ฟีนิกซ์ 5 (ซีรีส์ 5หนุ่มแห่งฟีนิกซ์) นิยาย บท 55

“แล้วภรรยาของคุณจะไม่ว่าเอาเหรอคะ” คนที่คิดเอาเองมาตลอดว่าคาเรนเทียแต่งงานกับเดซีไปแล้ว เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

“ก็...เธอไงภรรยาฉัน” คาเรนเทียคว้าเอวบางเข้ามากอดแนบกายอย่างอดใจไม่ไหว

“ฉันไม่ใช่! ฉันหมายถึงคุณ...” เมลิสสาดิ้นพร้อมกับทุบตีเข้าที่แขนของคนหน้ามึนแรงๆ

“ใคร!” คาเรนเทียเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย

“ก็คุณเดซียังไงล่ะ” เมลิสสารู้สึกเจ็บจี๊ดที่หัวใจขึ้นมาทันใด

“หึ! นี่ถ้าหากวันนั้นเธอจะเชื่อใจฉันสักนิด สี่ปีที่ผ่านมาเราคงจะได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน และฉันคงจะได้ทำหน้าที่พ่อของฮานอย่างเต็มที่” คาเรนเทียตัดพ้อ

“อ้าว! นี่คุณยังไม่ได้แต่งงานกับเธอหรอกเหรอ” เมลิสสาถามอย่างรู้สึกมึนงง

“แต่งบ้าอะไรเล่า ฉันไม่เอาปืนไปยิงทิ้งก็ดีเท่าไหร่แล้ว” คาเรนเทีย บอกอย่างเต็มไปด้วยอารมณ์โกรธ ถึงแม้ว่าเดซีและทอมสันจะเสียชีวิตไปแล้ว ก็ตาม

“เกิดอะไรขึ้นคะ” เมลิสสาถามเสียงอ่อนลง แต่ก็ยังไม่ปักใจเชื่อคนตรงหน้า เพราะเขาเคยโกหกเธอมาแล้วครั้งหนึ่ง

“นี่ตั้งแต่ที่หนีไปเธอไม่เคยตามข่าวของฉันเลยเหรอมิรา” คาเรนเทีย เอ่ยถามพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ พยายามข่มใจให้เย็น เพื่อจะคุยด้วยเหตุและผล

“ไม่! แค่ต้องนึกถึงหน้าของคุณฉันก็ไม่อยากจะหายใจอยู่บนโลกใบนี้อีกแล้ว” เมลิสสาบอกก่อนจะเชิดหน้าขึ้นนิดๆ อย่างถือดี

“ฉันถูกเดซีจัดฉาก โดยให้ทอมสันโทร. มาชวนฉันไปงานวันเกิด พอประชุมเสร็จฉันเลยพาไชน่ากับแอนดรูเดินทางไปที่งานเลี้ยงด้วย ตั้งใจว่าจะเอาของขวัญไปให้แล้วขอตัวกลับ แต่ที่ไหนได้ดันถูกวางยานอนหลับทั้งสามคน” คาเรนเทียเล่าถึงเหตุการณ์ในวันนั้น

“แต่คุณคุกเข่าขอคุณเดซีแต่งงาน” เมลิสสาเอ่ยท้วง

“เธอรู้ได้ยังไง เธอเห็นอย่างนั้นเหรอว่าฉันทำ” คาเรนเทียถามกลับอย่างรู้สึกโกรธนิดๆ ที่สาวตรงหน้าดันเชื่อคนอื่นมากกว่าตน

“เห็น เพราะคุณเดซีเอารูปให้ดู”

“มันเป็นรูปตัดต่อ!”

“มะ...ไม่จริง” เมลิสสารู้สึกชาวาบตั้งแต่หัวจรดเท้า ราวกับว่าเพิ่งจะมีพลังงานบางอย่าง วิ่งผ่านเธอไปหยกๆ

“ฟังนะ! ในชีวิตฉันไม่เคยคิดจะคุกเข่าขอผู้หญิงคนไหนแต่งงาน นอกจากเธอ” คาเรนเทียบอกพร้อมกับจ้องมองใบหน้างดงามนิ่ง

“ชิ! ร่วมถึงเรื่องที่ทำตัวป่าเถื่อนด้วยไหมคะ?” คนที่ผ่านอะไรมาเยอะ บอกอย่างไม่รู้สึกอิน

“โธ่! เธอก็รู้ว่าตอนนั้นฉันกำลังสติแตก ฉันถูกจัดฉาก พอกลับมาถึงบ้านเธอก็โวยวายจะขอเลิก ทั้งถอดแหวน ทั้งปาสร้อยทิ้ง บอกแต่จะไปๆ อยู่ท่าเดียว พระเจ้า! นึกถึงใจฉันบ้างสิมิรา” คาเรนเทียบอกอย่างหัวเสีย

“...” เมลิสสาน้ำตาคลอขึ้นมาทันใดที่ถูกต่อว่า

“ฉัน...ขอโทษที่ทำตัวไม่ดี ฉันไม่เคยมีความรักมาก่อน ไม่รู้ว่าจะต้องรักษาหรือทะนุถนอมมันเอาไว้อย่างไร รู้แค่เพียงฉันไม่อยากจะเสียเธอไป และจะไม่มีวันเสียเธอไป ฉันรู้แค่นี้!” คาเรนเทียบอกก่อนจะวางคางลงที่ไหล่บางของสาวเจ้า

“นั่นเป็นข้อแก้ตัวที่ทำร้ายฉันเหรอคะ” เมลิสสาพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา แต่ภาพของวันคืนเก่าๆ กลับทำให้หยดน้ำอุ่นๆ ไหลทะลักออกมาราวกับเขื่อนแตก

“ไม่! ฉันไม่ได้แก้ตัว แค่อยากให้เธอรู้ความรู้สึกของฉันเท่านั้น” คาเรนเทียบอกก่อนจะหมุนร่างบางให้หันกลับมาเผชิญหน้า

“ฮึก...ที่ผ่านมาฉันยกโทษให้คุณ แต่ต่อจากนี้เราจะเหลือแค่สถานะพ่อกับแม่ของฮานเท่านั้น” เมลิสสาบอกจุดยืนของตัวเอง พร้อมกับยกมือขึ้นปาดน้ำตา

“พระเจ้า! ขอบคุณนะที่ยกโทษให้ แต่ฉันยังไม่หายโกรธเรื่องที่เธอหนีไป” คนที่ตั้งใจจะทำซึ้ง แต่กลับถูกสาวเจ้าเบรกกะทันหันด้วยการปัดมือที่กำลังจะเอื้อมไปเช็ดน้ำตาออก เอ่ยด้วยสีหน้าตึงๆ

“อะไรนะ?”

“ฉัน-ไม่-ยก-โทษ-ให้-เธอ”

“ก็แล้วฉันทำอะไรผิดงั้นเหรอ?”

“โอ้...มิรา ความผิดของเธอมีเยอะเลยล่ะ”

“ฉันไม่อยากจะคุยกับคุณแล้ว ฉันจะไปหาฮาน” เมลิสสาบอกพร้อมกับเดินตรงออกไปยังประตูหน้าห้อง

“อะไรกัน คิดจะหนีความผิดของตัวเองอย่างงั้นเหรอ” คาเรนเทียรีบเดินตามไปติดๆ

“ฉันทำอะไรผิด!” เมลิสสาหันกลับมาถามอย่างไม่เข้าใจ

“เธอทิ้งฉัน เธอทำให้ฉันเป็นบ้า เธอ...แยกพ่อกับลูก เธอทำให้ฉันพลาดช่วงเวลาตอนเด็กของฮาน เธอมันใจร้าย แม่มด เธอมัน...” คาเรนเทียเอ่ยยังไม่ทันจบประโยคก็ถูกขัดขึ้น

“ทั้งหมดมันเป็นเพราะคุณนั่นแหละ ถ้าคุณทำตัวดีฉันจะหนีคุณไปทำไม” เมลิสสาสวนกลับทันใด

“...” คาเรนเทียได้ฟังก็ถึงกับสะอึกจนพูดไม่ออก

“สรุปคุณจะพาฉันไปหาฮานหรือเปล่า?”

“ไปก็ได้ แต่ฉันก็ยังไม่ยกโทษให้เธอหรอกนะ”

“ช่างคุณสิ ฉันไม่สนหรอก ชีวิตฉันสนแค่ฮานคนเดียวเท่านั้น”

“หึ! ปากดีแบบนี้...”

“ทำไม คุณจะทำอะไรฉัน”