Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 4

ฉันหันกลับไปที่จอไอแมคข้างๆ แล้วเสริชหาไฟลท์บินในไฟลท์เลด้า ถ้าให้ฉันแฮกระบบเช็ครูทบินฉันคงโดนตำรวจอาชญากรรมทางเทคโนโลยีมาเผาหัวถึงบริษัท ฉะนั้น...ดูง่ายๆไปก่อนละกัน ถึงจะอยากได้เขามาก แต่ฉันไม่ควรลงทุนจนเกินงาม

โชคดีที่ทุกครั้งที่ต้นไม้บิน..มันจะส่งไลน์บอกไว้ในกลุ่มครอบครัว และแน่นอนสองคนนี้ชอบเลือกรูทบินด้วยกัน ถ้าต้นไม้ไม่เคยควงสาวให้ฉันเห็นบ้าง ฉันคงหึงไปชกหน้าน้องตัวเองแล้วล่ะ

ผู้ชายของฉันใครอย่าแตะ...

หลังจากที่ฉันได้ไฟลท์ที่เขาบิน ฉันก็จัดการเสริชหาทันที ตอนนี้เขาอยู่น่านฟ้าไหน...เมื่อไหร่จะแลนดิ้งทีี่ไทย? จนข้อมูลที่ฉันเสริชไว้แสดงขึ้น!!!

อีกไม่กี่นาทีเขาก็แลนด์แล้ว! ทำไมกูไม่ทำอะไรให้เร็วกว่านี้วะ มัวสนทนาเรื่องไร้สาระกับเจ๊ปลายฟ้าอยู่ได้!!

ฉันรีบลุกขึ้นคว้าเอากระเป๋าสะพาย และใส่รองเท้ากึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปที่ลานจอดรถทันที

ฉันเหยียบมิดคันเร่งออกจากบริษัท ตรงไปสนามบินสุวรรณภูมิทันที ก่อนที่จะปาดซ้ายปาดขวาแซงทุกคัน..แต่ไม่ลืมที่จะตั้งแจ้งเตือนในโทรศัพท์ ถึงไฟลท์ที่เขาขับไว้ เมื่อล้อแตะพื้นเครื่องจอดสนิทเมื่อไหร่

ตึ้ง!! เสียงแจ้งเตือนแบบนี้จะดังเตือนฉันทันที ดังแล้วทไคล์ถึงแล้ว รีบสิวะ!!

ระหว่างจอดรอไฟแดง..ฉันก็รีบส่งไลน์บอกต้นไม้คร่าวๆว่าจะไปรับ มันตอบว่าอะไรฉันก็ไม่ทันอ่าน รีบบึ่งออกมาก่อน ตอนนี้ฉันลุ้นมาก...ลุ้นว่าไคล์จะอยู่รอกับต้นไม้รึป่าว ฉันอยากเจอเขา แค่เจอก็ยังดี

เอี๊ยด!!

"ตรงนี้จอดไม่ได้นะครับ!" อะไรอีกวะ!! ยามวิ่งมาเคาะกระจกรถสปอร์ตฉันทันทีที่รถฉันจอดเทียบประตูทางออกหนึ่ง ฉันรู้น่า..ว่าช่องจอดนี้เป็นที่จอดรถตู้รับส่งลูกเรือ

แล้วไง กูก็มารับ...กูไม่สน!

ฟรืด.. ฉันเลื่อนกระจกรถลง และถอดแว่นกันแดดออกมองหน้ายาม

"มารับผัว...ผัวเป็นกัปตัน-_-"

"เอ่อ..."ยามคนนั้นมองฉันเลิ่กลัก

"มีอะไรจะพูดอีกไหม? ขอจอดแปปนะ" เมื่อยามอึกอัก ฉันก็สวมแว่นกันแดดราคาแพงกลับเหมือนเดิม ..ก่อนที่จะเลื่อนกระจกปิด และเปิดไฟกระพริบไว้

ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก.. ฉันนั่งมองประตูทางออกพร้อมกับนิ้วชี้ ที่วางตรงพวงมาลัย ก่อนจะกระดิกตามจังหวะสัญญานไฟ..ที่ตัวเองเปิดไว้ตามจังหวะ

ออกมาสักทีสิวะ!!...นับควายในฝูงอยู่รึไง ฉันจอดรถตรงนี้จะสิบห้านาทีแล้วนะเว้ย ตอนนี้ยามเริ่มมองหน้าแล้วด้วย!

ฉันตัดสินใจหยิบโทรศัพท์..และลงไปยืนพิงรถ พร้อมกับมือสองข้างที่กอดอก และเสียงถอนหายใจยาวๆ

จนฉันได้ยืนเสียงคนคุยกันเจี้ยวจ้าว มองไปก็เป็นกลุ่มลูกเรือแอร์โฮสเตสสาวและกัปตัน ที่เดินหัวเราะกันออกมา ใช่แล้วล่ะ...ไคล์กับต้นไม้ และไคล์กำลังหัวเราะกับแอร์คนนึง ที่หน้าเหมือนหมาใน

อิดอก...ทำไมแกต้องหัวเราะและทำตัวสนิทสนมกับไคล์

"เจ๊ ผมบอกในไลน์แล้วนี่ว่ามีรถไปส่ง มารับทำไม" พอต้นไม้หันมาเห็นฉันมันก็ถามทันที แต่ไคล์ที่หัวเราะคิกคักกับอิผีนั่น..เขากลับเงียบและมองฉัน

เมื่อไหร่กูจะได้เป็นเมียมึงเนี่ย กูจะเอาน้ำร้อนมาราดฆ่าเชื้อโรคแถวนี้ให้หมด ดูสิ..พอก้าวออกจากประตูสนามบิน ยัยแอร์นั่นก็ควงแขนไคล์เชิดหน้า! เชิดจนหน้าจะถึงหลังคาแล้ว