Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 3

เด็กผู้หญิงมัธยมที่ใช้ชีวิตอยู่ในโรงเรียนประจำ... วงจรชีวิตไม่มีอะไรมาก..นอกจากเรียน กินข้าว และนอน วนเวียนอยู่แบบนั้น...จนกว่าจะถึงวันเสาร์อาทิตย์ ถึงจะได้กลับบ้าน

กลับไปแล้วทำอะไร? หึ! ก็กลับไปอยู่กับพ่อแม่น้องชาย กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา กินกับคนที่ฉันเห็นพวกเขามาตั้งแต่เกิดวนๆอยู่แบบนั้น...จนฉันขึ้นมหาลัย

เออ ก็เหมือนเดิม!! ชีวิตแม่งเหนื่อย..ที่เหนื่อยเพราะฉันดันเป็นพี่สาวคนโตของบ้าน ฉันมีน้องชายฝาแฝดชื่อต้นไม้กับต้นกล้า ทุกครั้งที่ฉันกลับจากหอที่มหาลัยมา..พวกมันก็รวมหัวกันแกล้งฉัน

บ้าเอ๊ย! ทั้งจิ้ก ทั้งตุ๊กแก ถ้ามีขี้หมาแห้งมันคงเอามาโยนใส่ฉันแล้วล่ะ พ่อแม่จะทำไอ้สองตัวนั้นออกมาทำไมวะ.. เปลืองออกซิเจน เปลืองน้ำอสุจิเปล่าๆ

รำคาญ!

บอกตามตรงฉันเบื่อที่จะปั้นหน้ายิ้มแล้ว นี่ดีนะที่ต้นกล้ามันไปเรียนต่ออเมริกา ฉันก็คิดว่าตัวเองจะโล่งและมีความสุขขึ้นที่พ่อแม่แยกแฝดนรกออกจากกัน

แต่ไม่ใช่! ฉันถูกพ่อบังคับให้ย้ายไปเรียนวิศวะซอฟต์แวร์ เป็นคณะวิศวะที่แม่ง...ทั้งคณะมีแต่ผู้ชายถึกและปลวก!! ฉันจึงชินที่จะอยู่เงียบๆก้มหน้าก้มตาเรียน..อยู่กับหน้านิ่งๆที่ใครๆก็หาว่าฉันไม่เป็นมิตร และไม่อยากคบหาสมาคมด้วย

ก็เรื่องของมึง...กูก็ไม่อยากคบกับพวกมึงเหมือนกัน

ถึงอย่างงั้นก็เถอะ..ตอนนี้ฉันได้เป็นผู้บริหารบริษัทมาสเตอร์มอนเตอร์ บริษัทเว็บไซต์ที่มีชื่อเสียงที่สุดในเอเชียตะวันออก ถึงการบริหารงานฉันจะแข็งทื่อและไม่เป็นมิตรกับใคร แต่ฉันสามารถสั่งงานพนักงานพวกผู้ชายได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

พูดถึงผู้ชาย เหอะ...นึกแล้วก็อนาถใจ ฉันเรียนจบมหาลัยมาได้ไงวะ จบมาแบบไม่มีผู้ชายหมายตามองสักคน! หรือเป็นเพราะฉันไม่เปิดรับใคร ไม่มองหน้า ไม่สบตาผู้ชายพวกนั้น?!

จนเกิดมาถึงบัดนี้ ผู้ชายที่ใกล้ๆตัวฉัน..ก็มีแค่พ่อและน้องชายสองคน...

ไม่สิ!! มีเพื่อนน้องชาย..ที่เป็นลูกเพื่อนพ่อคนนั้นด้วย เขาชื่อไคล์...

ผู้ชายคนนี้ฉันเคยเห็นตั้งแต่เด็กๆ ฉันกับเขาเราไม่ได้สนิทกัน เพราะอย่างที่บอก..ฉันเรียนโรงเรียนประจำ กลับบ้านเสาร์อาทิตย์ กลับมาก็มีบ้าง..ที่เห็นไคล์มาหาต้นไม้..แต่ก็ไม่ได้พูดคุยอะไร เพราะเขามักจะมุดหัวอยู่ในห้องต้นไม้ทั้งวัน จนพ่อแม่เขามารับกลับถึงออกมา

ถึงไคล์จะหล่อที่สุด..ในบรรดาผู้ชายที่ฉันเคยเห็น แต่ฉันไม่ได้สนใจอะไรเขาหรอก จนวันนั้นล่ะ..วันที่ฉันเรียนจบ วันรับปริญญาของฉัน

วันนั้นที่พ่อกับแม่ไม่มาสักที...

-Calling DAD-

"พ่อ อีกชั่วโมงนึงหนูต้องถ่ายรูปหมู่และเข้าหอประชุม พ่อทำอะไรอยู่ อยู่ไหน?-_-"

(กำลังช่วยกรมทางหลวง ขีดเส้นถนนอยู่ลูก ฮ่าๆ)

พ่ออาจจะตลก แต่ฉันไม่! บัณฑิตคนอื่นเขาถ่ายรูปครอบครัว ได้ดอกไม้ แต่ฉันไม่มีอะไรในมือสักอย่าง! ...ทิชาเพื่อนที่รู้จักห่างๆมันก็กลับคณะมันไปแล้ว

บ้าเอ้ย!

"ไม่ตลกค่ะ-_-"

(เอาน่า..พ่อกำลังไปใบไม้ รอก่อนนะ..ไม่ทันก็ไม่เป็นไรนะลูก กลับมาถ่ายที่บ้านก็ได้ พ่อพึ่งประชุมเสร็จช้าหน่อยนะ)

เสียงพ่อร่าเริงมาก แต่มือฉันที่จับโทรศัพท์แนบหู..มันสั่นไปหมดแล้ว

"ค่ะ" ฉันตอบท่านเบาๆ และกดวางสายไป ก่อนจะเดินไปนั่งเงียบๆคนเดียวที่โต๊ะไม้ยาว มองคนอื่นที่ถ่ายรูป มองคนอื่นยิ้มแย้มกับครอบครัว มองคนอื่นที่ถ่ายรูปคู่แฟน บางคนถูกขอแต่งงานในวันสำเร็จการศึกษา ทุกๆคนถูกรายล้อมไปด้วยญาติ

มองมาที่กูสิ...ไม่มีใครสักคน

รู้สึกแย่ชิบ ตอนนี้ขอได้ไหม...ขอใครสักคนที่มายืนข้างๆฉัน มันไม่ไหวว่ะ..ฉันไม่เคยรู้สึกแย่จนอยากจะร้องไห้แบบนี้เลย ฉันรีบเงยหน้าขึ้น..เพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมาเลอะเครื่องสำอาง พยายามกระพริบตาถี่ๆอยู่แบบนั้น

จนก้มหน้าลงมา....

แทนที่จะเห็นผู้คนถ่ายรูปครอบครัวกัน แต่ตอนนี้ฉันเห็นตุ๊กตาควายสีดำ..มีสายสะพาย Congratulations ตรงหน้า และคนที่ถือมันยื่นให้ฉัน...คนนั้นก็คือไคล์

"งานที่ภูเก็ต แกไม่ไปดิวเองเหรอใบไม้.."

เฮ้ย! ทุกอย่างหายวูบไปกับตา..เมื่อฉันสะดุ้งตื่น แล้วเอามือทาบอกตัวเอง...ก่อนที่จะปรับพนักเก้าที่เอนในห้องทำงานกลับมาปกติ

ฉันฝันถึงวันนั้นอีกแล้ว...วันที่ฉันตกหลุมรักไคล์!

"ใบไม้แกฟังฉันไหมเนี่ย บริษัทเยอรมันยักษ์ใหญ่เลยนะ ผู้บริหารควรไปเองรู้รึป่าว!" ฉันรีบตั้งสติ สูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเอนตัวพิงเก้าอี้มองหน้าพี่สาว

คนนี้นี่เองที่ดึงฉันออกมาจากความฝันนั่น เจ๊แกชื่อปลายฟ้า...เป็นลูกอาฉัน ที่พ่อเลี้ยงมาตั้งแต่เกิด หน้าตาก็งั้นๆ พอไปวัดไปวาได้

แต่ถ้าเดินข้างๆฉัน...ผู้ชายมองเจ๊แกมากกว่า -_-

"เข้ามาไม่ให้สุ่มให้เสียงเจ๊ไปเถอะ ขี้เกียจคุย-_-" เจ๊ปลายฟ้ามองฉันแล้วกลอกตาใส่ แต่ฉันไม่สนใจ...พิงพนักเก้าอี้มองออกไปนอกหน้าต่างแทน

ใจฉันยังไม่หยุดเต้นแรงเลย...

"ใบไม้..ถ้าแกไม่ฝึกประสานงานลูกค้า แกจะบริหารงานยังไง เป็นผู้บริหารต้องทำได้ทุกหน้าที่นะ แกจริงจังหน่อยสิ" ฉันพยักหน้า ทั้งที่ตายังมองออกไปนอกหน้าต่าง

"งั้นเจ๊ก็เป็นสิ หนูไม่อยากเป็น-_-" เจ๊ปลายฟ้าพึดฟัดใส่ฉันทันที

"เออๆ! ฉันไปก็ได้ ไปเที่ยวภูเก็ต...เหอะๆ"

ฉันไม่ตอบ..นั่งฟังเสียงรองเท้าส้นสูงของเจ๊แก จนมันค่อยๆเงียบไป และเสียงประตูที่ปิดใส่..ก็ไม่ได้ทำฉันหันไปมองสักนิด เพราะฉันมัวแต่คิดถึงเขา...

ไคล์...