ฟีนิกซ์นิพพาน-จอมนางสะท้านพิภพ นิยาย บท 95

หลังจากที่ซูหนานอีกับหยุนจิ่งออกจากจวน ก็ไม่ได้นั่งรถม้า แต่คือเดินทางที่ลับตาคนอย่างเดียว

แม้ว่าเมืองซินเยว่เป็นนครหลวง แต่หลายปีก่อนได้ทำสงครามกับรัฐเก้อโตทางเหนือตลอด ท้องพระคลังก็สูญเสียไปเยอะ รวมไปถึง"สงครามสามอ๋อง"ในเมื่อก่อนก็ทำให้ภายในของรัฐเสียหายไปมาก

การสงครามภายในครั้งนั้น เมืองซินเยว่ได้รับผลกระทบไม่น้อย โดยเฉพาะที่ใกล้ๆชานเมือง มีบ้านที่อยู่อาศัยที่ถูกทำลายมากมาย หลายคนย้ายออกจากที่นั่นไปหมด มองไปซบเซามาก

แต่ก็เป็นเพราะสงครามครั้งนี้ กู้ซีเฉินได้ขึ้นครองราชย์ ในมือเขามีพระบรมราชโองการท้ายสุดของฮ่องเต้องค์ก่อน และมีจวนเทียนอีมาสนับสนุนด้วย รวมทั้งมีขุนนางเก่าในราชสำนักอีกหลายคนและทหารในมือของแม่ทัพใหญ่ช่วยด้วย ถือได้ว่าได้เปรียบมากแล้ว

ซูหนานอีเดินในซอยที่เงียบสนิท ที่นี่มีต้นไม้เยอะเลยค่อนข้างจะเย็นสบาย พอนางได้เห็นกำแพงที่เก่าแก่และพังทลาย ก็รู้สึกน่ากลัวนิดๆ

"ภรรยา เจ้าเป็นอะไร?"รับรู้ถึงความเงียบของนาง หยุนจิ่งรู้สึกเป็นห่วง"ไม่สบายหรือ?"

"ไม่มี"ซูหนานอีส่ายหัว รอยยิ้มค่อนข้างจะแปลกปลอม เหมือนกับว่าสูญหายไปได้ตลอดเวลา

หยุนจิ่งจับมือของนาง"มือของเจ้าเย็นมากเลย ไม่ชอบเดินที่นี่ใช่ไหม?"

ซูหนานอีหลับตาลงเล็กน้อย"ไม่ใช่ แค่นึกถึงเรื่องไม่ค่อยมีความสุขของเมื่อก่อน"

หยุนจิ่งหยุดเดิน มือจับหน้าของนางเอาไว้ ก้มหน้า เอาหน้าผากไปติดกับหน้าผากของนาง ในปากยังได้พูดอะไรอยู่

ซูหนานอีแปลกใจ"จิ่งเอ้อร์ เจ้าทำอะไรเนี่ย?"

"เดี๋ยว……ภรรยาอย่าออกเสียง"หยุนจิ่งพูดเบาๆ แล้วก็พูดอะไรไม่รู้ไปอีกสักพัก

ผ่านไปสักพักหนึ่ง หยุนจิ่งค่อยๆปล่อยซูหนานอีออก ถามว่า"ภรรยา เจ้าดีขึ้นยัง?"

"อะไรนะ?"ซูหนานอีไม่เข้าใจ รู้สึกงง

"เรื่องที่ไม่สบายใจไง บินไปที่อื่นหรือยัง?"ตาของหยุนจิ่งดำและสว่าง อยู่ใกล้ๆกับเขาซูหนานอียังสามารถรับรู้ได้ว่าขนตาที่เรียวยาวของเขากำลังกวาดหน้าของนางอยู่

"ใช่แล้ว"ซูหนานอียิ้ม"บินไปแล้ว"

"ข้าก็ว่าแล้ววิธีนี้ใช้ได้"ตาของหยุนจิ่งโค้งอย่างกับพระจันทร์เสี้ยว"ภรรยายิ้มแล้ว เรื่องไม่สบายใจบินมาที่จิ่งเอ้อร์เลย จิ่งเอ้อร์ไม่กลัว"

รอยยิ้มของซูหนายอีแข็งตัว"จิ่งเอ้อร์?"

หยุนจิ่งลูบหัวของตัวเอง"ไม่เป็นไร หัวของจิ่งเอ้อร์ใหญ่กว่าภรรยาเยอะ เก็บเรื่องได้หลายเรื่องอยู่ อีกอย่าง สมองของจิ่งเอ้อร์ไม่ฉลาด จำเรื่องที่ไม่มีความสุขไม่ได้"

ขอบตาซูหนานอีเปียกไปเลย นางหันหน้าไปอีกฝั่ง ไม่ให้หยุนจิ่งเห็น"ใครบอก? ใครว่าจิ่งเอ้อร์ของข้าสมองไม่ดี ไม่ฉลาด?"

นางหันหน้ากลับ พยายามระงับความขมขื่นในใจลงไป และไปจับหน้าของหยุนจิ่ง มองตาของเขา"จิ่งเอ้อร์มีใจที่สะอาดที่สุดและตาที่บริสุทธิ์ที่สุดในโลก……และข้าก็สาบานว่า จะให้จิ่งเอ้อร์ดีขึ้นมาแน่นอน"

"ภรรยา เจ้าร้องไห้?"หยุนจิ่งเช็ดน้ำตาให้นางอย่างเจ็บใจ"ภรรยา อย่าร้องเลย อย่างอื่นจิ่งเอ้อร์ไม่เอา แค่อยากให้ภรรยายิ้มเท่านั้น"

น้ำตาของซูหนานอีไหลลงมายิ่งแรง นางก้มหน้าพิงอยู่กับหน้าอกของหยุนจิ่ง น้ำตาทำให้เสื้อของเขาเปียกไปบริเวณหนึ่ง นี่คือครั้งแรกที่ซูหนานอีร้องไห้รุนแรงขนาดนี้หลังจากได้เกิดใหม่ พวกเรื่องที่กั้นอยู่ในใจ ล้วนผสมกันแล้วไหลออกมาทีเดียว

หยุนจิ่งไม่รู้จะเอายังไง ตอนแรกคือรีบร้อน ตอนหลังค่อยๆสงบลง สองมือประคองไหล่ของนาง ตบเบาๆ แล้วแต่นางจะระบายออกมา เขาก็ไม่รู้ว่าตัวเองทำไมต้องทำแบบนี้ แค่คิดว่า ควรที่จะทำแบบนี้

ซูหนานอีได้ร้องไห้ไปอย่างแรงสักครั้งหนึ่ง รู้สึกดีขึ้นเยอะเลย นางเงยหน้ามองหยุนจิ่ง แล้วยิ้มให้เขา

เดิมทีดวงตาของนางก็สะอาดมาก ตอนนี้ถูกน้ำตาเเช่ไป ก็ชุ่มชื้นราวกับน้ำค้างที่อยู่บนดอกบัว หยดลงมาอย่างไม่มีเสียง ค่อยๆหยดลงไปในใจของหยุนจิ่ง

หยุนจิ่งตะลึง ใจสั่นขึ้นมา ก้มหน้าไปจูบตาของนาง

ซูหนานอีหลับตา รู้สึกถึงปากที่อบอุ่นของเขาอยู่ที่ตาของนาง นางจึงยิ้มลึกกว่าเดิม

หยุนจิ่งรู้สึกหนังตาของนางสั่นเบาๆ มีความคันเล็กน้อย และเหมือนกับว่าคันไปถึงใจเลย ความรู้สึกแบบนั้นยากที่จะบรรยาย แต่กลับทำให้เขารู้สึกพอใจมาก

สองคนเดินไปหยุดไป จากนั้นก็ได้มาถึงถนนหย่งติ้ง

ตอนที่เดินผ่านหน้าประตูของตระกูลหลี่ ครั้งนี้ไม่มีคนคุยอยู่หน้าบ้านแล้ว ประตูใหญ่ปิดสนิท มองไม่เห็นข้างในเกิดอะไรขึ้น

ซูหนานอีรู้สึกว่า น่าจะเกิดการเปลี่ยนแปลงอะไร