Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 149

"ฮัดชิ้ว!~~" ฉันเบี่ยงตัวหลบไคล์ทันที ก่อนจะรีบลุกขึ้นจากเตียง เพราะงานแต่งเอาท์เดอร์ของเจ๊ปลายฟ้าแท้ๆ ทำคนข้างๆฉันป่วย

แล้วสภาพก็อย่างที่เห็น..ไคล์ไม่มีแรงทำโทษฉัน เมื่อคืนถึงห้องเราดึงดังกันไม่นาน..อยู่ๆไคล์เขาก็เผลอหลับไปจนเช้า โถๆ..พ่อไก่อ่อน

ฉันหันมองคนนอนซมบนเตียงแวบนึงแล้วนึกสงสาร ก่อนจะเดินไปอาบน้ำแต่งตัวหาแมทใส่..และไปทำกับข้าวให้เขากิน

ฉันทำข้าวต้มหมูสับ คั้นน้ำส้มสดๆให้..ได้รับวิตามินซีเขาจะได้หายเร็วๆไม่เอาไข้มาติดฉัน นี่ถือเป็นการไถ่โทษที่ฉันไปป่าวประกาศว่าโสดก็แล้วกัน หวังว่าเขาคงให้อภัยฉันนะ...

"ไคล์ ข้าวต้มเสร็จแล้ว" ฉันชะเง้อและตะโกนบอกเขา แต่คนในห้องนอนก็เงียบไม่ตอบกลับมา

"ไคล์...!"

"......."

"ไคล์...!" ฉันรีบวางทัพพี แล้วเดินตรงไปหาเขาที่เตียง แต่พอเอามืออังหน้าผากเขา..ก็แทบชักมือกลับไม่ทัน

ไคล์ตัวร้อนจี๋เลย!

"ป้าออกไปห่างๆ เดี๋ยวโบอิ้งติด.." เขาพูดเสียงแหบแล้วไอแค่กๆ จนฉันเห็นท่าไม่ดี..รีบโทรเรียกรถพยาบาล...ระหว่างโทรเขาก็เอาแต่ยกมือห้ามฉัน บอกไหวๆ..ไม่เป็นอะไร มันจะไม่เป็นไรได้ไง! เขาตัวร้อนมาก! พอวางสายจากรถพยาบาล..ฉันก็โทรบอกคานะ บอกพ่อแม่เขาบอกทุกคน รวมถึงบอกเลขาฉัน..ว่าฉันไม่เข้าบริษัท

ระหว่างรอฉันก็ตักข้าวต้มป้อนเขาพลางๆ จากนั้นก็หายาสามัญให้กินและเช็ดตัวให้ ซึ่งไคล์เขาเอามือปัดแถมดันฉันออกไป เขาไม่อยากให้ฉันวุ่นวายด้วย..เอาแต่พูดๆว่ากลัวลูกติด!!!

"พอแล้ว รอรถพยาบาลก็ได้..ป้าไปนั่งที่อื่นเถอะ " หน้าไคล์แดงก่ำ ฉันเช็ดตัวให้เท่าไหร่ไข้ก็ไม่ลด ฉันเครียดอ่ะบอกตรงๆ..ห่วงแฟนมาก ถ้าขืนนั่งมองหน้าเขาต่อ..ฉันร้องไห้แน่

สักพักพวกรถพยาบาลก็ขึ้นมารับบนห้อง ฉันจึงรีบเก็บของแพคกระเป๋าและลงมาขึ้นรถตามไป บนรถพยาบาลก็เริ่มวัดความดันวัดไข้ให้..ซึ่งไข้ก็ขึ้นลงระหว่าง39-40 ไม่ต่ำไปไม่มากไปกว่านั้น

"ไปส่งผมแล้วกลับเลยนะ ไม่อยากให้ป่วย..ท้องอยู่"

"ไม่เอา รู้ว่ารักลูก..แต่ลูกเป็นห่วงพ่อนะ!" ฉันเอ็ดเขาเบาๆก่อนจะหันไปตอบคำถามพยาบาลที่ซักประวัติคร่าวๆ เพราะตอนนี้ไคล์เริ่มไม่มีเสียงแล้ว

พอถึงโรงพยาบาลและไคล์ถึงมือหมอ..ฉันก็นั่งรอหน้าห้อง ความเครียดเมื่อกี้มันทุเลาลงนิดหน่อย เมื่อฉันได้หย่อนก้นนั่งกับญาติคนไข้คนอื่นๆ

จนสักพักมีผู้หญิงคนนึง..เธออุ้มเด็กมานั่งข้างๆฉัน ซึ่งฉันไม่ได้หันไปมองหรือสนใจหรอก ใจจดใจจ่อรอหมอออกมาจากห้องตรวจมากกว่า

"ป้าษา...ติงจะโดนฉีดยาใช่ไหม?" ฉันเหลือบมองเจ้าของเสียงใสข้างๆ ก็เห็นเด็กผู้หญิงที่ถาม..เธอนั่งมองตรงไปที่ประตูห้องตรวจเหมือนกัน แต่สายตาดูกล้าๆกลัวๆนะ จนสักพักเธอถูกลูบหัวปลอบเบาๆ

"ไม่หรอกติงติง รอก่อนนะ...คุณหมอกำลังยุ่ง" เสียงตอบกลับทำฉันหันขวับไปมองทันที ..ใช่จริงๆคนที่นั่งข้างๆฉันคือรษา ติงติงที่เธออุ้มอยู่..ฉันจำได้แล้ว! ไคล์เคยบอกฉันว่าเป็นลูกสาวกวาง

"สวัสดีค่ะ..คุณใบไม้" ขณะที่ฉันคิดทวนทุกอย่างในหัว... รษาก็กล่าวทักทาย แววตารษาว่างเปล่าไม่เหมือนกับก่อนหน้านี้..ที่เธอเคยไปหาเรื่องฉันที่บริษัท

"สวัสดี เด็กคนนี้เป็นอะไร?" ฉันถามกลับเรียบๆ

"มีไข้ ก็เลยพามาให้คุณหมอตรวจนิดหน่อยค่ะ...พ่อติงติงเขาทำงานจนไม่มีเวลาดูลูก " พ่อติงติงทำงาน? แสดงว่า..หลังจากที่กวางเลิกกับแฟน รษาก็ไม่ได้ขาดการติดต่อกับน้องเขยเลย แถมยังพาหลานมาหาหมอด้วย..

"อืม เธอโอเคแล้วสินะ-_-" ฉันถามตามมารยาท เพราะไม่มีอะไรจะคุย และฉันก็ต้องนั่งอยู่ตรงนี้เพื่อรอไคล์ต่อ

"ไม่เท่าไหร่ค่ะ ใจจริงอยากเข้าไปขอบคุณคุณบอสที่ให้โอกาส ที่ฝากงานบริษัทใหญ่ให้เหมือนกัน แต่ฉันก็ทำพัง..โดนไล่ออกมาก่อน ผู้บริหารที่นั่นบริหารงานเข้มงวดและจริงจังจริงๆ พอได้ไปยืนตรงนั้นและโดนตำหนิ รู้เลย..ว่าที่ผ่านมาเจ้านายเก่าใจดีที่สุดแล้ว"