Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 107

ฉันจุกในคอเหมือนจะร้องไห้..ฉันเพิ่งได้อัพ BC วันนี้และไม่กี่ชั่วโมงนี่เอง ฉันท้องตอนนี้ไม่ได้!

"กี่เดือนแล้วเจแปน ที่เธอ..กับอิไม้ได้กัน-_-"

"เดือนเดียวเองค่ะ พี่ใบไม้คะ..เจแปนทำไงดี งานกำลังไปได้สวย ถ้าท้องเจแปนต้องพักงานนะคะTT" ฉันจับแขนพี่ใบไม้ถาม ก่อนที่พี่เขาจะรับกล่องที่ตรวจครรภ์มาจากคานะอีก

"ไม่ต้องกลัว ถ้าเธอยังจะให้อิไม้เป็นพ่อ ก็ให้อิไม้เลี้ยง มันเป็นนักบินเงินเดือนบวกจิปาถะก็ปาไปหกเจ็ดแสน ไหนจะหุ้นปันผลบริษัทอีก..เธอไม่ทำงานยังได้-_-"

มันไม่ง่ายแบบนั้นสิ ฉันยังไม่เต็มที่กับงานกับชีวิตเลย ฉันผิดเองล่ะที่ไม่เซฟตัวเอง กับพ่อของลูก..ก็ไม่แน่นอน หายเข้ากลีบเมฆไปแล้ว..ไม่รู้หายไปไหน

"พี่เจแปนไม่ต้องเครียดนะคะ ไปฝากครรภ์กินของดีๆกินโพลิกบำรุงเบบี๋ในท้อง คานะดีใจด้วยนะคะ^^" คานะยิ้มแล้วเดินมาลูบท้องฉัน จนฉันที่เครียดๆตอนนี้...จะร้องไห้ออกมาแล้ว

เบบี๋ลูกในท้อง?!

ให้ตายเถอะ...ฉันไม่ดีใจเลยที่ท้องตอนนี้ ตอนที่สถานะมันชักหน้าไม่ถึงหลัง ตอนที่ทุกอย่างมันยังไม่ลงตัว ลูกฉันเกิดมาเขาจะไหวไหม?

"เธอเก็บไว้ตรวจ อีกสักกล่องสิเจแปน -_-" พี่ใบไม้ยื่นกล่องที่ตรวจครรภ์ให้ฉันกล่องนึง ส่วนที่เหลือพี่เขาเอากอดไว้แนบอก..แล้วเดินตรงไปที่ห้องน้ำ

พอคานะเห็น..เธอก็เดินตามด้วยสีหน้าตกใจ ก่อนจะหยุดนิ่งมองตามหลังพี่ใบไม้...ที่กำลังเปิดประตูเข้าไปห้องน้ำ

"จะ..เจ๊ใบเอาไปตรวจเองเหรอคะ? ตายแล้วๆคานะต้องโทรบอกใครรึป่าว พี่ไคล์ๆโทรบอกได้ไหมคะ0.0?!" คานะเดินไปมารอบๆร้าน เธอดูตื่นเต้นและดีใจมาก ที่พี่ใบไม้ถือกล่องพวกนั้นไปตรวจ

แตกต่างกับฉันที่เดินไปนั่งคอตก...นั่งมองสองขีดที่โชว์บนแท่งขาวๆนั่น ฉันไม่รู้จะทำยังไงกับลูกจริงๆ...ให้ฉันขึ้น First class ก่อนได้ไหม? ถ้าฉันฝืนทำตัวดีๆขยันอีกนิดหน่อย ลูกจะสู้ไปกับฉันรึป่าว

ฉันหลุดจากภวังค์ทันที เมื่อเสียงหมุนลูกบิดประตูดังขึ้น คานะเองเธอก็รีบหอบกระโปรงวิ่งมายืนรอ จนพี่ใบไม้ออกมาจากห้องน้ำ แล้วส่งที่ตรวจครรภ์ทั้งสอง ให้เราคนละแท่ง

"ของขวัญ...วันผัวทิ้ง-_-" พอได้ยินแบบนั้น..ฉันก็รีบก้มดูทันที ก่อนที่จะเห็นมันขึ้นสองขีดจางๆ พร้อมกับคานะที่กรี๊ดลั่นร้าน แล้ววิ่งไปหยิบโทรศัพท์ที่เคาน์เตอร์ยามาหาเรา

"กรี๊ดดดดด โทรหาใครดีเนี่ย บอกพี่ไคล์เลยไหมคะ?! จะมีหลานแล้วอ่ะ ดีใจๆ" ดูคานะจะดีใจ และตื่นเต้นไปคนเดียว ฉันกับพี่ใบไม้เงียบกริบ

T-T หน้าฉัน

=_= หน้าพี่ใบไม้

"ไม่ต้องโทรบอกใครคานะ เก็บไว้ก่อน ไว้ฉันบอกเอง เรื่องของเจแปนด้วย...ห้ามหลุดปากบอกใครเด็ดขาด เพราะมีคนกำลังทำตัวโง่ เราต้องพิจารณาตำแหน่งพ่อของลูกอีกที-_-"

เฉียบตลอดเลย พอคานะได้ยินเธอก็อ้าปากค้าง..ดูช็อคๆนะ แต่ฉันไม่..ฉันเริ่มชินแล้วแหละ และสบายใจสุดๆเมื่อได้อยู่กับพี่ใบไม้ จนตอนนี้พี่ใบไม้จับมือฉันลุกขึ้น...แล้วเอามือวางบนไหล่

"ฟังฉัน ถ้าพ่อของลูกโง่..อย่าเลือกมัน สมัยนี้ไม่มีใครพึ่งผู้ชายหรอก หลานฉันช่วยเลี้ยงได้..พ่อแม่ฉันช่วยเลี้ยงได้ สบายมาก! ถ้าอิไม้มันโง่ไม่ต้องไปคบให้เปลืองหอย"

คานะเอามือทาบอก..มองพี่ใบไม้ทันที ก่อนที่จะค่อยๆเผยยิ้มแห้งๆเมื่อพี่ใบไม้หันไปมองเธอ

"เราก็ด้วยคานะ ฉันรักเหมือนน้องคนนึง อย่าเอาผู้ชายโง่ๆเหมือนพี่ชายเธอ มาทำแฟนล่ะ"

"ค่ะ ไม่แน่นอน แต่พี่ๆทั้งสองท้องแบบนี้ เสี่ยงต่อการเป็นโรคซึมเศร้านะคะ ทางที่ดี.." คานะเงียบทันที เมื่อพี่ใบไม้พูดแทรกขึ้นมา

"ไม่เสี่ยงอะไรทั้งนั้นแหละ ฉันไม่เครียด ฉันเลี้ยงได้ แต่เธอเจแปน..ถ้าเหงาก็มานั่งเล่นที่ทำงานฉัน อยู่บ้านฉัน เพื่อนฉันตลกๆบ้าๆทั้งนั้น เธอคงจะรู้ทิชาแล้วเหลือก้านแก้ว ไว้ฉันจะแนะนำให้รู้จัก"

ฉันพยักหน้าตามงงๆ เพราะพูดอะไรไม่ออก พูดไม่ทันด้วย พี่ใบไม้กำลังสอนให้ฉันเข้มแข็งใช่ไหม? เพราะนี่มันยุคไหนแล้ว เราต้องเป็นผู้หญิงสมัยใหม่ เรามีสิทธิเลือก มีสิทธิคิด มีสิทธิทุกอย่าง

หลังจากกำชับคานะรอบที่หก พี่ใบไม้กับฉันก็เดินขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าร้านพร้อมกัน พอขึ้นมาเราก็นั่งนิ่งถอนหายใจอยู่แบบนั้น จนอยู่ๆพี่ใบไม้เปิดประเด็นพูดกับฉันก่อน

"เรื่องเธอฉันต้องบอกพ่อแม่ ส่วนอิไม้เธอไปตัดสินใจเอง..ว่าจะบอกหรือไม่บอก แต่ถ้าเธอไม่เลือกมันเป็นพ่อ ไม่ต้องห่วงลูกนะ..เธอมีพ่อแม่ฉันคอยซัพพอร์ตแน่นอน จงเลือกผู้ชายที่พร้อมเป็นพ่อ ดีกว่าผู้ชายที่พร้อมจะเอา"

คำว่าพ่อ..หน้าที่ความรับผิดชอบอีกยาวไกล ฉันพยักหน้าตามพี่ใบไม้ คิดไม่ออกว่าควรทำไงดี เพราะฉันมันโง่ และฉันห่วงแต่งาน อีกอย่างอยู่ในช่วงสร้างเนื้อสร้างตัวด้วย...