Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 106

ได้ผลเจแปนหยุดร้องไห้แล้วมองหน้าฉันทันที

"ได้เหรอคะ เอ้ย! ไม่ใช่ค่ะ..แบบนั้นไม่ได้นะคะ! เจแปนมีอะไรกับกัปต้นต้นไม้แล้ว เดทกับต้นกล้าคงไม่เหมาะมั้งคะ"

ฉันรีบวางแก้วไวน์ แล้วหันไปตบไหล่เจแปนเบาๆ

"เอาน่า มันไม่ถือหรอก...ขนาดกางเกงในมันยังเคยใส่ด้วยกัน-_-" เจแปนยิ้มแห้งๆให้ฉัน เธอสูดน้ำมูกซู๊ดๆจนจมูกเริ่มแดง

ว่าแต่เจแปนทำไมอ่อนไหวแบบนี้วะ หลักๆเรื่องนี้กูเป็นนางเอกที่มีตัวร้ายเป็นอีกวางนะ ทำไมเจแปนต้องมาดราม่าน้ำตาไหลพรากแทนกูด้วย หรือโกรธที่อิไม้ด่านางและปกป้องอีกวาง

แต่มันจะร้องไห้บ่อยอะไรขนาดนั้นวะ...

"เธอโกรธอิไม้มากเหรอ??"

"ก็โกรธค่ะ แต่ไม่มาก..ทำไมเหรอคะ?^^"

"เธอร้องไห้เป็นเผาเต่า ฉันนึกว่ามีปัญหาอะไรกันอีก-_-" เจแปนส่ายหน้าทันทีก่อนที่จะยกไวน์มาจิบบ้าง

"สงสัยจะเป็นประจำเดือนค่ะ อารมณ์แปรปรวนแปลกๆ เฮ้อ..เดือนนี้หนักจริงๆค่ะ เห็นอะไรได้ยินอะไรก็น้ำตาไหลแล้ว"

พูดจบก็เช็ดน้ำตาอีก... งงว่ะ ฉันก็ผู้หญิงนะ จะเป็นเมนส์แต่ละเดือนไม่เห็นอ่อนไหวร้องไห้แบบนี้เลย มีแค่หงุดหงิดหิวและเมื่อยตามตัว แต่เจแปนนี่ผิดมนุษย์ไปมาก

ฉันได้แต่คิดไม่ได้พูดอะไร..รอเจแปนเธอลงรูปสักพัก และจิบไวน์มองสำรวจน้องสะใภ้ไปด้วย จะท้องรึป่าววะ..เรื่องพุงก็มีกรุบกริบเหมือนกู แต่ท้องไม่ท้องมันดูตาเปล่าไม่ออกนี่หว่า..อีกอย่างเจแปนก็บอกว่าเมนส์จะมาอาทิตย์หน้า

"ที่เมนส์มาอาทิตย์หน้า เธอนับวันจริงจัง หรือแค่ประมาณ?-_-"

"อาทิตย์หน้า วันนี้ศุกร์..เสาร์ อาทิตย์ จันทร์ สรุปแล้วอีกแค่สามวันเองค่ะ^^"

"ไม่ต้องรอแล้ว กลับไทยฉันว่าเธอตรวจเลย ไวน์น่ะอย่าเพิ่งกิน เอามาทางนี้ฉันจัดเอง" เจแปนดูงงๆ ก่อนจะวางโทรศัพท์แล้วหันไปหยิบแก้วไวน์ส่งให้ฉัน

หลังจากนั้นฉันก็นอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยรอไลน์เข้า รอไปรอมารอจนเมา..ฉันเผลอหลับพร้อมๆกับเจแปนจนเช้า ที่โซฟาข้างนอกวิวเมืองสิงคโปร์นี่แหละ

แม่ง เช้าแล้วก็ยังไม่มีหมาตัวไหนไลน์มาสักตัว!! ว่าโทรศัพท์เจแปนเงียบแล้วนะ แต่ของฉันเงียบกว่านอกจากไลน์ครอบครัวที่พ่อส่งสวัสดีวันเสาร์มาก็ไม่มีอีกเลย!

ฉันจึงรีบไปอาบน้ำ กะจะไปเดินเล่นแถวไชน่าทาวน์แก้เบื่อ เพราะความรู้สึกงอนผัวอยากประชดประชันมันมาอีกแล้ว

หรือกูต้องง้อมันวะ ไม่ได้ๆตัดเรื่องนี้ออก ว่าแต่แผนสองที่กูคิดเมื่อคืน ทำไมเจแปนลงรูปแล้วไม่แท็กมาวะ?

"เจแปนเธอลงรูปลืมแท็กฉันรึป่าว?" พอฉันออกจากห้องน้ำก็รีบถามทันที จนเจแปนเธอลุกขึ้นจากเตียงแล้ววิ่งไปหยิบโทรศัพท์ที่ชาร์จอยู่

เปิดปุ๊บ..ก็หันมามองฉันช้าๆแล้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ตามมา

"พี่ใบไม้...คือ คือTT"

"อะไร? อิไม้บอกเลิกเธอเหรอ?!" ฉันถามตกใจเมื่อเห็นเจแปนอ้ำอึ้งน้ำตาคลอ จนเจแปนเธอส่ายหน้าตอบแล้วก้มลงมองนิ้วตัวเอง

"คือ..เมื่อคืนเจแปนลืมลงค่ะ ยังค้างไว้อยู่เลย TOT" โว้ย!!! ฉันถอนหายใจเฮือกนึงจริงจัง พร้อมกับส่ายหน้าเหมือนคนหมดหวัง กูเข้าใจแล้ว..ทำไมอิไม้ถึงด่าเมียนัก -_-

"โอเคๆช่างมัน ยังไม่ลงก็ดี..ป่านนี้พวกนั้นกลับไทยไปแล้ว เราก็เที่ยวต่อ..ไม่ต้องแคร์ เดี๋ยวมันมาง้อจะวุ่นวายป่าวๆ-_-"

ฉันพูดประชด ประชดทุกคำ พวกมันขึ้นเครื่องกลับจะไม่เอะใจบ้างเหรอ?...ว่าพวกกูหายไปไหน คิดไปคิดมาอย่าว่าแต่เจแปนเลย กูก็จะร้องว่ะ

เราตกลงกันว่าจะกลับวันนี้ไฟล์ทค่ำ เพราะงานฉันก็เริ่มดอง แถมพ่อไลน์มาบอกให้พาย่าไปหาหมออีก ฉันจึงเช็คเอ้าท์โรงแรมและออกไปหาไรทำฆ่าเวลา ซึ่งดูแฮปปี้ดี๊ด๊านะ แต่มือแม่ง..เช็คเฟสเช็คไลน์ไม่หยุด

ไม่ทักกูก็ว่าแปลก แต่สองตัวนั้นมันไม่โพสอะไรเลยเว้ย..ออนก็ไม่ออน

แต่เอาเถอะ..จับโทรศัพท์รอขนาดนี้ ก็ยังมีอะไรดีๆให้ใจชื้นอยู่บ้าง เพราะเจแปนเธอเปิดเมล์อ่านแล้วหันมาบอกฉันพร้อมน้ำหูน้ำตาว่า เธอน่ะ...ได้ขึ้นบริการชั้น Business class แล้ว ไม่รู้ว่ายากหรือง่าย..เจแปนถึงได้ดีใจขนาดนี้ แต่ฉันคิดว่ามันคงสบายกว่าชั้น Economy แน่นอน

หลังจากเที่ยวเตร่มาทั้งวัน..ถึงสนามบินเจแปนก็รีบไปแต่งหน้าแต่ตัวใส่ชุดแอร์ที่ห้องน้ำ ส่วนฉันรอไลน์มาทั้งวันก็เริ่มถอดใจ