Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 13

หลังจากเครื่องแลนด์ฉันก็รอผู้โดยสารลงจากเครื่องจนหมด ฉันไม่มีอารมณ์ยิ้มแป้นยกมือไหว้ใคร แต่ยังไงต้องฝืน ฉันอึดอัดมาก..ถึงเรื่องที่ฉันโดนเมื่อคืนมันจะสอดใส่ได้ไม่สุด แต่ผู้หญิงที่ไม่เคยแม้กระทั่งช่วยตัวเองแบบฉัน มันเจ็บเจียนตายจริงๆ

หลังจากผู้โดยลง ฉันก็เขย่งดึงกระเป๋าลงจากที่เก็บสัมภาระ ยิ่งกระโดดยิ่งเจ็บ เจ็บจนอยากจะร้องไห้..ทำไมไฟลท์แรกที่ฉันบินมันถึงนรกแบบนี้ เวรกรรมอะไรวะ!

ครืน~~ และอยู่ๆฉันก็เห็นแขนยาวๆเสื้อเชิ้ตสีขาวดึงกระเป๋าฉันลงมา ก่อนที่เขาจะวางกระเป๋าใบนั้นลงข้างๆและดึงที่ลากกระเป๋าขึ้นมาให้

"เตี้ยแบบนี้ เป็นแอร์ได้ไง" กัปตันต้นไม้!

"เลวแบบนี้ ผ่านแบบทดสอบจิตวิทยามาได้ไง" เขาจับหมวกที่ใส่ แล้วจ้องหน้าฉัน

"ขอบคุณฉัน" ขอบคุณ?! จะบ้ารึไง เมื่อคืนเขาข่มขืนฉัน และไม่รู้ที่เขาบังคับสอดไอ้บ้านั่นเข้ามา ทำเส้นพรหมจรรย์ฉันขาดไปรึยัง ให้กูขอบคุณ! บ้าป่ะ!!

"ไม่..ฉันขอบคุณ คนที่ทำระยำกับฉันไม่ได้หรอก"

"แอร์รุ่นพี่เธอกำลังมอง ทำตัวปกติ..ถ้าไม่อยากฉาว ขอบคุณฉันซะ-_-" ฉันยืนกำมือแน่นและค่อยๆหันไปมองข้างหลัง ก่อนจะหันกลับมากัดฟันและยิ้มให้เขาอย่างจำใจ

"ขอบคุณ!^^"

"ไปเถอะไอ้ไม้ กูหิวเหล้า พอสักทีมึงกับผู้หญิง" กัปตันไคล์ลากกระเป๋าออกมาพูดไม่สบอารมณ์ แล้วเดินเข้างวงช้างไป จนอีผู้ชายมักมากตรงหน้ารีบเดินไปสบถตามหลัง

"ไอ้คนดี"

แล้วฉันก็ลากกระเป๋า..เดินตามลูกเรือคนอื่นออกมา จนรถบัสของสายการบินมารับไปที่โรงแรม ดีอย่างที่เป็นแอร์โฮสเตจรูทต่างประเทศ ก็เหมือนได้เที่ยว ที่พักฟรี มีพอคเกจมันนี่ติดตัวให้ แต่ฉันจะไปไหนได้ ฉันไม่สนิทกับใครเลย เที่ยวคนเดียวหลงตาย!

"เธอๆเจแปน นอนด้วยกันไหม? ^^" อยู่ๆแอร์ที่ทำงานครัวหน้ากับฉัน เธอก็เกาะเบาะยื่นหน้ามาถาม ฉันจึงยิ้มให้เธออย่างกับนางงาม เพราะรู้สึกดีใจมากที่มีเพื่อนสักที

"เอาสิ ขอบใจที่ชวนนะ^^"

"ขอบใจอะไรเล่า แนะนำอีกที..เราชื่อกวางนะ สองวันนี้ไปตะลุยนิวยอร์กกัน^^"

"โอเคเลย หาเพื่อนพอดี เราจะไม่หลงใช่ไหม^^"

"ไม่หลง ฮ่าๆ^^"

"นี่! เงียบๆหน่อยได้ไหม เหนื่อยค่ะ..จะนอน ไม่มีมารยาท" ตามเคย อีแอร์แก่ตามเคย พอกวางได้ยินก็รีบลุกมานั่งข้างๆฉัน ดูเธอกลัวๆนะ แต่ฉันไม่กลัวนางหรอก แค่ไม่อยากมีปัญหา

"ขอโทษค่ะ" กวางพูดเบาๆ แล้วนั่งนิ่ง

"ตื่นเต้นอย่างกับบ้านนอกเข้ากรุง"

ปึก! เท่านั้นแหละ เราทุกคนในรถบัสถึงกลับสะดุ้งเมื่ออยู่ๆก็มีคน กระแทกส้นเท้าลงพื้นเสียงดัง

และเสียง...ก็มาจากข้างหน้าสุด กัปตัน!

"เงียบสักที ปวดหัว" แล้วทั้งรถก็เงียบกริบเป็นป่าช้า หน้าแอร์รุ่นพี่ที่ด่าฉันกับกวางซีด และหดเหลือแค่สองนิ้ว

เรามาถึงโรงแรม..ก็แยกย้ายไปอาบน้ำพักผ่อน ที่นี่ก็ประมาณทุ่มกว่าๆ บางคนไปดื่มเบาๆที่ร้านข้างล่าง แต่ฉันกับกวางขอพัก เพราะฉันเจ็บและแสบตรงนั้น...แสบจนต้องเดินไปสำรวจดูในห้องน้ำหลายครั้งและมันก็บวมเปล่งขึ้นเรื่อยๆ

บ้าจริง ต้อง...ขนาดไหน ถึงทำฉันเจ็บแบบนี้

ก้อก ก้อก ก้อก...

"เจแปน เราลงไปซื้อข้าวนะ..." ฉันรีบใส่กางเกงแล้วล้างมือ กะจะลงไปพร้อมๆกับกวางทีเดียว แต่ได้ยินเสียงกวางเปิดประตูออกไปแล้ว เอ๊ะ ทำไม่ได้ยินเสียงปิดประตู หรือกวางยังไม่ไป?

"กวางๆรอด้วย" ไม่ตอบ..

เมื่อฉันเปิดประตูห้องน้ำออกมาไม่เจอกวาง ฉันก็รีบหยิบกระเป๋าตังค์..จะวิ่งตามออกไป แต่ประตูห้องที่แง้มไว้..อยู่ๅก็ถูกดันเข้ามา

กัปตันต้นไม้!!! ทำไมกวางไม่ปิดประตูให้สนิท!!!

"คุยกันหน่อยสิ-_-" ฉันรีบดันประตูปิด แต่ทว่ามือเขาข้างเดียวมันเหมือนแรงช้างทั้งบาง แค่เขาดันประตูปุ๊บปับด้วยมือหนึ่งข้าง แค่พริบตา..เขาก็เข้ามายืนในห้องฉันแล้ว

ปึก! แกร๊ก...ล็อกประตู!!!

ฉันกำมือแน่น..ถอยหลังกรูไปมุมห้อง พยายามหาของที่พอดีมือมาถือป้องกันตัว

"ออกไป อย่าเข้ามานะ!!"