Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 11

"คุณคิดว่า..ผู้ชายคนนั้น จะทำให้คุณยิ้มได้ไหมคะ"

"ค่ะ เขาเป็นคนเดียว...ที่ทำให้ฉันรู้สึกอยากยิ้ม"

"ขอบคุณสำหรับคำตอบค่ะ" ฉันหลุดจากภวังค์ทันที เมื่อพยาบาลสาวข้างๆเธอจับไหล่ ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นเดินเข้าไปหาหมอที่อยู่ข้างใน แล้วยื่นที่อัดเสียงกับเอกสารให้เขา

ฉันไม่รู้ตัวเลยว่าพูดอะไรออกไป ทำไมวะ... ขณะที่ฉันพยายามคิดทบทวนว่าตัวเองพูดอะไรอยู่ จิตแพทย์ในห้อง เขาก็เดินมานั่งข้างๆฉัน เขาโน้มลงเอามือประสานกัน แล้วหันมาถามฉันอย่างนุ่มนวล

"คุณมีอะไรอยากพูดกับผมไหม^^?" ???

"ไม่มีค่ะ -_-"

"ทำไมล่ะ? ถ้าคุณไม่มีปัญหาคุณคงไม่มาพบผม^^?" ฉันเงยหน้าขึ้น..แล้วหันไปมองจิตแพทย์ข้างๆ ใช่ฉันมีปัญหา แต่พอถึงเวลาทำไมปากฉันหนักแบบนี้

"คือ..."

"ผมไม่ใช่พ่อแม่คุณ หรือน้องชายคุณครับ^^?" จริงสิ ฉันเผลอสบตาหมอทันที สายตาคู่นั้นที่มองฉัน...มันดูจริงใจและใสสะอาด

ใช่ฉันมาเพื่อรักษา...และหมอไม่ใช่พ่อแม่ฉัน ฉันไม่ต้องแคร์ความรู้สึกเขา ไม่ต้องกลัวเขาเสียใจ ไม่ต้องกลัวเขาผิดหวัง

"โอเค ผมเข้าใจ..คุณยังไม่พร้อมที่จะเล่าทุกอย่าง แต่เท่าที่ผมฟังพยาบาลถาม ผมก็พอรู้ว่าคุณกำลังกลัวอะไร...หน้าที่และความรับผิดชอบของคุณกำลังทำให้คุณอึดอัด ความอึดอัดที่ไม่เคยถูกระบายออกมานั่นแหละ ทำให้คุณฝืนยิ้มไม่ได้ "

"........"

"นี่คือผลการรักษาของคุณวันนี้...อาทิตย์หน้าผมจะนัดคุณมาคุยอีกที ปัญหาที่อัดอั้นในใจ..คุณจะได้ค่อยๆคลาย เหมือนที่คุณค่อยๆสะสมมันมาตลอด"

"ค่ะ "

"ผมคิดว่ารอยยิ้มคุณ..งดงามที่สุดเท่าที่ผมเคยมาเจอแน่นอน คุณกัณณ์รลิน^^"

เอี๊ยด...ฉันเบรคตัวเองที่กำลังอินกับคำพูดหมอแทบไม่ทัน คำว่า 'งดงาม' ทำไมมันน้ำเน่าจังวะ?!-_-

"หึหึ น้ำเน่ามากค่ะ-__-" ฉันขำเบาๆในลำคอ จนหมอหัวเราะตาม

"ฮ่าๆ ขนาดคุณขำคุณยังไม่ยิ้ม เอาล่ะครับ อาทิตย์หน้าเจอกัน ภายในหนึ่งอาทิตย์นี้..ถ้าคุณเจออะไรแย่ๆมา ..ก็อย่าลืมมาเล่าให้ผมฟังด้วยล่ะ^^"

"ขอบคุณค่ะ" แล้วจิตแพทย์คนนั้นก็ลุกขึ้นเดินออกไป ทำทิชาที่ถูกกักตัวไว้ในห้องใหญ่ มันรีบวิ่งมาหาฉันทันที

"แกเป็นไงบ้าง หมอหล่อไหม^^?" ปลวกจริงๆ นึกว่าจะถามเรื่องการรักษาฉันซะอีก-_-

"ทิชาตอนที่แกอยู่ในห้องใหญ่กับหมอ ตอนนั้นหมอถามอะไรแก?-_-"

ฉันถามขณะที่ฉันกับทิชาเดินไปจ่ายเงินกัน เราเดินไปคุยไป..ระหว่างทางเท้าทิชาก็ส่องชายไปด้วย ไม่รู้มันของขาดมาจากไหน เห็นผู้ชายคนไหนก็ดี๊ด๊าอยากผสมพันธุ์ไปหมด

"แกๆหมอคนนั้นตี๋จัง อปป้่า" เฮ้อ...รู้งี้ฉันรอเจ๊ปลายฟ้ากลับมาดีกว่า พอทิชาได้ยินเสียงฉันถอนหายใจ มันก็รีบหันมาตอบทันที

"ก็..ถามว่าเป็นเพื่อนกับแกนานรึยัง แกเป็นไงบ้าง แบบนู้นแบบนี้ โอ้ย! เยอะอ่ะ..ส่วนมากถามเรื่องแก แต่หมอบอกว่าห้ามบอกแก.....กรี๊ดใบไม้!! ฉันเผลอบอกแกไปหมดเลย "

บ้าจริง นี่เหรอ?!! คนที่กูคิดว่ามันไม่ปากมากมาตลอด

หลังจากพาทิชาไปกินข้าวเลี้ยงหมาในปาก ฉันก็ขับรถไปส่งมันที่บ้าน ฉันได้เจอพี่ไทม์พี่ชายมัน แม่งเอ้ย! หล่อจนมดลูกสั่นจริงๆ ฉันเคยเจอพี่แกตั้งนานแล้ว ตั้งแต่เด็กๆ เห็นว่าพึ่งกลับมาจากเรียนต่อที่อังกฤษ..ก็รับช่วงบริหารโรงแรมเลย เพิ่งรู้ว่าฉันไม่ได้ซวยคนเดียว..ใครจบมาปุ๊บก็ทำงานกันทั้งนั้น

ขับรถเหนื่อยมาทั้งวัน กลับถึงคอนโดฉันก็นั่งๆนอนๆที่โซฟาเปิดไลน์ดู โถ่เว้ย!..ไคล์ยังไม่อ่านไลน์ฉันเลย นับๆชั่วโมงแล้ว เขาน่าจะแลนด์ดิ้งนานแล้วนะ ทำไมไม่ตอบกูวะ?...กูต้องทำไง? หอบดอกไม้ธูปเทียนไปขอขมาลาโทษไหม?!!-_-

ฉันจิบไวน์ไปดูหนังไป นี่แหละชีวิตประจำวันฉัน วันว่างๆถ้าไม่กลับบ้าน ฉันก็หมกอยู่แต่ในห้องทั้งวัน เพราะนอกจากซีรี่ย์และไวน์ ฉันก็หาอะไรที่ผ่อนคลายกว่านี้ไม่ได้แล้ว

ตึ้ง~ LINE ฉันวางแก้วไวน์ในมือทันที

-KAI- !!! เฮ้ยยย ตอบกูแล้ว

KAI : ไม่เป็นไร ผมไม่ถือ

ฉันเปิดอ่านและนั่งคิดถึงเรื่องเมื่อวาน ไม่ถือ? เหอะ!! ที่เขาบอกว่าคำตอบมันคืออะไร? เขายังไม่ได้ถามอะไรฉันเลยนี่หว่า

ฉัน: คำตอบที่ว่า คืออะไร? นายยังไม่ถามอะไรฉัน

KAI : อืม ผมผิดเอง ขอโทษที่จูบป้า

ขอโทษที่จูบ!! บอกมาแบบนี้คือ..ไม่ได้ตั้งใจใช่ไหม!?! ฉันรีบพิมพ์ถามเขากลับ..ด้วยมือสั่นๆ ตอนนี้ใจก็เต้นตึกตักลุ้นเหมือนกัน ว่าเขาจะตอบมาว่าอะไร

ฉัน : ไม่ได้ตั้งใจงั้นสิ ?

KAI : อืม

อิเด็กนรก!!!!! แกเปิดซิงปากฉัน แกจะบอกว่าไม่ตั้งใจไม่ได้ !!!

ฉัน : ง่ายดี!!!!

KAI : ง่าย แต่ป้าไม่ง่ายเลย...ผมเคยชอบป้านะ ตอนนี้ผมตัดใจได้แล้วล่ะ เป็นพี่น้องกันดีกว่า ผมกลัวว่าเราจะมองหน้ากันไม่ติด.....ไปกว่านี้

!!!!!!!!!!!!!! ห้ะ ห้ะ......

KAI : ผมเมา โทษที/&!,,!',฿!:&

KAI : ผมมาววววววว!!

KAI: (ข้อความเสียง) ผมมาววววว ป้าแม่งโง่ ผมชอบป้ามานาน แค่จูบตอบ..ทำไมไม่จูบ!!! โง่ชิบบบบบบ ขึ้นคานไปเถอะ ผมเลิกชอบป้าแล้ว!

ฉันร้อนวาบและชาไปทั้งตัว..เพราะใจเหมือนจะมีความหวังขึ้นมา แต่อีกใจ..ก็รู้สึกเสียใจที่ไคล์พูดแบบนี้ เขาพูดเหมือนว่า...ถ้าเขาไม่เอากู ก็จะไม่มีใครเอากูยังไงอย่างงั้นล่ะ!