ฟีนิกซ์นิพพาน-จอมนางสะท้านพิภพ นิยาย บท 98

ถึงแม้ว่าไท่เฟยสามารถที่จะจัดการได้เอง แต่ทว่าหยุนจิ่วเป็นคนของจวนอ๋อง

เหยียนโมโม่นำตัวหยุนหลิ่วกลับจวนอ๋อง แล้วก็นำตัวนางไปพบไท่เฟยเลย

ตอนนี้ไท่เฟยใจร้อนดุจดั่งไฟ นึกถึงตอนที่พบเจอซูหนานอีแต่ละครั้ง ทำไมรู้สึกว่านางไม่ใช่คนที่จะเป็นคนพูดจาเหลวไหลอย่างนั้นได้

แต่ทำไมถึง....

จะต้องมีคนทำอะไรอยู่เบื้องหลังแน่ ถ้าหากเป็นอย่างนี้ล่ะก็ ที่ทำอย่างนี้กับจวนอ๋อง หรือว่าเรื่องที่ตระกูลซูปีนป่ายขึ้นมาถึงจวนอ๋องได้ เลยเกิดการอิจฉาริษยาอย่างนั้นหรือ

ไท่เฟยคิดจนปวดหัว

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมา โมโม่กลับมาแล้ว นางก็ยืดตัวตรง "เป็นอย่างไรบ้าง"

เหยียนโมโม่เดินมาพร้อมกับรอยยิ้ม สีหน้าผ่อนคลาย คำนับคารวะนางก่อนแล้วจึงเอ่ย "ไท่เฟยน้ำพระทัยกว้างขวาง เรื่องทั้งหมดเป็นเพียงแค่ทำให้ตกใจเท่านั้นไม่มีอันตรายแต่อย่างใด ส่วนซูหนานอี คนที่ถูกทิ้งไว้บนถนนคนเดินนั้นไม่ใช่คุณหนูซู"

ไท่เฟยได้ยินอย่างนั้นถึงได้โล่งใจ ในที่สุดเรื่องที่เป็นกังวลก็จะได้หมดไปเสียที

จากนั้นเหยียนโมโม่ได้เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังอีกรอบ ไท่เฟยได้ยินก็ตกใจและดีใจ

ท้ายที่สุด เรื่องพวกนี้ก็กลายเป็นความโกรธอยู่ในอก

"ตอนนี้หยุนหลิ่วอยู่ใด"

เหยีนนโมโม่ตอบ "อยู่ที่ห้องรับรองเพคะ รอให้พระองค์รับสั่ง"

"ให้นางเข้ามา"

เหยียนโมโม่มีท่าทีลังเล จากนั้นก็กระซิบเสียงเบา"ไท่เฟยเพคะ อย่าว่าบ่าวพูดมากเลยนะเพคะ คนในจวนทั้งหมดไม่ว่าบ่าวหรือเจ้านายต่างก็รู้ดีว่าหยุนหลิ่วเป็นผู้มีบุญคุณช่วยชีวิตท่านอ๋องไว้ ตอนนี้คุณหนูซูก็ทราบเรื่องนี้แล้ว ถ้าหากกำจัดนางไปแล้ว เกรงว่า......"

"กลัวอะไร หรือว่าจวนอ๋องเป่ยลี้ของข้าถูกนางจูงจมูกพาเดินไปทางไหนก็ได้อย่างนั้นหรือ " ไท่เฟยเลิกคิ้วขึ้นเป็นปม แววตาแสดงความน่าเกรงขามออกมา "ข้าจะทำอะไรนางไม่ได้เลยอย่างนั้นหรือ"

ตอนนี้ไท่เฟยโกรธโมโหมาก นางเป็นองค์หญิงที่หยิ่งทนงตนอยู่ในวัง หลังจากที่อภิเษกกลายมาเป็นไท่เฟยแล้ว ก็ไม่เคยมีใครทำให้อารมณ์นางขุ่นเคือง

"ไท่เฟยโปรดอย่าทรงกริ้วไป " เหยียนโมโม่เอ่ยปลอบ พร้อมกับยกชาให้นาง "แน่นอนว่าพระองค์ไม่กลัวนางอยู่แล้ว แต่นางก็ไม่ได้พูดอะไรเลย คำพูดแต่ละคำของนางล้วนพูดแทนพวกเรา แทนคุณหนูซูนะเพคะ"

ไท่เฟยหรี่ตาลงเล็กน้อย" เล่ห์กลอย่างนี้ยังกล้ามาใช้กับข้า ช่างอ่อนจริงๆ"

"พระองค์รับสั่งถูกแล้วเพคะ" เหยียนโมโม่พยายามพูดเสริม "แต่คนอื่นไม่รู้ ว่าท่านอ๋องใกล้จะอภิเษกแล้ว เดิมทีก็ถูกเพ่งเล็งอยู่แล้ว อ้อใช่แล้วเพคะ บ่าวได้ข่าวว่า คุณหนูรองแห่งตระกูลซูก็มีคนมาสู่ขอแล้ว"

ไท่เฟยรู้สึกแปลกใจ"เด็กผู้หญิงคนนั้นหรือ ที่เกือบจะทำร้ายหยุนจิ่งของข้าคนนั้นหรือ"

"เพคะ " เหยียนโมโม่พยักหน้า "พระองค์ลองทายดูสิเพคะว่านางจะหมั้นกับผู้ใด "

ไท่เฟยหัวเราะเยาะออกมา "คนอย่างนางหรือ ไม่จำเป็นต้องพูดมาก แม้แต่เรื่องก่อนหน้านี้ถึงแม้จะปิดข่าวได้บ้างแล้ว แต่คนที่อยู่ในเหตุการณ์มีผู้ใดบ้างไม่รู้ไม่เห็น ข้าได้ข่าวว่านางใช่สิ่งของที่เป็นสินสอดเมื่อครั้งที่แล้ว สุดท้ายแล้วก็ยังมีคนเอานางอีกหรือ "

เหยียนโมโม่ปิดปากหัวเราะ"ใช่เพคะ พระองค์รับสั่งถูกแล้ว แต่เรื่องนี้แปลกมากเพคะ หากดูตามชื่อเสียงของนางที่ตอนนี้เสื่อมเสียป่นปี้มาก ...แต่ก็ยังมีบุตรชายของลูกภรรยารองของท่านแม่ทัพไปสู่ขอถึงจวน"

ไท่เฟยถึงกับตกใจอึ้ง "เจ้าว่าอะไรนะ จวนท่านแม่ทัพอย่างนั้นหรือ หรือว่าสู่ขอให้นางไปเป็นอนุของบุตรชายที่เป็นลูกภรรยารองของแม่ทัพหลี่"

"ไม่ได้แต่งไปเป็นอนุนะเพคะ แต่เป็นบุตรชายภรรยาเอกของตระกูลหลี่ น้องชายแท้ๆ ของกุ้ยเฟย และกั๋วจิ้วเหย่ในตอนนี้ ซึ่งให้แต่งมาเป็นภรรยาเอกเพคะ"

ไท่เฟยถึงกับตกใจเบิกตากว้าง "จริงหรือ"

"จริงเพคะ " เหยียนโมโม่พยักหน้า "ระหว่างทางกลับมา เห็นคนของตระกูลหลี่นำสินสอดมุ่งหน้าไปทางจวนตระกูลซูแล้วเพคะ ได้ยินว่าวันที่หกเดือนหน้าก็จะจัดงานแต่งงาน และยังเป็นฤกษ์ที่สำนักหอดูดาวหลวงเป็นคนดูฤกษ์มงคลให้เพคะ"

"บ้าไปแล้ว" ไท่เฟยรู้สึกไม่เข้าใจ"คนตระกูลหลี่บ้าไปแล้วหรือ"

เหยียนโมโม่เอ่ยเสียงเบา"ดังนั้น เพราะเรื่องของตระกูลหลี่ คุณหนูทั้งสองของตระกูลซูเลยกลายเป็นหัวข้อสนทนาของชาวบ้านหลังจากกินข้าวเสร็จ พูดนินทาดูถูกจวนอ๋องของเราบ้าง และไม่อยากพูดถึงเรื่องของท่านอ๋องอีก"

เห็นสีหน้าของไท่เฟยดูผ่อนคลาย เหยียนโมโม่ก็เอ่ยเสริมอีกว่า"หยุนหลิ่วอยู่ในจวนอ๋องตอนนี้ก็อยู่ในสายตาของพระองค์ รอให้เสร็จเรื่องอภิเษก คุณหนูซูแต่งเข้ามา ท่านอ๋องของเราก็มีความสุข ทุกอย่างก็ถือเป็นเรื่องดีมิใช่หรือเพคะ ขอเพียงไม่มีเรื่องอื่นเข้ามาแทรกอีก"

"ยิ่งกว่านั้น คุณหนูซูก็ได้พูดแล้ว เพียงแค่บ่าวนำตัวคนกลับมาด้วยดี ไม่ได้มีท่าทีไม่เต็มใจหรือไม่พอใจแต่อย่างใด"

ไท่เฟย"จริงหรือ นางพูดอย่างนี้จริงหรือ"

"เพคะ บ่าวมิกล้าโกหกปิดบังไท่เฟยหรอกเพคะ คุณหนูซูได้ยินว่าหยุนหลิ่วได้ช่วยชีวิตท่านอ๋อง บอกว่า ไม่ว่าผู้มีพระคุณอย่างไรกับท่านอ๋อง ไม่อยากคิดให้มากความ"