ฟีนิกซ์นิพพาน-จอมนางสะท้านพิภพ นิยาย บท 95

หลังจากที่ซูหนานอีกับหยุนจิ่งออกจากจวน ก็ไม่ได้นั่งรถม้า แต่คือเดินทางที่ลับตาคนอย่างเดียว

แม้ว่าเมืองซินเยว่เป็นนครหลวง แต่หลายปีก่อนได้ทำสงครามกับรัฐเก้อโตทางเหนือตลอด ท้องพระคลังก็สูญเสียไปเยอะ รวมไปถึง"สงครามสามอ๋อง"ในเมื่อก่อนก็ทำให้ภายในของรัฐเสียหายไปมาก

การสงครามภายในครั้งนั้น เมืองซินเยว่ได้รับผลกระทบไม่น้อย โดยเฉพาะที่ใกล้ๆชานเมือง มีบ้านที่อยู่อาศัยที่ถูกทำลายมากมาย หลายคนย้ายออกจากที่นั่นไปหมด มองไปซบเซามาก

แต่ก็เป็นเพราะสงครามครั้งนี้ กู้ซีเฉินได้ขึ้นครองราชย์ ในมือเขามีพระบรมราชโองการท้ายสุดของฮ่องเต้องค์ก่อน และมีจวนเทียนอีมาสนับสนุนด้วย รวมทั้งมีขุนนางเก่าในราชสำนักอีกหลายคนและทหารในมือของแม่ทัพใหญ่ช่วยด้วย ถือได้ว่าได้เปรียบมากแล้ว

ซูหนานอีเดินในซอยที่เงียบสนิท ที่นี่มีต้นไม้เยอะเลยค่อนข้างจะเย็นสบาย พอนางได้เห็นกำแพงที่เก่าแก่และพังทลาย ก็รู้สึกน่ากลัวนิดๆ

"ภรรยา เจ้าเป็นอะไร?"รับรู้ถึงความเงียบของนาง หยุนจิ่งรู้สึกเป็นห่วง"ไม่สบายหรือ?"

"ไม่มี"ซูหนานอีส่ายหัว รอยยิ้มค่อนข้างจะแปลกปลอม เหมือนกับว่าสูญหายไปได้ตลอดเวลา

หยุนจิ่งจับมือของนาง"มือของเจ้าเย็นมากเลย ไม่ชอบเดินที่นี่ใช่ไหม?"

ซูหนานอีหลับตาลงเล็กน้อย"ไม่ใช่ แค่นึกถึงเรื่องไม่ค่อยมีความสุขของเมื่อก่อน"

หยุนจิ่งหยุดเดิน มือจับหน้าของนางเอาไว้ ก้มหน้า เอาหน้าผากไปติดกับหน้าผากของนาง ในปากยังได้พูดอะไรอยู่

ซูหนานอีแปลกใจ"จิ่งเอ้อร์ เจ้าทำอะไรเนี่ย?"

"เดี๋ยว……ภรรยาอย่าออกเสียง"หยุนจิ่งพูดเบาๆ แล้วก็พูดอะไรไม่รู้ไปอีกสักพัก

ผ่านไปสักพักหนึ่ง หยุนจิ่งค่อยๆปล่อยซูหนานอีออก ถามว่า"ภรรยา เจ้าดีขึ้นยัง?"

"อะไรนะ?"ซูหนานอีไม่เข้าใจ รู้สึกงง

"เรื่องที่ไม่สบายใจไง บินไปที่อื่นหรือยัง?"ตาของหยุนจิ่งดำและสว่าง อยู่ใกล้ๆกับเขาซูหนานอียังสามารถรับรู้ได้ว่าขนตาที่เรียวยาวของเขากำลังกวาดหน้าของนางอยู่

"ใช่แล้ว"ซูหนานอียิ้ม"บินไปแล้ว"

"ข้าก็ว่าแล้ววิธีนี้ใช้ได้"ตาของหยุนจิ่งโค้งอย่างกับพระจันทร์เสี้ยว"ภรรยายิ้มแล้ว เรื่องไม่สบายใจบินมาที่จิ่งเอ้อร์เลย จิ่งเอ้อร์ไม่กลัว"

รอยยิ้มของซูหนายอีแข็งตัว"จิ่งเอ้อร์?"

หยุนจิ่งลูบหัวของตัวเอง"ไม่เป็นไร หัวของจิ่งเอ้อร์ใหญ่กว่าภรรยาเยอะ เก็บเรื่องได้หลายเรื่องอยู่ อีกอย่าง สมองของจิ่งเอ้อร์ไม่ฉลาด จำเรื่องที่ไม่มีความสุขไม่ได้"

ขอบตาซูหนานอีเปียกไปเลย นางหันหน้าไปอีกฝั่ง ไม่ให้หยุนจิ่งเห็น"ใครบอก? ใครว่าจิ่งเอ้อร์ของข้าสมองไม่ดี ไม่ฉลาด?"

นางหันหน้ากลับ พยายามระงับความขมขื่นในใจลงไป และไปจับหน้าของหยุนจิ่ง มองตาของเขา"จิ่งเอ้อร์มีใจที่สะอาดที่สุดและตาที่บริสุทธิ์ที่สุดในโลก……และข้าก็สาบานว่า จะให้จิ่งเอ้อร์ดีขึ้นมาแน่นอน"

"ภรรยา เจ้าร้องไห้?"หยุนจิ่งเช็ดน้ำตาให้นางอย่างเจ็บใจ"ภรรยา อย่าร้องเลย อย่างอื่นจิ่งเอ้อร์ไม่เอา แค่อยากให้ภรรยายิ้มเท่านั้น"

น้ำตาของซูหนานอีไหลลงมายิ่งแรง นางก้มหน้าพิงอยู่กับหน้าอกของหยุนจิ่ง น้ำตาทำให้เสื้อของเขาเปียกไปบริเวณหนึ่ง นี่คือครั้งแรกที่ซูหนานอีร้องไห้รุนแรงขนาดนี้หลังจากได้เกิดใหม่ พวกเรื่องที่กั้นอยู่ในใจ ล้วนผสมกันแล้วไหลออกมาทีเดียว

หยุนจิ่งไม่รู้จะเอายังไง ตอนแรกคือรีบร้อน ตอนหลังค่อยๆสงบลง สองมือประคองไหล่ของนาง ตบเบาๆ แล้วแต่นางจะระบายออกมา เขาก็ไม่รู้ว่าตัวเองทำไมต้องทำแบบนี้ แค่คิดว่า ควรที่จะทำแบบนี้

ซูหนานอีได้ร้องไห้ไปอย่างแรงสักครั้งหนึ่ง รู้สึกดีขึ้นเยอะเลย นางเงยหน้ามองหยุนจิ่ง แล้วยิ้มให้เขา

เดิมทีดวงตาของนางก็สะอาดมาก ตอนนี้ถูกน้ำตาเเช่ไป ก็ชุ่มชื้นราวกับน้ำค้างที่อยู่บนดอกบัว หยดลงมาอย่างไม่มีเสียง ค่อยๆหยดลงไปในใจของหยุนจิ่ง

หยุนจิ่งตะลึง ใจสั่นขึ้นมา ก้มหน้าไปจูบตาของนาง

ซูหนานอีหลับตา รู้สึกถึงปากที่อบอุ่นของเขาอยู่ที่ตาของนาง นางจึงยิ้มลึกกว่าเดิม

หยุนจิ่งรู้สึกหนังตาของนางสั่นเบาๆ มีความคันเล็กน้อย และเหมือนกับว่าคันไปถึงใจเลย ความรู้สึกแบบนั้นยากที่จะบรรยาย แต่กลับทำให้เขารู้สึกพอใจมาก

สองคนเดินไปหยุดไป จากนั้นก็ได้มาถึงถนนหย่งติ้ง

ตอนที่เดินผ่านหน้าประตูของตระกูลหลี่ ครั้งนี้ไม่มีคนคุยอยู่หน้าบ้านแล้ว ประตูใหญ่ปิดสนิท มองไม่เห็นข้างในเกิดอะไรขึ้น

ซูหนานอีรู้สึกว่า น่าจะเกิดการเปลี่ยนแปลงอะไร

"ภรรยา เจ้าก็อยากออกไปเที่ยวดูข้างนอกหรือ?"หยุนจิ่งถาม

"อยากสิ"ซูหนานอีพยักหน้า"แต่ไม่ใช่ตอนนี้ พวกเรายังมีหลายเรื่องที่ต้องทำ รอทำเสร็จก่อน เราไปด้วยกัน"

"ดีๆ"หยุนจิ่งพยักหน้า"หลายปีนี้จิ่งเอ้อร์ไม่ค่อยออกไปข้างนอกเลย เสด็จแม่ชอบพูดว่าข้างนอกไม่ปลอดภัย ข้าไม่อยากให้นางเป็นห่วง แต่ว่ามีภรรยาอยู่ด้วยก็ไม่เหมือนกันแล้ว"

"ใช่ ไม่เหมือนกันแล้ว ต่อไปสิ่งทุกอย่างล้วนจะไม่เหมือนกัน"

ซูหนานอีเห็นเขาดีใจ ตัวเองก็รู้สึกดีใจเช่นกัน

นางเดินไปใต้ต้นไม้ ขุดหลุมหลายหลุมพร้อมกับหยุนจิ่ง"จิ่งเอ้อร์เล่นที่นี่ก่อนนะ ข้าไปคุยกับซือหยวนที่ระเบียงสักพัก ได้ไหม?"

"ได้"

ซูหนานอีหันหลังเดินไปทางระเบียง ลู่ซือหยวนนั่งอยู่บนเก้าอี้เข็น มองนางได้สักพักแล้ว

“วันนี้รู้สึกเป็นยังไง?"

ลู่ซือหยวนไม่ได้ออกเสียง แค่พยักหน้า

"แต่วันนี้จะฝังเข็มไม่ได้แล้ว"ซูหนานอีเอามือไปจับที่เข่าของเขา"เดี๋ยวข้าจะเปลี่ยนวิธีให้"

ลู่ซือหยวนมองหยุนจิ่งที่เล่นลูกแก้วอยู่ใต้ต้นไม้ ถามด้วยเสียงเบา"อาการของเขา เจ้ามีวิธียัง?"

ซูหนานอีกนั่งอยู่ข้างกายของเขา มองไปที่หยุนจิ่ง"มีนิดนึงแล้ว ตอนนี้ข้าให้เขากินยาทุกวัน แต่เรื่องนี้รีบร้อนไม่ได้ ต้องค่อยๆมา"

"หนานอี"ลู่ซือหยวนเก็บสายตากลับมา แล้วมองไปทางซูหนานอี

"อะไร?"ซูหนานอีเผชิญหน้ากับเขา

ลู่ซือหยวนก้มหน้าลง"ไม่มีไร"