลิสสาร้องไห้จนสั่น ไม่เข้าใจว่าทำไมสวรรค์ถึงได้เล่นตลก พาผู้ชายคนสุดท้ายบนโลกที่เธออยากจะเจอ ให้ต้องกลับมาพบกันในวันนี้

“ตั้งแต่ที่เธอหนีไป ฉันไม่เคยมีอะไรกับผู้หญิงคนไหนอีก”คาเรนเทียเอื้อมมือไปแตะที่แก้มนวลอย่างโหยหา

“ก็ไปมีสิ ไปใช้ชีวิตเหมือนที่คุณเคยใช้ อย่ามายุ่งกับเรา” เมลิสสาปัดมือหนาออกด้วยท่าทีรังเกียจ

“ให้ตายสิ! ถ้ามันทำได้ ฉันคงทำไปนานแล้ว” คาเรนเทียสบถอย่างหัวเสีย กับปฏิกิริยาของสาวเจ้า

คลิก!

เสียงเปิดประตูที่ดังขึ้นทำให้คาเรนเทีย เมลิสสา แอนดรูและบอดี้การ์ดคนอื่นๆ หันไปมองพร้อมๆ กัน

เอลลีที่ได้ข่าวว่าบุตรชายมาที่โรงแรมร็อฟเวลล์ ก็คิดว่าอีกฝ่ายคงจะมาทานมื้อเที่ยง จึงรีบตามมาเพื่อจะชวนไปงานเลี้ยงวันเกิดของเอมเบอร์ ซึ่งเธอตั้งใจว่าจะจับคู่หญิงสาวให้กับบุตรชาย เพราะไม่อยากให้คาเรนเทียจมอยู่กับความเสียใจอีกต่อไป

แต่พอมาถึงก็ได้ทราบจากบอดี้การ์ดที่อยู่หน้าล็อบบีว่าบุตรชายมาตามหาหญิงสาวที่ชื่อเมลิสสา เธอตกใจมาก! จึงรีบตามขึ้นมาดู

พอเปิดประตูเข้าไป ก็ถึงกับช็อกจนตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ เมื่อเห็นหญิงสาวร่างเล็ก ใบหน้าเปื้อนหยดน้ำตา โอบกอดเด็กชายตัวน้อยที่หน้าตาเหมือนกับบุตรชายของเธอตอนเป็นเด็กไม่มีผิด

“โอ้พระเจ้า!” เอลลีอุทานพร้อมกับยกมือขึ้นทาบที่หน้าอก

“เอ่อ...นี่ลูกกับเมียของผมครับแม่” คาเรนเทียเอ่ยแนะนำ แม้จะรู้สึกมึนงง ที่อยู่ๆ ผู้เป็นมารดาก็โผล่เข้ามาอย่างไม่ปี่มีขลุ่ย

“หนูอายุเท่าไหร่จ๊ะ?” เอลลีเอ่ยถามน้ำตาคลอ

“สามขวบคับ” โรฮานตอบเสียงเบา

เมลิสสากระชับอ้อมแขนกอดบุตรชายแน่นขึ้นกว่าเดิม กลัวว่าจะถูกอีกฝ่ายพรากลูกไปจากเธอ

“สวัสดีจ้ะ ฉันชื่อเอลลี เป็นแม่ของคาเรน ฉันขอกอดหนุ่มน้อยคนนี้หน่อยได้ไหม” เอลลีเอ่ยพร้อมกับส่งมือไปเตรียมจะรับหนุ่มน้อยที่มั่นใจว่าเป็นสายเลือดของบุตรชายอย่างแน่นอน แต่หญิงสาวกลับไม่ยอม

“มิรา...ได้โปรด...” คาเรนเทียขอความเห็นใจ เมื่อเห็นมารดาของตนทำท่าจะร้องไห้

“ขอฉันกอดหลานหน่อยนะหนู” เอลลีเอ่ยขอเสียงสั่น แต่หญิงสาวกลับพาเด็กขยับหนีอีกครั้ง

คาเรนเทียอาศัยจังหวะที่สาวเจ้าขยับตัว รีบสอดแขนเข้าไปอุ้ม เด็กหนุ่มแล้วส่งให้กับมารดา “ฝากดูลูกให้หน่อยนะครับแม่ ผมขอเคลียร์กับเมียก่อนแล้วจะรีบตามไป”

“ไม่นะ อย่าเอาฮานไป ปล่อยนะไอ้คนบ้า ปล่อยยยย” เมลิสสาต่อว่าและทุบตีอีกฝ่ายอย่างโมโห ที่บังอาจมาฉกลูกชายตัวน้อยไปต่อหน้าต่อตา

คาเรนเทียรีบคว้าเอวบางของสาวเจ้า แล้วพาเข้าไปคุยในห้องนอนใหญ่ พร้อมกับกดล็อกประตู

“มามี้” โรฮานมองตามมารดาอย่างรู้สึกเป็นห่วง

“หนูชื่ออะไรจ้ะ” เอลลีเอ่ยถามพร้อมกับจ้องมองหนุ่มน้อยอย่างรู้สึกหลงใหล

“ฮานคับ โรฮาน แอนดิสัน”

“ปล่อยให้พ่อกับแม่ของหนูปรับความเข้าใจกัน แล้วเราไปหาขนมกินกันดีไหม” เอลลีเอ่ยชวน

“ดีคับ” โรฮานขานรับยิ้มๆ

“โอ๊ย...น่ารักจัง” เอลลีก้มลงหอมที่แก้มของหนุ่มน้อยเบาๆ

โรฮานรีบหอมคืนเบาๆ จุ๊บ! จุ๊บ!

“พระเจ้า! ย่าจะยกสมบัติให้ฮานหมดเลยจ้ะลูก” เอลลีรู้สึกหลงรักหนุ่มน้อยตรงหน้าเข้าอย่างจัง

“ขอบคุณคร้าบ” โรฮานยิ้มตาหยีทั้งที่ไม่เข้าใจความหมาย

เอลลีรีบอุ้มทายาทตัวน้อยของบุตรชายเดินตรงไปที่ลิฟต์ ท่ามกลางการดูแลของคนติดตาม

ด้านเมลิสสาก็กรีดร้อง เมื่อถูกอีกฝ่ายอุ้มเข้าไปในห้องนอน แล้วแกล้งพาเธอล้มลงบนเตียงขนาดคิงไซซ์ โดยที่มือทั้งสองข้างของเขาขยับมากอบกุมหน้าอกทั้งสองข้างของเธอ

“ฮือๆๆ ปล่อยนะไอ้คนบ้า ปล่อยยยย”

“เฮๆ ฉันไม่ได้จะทำอะไรสักหน่อย” คาเรนเทียบอกพร้อมกับรีบยกมือชูขึ้น

“ปล่อยฉันกับฮานไปเถอะนะ ฉันไม่มีแรงไปสู้รบตบมือกับคุณหรอก”

“หึ! เธอทรมานฉันมาหลายปีแล้วนะมิรา ทุกวันที่ไม่มีเธอมันทำให้ฉันเจ็บจนแทบไม่อยากจะหายใจอยู่ต่อ”

“ฉันสัญญาว่าเธอจะมีอิสระใน ทุก ๆ เรื่อง” คาเรนเทียลุกขึ้นเตรียมจะเข้าไปกอดร่างบางอ้อนแอ้นที่ทำให้เขาเอาแต่โหยหาอยู่ทุกค่ำคืน

“ไม่!” เมลิสสารีบเดินตรงไปยังประตูห้อง เมื่อเห็นแววตาหื่นกามของอีกฝ่ายกำลังจ้องมองมายังเธอ

“เดี๋ยวสิ! เธอจะไปไหน” คนที่ตั้งใจว่าจะลากสาวเจ้าขึ้นเตียง แต่ดูเหมือนว่าเธอจะอ่านความคิดและความต้องการของเขาออก

เมลิสสารีบเปิดประตูห้องออกไป ก็ไม่พบบุตรชายของเธอกับมารดาของคาเรนเทีย จึงหันไปเอ่ยถามแอนดรูที่กำลังมองมายังเธอ “ฮานอยู่ไหนคะ”

“เอ่อ...คุณเอลลีพาไปที่คฤหาสน์ครับ” แอนดรูที่ยังคงตื่นเต้นแทนผู้เป็นนายไม่หาย เอ่ยตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“หมายความว่า...?” เมลิสสาถามอย่างไม่เชื่อหู

“ใจเย็นๆ ที่รัก เดี๋ยวเราค่อยตามไป” คาเรนเทียที่เดินตามมาติดๆ บอกพร้อมกับเอื้อมมือไปแตะไหล่ของสาวเจ้าเบาๆ

“อย่าเรียกฉันแบบนี้” เมลิสสารีบปัดมือหนาออกให้พ้นตัว

“โอเค!” คาเรนเทียยกมือชูขึ้นทั้งสองข้างเพื่อบอกว่ายอม

“ฉันต้องไปบอกคุณเจสันก่อน” เมลิสสาบอกเสียงอ่อนลง

“คุณมิราแค่ลงชื่อเอกสารนี้เท่านั้น ที่เหลือผมจะจัดการต่อให้ครับ” แอนดรูส่งปากกาและเอกสารไปให้ พร้อมชี้ไปยังจุดต่างๆ ที่ต้องเซ็น

“ค่ะ” เมลิสสาคว้าปากกาจรดลงบนกระดาษสาม-สี่แผ่น จากนั้นก็ส่งคืนให้อีกฝ่าย

“ผมขอตัวก่อนนะครับ” แอนดรูยิ้มให้ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ผู้เป็นนายอยู่หญิงสาวสองต่อสอง

“เขาชื่อจริงว่าอะไร?” คาเรนเทียจ้องมองแผ่นหลังบอบบางกับเอวที่เล็กคอด และสะโพกที่งอนงามอย่างรู้สึกโหยหา อยากเข้าไปกอดแนบชิด อยากสัมผัสเหมือนเช่นดังเมื่อก่อน แต่ท่าทีที่แข็งกร้าวของเธอก็ทำให้เขาต้องยับยั้งชั่งใจ และมือไม้ของตัวเองเอาไว้

“โรฮาน แอนดิสัน” เมลิสสาหันไปตอบก็ถึงกับตกใจ เมื่อสายตาดันเหลือบไปเห็นกล้วยหักมุก เอ๊ย! บางอย่างทอดยาวเป็นลำนูนๆ อยู่ตรงเป้ากางเกงของอีกฝ่าย

“หึ! โรฮาน บาร์เลนเซนต์ ต่างหาก” คาเรนเทียรีบเอ่ยแก้

“ไม่ใช่” เมลิสสาส่ายหน้าพร้อมกับขยับตัวหนี

“ถ้าฮานใช้นามสกุลฉันอะไรหลายๆ มันจะง่ายขึ้น”

“เช่น?”

“ทรัพย์สินของตระกูลบาร์เลนเซนต์และเกรซจะเป็นของฮาน”