Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 103

ขึ้นเครื่องมาฉันกับไคล์ก็นั่งแถวหน้าสุด ซึ่งคนข้างๆฉันหงุดหงิดนิดหน่อยที่สายการบินให้เครื่องลำเล็ก เพราะเขาบอกว่ามันมีโอกาสที่จะโคลงเคลงและสั่นกว่า

ตอนนี้แอร์บนเครื่องเดินกันให้ควัก ฉันที่นั่งแถวหน้าสุดได้ยืดขาสบายๆ และได้เห็นเจแปนกับแอร์คนนึงทำอะไรต่อมิอะไรไปด้วย ส่วนนังกวางพอฉันขึ้นเครื่องมันก็หายไปอยู่ท้ายลำทันที

"เจแปน อิไม้ขับดีป่ะ-_-" ฉันถามเจแปนเบาๆพร้อมกับที่มือเย็นเฉียบ ไม่ใช่ไม่เคยขึ้นเครื่องบินนะ..แต่มันกลัว คือถ้าพลาดและเกิดอุบัติเหตุ...มันไม่เหมือนรถยนต์นะเว้ย โอกาสที่กูจะตายน่ะสูงมาก

"พี่ใบไม้กลัวเครื่องบินเหรอคะ? ไม่อยากจะเชื่อเลยนะคะเนี่ย^^" เจแปนตอบฉัน..พลางก้มหัวขออนุญาตเก็บของบนที่เก็บด้านบน

"ก็นะ..กลัว-_-" พอฉันพูดเสียงอ่อย..ไคล์เขาก็ขำแล้วจับมือเย็นๆฉันไว้

"อยากเปลี่ยนไปขับให้..แต่กลัวไม่มีคนจับมือป้า เวลาเครื่อง take off^^" แหม ทำเป็นพูดแต่ให้กูนั่งริมหน้าต่าง ไม่สงสารกูบ้างรึไง!

"เปลี่ยนได้เหรอ? ทำเป็นพูดเล่นเป็นตุเป็นตะ"

"ไม่ได้น่ะสิ เอาน่าๆไอ้ไม้ไหวพริบดี บินเก่งกว่าผมอีก^^"

"ไม่เชื่อ-_-" พอเจแปนได้ยินฉันเถียง เธอก็ยิ้มและหัวเราะเบาๆ ก่อนจะก้มลงมาพูดกับฉัน

"บินเก่งแลนด์นิ่ม แต่ขับรถแย่มากค่ะ^^" ฉันหันขวับไปมองไคล์อยากถามเขาเพื่อความแน่ใจ..แต่เขาหลับไปแล้ว!!! ไหนว่าจะอยู่เป็นเพื่อนกูไง!! เครื่องไม่ทันขึ้นก็หลับซะแล้ว!-_-

ฉันกลอกตามองบนใส่แฟน จนเจแปนเธอยิ้มแล้วกลับไปยืนปกติ...แต่ไม่ทันไรฉันก็ต้องรีบปลดเข็มขัดลุกขึ้นทันที เมื่อเห็นเจแปนเซซ้ายเซขวา..กุมขมับตัวเอง

"เป็นอะไร? เธอไม่สบายเหรอ?" เจแปนหลับตาชั่วครู่...แล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ ตอนนี้หน้าเธอซีดเหมือนคนจะเป็นลมเลย

"ไม่เป็นไรค่ะ พี่ใบไม้นั่งก่อนนะคะ..เดี๋ยวกัปตันจะเอาเครื่องขึ้นแล้ว^^" ฉันพยักหน้าเบาๆ แล้วทิ้งตัวนั่งรัดเข็มขัด จนไคล์เปิดตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง..และนวดหว่างคิ้วตัวเอง

แต่ฉันไม่ได้สนใจไคล์..สนใจอิไม้นู้น เพราะมันเปิดประตูออกมาคุยกับเจแปนแล้ว แถมยังเหลือบมองฉันแวบนึงด้วยหางตาอีก

"เธอเป็นอะไร?"

"ไม่เป็นอะไรค่ะ กัปตันคะผู้โดยสารครบแล้ว ถึงเวลาเครื่องออกแล้วค่ะ " อิไม้นิ่งไปแปปนึง ก่อนจะหมุนตัวกลับไปเปิดประตูห้องนักบิน แต่มันก็ไม่เข้าไปสักทีชะโงกหน้ามาคุยกับเจแปนอีก

"งั้น ฉันจะเรียกลูกเรือมาประจำครัวหน้าอีกคน-_- " พูดจบมันก็ไม่ฟังเเจแปน รีบเข้าไปในห้องนักบินแล้วปิดประตูดังกึก!! จากนั้นแอร์ที่อยู่ข้างๆเธอก็ยกหูโทรศัพท์ขึ้น พูดอะไรอู้อี้ก่อนจะเดินไปข้างหลัง..แล้วกลับมาพร้อมใครบางคน

บันเทิงมา!! ใครบางคนนั่นก็คือ...นังกวาง!!!

ตอนนี้เจแปนมองหน้าฉันแล้วกระพริบตาปริบๆ ก่อนที่นังกวางมันจะเดินไปยืนข้างๆเธอ แล้วไคล์กระซิบฉันทันที

เขาหันกระซิบ..โดยที่ตามองตรงไปที่หน้าต่าง

"ไม่ตบกันบนเครื่องนะครับที่รัก"

"ไม่แน่ ถ้ามันกวนตีน" ฉันกัดฟันตอบแต่ตาจ้องนังกวางหัวจรดเท้า จนมันหันมองไคล์แวบนึงแล้วเผลอสบตาฉัน แต่พอเจอสายตาพิฆาตเท่านั้นแหละ..ก็รีบหันหลังเตรียมของทันที

สักพักประตูเครื่องก็ถูกปิด พร้อมแอร์อีกคนที่อยู่ครัวหน้ายกหูโทรศัพท์พูด

"Cabin Clear"

"ไคล์ เขาบอกใครอ่ะ-_-" ฉันถามแฟนที่นั่งตาจะปิดด้วยความสงสัย ถ้าหลับแล้วทิ้งกูอยู่คนเดียว กูเอาตายจริงๆด้วย

"หืม..บอกไปห้องนักบิน เครื่องพุชแบคแล้วรัดเข็มขัดดีๆเจ้าตัวนุ่มนิ่ม" พูดจบเขาก็ปรับสายเข็มขัดให้ฉัน..ไม่ให้มันแน่นและหลวมจนเกินไป พอเสร็จแล้วก็จับมือฉันประสานไว้ตรงที่วางแขน

ฉันมองไปข้างหน้าก็เห็นเจแปน เธอยืนยิ้มหวานๆและแน่นอนนังกวางที่ยืนข้างๆ..มันมองตรงไปท้ายเครื่องไม่กล้าสบตาฉัน

"หึ ผิดที่เราเจอกันช้าไป..." ฉันพูดเบาๆแล้วหัวเราะในลำคออย่างสมเพช ก่อนจะใช้หางตามองเหยียดๆแล้วดึงแขนไคล์มาซบ

ขณะที่เครื่องกำลังถอย แอร์ก็เริ่มสาถิตโน่นนี่นั่น แต่นังกวางไม่ยอมยืนแถวฉันนะ.. มันเดินแทรกเจแปนไปยืนถึงกลางลำนู้น

คืออะไรวะ..ฉันได้ยินเสียงเจแปนจิ๊ปากใส่เลยอ่ะ น้องสะใภ้ฉันยิ่งไม่ค่อยสบาย..ยังโดนอิผีนั่นแทรกจนเกือบล้มอีก เดี๋ยวมึงจะโดน-_-