ฟีนิกซ์นิพพาน-จอมนางสะท้านพิภพ นิยาย บท 96

ลูซือหยวนก้มมองลงขาตัวเอง จากที่จะพูดอะไรต่อนั้นก็กลืนลงคอ

เจ้าไม่ควรได้รับความลำบากอย่างนี้

"เมื่อสักครู่ที่ข้าคุยกับหลี่จิ้งหว่านเจ้าคงได้ยินหมดแล้วใช่มั้ย"ซูหนานอีเอ่ยถาม

ลูซือหยวนพยักหน้า "เจ้าคิดจะส่งนางไปอยู่ที่ร้านทางตะวันตกเฉียงเหนือ เดินทางไปชายแดนพร้อมกับกลุ่มพวกพ่อค้าอย่างนี้นั้นหรือ "

ซูหนานอีขมวดคิ้วเล็กน้อย "เห็นแก่ที่เจ้ากับข้ามีสัญญาต่อกัน ใช่ เจ้าพูดถูกแล้ว "

"เมื่อก่อนเจ้าเคยบอกว่า ทางตะวันตกเฉียงเหนือไม่ปลอดภัย แต่ในเมืองหลวงนั้นยิ่งอันตราย " ลู่ซือหยวนเม้มริมฝีปาก "เจ้าช่างมองการณ์ไกลเสียจริงๆ"

ซูหนานอีมองตัวเองแล้วหัวเราะ "เจ้าไม่ต้อง……เข้ามายุ่งเรื่องนี้ กลับไปที่หุบเขาหมอเทวดา ตัดขาดจากโลกภายนอก ไม่ดีกว่าหรือ"

สายตาของซูหนานอีพลันหันไปทางหยุนจิ่ง "ดีสิ แต่ตอนนี้ข้ามีเรื่องที่ยังเป็นห่วงอยู่ และยังมีความแค้นที่ต้องชำระ เรื่องพวกนี้จะต้องทำให้เสร็จก่อนทีละเรื่อง"

หยุนจิ่งที่รู้สึกได้ถึงสายตาที่นางมองมา ก็หันกลับไปมองนาง แล้วเดินเข้าไปจับมือนาง

ซูหนานอียกยิ้มขึ้นมา แววตาเต็มไปด้วยความสุข

ลู่ซือหยวนก็หลับตาลงราวกับแสงดวงดาวท่านกลางทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ไพศาลที่มีมอดดับลง

ต่อมาก็ไม่มีพูดอะไรอีก ได้แต่นั่งอยู่เงียบๆ แสงดวงอาทิตย์สาดจ้าลงมา ผ่านช่องใบไม้ที่อยู่บนต้นลงมาแต่กลับทำให้รู้สึกอบอุ่น แสงเงาที่แกว่งไปมา ทำให้คนตาลาย

เสียงใบไม้เสียดสีจนเกิดเสียงซือๆ เมฆที่ลอยอยู่เหนือเส้นขอบฟ้าอย่างเงียบๆ  เปลี่ยนรูปไปมาแล้วแต่จินตนาการ ซูหนานอีลูบแก้มตัวเอง หรี่ตามอง ทันใดนั้นก็เดินความรู้สึกนึกถึงช่วงเวลาที่สงบ

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นมาเบา ๆทำลายความเงียบ เห็นเป็นเงาที่เคลื่อนไหวลงมาอย่างรวดเร็ว หยุนจิ่งกระโดดขึ้นมา ส่งเสียงเรียกพร้อมกับยิ้ม "เสี่ยวเฮย!"

เงาสีดำที่ลอยวนไปมาอยู่ในห้อง ท่าทางเหมือนกำลังลังเล แต่ในที่สุดก็บินไปเกาะที่ไหล่ของซูหนานอี

จากนั้นซูหนานอีก็ปลดเอาแท่งไม้ไผ่เล็กๆที่ขาของมันออก จากนั้นเสี่ยวเฮยก็บินไปหาหยุนจิ่งทันที และซูหนานอีได้กลิ่นแปลกจากตัวของมัน

"……"

"เสี่ยวเฮย!" หยุนจิ่งแบบมือออก นกพิราบส่งสารนี้ก็ไปเกาะอยู่บนฝ่ามือของเขา หัวของมันก็ถูไปมาที่นิ้วมือของเขา

หยุนจิ่งลูบหัวมันไปมาอย่างดีใจ จากนั้นก็นำเอาเมล็ดพืชจากในถุงออกมาให้มัน

ซูหนานอีกางจดหมายออก ในจดหมายมีใจความสั้น ๆไม่กี่บรรทัด แต่สีหน้าของนางถึงกับเปลี่ยนไปทันที

"เป็นอะไรหรือ" ลู่ซือหยวนเอ่ยถาม

ซูหนานอีส่งจดหมายให้กับเขา ลู่ซือหยวนก้มหน้าอ่าน "มีคนสืบเรื่องหุบเขาหมอเทวดาอย่างนั้นหรือ"

"อืม เซี่ยหร่านบอกอย่างนั้น น่าจะไม่ผิด" ซูหนานอีมองออกไปดูก้อนเมฆที่ลอยเคลื่อนตัวอยู่บนฟ้า "ดูแล้ว วิธีแหวกหญ้าให้งูตื่นของข้าจะได้ผล"

"ยังไง"

"เซี่ยหร่านบอกกับข้าว่า จุดนัดพบของหุบเขาหมอเทวดาในเมืองซินเยว่นั้นปล่อยทิ้งล้างไว้ตั้งแต่หลังจากเกิดเรื่องขึ้นกับข้าแล้ว แต่เพราะว่ามีหนอนบ่อนไส้ พวกเขาไม่ได้รับจดหมายอนุญาตเลยไม่รู้ว่าควรจะอยู่ต่อหรือควรถอยไปก่อน จนได้ออกมาหลบถึงนอกเมืองซ่อนตัวอยู่บนเขา ข้าไปที่นั่นแล้ว และก็ได้เจอกับคนรับผิดชอบแล้ว"

"ห๊ะ เป็นอย่างไรบ้าง"

"ไม่ใช่แค่คนรับผิดชอบเท่านั้น ยังมีคนแซ่หลิวนั่นอีก" ซูหนานอีที่ทั้งนึกและทั้งพูดออกมา "ใช่แล้ว เขาชื่อหลิวว่านเพ่ย ข้ารู้สึกว่าชื่อนี้คุ้นมาก แต่เวลานึกที่ไรก็นึกไม่ออกว่าเคยได้ยินมาจากที่ใด"

ลู่ซือหยวนคิดอยู่ชั่วครู่ เอ่ยออกมา : "หลิวว่านเพ่ย เป็นคนหูโจว ปีนี้อายุ41ปี เมื่อแปดปีก่อนเคยช่วยคนจมน้ำตายในแม่น้ำ เพราะว่าวิธีการช่วยคนของเขาทำให้เป็นที่สนใจ หลังจากนั้นใช้เวลาสองปีในการค้นคว้า และได้เข้าไปในหุบเขาหมอเทวดา คนผู้นี้มีความฉลาดหลักแหลมแต่เพราะว่าความฉลาดมีไหวพริบนี้ เจ้าเลยไม่ยอมยกตำแหน่งสำคัญภายในสำนักให้กับเขา"

"เมื่อสามปีก่อน กู้ซีเฉินถูกอ๋องเว่ยวางยาพิษ เกือบเอาชีวิตไม่รอด ตอนนั้นเจ้าออกไปข้างนอกเพื่อไปหาสมุนไพรกลับมาไม่ทันเวลา คนที่ถูกสั่งให้ไปรักษากู้ซีเฉินก็คือ หลิวว่านเพ่ย"

ซูหนานอีแอบสูดหายใจ นางลืมเรื่องราวไปมากมายจริงๆ

"ความจำเจ้าดีมาตลอด เรื่องอย่างนี้หรือคนพวกนี้จำนั้นจำได้ดียิ่งกว่าข้าเสียอีก ข้านั้นความจำไม่ดีอยู่แล้ว"

ลู่ซือหยวนหัวเราะเบาๆ แววตาเต็มไปด้วยล้อเล่น "ใจเจ้าไม่ได้จดจ่อเรื่องนี้ และก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ข้าจำแทนเจ้าก็ได้"

เขาพูดขึ้นมา "หลิวว่านเพ่ยผู้นี้ พบกับกู้ซีเฉินเพียงไม่กี่ครั้ง หลังจากที่เขาถูกวางยาพิษครั้งนั้น เพียงไม่นานเจ้าก็กลับมาแล้ว พวกเขาก็ไม่ได้เจอกันอีก ถ้าหาก……"

"อาจจะแอบติดต่อกันอย่างลับ ๆมาโดยตลอดก็เป็นได้ หรือบางทีอาจจะถูกกู้ซีเฉินเรียกใช้กะทันหันก็เป็นไปได้" ซูหนานอีเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เขาเป็นคนน่าสงสัยมากที่สุด"