Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 112

ฉันขับรถมาส่งก้านแก้วที่คอนโด แต่พอจอดรถให้ก้านแก้วลงไป ไคล์ไม่รู้มาจากไหน!!..เขารีบเปิดประตูรถขึ้นมานั่งทันที ก่อนที่จะยื่นอมยิ้มอันใหญ่สายรุ้งผูกโบว์ริบบิ้นสีแดงมาให้ฉัน

"อะไร ฉันไม่ใช่เด็ก-_-" ฉันมองอมยิ้มนั้นงงๆ ใหญ่ขนาดนี้กูเป็นเบาหวานตายพอดี

"แต่ป้ามีผัวเด็ก อมมั้ย...เผื่อจะได้ยิ้ม^^" ฉันรีบดึงอมยิ้มในมือไคล์ทันที ก่อนที่จะฟาดมันเบาๆที่ต้นแขนเขา

ตุ๊บ

"ทะลึ่ง"

"โอ้ย ผมเจ็บนะ..แต่ไม่เป็นไร ยังไงป้าก็แฟนผม ผมให้ภัย^^" ฉันกลอกตามองบน อีคนคารมดีเอ้ย ไม่น่าสาวๆถึงอยากได้นักได้หนา รวมถึงกู

"แฟนเหรอ? ให้อภัยเหรอ? กล้าพูดนะ แกไปปกป้องมันทำไม? รู้ทั้งรู้ว่าฉันไม่ชอบมัน-_-!" ตะคอกใส่ไคล์จบ ฉันก็จับพวงมาลัยรถแน่น ให้ตาย..หัวใจเต้นเร็วชะมัด ใจเย็นๆใบไม้ลูกอยู่ในท้อง อย่าโมโหๆ

ในขณะที่ฉันกำลังข่มอารมณ์ สูดหายใจเข้าลึกๆ อยู่ๆไคล์เขาก็แกะมือฉันออกจากพวงมาลัย แล้วเอามันไปกุมไว้ที่หน้าอกตัวเอง จนฉันที่อารมณ์พลุ่งพล่านหงุดหงิด ค่อยๆหันไปมองตามมือเขา

และต้องเงยหน้าขึ้นทันที..เมื่อเจ้าของมืออุ่น เขาเริ่มร้องเพลง

"ต้องทำยังไง...เธอจึงจะยอมหายโกรธ ต้องทำยังไง....เธอจึงจะยกโทษให้ฉัน อย่าทรมานโดยการไม่มองหน้ากัน นึกว่าสงสาร คนรักกัน...ฉันขอโทษ ~~^^"

ร้องจบไคล์ก็จับมือฉันที่แนบอกขึ้นไปจุมพิต เขินมันก็เขินนะ แต่ทำแค่นี้..คิดเหรอ? ว่าฉันจะหายโกรธ

"เพิ่งจะมาง้อ วันนั้นทั้งวันหายไปไหน-_-?"

"ไปซื้อหมูแผ่น^^" แม่ง ฉันดึงมือกลับทันที ที่ไม่ง้อกูเนี่ยคือไปซื้อหมูแผ่น สบายใจมาก

"เหอะ ไปกับอีกวางล่ะสิ?"

"ไม่เอาๆเจ้าตัวนุ่มนิ่มประชดอีกแล้ว กวางเป็นผู้หญิงนิสัยไม่ดีผมรู้ครับ ..ที่ผมทำไปน่ะ เพราะเซฟเจแปนนะ^^"

ฉันหันขวับไปมองไคล์ จนเขาดึงมือฉันไปอีก แล้วหอมฟอดใหญ่

"อยู่นิ่งๆฟังผม ที่ผมต้องปกป้องกวาง เพราะเขาถือไพ่เหนือกว่า กวางจะโดนทางสายการบินสอบ และถ้ากวางบอกว่าโดนแกล้งขึ้นมา แฟนผมอาจจะไม่เป็นอะไรนะ แต่เจแปนพนักงานสายการบินโดนแน่นอน มีปัญหากับเพื่อนร่วมงาน..จนเดือดร้อนผู้โดยสาร ไล่ออกเลยนะ"

ฉันอึ้ง...พูดไม่ออก ไม่น่าเลยจริงๆเพราะฉันแท้ๆ ฉันน่าจะคิดให้ถี่ถ้วนกว่านี้ ฉันมองมือใหญ่ที่จับแล้วเริ่มน้ำตาคลอ..รู้สึกสงสารเจแปน คนอื่นจะเดือดร้อนช่างแม่ง...แต่เจแปนไม่ได้! ยัยนั่นเป็นเด็กดี แถมมีภาระหน้าที่ต้องส่งเสียน้องอีก

"เราจะทำยังล่ะ ต้องยอมทำตามใจมันเหรอ?"

"อืม ก็วันนั้นผมกับไอ้ไม้พยายามยื่นขอเสนอ ให้เงินค่าทำขวัญ แต่ไม่ทัน..เจ้าตัวนุ่มนิ่มคนนี้จะไปตบเขาอีก รายนั้นก็เลยเอาใหญ่ คราวนี้ไม่ยอมบอกสักทีว่าต้องการอะไร.."

นั่นแหละ..มันกวนตีนไง! เสียใจกับสิ่งที่ตัวเองทำไม่นาน..ฉันก็โมโหอีกแล้ว โมโหความกวนตีนอยากเอาชนะของอีกวางนี่แหละ แต่ไม่ทันไรฉันก็ต้องฉุกคิด เพราะนึกขึ้นได้ว่าวันนี้ไปรู้อะไรมา

"เออ วันนี้ฉันเพิ่งรู้ด้วย ว่าคนที่ฉันไล่ออกเดือนที่แล้วคือพี่สาวมัน-_-"

"ไล่ออก?จริงเหรอ? บังเอิญนะ...แต่กวางเธอชอบผมนานแล้ว มีแค่หลังๆที่เป็นเอามากถึงขั้นพยายามเข้าห้อง...หรือว่าจะโกรธป้าคูณสอง เพราะไล่พี่สาวเขาออก"

จริงของไคล์

"อืม ฉันก็สงสัย..ฉันจบเรื่องนั้นไม่สวยด้วย..มันทำงานไม่ได้เรื่อง ฉันได้ยินกับหูว่าด่าฉัน ด่าบริษัท "

"ก็สมควรไล่ออก ว่าแต่...เราต้องจ่ายเงินชดเชยเขามั้ย?" ไคล์หันมาถาม และจับผมฉันทัดหูไปด้วย

"จ่าย แต่ก้านแก้วบอกไม่ต้อง ให้มันไปฟ้องเอง รำคาญ นี่เราต้องยอมให้มันเรียกร้องอะไรอีกเหรอ? บ้าจริง เรื่องเจแปนอ่ะ ถ้ามันอยากได้ไคล์ขึ้นมาทำไง?-_-"

"ป้าให้ไหมล่ะ^^?" ถามกูแบบนี้แล้วยังจะยิ้มอีก

"ถ้ายังโง่..ก็ให้ ถ้าฉลาดก็เก็บไว้เป็นพ่อของลูกต่อไป" ไคล์ยิ้มจนตายีแล้วโน้มมาหอมแก้มฉัน ก่อนจะขยับปลายจมูกที่แก้มลงต่ำ..เรื่อยๆ เรื่อยๆ ไปจนถึงซอกคอ

"ไคล์ อย่า... แดดเปรี้ยงๆกลางวันแสกๆยังจะหื่นอีก ฉันยังไม่ให้อภัยแกนะ!" ฉันเบี่ยงตัวดันอกเขาออก ..จนมือใหญ่สอดเข้าไปโอบเอวฉันทันที

"หอมจังแฟนผม ไม่ได้นอนกอดทั้งคืน คิดถึงชะมัด~"

"ไคล์อิบ้า ออกไปเดี๋ยวคนเห็น.." ฉันทั้งตีไหล่ทั้งดันอก แต่ไคล์มันโรคจิตจะไซร้คอฉันให้ได้