Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 150

"กัปตันคะ! ตื่นเถอะค่ะกัปตันไคล์เข้าโรงพยาบาล!" ร่างใหญ่พลิกไปพลิกมาบนเตียง ก่อนสักพักจะบิดขี้เกียจแล้วเงยหน้าขึ้นมองฉัน

"ใครตายๆนะ-_-?"

"กัปตันไคล์ค่ะ เข้าโรงพยาบาล!!"

"เหรอ?...มันเป็นไร-_-" เขาถามแล้วลุกขึ้นอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนจะค่อยๆก้าวลงจากเตียงแล้วทุบๆหลังและบั้นท้าย

"กัปตันไคล์ไม่สบาย แต่กัปตันเป็นอะไรคะ..ทุบหลังทำไม?" ฉันถามพลางชะเง้อมองเขา

"ปวดเอวว่ะ...ฉันเอาเธอหนักไปเมื่อคืน" บ้าจริง! คำว่าเอาๆนี่พูดตรงไม่อ้อมเลยนะ คนพูดไม่อายแต่คนฟังอายชะมัด-//-

"ปะ..ไปอาบน้ำเลยค่ะ ไปเยี่ยมกัปตันไคล์กัน" เขาพยักหน้าเบาๆแล้วเดินไปเอามือทุบหลังไป ฉันจึงหันไปเตรียมสมุดฝากครรภ์สีชมพูใส่กระเป๋าไว้ และนั่งรอเขา

เมื่อออกจากคอนโดกินข้าวกินปลาเสร็จ ฉันก็แวะซื้อกระเช้านมตราหมีไปเยี่ยมกัปตันไคล์ ที่เลือกนมนี้เพราะพี่ใบไม้จะได้กินด้วย และพอมาถึงโรงพยาบาล..ก็เห็นกัปตันไคล์เขานอนหลับอยู่บนเตียง ส่วนพี่ใบไม้ก็ใส่แมทปิดปากนั่งนิ่งๆ..กอดอกมองแฟนตัวเอง

"ไอ้ไคล์นี่มันเด็กประถมจริงๆ-_-" กัปตันต้นไม้พูดขึ้นเมื่อเห็นหน้าซีดๆของเพื่อนสนิทตัวเอง จนพี่ใบไม้กลอกตามองบน..แล้วหยัดตัวลุกขึ้นไปเปิดม่านอีกฝั่ง ให้แสงสว่างมันเข้ามาในห้อง

"ปากดีนะอิไม้..แกก็ระวังด้วยล่ะ บินไปมาเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว-_-"

"ผมภูมิคุ้มกันดีเจ๊ "

"เหรอ..นึกว่าภูมิคุ้มกันบกพร่อง-_-" เจอคำนั้นเข้าไป กัปตันต้นไม้ก็หันขวับมองพี่สาวหงุดหงิด ก่อนที่จะเดินไปนั่งตรงเก้าอี้ข้างเตียง และเงยหน้ามองพี่ใบไม้

"เจ๊ สรุปผมแต่งพร้อมเจ๊นะ..เห็นงานแต่งเจ๊ปลายฟ้าเมื่อคืนง่ายดีว่ะ ไม่มีพิธีเยอะ"

"อืมๆแล้วแต่ เออลืมบอก..เมื่อกี้ฉันเจอรษาด้วย" ฉันกับกัปตันมองพี่ใบไม้ตกใจ แต่ยังไม่ทันได้ถามอะไร..พี่ใบไม้ก็นั่งลงและเอาขาไขว้ห้างเล่าต่อ

"รษาพาเด็กผู้หญิงชื่อติงติงมาหาหมอ ยัยนั่นขอโทษฉัน..บอกว่าคิดได้และรู้ตัวเองแล้ว ตอนนี้ตกงานเลี้ยงหลานได้ค่าจ้างจากพ่อเด็ก-_-"

ฉันฟังจบถึงกับถอนหายใจออกมา สงสารเด็กคนนั้นนะ..ที่กวางเธอไม่มีความเป็นแม่เลย และตอนนี้หลงระเริงอยู่กับอะไรก็ไม่รู้ นึกๆแล้วมันหดหู่ไปหมด เพราะเธอมีโอกาสรักษาครอบครัว มีโอกาสได้ทำหน้าที่แม่..แต่ก็ไม่ทำ

หลังจากพ่อแม่กับน้องสาวกัปตันไคล์เข้ามาเยี่ยม ..เราก็ขอตัวไปฝากครรภ์ที่แผนกสูตินรีเวชต่อ ซึ่งฉันกับกัปตันต้องโดนซักประวัติอีกครั้ง รวมถึงเจาะเลือดไปตรวจโคมโมโซมลูกด้วย เพราะตอนนี้คุณหมอบอกว่าฉันท้องได้เก้าสัปดาห์แล้ว ไอ้ตัวเล็กก็เริ่มดุกดิกและตอดท้องแม่

"อะไรนะคะ..เขาตอดแล้วเหรอ? ไม่รู้สึกเลย?" ฉันถามหมอแต่ตามองจออัลตราซาวด์ จะว่าไปอุปกรณ์เครื่องไม้เครื่องมือที่นี่ดีมาก ไม่รู้ว่าท้องฉันใหญ่ขึ้นหรือยังไง ฉันเห็นไอ้ตัวเล็กของกัปตันต้นไม้..ตัวเขาเริ่มเป็นรูปเป็นร่างแล้ว

"ตรงนั้นหัวใจใช่ไหม?" ไม่ทันที่หมอจะอธิบาย..กัปตันต้นไม้ก็ถามอีกคน จนหมอหันมายิ้มให้แวบนึง..แล้วใช้เมาส์ชี้ให้ดู

"ครับตรงนี้หัวใจ เรื่องตอดท้อง..เขาตัวเล็กเราก็เลยไม่รู้สึก แต่หมอว่าอีกสักวีคสองวีค คุณแม่น่าจะรู้สึกตุบๆแล้วล่ะ เพราะโดยรวมเขาปกติและแข็งแรง แต่น้ำหนักคุณแม่ต้องเพิ่มหน่อยนะ อย่าลืม..ว่าเราไม่ได้กินคนเดียวแล้ว ลูกกินด้วย^^"

ฉันยิ้มเจื่อนๆ เพราะหมอโรงพยาบาลไหนก็บอกแบบนี้ ก็ฉันกินไม่ไหวจริงๆนี่ และขณะที่ฉันคุยกับหมอฟังคำแนะนำต่อ กัปตันต้นไม้เขาก็ถ่ายรูปถ่ายวีดีโอไว้เหมือนเดิม แต่วันนี้ถ่ายจากจออัลตราซาวด์ซูมแล้วซูมอีก ก่อนจะเอาไปนั่งดูและยิ้มคนเดียว

"ตอนนี้คุณแม่พักงานแล้วใช่ไหมครับ^^" ฉันพยักเบาๆแล้วหันไปมองกัปตันต้นไม้..ที่เปิดดูรูปที่ถ่ายซูมดูเป็นรอบที่ล้าน

"ค่ะ แล้วเลือดที่เจาะไป..รู้ผลเมื่อไหร่คะ รู้เพศได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ไหมคะ?"

"ครับ ที่เจาะไป..คือตรวจหาความผิดปกติของโครโมโซมซึ่งเราจะรู้เพศเด็กเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ และประมานสามวันผลตรวจก็ออกแล้วครับ ตอนนี้เราทราบผลตรวจผ่านSMSได้แล้วนะ ว่าแต่คุณพ่อคุณแม่..จะมารับผลตรวจเองที่โรงพยาบาล หรือทราบผลผ่านSMS ดีครับ^^"

ฉันหันไปมองพ่อของลูกอีกครั้ง เพราะเขาเอาแต่นั่งเงียบ..และยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับรูปลูกอยู่นั่นแหละ

"กัปตันคะ.."