ฟีนิกซ์นิพพาน-จอมนางสะท้านพิภพ นิยาย บท 99

ซูหนานอีจำได้ดี ลู่ซือหยวนเคยบอกว่า หลิวว่านเพ่ยนั้นรู้วิชาหมัดมวยอยู่บ้าง แต่หมอหูเทวดากลับบอกว่าหลิวว่านเพ่ยเรียนวิชาหมัดมวยไม่ได้ นางสงสัยว่าหลิวว่านเพ่ยผู้นี้จะต้องเป็นหนอนบ่อนไส้แน่นอน และหนอนบ่อนไส้คนนั้นเป็นคนทำร้ายลู่ซือหยวนนั่นเอง จากที่คำนึงดูทั้งสามด้านแล้ว ใครกันแน่ที่เป็นหลิวว่านเพ่ยตัวจริง

ซูหนานอีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง "ท่านผู้เฒ่า ท่านสามารถช่วยข้าเรื่องหนึ่งได้หรือไม่"

"มีเรื่องอันใดคุณหนูบอกข้ามาได้เลย ขอแค่ข้าช่วยได้" หมอหูเทวดาตอบ

"พรุ่งนี้ หากท่านมีเวลา ช่วยส่งจดหมายหาศิษย์น้องผู้นั้นของท่าน เชิญเขามาที่จวนหน่อย"

"ได้ ๆ ขอรับ" หมอหูเทวดาตอบอย่างฉะฉาน "ให้ข้าบอกว่าอย่างไรดี"

"เรื่องนี้แล้วแต่ท่านเลย ท่านอยากพูดอะไรก็แล้วแต่ท่าน ท่านคิดเองน่าจะยิ่งทำให้มีความน่าเชื่อถือ ขอเพียงให้เขามาก็พอ"

"ได้ ไม่มีปัญหาขอรับ"

"หากเขารับปากว่าจะมาแล้ว ให้ท่านไปที่โรงน้ำชาจวี้ซิง แล้วซื้อห่อชาหลงจิ่งที่เก็บก่อนฝนตก ซึ่งเป็นชาของจวนหูเอาไว้ต้อนรับแขก"

"ได้" หมอหูเทวดาจดจำไว้

ซูหนานอีอยู่ที่จวนเทียนอีจนถึงตะวันตกดิน พระจันทร์โผล่ขึ้นมาจากเส้นขอบฟ้า ถึงได้กล่าวลากลับจวน

และพอพึ่งถึงหน้าประตูจวน ก็มีบ่าวรับใช้วิ่งเข้ามา "โอ๊ะ คุณหนูใหญ่ ท่านกลับมาแล้ว ท่านไปที่เรือนรับรองก่อนเถิด นายท่านพึ่งสั่งคนไปเรียกท่าน"

"เรียกข้าอย่างนั้นหรือ" ซูหนานอีได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกเบื่อ

"มีคนของจวนออกมาขอรับ บอกว่ามีของจะมอบให้คุณหนู"

ซูหนานอีงุนงง "จวนอ๋องอย่างนั้นหรือ อ๋องเป่ยลี้อย่างนั้นหรือ"

"ขอรับ คุณหนูรีบไปเถอะขอรับ"

ซูหนานอีก็ไม่คิดลังเลอีก รีบเดินไปที่เรือนรับรอง ทั้งเดินไปทั้งครุ่นคิดว่าเวลานี้ยังมีผู้ใดมาอีก

และพอเข้าไปในห้องที่เป็นเรือนรับรองก็เห็นสาวใช้ของโมโม่ถือโคมไฟยืนอยู่สองฝั่ง ดูท่าทางดีใจ ในมือถือโคมไฟที่มีชื่อจวนอ๋องติดอยู่ ทำให้ภายในเรือนสว่างไสวราวกับตอนกลางวัน

นางเดินเข้าไปในห้อง เหยียนโมโม่ก็ลุกขึ้น ยิ้มตาหยีพร้อมกับคารวะ "บ่าวคารวะคุณหนูซุ"

ซูหนานอีรีบเข้าไปพยุงนาง "โมโม่ไม่ต้องมากพิธี ทำไมท่านถึงได้มาดึกๆ ดื่นๆ เยี่ยงนี้เล่า"

"หลังจากที่บ่าวกลับไปแล้วเล่าเรื่องทั้งหมดให้ไท่เฟยทราบ ไท่เฟยรู้ว่าคุณหนูไม่ได้รับความเป็นธรรม ทรงเป็นห่วงมาก เลยรับสั่งให้บ่าวมาเยี่ยมท่าน"

ซูหนานอีรู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง แต่ก็โค้งคำนับเอ่ย "ขอพระทัยไท่เฟยที่ยังเป็นห่วงข้า ข้ายังอยู่ดีอยู่"

ซูซืออวี้ได้แต่หัวเราะเฮอะๆ พร้อมกับเดินมา "ใช่แล้วขอรับ โมโม่ ไท่เฟยทรงกังวลเกินไปแล้ว หนานอียังอยู่ดีอยู่นะท่านดูสิ เรื่องข้างนอกในวันนี้ข้าก็ทราบดี ยัยเด็กนั่นถูกคนของศาลนำตัวไปแล้ว เรื่องนี้จะต้องไต่สวนให้กระจ่างแน่นอน ไท่เฟยไม่ต้องเป็นกังวลไปเลย"

เหยียนโมโม่ยิ้มบาง "ไท่เฟยไม่ได้เป็นห่วงเด็กผู้หญิงอะไรนั่น เพียงแค่เป็นห่วงคุณหนูซู คุณหนูซูเป็นว่าที่หวังเฟยของจวนอ๋องของเรา จะต้องให้ความสำคัญอยู่แล้วำำคัญอยู่แล้ว"

นางพูดแล้วก็หยิบเอากล่องที่อยู่ในมือของสาวใช้ขึ้นมา ยื่นให้ซูหนานอีด้วยสองมือ "คุณหนูซู นี่คือของสำคัญของไท่เฟย วันนี้พระองค์รำสั่งให้บ่าวนำมาให้ท่าน"

"นี่……"

"เปิดดูสิ"

ซูหนานอีค่อยๆ เปิดกล่องออก ข้างในเป็นเครื่องประดับผมหนึ่งอัน ไม่ใช่พลอยไพลินสีแดงอมน้ำเงินทั่วไป และไม่ใช้หยกสีขาวบริสุทธิ์ทั่วไป แต่เป็นพลอยไพลินสีชมพูหายาก แสงคริสตอลแววใสสะท้อนออกมา ข้างในเหมือนมีน้ำไหลไปมา พอกระทบกับแสงในห้องก็ส่องแสงแวววับ

"นี่คือของขวัญครบรอบวันเกิดครั้งแรกของไท่เฟยตั้งแต่อภิเษกมาเป็นไท่เฟยในจวนอ๋อง ท่านอ๋องซื้อพลอยเม็ดนี้มาจากพม่า และรับสั่งให้ช่างในวังทำขึ้นมา เพื่อมอบให้เป็นของขวัญในวันเกิดของหวังเฟยในตอนนั้น"

เครื่องประดับชิ้นนี้นั้นล้ำค่ามาก เมื่อเป็นเช่นนี้ แล้วเหยี่ยนโมโม่มาพูดอย่างนี้อีก ซูหนานอียิ่งรู้สึกว่าสินสอดชิ้นนี้มีค่าเกินไปแล้ว

นางก็ค่อยๆ ปิดฝากล่องลง แล้วคารวะเหยียนโมโม่ "โมโม่ รบกวนท่านไปบอกกับไท่เฟยว่าซูหนนานอีซึ่งในพระทัยพระองค์ที่ระลึกถึงข้า แต่เครื่องประดับศีรษะชิ้นนี้มีค่ามากเกินไปแล้ว หนานอีไม่กล้ารับไว้หรอก"

ซูซืออวี้ที่อยู่ข้างๆ ก็หน้าเปลี่ยนสีไปทันที แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ได้ยิ้มอยู่ข้างๆ

เหยียนโมโม่ยิ้มกระหยิ่ม "ไท่เฟยรับสั่งแล้วว่า เครื่องประดับผมนี้แม้นจะมีค่าเพียงใด ก็ต้องสวมใส่ถึงจะมีคุณค่า ตอนนี้ไท่เฟยก็อายุมากแล้ว ไม่เหมาะที่จะสวมใส่ เลยมอบให้คุณหนูซูน่าจะเหมาะสมกว่า อีกอย่าง ถึงอย่างไรไม่ช้าก็เร็วท่านก็จะมาเป็นคนของจวนอ๋องแล้ว ทุกอย่างของจวนอ๋องก็เป็นของหวังเฟย มีอะไรที่จะรับไว้ไม่ได้ หากท่านอ๋องรับรู้ได้ก็คงจะอนุญาตด้วยเช่นกัน"

นางพูดไป แล้วก็หันไปมองซูซืออวี้ "ท่านซู ได้ยินว่างานแต่งของคุณหนูรองของท่านได้กำหนดวันแล้ว และก็ใกล้ถึงวันแล้ว ท่านซูก็ต้องรักษาสุขภาพด้วย อย่าได้เหนื่อยเกินไป หากในระหว่างจัดเตรียมงานมีปัญหาอันใด จวนอ๋องสามารถสั่งคนมาช่วยได้"