Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 13

หลังจากเครื่องแลนด์ฉันก็รอผู้โดยสารลงจากเครื่องจนหมด ฉันไม่มีอารมณ์ยิ้มแป้นยกมือไหว้ใคร แต่ยังไงต้องฝืน ฉันอึดอัดมาก..ถึงเรื่องที่ฉันโดนเมื่อคืนมันจะสอดใส่ได้ไม่สุด แต่ผู้หญิงที่ไม่เคยแม้กระทั่งช่วยตัวเองแบบฉัน มันเจ็บเจียนตายจริงๆ

หลังจากผู้โดยลง ฉันก็เขย่งดึงกระเป๋าลงจากที่เก็บสัมภาระ ยิ่งกระโดดยิ่งเจ็บ เจ็บจนอยากจะร้องไห้..ทำไมไฟลท์แรกที่ฉันบินมันถึงนรกแบบนี้ เวรกรรมอะไรวะ!

ครืน~~ และอยู่ๆฉันก็เห็นแขนยาวๆเสื้อเชิ้ตสีขาวดึงกระเป๋าฉันลงมา ก่อนที่เขาจะวางกระเป๋าใบนั้นลงข้างๆและดึงที่ลากกระเป๋าขึ้นมาให้

"เตี้ยแบบนี้ เป็นแอร์ได้ไง" กัปตันต้นไม้!

"เลวแบบนี้ ผ่านแบบทดสอบจิตวิทยามาได้ไง" เขาจับหมวกที่ใส่ แล้วจ้องหน้าฉัน

"ขอบคุณฉัน" ขอบคุณ?! จะบ้ารึไง เมื่อคืนเขาข่มขืนฉัน และไม่รู้ที่เขาบังคับสอดไอ้บ้านั่นเข้ามา ทำเส้นพรหมจรรย์ฉันขาดไปรึยัง ให้กูขอบคุณ! บ้าป่ะ!!

"ไม่..ฉันขอบคุณ คนที่ทำระยำกับฉันไม่ได้หรอก"

"แอร์รุ่นพี่เธอกำลังมอง ทำตัวปกติ..ถ้าไม่อยากฉาว ขอบคุณฉันซะ-_-" ฉันยืนกำมือแน่นและค่อยๆหันไปมองข้างหลัง ก่อนจะหันกลับมากัดฟันและยิ้มให้เขาอย่างจำใจ

"ขอบคุณ!^^"

"ไปเถอะไอ้ไม้ กูหิวเหล้า พอสักทีมึงกับผู้หญิง" กัปตันไคล์ลากกระเป๋าออกมาพูดไม่สบอารมณ์ แล้วเดินเข้างวงช้างไป จนอีผู้ชายมักมากตรงหน้ารีบเดินไปสบถตามหลัง

"ไอ้คนดี"

แล้วฉันก็ลากกระเป๋า..เดินตามลูกเรือคนอื่นออกมา จนรถบัสของสายการบินมารับไปที่โรงแรม ดีอย่างที่เป็นแอร์โฮสเตจรูทต่างประเทศ ก็เหมือนได้เที่ยว ที่พักฟรี มีพอคเกจมันนี่ติดตัวให้ แต่ฉันจะไปไหนได้ ฉันไม่สนิทกับใครเลย เที่ยวคนเดียวหลงตาย!

"เธอๆเจแปน นอนด้วยกันไหม? ^^" อยู่ๆแอร์ที่ทำงานครัวหน้ากับฉัน เธอก็เกาะเบาะยื่นหน้ามาถาม ฉันจึงยิ้มให้เธออย่างกับนางงาม เพราะรู้สึกดีใจมากที่มีเพื่อนสักที

"เอาสิ ขอบใจที่ชวนนะ^^"

"ขอบใจอะไรเล่า แนะนำอีกที..เราชื่อกวางนะ สองวันนี้ไปตะลุยนิวยอร์กกัน^^"

"โอเคเลย หาเพื่อนพอดี เราจะไม่หลงใช่ไหม^^"

"ไม่หลง ฮ่าๆ^^"

"นี่! เงียบๆหน่อยได้ไหม เหนื่อยค่ะ..จะนอน ไม่มีมารยาท" ตามเคย อีแอร์แก่ตามเคย พอกวางได้ยินก็รีบลุกมานั่งข้างๆฉัน ดูเธอกลัวๆนะ แต่ฉันไม่กลัวนางหรอก แค่ไม่อยากมีปัญหา

"ขอโทษค่ะ" กวางพูดเบาๆ แล้วนั่งนิ่ง

"ตื่นเต้นอย่างกับบ้านนอกเข้ากรุง"

ปึก! เท่านั้นแหละ เราทุกคนในรถบัสถึงกลับสะดุ้งเมื่ออยู่ๆก็มีคน กระแทกส้นเท้าลงพื้นเสียงดัง

และเสียง...ก็มาจากข้างหน้าสุด กัปตัน!

"เงียบสักที ปวดหัว" แล้วทั้งรถก็เงียบกริบเป็นป่าช้า หน้าแอร์รุ่นพี่ที่ด่าฉันกับกวางซีด และหดเหลือแค่สองนิ้ว

เรามาถึงโรงแรม..ก็แยกย้ายไปอาบน้ำพักผ่อน ที่นี่ก็ประมาณทุ่มกว่าๆ บางคนไปดื่มเบาๆที่ร้านข้างล่าง แต่ฉันกับกวางขอพัก เพราะฉันเจ็บและแสบตรงนั้น...แสบจนต้องเดินไปสำรวจดูในห้องน้ำหลายครั้งและมันก็บวมเปล่งขึ้นเรื่อยๆ

บ้าจริง ต้อง...ขนาดไหน ถึงทำฉันเจ็บแบบนี้

ก้อก ก้อก ก้อก...

"เจแปน เราลงไปซื้อข้าวนะ..." ฉันรีบใส่กางเกงแล้วล้างมือ กะจะลงไปพร้อมๆกับกวางทีเดียว แต่ได้ยินเสียงกวางเปิดประตูออกไปแล้ว เอ๊ะ ทำไม่ได้ยินเสียงปิดประตู หรือกวางยังไม่ไป?

"กวางๆรอด้วย" ไม่ตอบ..

เมื่อฉันเปิดประตูห้องน้ำออกมาไม่เจอกวาง ฉันก็รีบหยิบกระเป๋าตังค์..จะวิ่งตามออกไป แต่ประตูห้องที่แง้มไว้..อยู่ๅก็ถูกดันเข้ามา

กัปตันต้นไม้!!! ทำไมกวางไม่ปิดประตูให้สนิท!!!

"คุยกันหน่อยสิ-_-" ฉันรีบดันประตูปิด แต่ทว่ามือเขาข้างเดียวมันเหมือนแรงช้างทั้งบาง แค่เขาดันประตูปุ๊บปับด้วยมือหนึ่งข้าง แค่พริบตา..เขาก็เข้ามายืนในห้องฉันแล้ว

ปึก! แกร๊ก...ล็อกประตู!!!

ฉันกำมือแน่น..ถอยหลังกรูไปมุมห้อง พยายามหาของที่พอดีมือมาถือป้องกันตัว

"ออกไป อย่าเข้ามานะ!!"

ฉันตีอกแกะมือเขาพัลวัน แต่ยิ่งแกะยิ่งตี..เขายิ่งรั้งตัวฉันชิดขึ้นๆ หน้าจะติดกันอยู่แล้ว!!

"ฉันเขียนรายงานเอง...ถือว่าเป็นการไถ่โทษที่ ทำเธอเมื่อคืน" ฉันหยุดมือที่ตีอก..และเงยขึ้นไปมองเขา ก่อนที่จะเจอสายตาที่มีเสน่ห์คู่นั้น ที่ทำฉันเผลอหลับตาลงช้าๆ และเหมือนกำลังหลุดเข้าไปในภวังค์

ไม่...ไม่ได้ เขาจะข่มขืนแกเมื่อคืนนะเจแปน และที่เขาทำ บางทีคำพูดที่ดูน่าฟังสายตาหวานๆ เขาแค่อยากฟันแกเท่านั้น!!!

"ปล่อยค่ะ" ฉันเปิดตาขึ้น แล้วพลักเขาออกไป จนริมฝีปากที่จะประทับจูบฉันเมื่อกี้เม้มแน่น

"ถ้าจะไถ่โทษก็ได้ค่ะ แต่ไม่ขอบคุณนะคะ เชิญ" ฉันเดินดุ่มๆไปเปิดประตู และผายมือเชิญเขาออกไป จนกัปตันต้นไม้เขาเดินตามมา แล้วดันประตูปิดอีกครั้ง

ปึก!

"เจแปน...." ???

"ฉันอยากได้เธอ..." !!!???

"อะไรคะกัปตัน?!...ออกไปค่ะ!!"

"อยากเป็นเพอร์เซอร์ไหม?...นอนกับฉัน" !!!! ฉันถอยหลังจนชนปึก!!..กับประตู จะบ้าเหรอ?! พูดและขอแบบนี้ รู้จักฉันเมื่อวาน เมื่อคืนจะข่มขืนฉัน วันนี้ขอนอนกับฉัน!

สารเลวมาก ที่ขอโทษฉัน มันมาจากใจรึป่าว!!!?

"ไม่กัปตัน ออกไป!"

"คิดใหม่...เพอร์เซอร์เจแปน" ฉันกัดฟันกรอดๆ มองหน้าเขา

"ไม่ค่ะ ออกไป! อย่าดูถูกฉัน!" พูดจบ..ฉันก็ฮึดใจสู้ผลักเขาออกห่างๆ ก่อนจะได้จังหวะเอื้อมไปเปิดประตูอีกครั้ง และวิ่งออกไปยืนข้างนอกทันที

...จนเขาดึงประตูเปิด และเดินล้วงกระเป๋าตามออกมามองฉันนิ่งๆ

"เธอไม่ใช่ผู้หญิงพันธุ์นั้นจริงๆ ของดีแบบนี้...ฉันอยากเก็บไว้ใช้ส่วนตัวมาก"