Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 158

อีกอาทิตย์กว่าๆก็งานแต่งงานฉันแล้ว แต่ฉันยังไม่ได้นัดให้คุณกัปตัน..เขาไปเจอและทำความรู้จักแม่ฮายเลย ไทเปรายนั้นก็ด้วย..ไม่รู้ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง

เฮ้อ..เริ่มยังไงดีเนี่ย เริ่มจากใครก่อนดี

ฉันนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงสักพักใหญ่..เรื่องกัปตันต้นไม้ฉันไม่ห่วงหรอก ห่วงแต่เรื่องอาการไทเปนี่แหละ ถ้าฉันพาน้องไปด้วย ตอนนี้น้องจะโอเคไหม?..เพราะฉันยุ่งมากไม่ได้คุยกับน้องเลย

"เป็นอะไร วันนี้จะไปไหนรึป่าว?" อยู่ๆกัปตันก็หันมาถาม เขาคงตื่นเพราะเสียงถอนหายใจฉัน

"มีเรื่องคิดนิดหน่อยค่ะ คือ..กัปตันคะ ก่อนแต่ง..เจแปนอยากแนะนำกัปตันให้แม่ฮายรู้จักก่อน และอยากพาไทเปไปพบท่านด้วย" กัปตันขยับเข้ามากอดฉันทันที ก่อนที่จะเอาคางเกยไหล่..และเอามือวางบนท้อง

"อืม..ไปสิ เธอจะคิดมากทำไม?"

"กลัวไทเปยังไม่พร้อมค่ะ" ฉันพูดเบาๆแล้วลูบแขนที่กอดไปด้วย ส่วนตาก็มองเหม่อไปที่เพดาน..พยายามคิดเป็นฉากๆ ว่าถ้าไทเปไปเจอแม่ฮาย น้องจะเป็นยังไง ฉันจะรับมือไหวไหม..

"น้องเธอก็ปกติดีแล้วนี่ ไอ้เชนมันส่งข้อความมา..มันบอกว่าน้องเธอไปยื่นใบสมัครงานแล้ว เหลือบำบัดไม่กี่ครั้งเอง"

ฉันหันหน้าไปหากัปตันทันที จนจมูกชนกับจมูกเขา..ที่ยื่นมาใกล้ๆ

"ระ..เหรอคะ? รู้ทุกอย่างเลยนะ คุยกับเชนบ่อยเหรอ?" เป็นการสนทนาที่อึดอัดมาก..ไม่ใช่เรื่องเชนนะ แต่เพราะไม่ว่าจะหายใจออกหายใจเข้า ฉันก็รู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆของเขา

"อืม.." กัปตันตอบเสร็จก็ขยับมาจุ๊ปปากฉันทีนึง จากนั้นเขาก็หยัดตัวขึ้นนั่ง นั่งนิ่งๆตัวแข็งทื่อและเหยียดตรง..ไม่ยอมหันมาสบตาฉันเลย

เป็นอะไรของเขานะ...นั่งสมาธิเหรอ?

"กัปตันเป็นอะไรคะ?" ฉันถามและใช้เท้าเขี่ยขาเขาเบาๆ ไม่ผิดหรอกฉันใช้เท้านี่แหละ...เพราะช่วงนี้เขาไม่ค่อยด่าไม่ค่อยว่าฉัน ฉันจึงถือวิสาสะซะเลย

"แข็งว่ะ..ทำใจแปป"

"ขาแข็งเหรอคะ ตะคริวเหรอ?" ฉันถามกลับโดยไม่คิดอะไร ก่อนจะลุกขึ้นนั่งแล้วสวมกอดกัปตันจากด้านหลัง แต่อยู่ๆคนถูกกอดก็รีบแกะมือฉันออกซะงั้น แถมเขายังหันขวับ!..มามองฉันด้วยสายตาแปลกๆอีก

"ไข่แข็ง ฉันอยากเอาเธอเข้าใจไหม-_-!!" ฉันตกใจ รีบกระเถิบหนีเอามือปิดหน้าอก เพราะพูดไป..เขาก็มองหน้าอกฉันไปด้วย สงสัยเมื่อกี้มันจะแปะตรงกลางหลังเขาพอดีแถมบราเซียก็ไม่ได้ใส่

"เอ่อ มีบ่อยไม่ดีนะคะ เว้นบ้าง..-.,-"

"รู้น่า เธอจะไปไหนจะทำอะไร..ก็ไปอาบน้ำซะสิ ฉันจะได้เคลียร์ตัวเองด้วย-_-" ฉันพยักหน้าเบาๆมองคนหัวเสียบนเตียงด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้น..ไปอาบน้ำแต่งตัวหาอะไรกินรองท้อง

ซึ่งกัปตันเขาอาบน้ำไม่นานหรอก..ฉันกินนมกับขนมปังไม่กี่คำเขาก็ทำทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว

พอขึ้นรถปุ๊บ..ฉันก็เริ่มวางแผนว่าจะไปไหน ก่อนจะโทรไปนัดพี่ฮาวายให้บอกแม่ฮายเนิ่นๆว่าฉันจะไปเยี่ยมท่านตอนเย็น ซึ่งพี่ฮาวายก็ตกลงบอกว่าว่างพอดีแถมมีกระซิบด้วยนะ..ว่าจะแนะนำใครบางคนให้ฉันรู้จัก

ได้ยินแบบนั้นฉันก็คะยั้นคะยออยากรู้อยู่นาน แต่พี่ชายฉันก็ยังยืนยันหนักแน่น! ว่ายังไงๆก็จะให้ฉันไปเห็นเองที่บ้าน ..และส่วนไทเปนั้นพี่เขาจะโทรชวนให้เอง

เมื่อรู้ว่าจะไปไหน..ไปทำอะไร ฉันก็เริ่มวางแผนการเดินทาง ที่แรกก่อนเลยก็คือจัดการกับการ์ดงานแต่งหลังรถ..ที่ฉันกับกัปตันต้องเอาไปแจกให้เพื่อนๆที่ทำงานสายการบิน พอมาถึงก็ทยอยแจกให้คนสนิท แต่คนที่ลืมไม่ได้เลยก็คือ...

...ซีอีโออย่างคุณเต้

ก้อก ก้อก ก้อก... เมื่อเคาะประตูห้องเสร็จ ฉันกับกัปตันก็ยืนมองหน้ากัน.. เพราะตั้งแต่วันนั้นที่เกิดเรื่อง เราไม่ได้เข้าพบคุณเต้เลย ก็คุณเต้ทั้งยุ่งทั้งไม่มีเวลา..ฉันได้ข่าวว่าเขาไล่พนักงานออกเยอะมาก แถมยังประชุมทุกวันเพื่อจัดการองค์กรใหม่

"เชิญครับ" ฉันเปิดประตูเข้าไปแล้วยกมือไหว้พร้อมกัปตัน จากนั้นคุณเต้ก็ผายมือให้เรานั่งที่เก้าอี้สองตัวหน้าโต๊ะทำงานเขา

"ถือซองมาแบบนี้ ข่าวดีสินะ ก่อนหน้านี้กัปตันไคล์เพิ่งมายื่นการ์ดให้ผมเหมือนกัน แถมขอพักงานด้วย^^"

คุณเต้หยิบการ์ดขึ้นโชว์ทันที การ์ดของกัปตันไคล์เป็นสีน้ำเงินเข้ม..มีปั๊มชื่อย่อของบ่าวสาวตัวK&BMสีทอง ส่วนของฉันเป็นสีเรดไวน์ง่ายๆเรียบๆ..ถึงจะเป็นงานแต่งเดียวกัน แต่ซองต้องแยกสีให้ชัดๆ ไม่งั้นเวลาเก็บเงินเข้ากระเป๋า..มันจะมีปัญหา

ฉันไม่ได้งกนะ กัปตันต้นไม้เขาเป็นคนต้นคิด...

"ค่ะคุณเต้ แต่งพร้อมกัน..งานเดียวกันค่ะ แต่แยกซอง แหะๆ^^" ฉันยื่นการ์ดสีเรดไวน์วางไว้บนโต๊ะทำงาน ...ก่อนคุณเต้เขาจะหยิบขึ้นไปอ่านแล้วหัวเราะแซวพวกเรา

"ฮ่าๆคุ้มค่านะ ยินดีด้วยนะเจแปน ยินดีด้วยกัปตันต้นไม้^^"

"ขอบคุณค่ะ เอ่อคุณเต้คะ..ฝากเชิญคุณหมอน้ำแข็งด้วยนะคะ^^" คุณเต้พยักหน้าแล้วอมยิ้ม ก่อนจะหันไปฝั่งคุณกัปตันที่นั่งนิ่ง ไม่พูดไม่จาข้างๆฉัน