Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 143

"ใบไม้ มีชุดรึยัง? พี่ปลายฟ้าจะแต่งแล้วนะ" ฉันละสายตาไปมองแม่แวบนึง ที่อยู่ๆก็เปิดประตูห้องเข้ามา

"ยังค่ะ เปลี่ยนวันไปมาหนูสั่งคนออกแบบการ์ดไม่ถูกแล้ว-__-"

"งั้นก็สั่งของตัวเองกับต้นไม้ไปด้วยเลยสิ...แม่หาฤกษ์ได้แล้วนะ ของใบไม้วันที่26 เดือนหน้า ส่วนของต้นไม้วันที่22 เดือนถัดไป^^"

ฉันถอนหายใจแล้วหันไปมองแม่อีกรอบ ก็เห็นแม่เลื่อนเก้าอี้นั่งตรงข้าม แล้วเอามือท้าวคางยิ้มจนตาหยี

"จัดพร้อมกันเลยไม่ได้เหรอคะ?...เปลือง-_-"

"เอางั้นเหรอ? บอกแม่แบบนี้ถามบ่าวสาวคู่อื่นรึยัง? ต้นไม้ไปไหน ไม่เข้ามาปรึกษาแม่เรื่องงานแต่งเลย "

ฉันเบะปาก..ไม่อยากจะพูดถึง ตอนเที่ยงฉันกลับไปเอาของที่ห้องตาแทบบอด..ให้ทายฉันเจออะไร?! เจออิไม้นอนโชว์แก้มก้น!! นี่ถ้าไม่สงสารย่านะ กูถ่ายรูปลงไลน์กลุ่มครอบครัวไปแล้ว

"มันนอนที่คอนโดหนูเมื่อคืน แม่คะ..เมื่อไหร่ต้นกล้าจะเรียนจบ หนูอยากให้มาช่วยบริหารแล้ว เจ๊ปลายฟ้าท้อง หนูก็ท้อง.. คลอดเสร็จไหนจะพักฟื้นนอนเพลียหอยอีก-_-"

"ว้ายใบไม้! เพลียหอยอะไรลูก..ดูพูดเข้า! ต้นกล้าอีกไม่กี่เดือนก็กลับแล้ว ภาวนาอยู่เหมือนกัน..ขอให้ไม่หอบลูกหอบเมียกลับมาด้วย"

"แม่คะ..ให้มันหอบกลับมาเถอะ อย่างน้อยต้นกล้าก็เป็นผู้เป็นคนกว่าต้นไม้ เหมาะจะเป็นพ่อคนกว่าด้วย-_-"แม่เบะปากใส่ฉันทันที ก่อนที่จะหยิบนู่นหยิบนี่บนโต๊ะดู

"เราก็นะ..โตขนาดนี้ยังทะเลาะกันไม่เลิก เอ้อใบไม้..รษาที่ลูกไล่ออกไป ได้เข้ามาวุ่นวายอะไรอีกรึป่าว" ฉันเงยหน้าขึ้นมองแม่ทันที สงสัยแม่จะรู้เรื่องนี้จากพ่อ

"ไม่ค่ะ ได้เงินชดเชยไปแล้วนี่..มันจะมาอีกทำไม" ฉันพูดจบแม่ก็ถอนหายใจเบาๆ และท่านก็เอาแต่จ้องฉันไม่พูดอะไร..ก่อนสุดท้ายฉันจะอึดอัดทนไม่ไหว เหลือบมองแม่...และถามท่านตรงๆ

"แม่มีอะไรจะพูดกับหนูรึป่าว?-_-"

"ถ้าบอกอะไร อย่าโมโหนะ.."

"ค่ะ" แม่สูดหายใจเข้าลึกๆ มองฉันกล้าๆกลัวๆ ก่อนที่จะพูดอะไรบางอย่างออกมาว่า..

"รษาน่ะ พ่อฝากเธอไปทำงานที่ ZER ..."

ฉันเบิกตากว้าง...ทำไมพ่อทำอะไรไม่ปรึกษาฉัน!!! Zer ฉันก็รู้จัก ให้คนอย่างรษาไปทำงานกับพี่เวียร์ได้ยังไง!! หล่อนจะทนได้เหรอ?! ขนาดฉันบ่นไม่กี่คำยัยนั่นยังว่าฉันเอาเป็นเอาตาย

"สงสารบริษัท ZER ไม่ได้..หนูจะโทรบอกพี่เวียร์ให้ไล่มันออก-_-!"

"ไม่ต้องโทร..เวียร์ไล่ออกแล้ว พ่อแค่รับปากจะฝากงานให้ เพราะอยากดัดนิสัยคนไม่มีหัวคิดแบบรษา ก็เลยส่งไปทำงานกับคนที่เข้มงวดกว่าแบบเวียร์ รู้ไหมว่ารษาเครียดมาก...เวียร์ด่ายับแบบดึงเหตุและผลจนรษารู้ว่าตัวเองมีจุดบอกพร่องเยอะแยะไปหมด ถึงขั้นโทรมาร้องไห้กับพ่อ"

เหอะ สุดท้ายพ่อฉันก็ใจอ่อนตามเคย ฉันไม่สนใจไม่ถามแม่ต่อ..รู้สึกเซ็งและโกรธพ่อ จึงรีบหันกลับมาทำงาน จนแม่ลุกขึ้นและถอนหายใจเดินออกไป

ฉันทำงานเรื่อยๆตกเย็นไคล์ก็ขับรถมารับ เขาพาฉันไปดูบ้านไปดูที่...ไปดูโรงงานเสื้อผ้าของครอบครัวเขา ซึ่งเขาบอกอยากได้ลูกสาว เพราะอยากให้มาดูแลธุรกิจพวกนี้ต่อ

ซึ่งโกดังและโรงงานใหญ่มาก บ้านไคล์ไม่ได้ส่งเสื้อผ้าขายแค่ประเทศไทยนะ ตอนนี้ส่งออกไปจีนเกาหลีและญี่ปุ่นด้วย

"คานะไม่สนใจบริหารต่อเหรอ?"

"คานะไม่ชอบ พูดถึงคานะ..ผมโทรหาทั้งวันก็ไม่ติด...ไม่รู้หายไปไหน" ไคล์พูดจบก็จับมือฉันไปกุมไว้ เขาเดินนำฉันเรื่อยๆจนมาถึงข้างโกดัง ที่มีต้นมะม่วงลูกสีเขียวๆเต็มต้น ซึ่งฉันเห็นปุ๊บ...น้ำลายสลอขึ้นมาทันที

"ไคล์อยากกินมะม่วง"

"แม่อยากกินหรือโบอิ้งอยากกิน^^" ไคล์หันมาถามพร้อมกับยิ้มหวานๆให้ฉัน

"แม่-_-"

"ถ้าแม่อยากกิน..บอกรักพ่อก่อน^^" ฉันกลอกตามองบน แค่กูจะกินมะม่วงทำไมมันยุ่งยากแบบนี้วะ

"รักนะอิพ่อ-_-" เท่านั้นแหละ..เขาก็หันกลับมาหอมฉันฟอดใหญ่ ก่อนจะเดินนำไปหาคนงาน..แล้วชี้นิ้วสั่งให้ช่วยสอยมะม่วงให้ โถๆอิดอก!! ให้เราบอกรัก..นึกว่านางจะปีนต้นมะม่วงแสดงความพยายาม ที่ไหนได้มันก็ใช้คนอื่นต่อ-_-