ฟีนิกซ์ 5 (ซีรีส์ 5หนุ่มแห่งฟีนิกซ์) นิยาย บท 56

“ขอกอดหน่อยได้ไหม” คาเรนเทียย่อตัวลงนั่งแล้วจ้องมองหนุ่มน้อยตรงหน้าอย่างพินิจ ความรู้สึกมากมายเริ่มตีตื้นขึ้นมาจนแน่นไปทั้งหน้าอก

“ได้คับ พี่สุดหล่อ” โรฮานยิ้มก่อนจะโผเข้ากอดชายหนุ่มรูปหล่อตรงหน้าทันใด

คำพูดซื่อๆ ของหนุ่มน้อยทำเอาวินเซ่นกับเอลลีอดอมยิ้มตามไม่ได้

“อีกหน่อยเราก็จะหล่อแบบนี้แหละ” คาเรนเทียรู้สึกเหมือนได้ย้อนเวลากลับไปในอดีต แล้วพูดคุยกับตัวเองในวัยเยาว์

“จริงเหรอคับ” โรฮานจ้องมองดวงตาสีฟ้าอมเขียวตรงหน้าอย่าง รู้สึกคุ้นๆ ‘พี่คนนี้ตาสีเดียวกับของเราเลย’

“จริงสิลูกพ่อ” คาเรนเทียพยักหน้ารับเบาๆ

“แม่คับ นี่พ่อของฮานเหรอคับ” โรฮานรีบหันไปเอ่ยถามมารดา เพื่อขอความมั่นใจ

“ฮึก...ใช่จ้ะ พี่สุดหล่อคนนี้คือพ่อของฮานครับ” เมลิสสาบอกเสร็จก็รีบหันหลังให้บุตรชาย เพราะไม่อาจจะทนกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ ความรู้สึกต่างๆ แล่นมาจุกที่หน้าอกจนแทบจะหายใจไม่ออก เพราะทุกครั้งที่บุตรชายไปเล่นกับมาร์วิน ก็จะเรียกน่านนาวา ว่า ‘พ่อ’ ตามมาร์วินเสมอ ทำให้เธอต้อง ขอโทษณริน ภรรยาของอีกฝ่ายอยู่บ่อยๆ จนพักหลังๆ ไม่กล้าจะพาลูกชายตัวน้อยไปเล่นกับมาร์วิน เพราะกลัวว่าจะมีปัญหาหลายๆ อย่างตามมา แม้ว่าตัวของณรินเองจะย้ำแล้วย้ำอีกว่าไม่เป็นไรก็ตาม แต่คนรอบข้างอาจจะมองไม่ดีและเก็บเอาไปนินทาได้

“เย้! ผมมีพ่อเป็นของตัวเองแล้ว” โรฮานชูมือขึ้นอย่างดีใจ ที่ในที่สุดตัวเองก็มีพ่อเหมือนกับเพื่อนคนอื่นๆ คาเรนเทียจ้องมองหนุ่มน้อยผ่านม่านน้ำตาที่ไหลเอ่อล้นออกมาอย่างไม่ขาดสาย

โรฮานโผเข้ากอดพร้อมกับหอมที่แก้มทั้งสองข้างของคนหล่อที่บอกว่าเป็นบิดาของตนเบาๆ “อื้อ...แก้มพ่อหอมชื่นใจจังเลยคับ”

“ฮึก...” คาเรนเทียกอดลูกชายตัวน้อยที่กำลังซบหน้าลงกับต้นคอของตนแน่น แล้วปล่อยโฮออกมาอย่างเก็บไม่อยู่

วินเซ่นรีบเข้าไปกอดปลอบลูกชายและหลานชายตัวน้อย เอลลียกมือขึ้นปาดน้ำตาแล้วดึงร่างบางที่กำลังร้องไห้เข้ามากอด ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอเฝ้าแต่โทษหญิงสาวตรงหน้าว่าเป็นต้นเหตุทำให้บุตรชายต้องเข้าโรงพยาบาลครั้งแล้วครั้งเล่าจนเกือบตาย แต่พอได้เจอ! กลับสัมผัสได้ถึงความหวาดกลัวและความเจ็บปวดในแววตาคู่นั้น ทำให้เธอรู้สึกผิดและละอายอย่างบอกไม่ถูก

หลังจากที่ปรับความเข้าใจกันเสร็จแล้ว เมลิสสายอมยกโทษให้ คาเรนเทียในเรื่องต่างๆ ที่ผ่านมา แต่จะไม่ยอมกลับไปใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันเหมือนแต่ก่อน เอลลีกับวินเซ่นหันมองหน้ากันอย่างใจคอไม่ดี กลัวว่าบุตรชายจะทำตัวงี่เง่า แล้วทำให้ทุกอย่างที่กำลังจะดี...แย่ลงไปกว่าเดิม แต่อีกฝ่ายกลับนิ่งเงียบจนน่าแปลกใจ

คาเรนเทียตีมึนไม่สนใจคำพูดแม่ของลูก แสร้งทำเป็นหยอกล้อ และเล่นนู่นนั่นนี่กับบุตรชาย จนกระทั่งรับประทานอาหารค่ำเสร็จก็ชวนไปดูหนังด้วยกันต่อ

เมลิสสาเดินตามมาดามเอลลีไปยังห้องนอนใหญ่ ที่มีกระเป๋าเสื้อผ้าของเธอที่บอดี้การ์ดไปขนมาจากโรงแรมที่พักให้

“เอ่อ...นี่ห้องนอนของใครเหรอคะ” เธอเอ่ยถามหลังจากที่เห็นรูปวาดขนาดใหญ่ของคาเรนเทียติดอยู่บนผนังห้อง

“ห้องของคาเรนจ้ะ แต่เขาจะไปนอนอีกห้องที่อยู่ฝั่งตรงข้าม” เอลลีรีบบอก เพราะกลัวว่าหญิงสาวจะไม่ยอมนอนพักที่ห้องนี้

“ขอบคุณค่ะ” เมลิสสาส่งยิ้มเจื่อนๆ ไปให้ ก่อนจะหันไปมองรอบๆ ห้องนอนขนาดใหญ่ที่ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์หรู

“หนูอาบน้ำให้สดชื่นก่อน เดี๋ยวหนังจบคาเรนคงจะพาฮานมาส่งให้ หากต้องการอะไรเพิ่ม ก็กดกริ่งตรงนั้นเรียกแม่บ้านได้เลยนะจ๊ะ” เอลลีเอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

“ขอบคุณอีกครั้งนะคะ” เมลิสสาซาบซึ้งที่ผู้ใหญ่ทั้งสองต้อนรับเธออย่างเป็นกันเอง

“ไม่เป็นไรจ้ะ แม่ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ” เอลลีบอกก่อนจะเข้ามาสวมกอดหญิงสาวผู้กุมหัวใจของบุตรชาย

“ค่ะ” เมลิสสากอดตอบอย่างรู้สึกเขินนิดๆ เอลลียิ้มก่อนจะเดินออกจากห้องไปด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข

เมลิสสามองตามก่อนจะเดินไปปิดประตูห้องนอน จากนั้นก็ไปจัดเตรียมเสื้อผ้า แล้วเดินตรงไปยังห้องอาบน้ำ เพื่อชำระล้างร่างกายให้สดชื่น

ชั่วโมงต่อมา...

หลังจากที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เมลิสสาก็เดินไปหยิบมือถือมากดต่อสายวิดีโอคอลหาซอนบีที่อยู่ไทย

[สวัสดีค่ะพี่มิรา เป็นไงบ้างคะ ฮานเป็นเด็กดีไหมเอ่ย?] หญิงสาวเอ่ยทักทายพร้อมกับมองหาหนุ่มน้อยอย่างคิดถึง

[เอ่อ...ซอนบี พี่มีเรื่องจะ...] เมลิสสาเรียบเรียงคำพูดเตรียมเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้อีกฝ่ายฟัง แต่คนที่อยู่ปลายสายก็ขัดขึ้นซะก่อน

[จ้า...คนเก่ง ดูแลตัวเองด้วยนะ] เมลิสสาอมยิ้มกับสีหน้าทะเล้นๆ ของหญิงสาว ก่อนจะรีบกดวางสายเมื่อได้ยินเสียงไขกุญแจดังที่ประตูหน้าห้อง

คลิก!

คาเรนเทียเดินตรงเข้ามาหาด้วยสีหน้าบูดบึ้ง คิดว่าการที่แม่ของลูก ปฏิเสธที่จะกลับมาอยู่กินด้วยกัน เป็นเพราะมีผู้ชายคนอื่น และตอนที่ตนแนบหูฟังที่ประตูห้องเมื่อครู่ ก็ได้ยินเสียงคุยตอบโต้ไปมาอย่างสนิทสนม ก็ทำให้รู้สึกเจ็บและหึงสุดๆ

“ขะ...เข้ามาทำไม” เมลิสสามองท่าทางของอีกฝ่ายอย่างรู้สึกกลัวๆ

“เมื่อกี้เธอคุยกับใคร” คาเรนเทียถามด้วยน้ำเสียงตึงๆ

“ซอนบี” เมลิสสามองอย่างมึนงง ไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายไปกินรังแตนที่ไหนมา

“ผู้หญิงหรือว่าผู้ชาย”

“ผู้หญิง เป็น...ลูกสาวบุญธรรมของคุณเจสสิก้า ที่ฉันไปอาศัยอยู่กับเขา” เมลิสสาบอกตามตรง

คนขี้หึงได้คำตอบที่พอใจ ก็ถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง “เธอคบกับผู้ชายอื่นหรือเปล่าตอนที่หายไป”

“บ้า!” เมลิสสามองค้อนคนชอบหาเรื่อง ก่อนจะเดินหนี

“จะไปไหน ตอบมาก่อนสิว่ามีหรือว่าไม่มี” คาเรนเทียรีบจับข้อมือบางเอาไว้มั่น

“นี่คุณ! มันจะมากไปแล้วนะ” เมลิสสาบอกพร้อมกับสะบัดข้อมือออก แต่ก็ไม่เป็นผล

“ก็ตอบมาสิ! เมื่อตอนเย็นเธอบอกว่าอยากจะทำแค่หน้าที่แม่ของฮาน แล้วหน้าที่เมียล่ะ ไม่คิดจะชดเชยให้ฉันบ้างเหรอ?” คนที่ต้องช่วยเหลือตัวเองมาหลายปี เอ๊ย! คนที่ต้องทนเหงามาหลายปีถามอย่างตัดพ้อ