Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 113

"เอางี้ฉันใจดีลดให้..ขอสองก็พอ-_-"

ตั้งเองลดเอง เฮ้อ.. ฉันถอนหายใจฟืดนึงจนกัปตันหันมามอง ก่อนจะยอมเปิดกระเป๋าตังค์..หยิบบัตรสะสมแต้มแผ่นนั้นออกมา

เห็นรอยขีดฆ่าแล้วมันน่านัก!! ฉีกทิ้งเลยดีไหม!!?

"ถ้ากัปตันหลอกเจแปน เจแปนจะฉีกกระดาษแผ่นนี้ทิ้ง" ฉันชูมันขึ้นและหันไปย้ำเสียงหนัก แต่คนถูกขู่ไม่สะทบสะท้าน เขายิ้มที่มุมปากแล้วดึงมือฉันไปดมแทน

"ฉีกสิ ฉันมีหลายแผ่น" พูดจบก็ดมมือฉันต่อ

"อะไรวะ กลิ่นแปลกๆแต่อยากดม เธอทาอะไรมา?" ฉันส่ายหน้าเบาๆ ทาอะไรล่ะ..เข้าห้องน้ำมายังไม่ได้ล้างมือเลย

"กลิ่นห้องน้ำมั้งคะ"

"เฮ้ย! ไม่ได้ดิ.." เหมือนจะตกใจ แต่ก็ไม่ปล่อยมือฉัน ให้ตายเถอะ! เขาดมมือฉันจนถึงร้านอาหาร ลงจากรถก็ดม เดินไปไหนก็ดม

พอถึงโต๊ะสั่งอาหารเสร็จก็ยังดมต่อ แต่ฉันไม่ทันโวยวายหรอกได้แต่มองเขางงๆ แต่คนผิดปกติที่ดมไม่หยุด อยู่ๆเขาก็โวยขึ้นมา!

"ให้ตายสิวะ ฉันเป็นอะไร!?" กัปตันบ่นพึมพัม มือหนึ่งข้างจับมือฉัน ส่วนอีกมือยีผมตัวเอง

"เป็นโรคจิตมั้งคะ" ฉันจึงหันไปตอบเขายิ้มๆ จนเขาขมวดคิ้วและทำหน้าสงสัย

"โรคจิตอะไร? มือนะไม่ใช่กางเกงใน ว่าแต่..เธอรำคาญไหมที่ฉันดมแบบนี้?"

"รำคาญค่ะ"

"ตอบไม่คิด ถ้ารำคาญก็ทนต่อไป-_-" อื้ม! ฉันกำมือที่เขาจับแน่น ก่อนจะรวบรวมแรงทั้งหมดที่มี..สลัดมันออกมา

"พอค่ะ ไม่ต้องจับแล้ว..พูดเรื่องที่ว่ามาเลยดีกว่าค่ะ เริ่มหงุดหงิด!" กัปตันมองฉันอึ้งๆ เพราะฉันพูดเสียงต่ำและหายใจฟึดฟัดเหมือนคนใกล้จะระเบิด

จนเขายอมเล่าให้ฟัง..เล่าโดยไม่สนใจแต้มความดีพวกนั้นที่เขาต่อรองไว้ กัปตันบอกฉันถึงสาเหตุที่ปกป้องกวาง บอกว่ากำลังช่วยฉันสุดๆเพื่อไม่ให้โดนไล่ออก..และBCที่เพิ่งได้มา เขาก็เป็นคนจัดการให้ทุกอย่าง

พอรู้แบบนั้นใจฉันอ่อนวูบลงทันที...รู้สึกขอบคุณเขาจริงๆที่ช่วยฉัน ถึงกัปตันจะเป็นผู้ชายที่ฉันพลาดท่าเสียตัวให้ แต่ทุกๆอย่าง..มันไม่ได้พลาดตาม ฉันรู้สึกโชคดีด้วยซ้ำ งานฉันดีขึ้น เรื่องไทเปเขาก็ช่วยจัดการ ถึงจะปากเสียและขี้ด่า..แต่เขาก็ดูแลฉันดีมาก

และถ้าวันนั้นไม่ใช่กัปตันต้นไม้....ฉันนึกไม่ออกเลย ว่าฉันจะเป็นยังไงต่อ

คิดอยู่ดีๆน้ำตาฉันก็ไหล ก่อนจะตัดสินใจวางกระดาษสะสมแต้มเขาไว้บนโต๊ะ แล้วหยิบปากกาในกระเป๋าถือขึ้นมา ฉันวาดรูปหัวใจสวยบ้างไม่สวยบ้าง เพราะน้ำตามันไหลเอ่อเต็มสองตาไปหมด

"ฮึกๆ ขอบคุณนะคะ ไม่รู้จะตอบแทนยังไง ขอบคุณที่หวังดีกับเจแปน และช่วยเจแปนถึงขนาดนี้"

กัปตันพยักหน้าเบาๆแล้วเช็ดน้ำตาฉันออกจากแก้ม ..ก่อนเขาจะดึงมือฉันไปหอม และหยุดจ้องตา

"งั้นคืนนี้ขอนะ" !!!?

ทุกอย่างเบรคกระทันหัน ฉันรู้สึกอยากจะดึงน้ำตาตัวเองกลับจริงๆ คนบ้าเอ้ย!!!! ฉันร้องไห้ขี้มูกโป่งขนาดนี้... เขายังมีอารมณ์คิดเรื่องบนเตียง!

"ขะ..ขออะไรคะ?"

"ขอนอนกอดเธอไง แค่นอนกอด" แค่นอนกอด?! ไว้ใจได้ที่ไหน วันนั้นเขาก็บอกฉันแบบนี้แหละ สุดท้ายเป็นไง...ได้ครางจนคอแห้ง

"ถ้าทำมากกว่ากอด เจแปนหักแต้มความดีนะคะ"

"นี่เธอขู่ฉันเหรอ?!-_-"

"ค่ะ " ทำหน้าบึ้งตึงใส่ฉันทันที จากนั้นก็ดมมือฉันฟอดนึงแล้วค่อยเบือนหน้าหนี ก่อนที่กับข้าวกับปลาอาหารจะมาเสริฟ..คนข้างๆก็ดมมือฉันอีก ดมๆจนตอนนี้ฉันเริ่มอายพนักงานแล้ว!!

"กัปตัน..พอได้แล้วค่ะ เริ่มดมเหมือนโรคจิตแล้วนะคะ"

"เธอพูดไม่ถนอมน้ำใจฉันเลยนะเจแปน คำก็โรคจิต สองคำก็โรคจิต"