Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 110

นอนงอนแฟนพลิกไปพลิกมาสักพัก..ก็เช้าแบบงงๆ งอนแฟนไม่เท่าไหร่ หนักสุดคือคิดมากเรื่องลูก ฉันเป็นห่วงเขามาก ไม่รู้ที่ฉันซดไวน์เข้าไปที่สิงคโปร์..ลูกจะเป็นอะไรรึป่าว

ฉันจึงนอนนิ่งๆบนเตียง..ลูบท้องเบาๆ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปฉันไม่ได้ตัวคนเดียวแล้ว ฉันกำลังจะมีลูก...กำลังจะมีคนอีกคนในท้อง ลองหลับตานึกถึง..ตอนนี้เขาคงเป็นก้อนเลือดเล็กๆ ที่ฉันต้องดูแลทะนุถนอมให้เขาเติบโตขึ้นเรื่อยๆ

Welcome นะ...เจ้าตัวเล็ก

ก้อก ก้อก ก้อก~ มือที่ลูบท้องหยุดชะงักทันที เมื่ออยู่ๆมีคนเคาะประตูห้อง

"ใบไม้ ตื่นรึยัง?ลงมากินข้าวนะ วันนี้พี่หมอนาวามาด้วยแหละ" ฉันหยัดตัวลุกขึ้นนั่ง..มองไปที่ประตูห้องหัวกระเซอะกระเซิง ไม่เข้าใจ..ย่าจะบอกฉันทำไมว่าพี่หมอนาวามา พี่เขาไม่ใช่ผัวฉันซะหน่อย-_-

"ค่ะ เดี๋ยวลงไป"

"รีบๆนะ กินเลี้ยงเล็กๆส่งพี่นาวา เดี๋ยวพี่นาวาก็ไปอังกฤษแล้ว"

-_- ฉันถอนหายใจเสียงดัง...แล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว ก่อนจะลงไปเห็นพี่หมอนาวา..เจ๊ปลายฟ้า อาบีม คือครบนั่นแหละฉันขี้เกียจนับ เว้นแต่พ่อแม่ฉันที่ไม่มา

พอฉันเดินไปถึงเลื่อนเก้าอี้นั่ง จานก็ถูกวางตรงหน้าฉันทันที ก่อนที่ฉันจะหยิบแก้วน้ำจิบพลางๆ ระหว่างรออาหารขึ้นโต๊ะย่าก็หันมองฉันทะลุไปถึงเจ๊ปลายฟ้า และฉีกยิ้มกว้างๆไปให้เจ๊แกด้วย

"ท้องรึยัง?^^"

พรวด! ~~~

"แค่กๆ" โชคดีที่พี่หมอนาวาเบี่ยงตัวหลบได้ คือฉันปิดปากหยุดตัวเองไม่ทันจริงๆ ฉันร้อนตัวกับคำถามย่ามาก เพราะย่ายิงมันผ่านหน้าฉันทะลุไปเลย

"เอ้าๆระวังๆ จะรีบไหนใบไม้?" ฉันยกมือไหว้ขอโทษ ก่อนจะรีบเช็ดน้ำตาเช็ดปากตัวเองทันที จนพี่ปลายฟ้าที่นั่งยิ้มอยู่...ตอบคำถามนั้น

"หนูยังไม่แต่งเลย ท้องได้เหรอคะ?^^" ย่าพยักหน้ารัว

"ท้องเลยๆไม่ถือ อยากเลี้ยงเหลน หวังพึ่งใบไม้ก็ไม่ได้ ต้นไม้ต้นกล้ายิ่งไม่เป็นโล้เป็นพาย กลัวตัวเองตายก่อน^^"

โห หวังพึ่งฉันไม่ได้ ถ้าฉันบอกอะไรไปอย่าช็อคแล้วกัน พอกับข้าวขึ้นโต๊ะฉันก็นั่งกินเงียบๆ มีบ้างที่ย่าหันถามเรื่องงาน..ก็ตอบไปผ่านๆ แต่หมั่นไส้เจ๊ปลายฟ้ากับพี่หมอนาวานี่แหละ ตักนู่นนี่ให้กันแทนตัวเองแบบนั้นแบบนี้

โอ้ย คือแบบ..ฉันไม่เคยเห็นพี่สาวทะเลาะกับแฟนเลยสักครั้ง หน้าตาก็ไม่ได้สวยมาก..แต่ทำไมผัวรักผัวหลงจังวะ!-_-

หลังจากกินข้าวเสร็จ..ฉันก็นัดเจแปนไปเจอที่บริษัท ก่อนระหว่างทางจะแวะรับอีก้านแก้วที่เพิ่งออกเวรด้วย ..ซึ่งพอมันขึ้นรถปุ๊บมันก็บ่นๆเหมือนเคย ไม่พอแถมเอนเบาะนอนยาวๆนอนบ่นต่อ บ่นคนไข้ผู้หญิงที่อ่อยมัน บ่นพ่อแม่คนไข้ที่เรื่องมาก

จนมันหยุดเงียบสักพัก...แล้วหันมาถามฉัน

"ไง ทริปสิงคโปร์มึงกับผัว"

"ทะเลาะกัน-_-"

"อ้าว! อย่าบอกนะเพราะนังชะนีนั่น?"

"เออ กูแกล้งมันแรงไปจนเดือดร้อนคนอื่น ไคล์โกรธกู ไปปกป้องมันแทน มันสะใจมากเลยมึง ทำหน้ากวนตีนใส่กูอีก-_-"

พอฉันฟ้อง ก้านแก้วที่เอนเบาะนอนมันรีบลุกขึ้นนั่งทันที ก่อนที่มันจะหายใจฟึดฟัดทำหน้าหงุดหงิด มองออกไปนอกหน้าต่างรถ

"มึงเคยทำอะไรให้มันไหมเนี่ย ทำไมมันเป็นหนักขนาดนี้ ไล่ก็ไม่ไปขู่ก็ไม่กลัว บ้าป่ะวะ"

ฉันส่ายหน้าทันที ฉันไม่เคยทำอะไรให้มันนะ..ไม่เคยทะเลาะกันมาก่อน ไม่เคยอะไรทั้งนั้น หรือว่ามันจะหมั่นไส้ที่ฉันขู่มันวะ!?

"ไม่นะ สงสัยไคล์ไข่หอมมั้ง-_-" ก้านแก้วหันขวับมามองฉันแล้วยิ้มกริ่ม

"แหมๆ พูดซะกูอยากดมเลย" ฉันเบะปากใส่ก้านแก้ว ก่อนจะขับรถถึงที่่หมายแล้วตบไฟเลี้ยวจอดหน้าประตู จากนั้นก็ยื่นกุญแจรถให้พนักงานขับไปจอด ก่อนจะเดินอ้อมไปควงแขนก้านแก้ว เดินขึ้นบันไดสวยๆประหนึ่งมันเป็นผัวคนที่สอง

"เอามือออกไป๊อิดอก กูบอกกี่ครั้งกี่หนว่าอย่ามาจับ" หวงตัวชิบหาย

"จับหน่อย มึงรู้เหตุผลมึงจะตกใจ"

"ทำไม? มึงเป็นตะคริวเหรอ? ให้กูถีบไหม?" ฉันไม่ตอบยิ้มที่มุมปากเบาๆ ก่อนจะกึ่งดึงกึ่งควงมันแบบนั้นไปจนถึงห้องทำงาน

พอเปิดประตูเข้าไปก็เห็นเจแปนนั่งรอที่โซฟาแล้ว เธอรีบลุกขึ้นยิ้มหวานๆจนก้านแก้วมองหน้าฉัน

"พี่ใบไม้สวัสดีค่ะ พี่..ก้านแก้วใช่ไหมคะสวัสดีค่ะ" ก้านแก้วรับไหว้ ก่อนจะยิ้ม..แล้วเดินไปนั่งตรงข้ามเจแปน