Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 157

"ก็ส่องป่ะ แบบ..แบบส่องแล้วแวะรับเพืื่อนไรงี้-.,-" ก้านแก้วเบะปากแล้วเบือนหน้าหนี ก่อนจะหันมาคลอเคลียไคล์แทน ซึ่งแฟนฉันก็อ้าแขนรับประหนึ่งว่าอีก้านมันเป็นเมียอีกคน

"คิดถึงผัวจัง..." -_-

"ฮ่าๆ กินอะไรรึยังครับพี่ก้าน"

"ยังเลยค่ะ หิวผัวเพื่อน" ดอกมาก กูไม่น่าชวนมันมาเลย

แล้วมันก็เป็นแบบนี้แหละ เป็นแบบนี้ยาวๆ นอกจากอิก้านมันจะคลอเคลียไคล์ มันก็หาวิธีแต๊ะอั๋งอิไม้อยู่เรื่อยๆ แต่ยัยน้องสะใภ้ฉันก็ไม่ได้มีทีท่าหวงอะไรผัว นางหัวเราะสะใจด้วยซ้ำ ที่อิไม้เอาแต่วิ่งหนีก้านแก้วจนไม่เป็นอันทำอะไร

"เฮ้ยๆ อย่ามายุ่ง!" อิไม้วิ่งไปหลบหลังคนนู้นคนนี้ เมื่อก้านแก้วมันตามไปคลอเคลียไม่หยุด

"ไม่ยุ่งอะไร... ใบไม้น้องมึงนี่เล่นตัวชะมัด แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้ นี่ๆน้องเจแปนคะ..พี่ขออนุญาตเครมแฟนน้องได้ไหมคะ?" เจแปนพยักหน้ารัวๆแล้วหยิบขนมเข้าปากกินต่อ

"ได้ค่ะๆเอาเลยค่ะ เอ..เครมยังไงเหรอคะ? มันคืออะไร" โถ่เว้ย พยักหน้ากูก็นึกว่ารู้!

"เจแปนเ!..เธอจะอนุญาตให้ใครทำอะไรฉันสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้ ถ้าเธอไม่รู้ความหมาย!" แพทกับนาเดียร์เอามือปิดปากหัวเราะจนหน้าดำหน้าแดง แดงสุดคงจะเป็นอิไม้นั่นแหละ..มันดูกลัวอีก้านจับไข่มาก

"แล้วมันแปลว่าอะไรล่ะคะ..คล้ายๆกับเครมรถ เครมประกันใช่ป่ะ?" ทิชายังกุมขมับอ่ะมึง มึงคิดดู!

"มันหมายถึง ดึ๋กๆดึ๋ยๆแบบมีอะไรกันน่ะจ้า" กูไม่ได้ตอบนะ...แพทนาเดียร์อะไรนั่นก็ไม่ได้ตอบ แต่ทิชาตอบ! แน่นอนว่าไคล์กับอิไม้หันขวับมองทิชาเป็นตาเดียว ก็พวกนั้นมันบัญญัติทิชาอนันธารากุล..เป็นคุณหนูแสนสดใสไร้รอยด่าง แต่หารู้ไม่..ว่ามันโดนหมอธันวาเครมแล้ว!

"งั้นก็แล้วแต่พี่ก้านแก้วเลยค่ะ เบาๆด้วยนะคะ" ฉันรีบหยิบโทรศัพท์ถ่ายคลิปแทบไม่ทัน เมื่อก้านแก้วได้ยินคำอนุมัติปุ๊บ..มันก็วิ่งพรวดจะไปกอดอิไม้ทันที ส่วนอิไม้ก็ตาลีตาเหลือกวิ่งหนี ชุลมุนวุ่นวายเหมือนเด็กวิ่งไล่จับกัน

และนั่น..อีก้านจับได้แล้ว!

"นักบินทำอะไรมา...แขนล่ำขนาดนี้ ใช้นิ้วหรือใช้มือเก่ง?" อิไม้สะบัดก้านแก้วสุดแรง แล้ววิ่งหนีมาหาไคล์ที่กำลังหัวเราะมัน จนก้านแก้วตัดสินใจ..เดินช้าๆอ้อยอิ่ง..เปรยหูเปรยตากัดปาก ทำหน้าเซ็กซี่ๆเดินตามอีกครั้ง

"น่ากินทั้งคู่ ขอ..จับไคล์กับต้นไม้ผูกรวมกัน แล้วลงแขกกูเลยได้ไหม ไม่ไหวแล้ว" พอได้ยินแบบนั้น อิไม้ก็เอามือปิดหน้าอกเดินหนีทันที ก่อนที่เจแปนที่นั่งกินขนมอยู่จะหัวเราะลั่นขึ้นมา แล้วถามว่า..

"ฮ่าๆ ขำ อะไรคือลงแขกเหรอคะ? ความหมายดีหรือไม่ดี?" นั่นไง!ไคล์หันมองหน้าฉันทันที และคนที่ตอบแทนทุกคนก็ไม่ใช่ใครอีก นังแบ๊วทิชา!

"หมายถึงรุมโทรม...มั้งนะ" มือที่หยิบขนมเข้าปากหยุดชะงัก เจแปนหันไปมองอิไม้ตาเบิกกว้าง

"โห กัปตัน...พร้อมไหมคะ?" กูขำ!! เท่านั้นแหละอิไม้ก็ท้าวสะเอวใส่เมียเลย มันเม้มปากจิ๊ๆเตรียมด่า แต่สุดท้าย..ก็ต้องหันไปหัวเสียทางอื่นและนั่งลงคนเดียว

เรานั่งกินข้าวกันคุยกันจนร้านปิด คนกลับคนแรกคือทิชา ที่ผัวเอ้ย..หมอธัญมารับ มันทิ้งรถให้อิก้านขับกลับคอนโดง่ายๆเหมือนรถคันละสิบบาท ส่วนสองแอร์เพื่อนสนิทเจแปนนางเมาแอ๋หัวราน้ำ อิไม้กับเจแปนจึงอาสาไปส่งแทน

ตอนนี้ก็เหลือแค่ฉันกับไคล์ ซึ่งฉันเป็นคนขับรถ..ฉันไม่อยากเสี่ยงชีวิตกับกัปตันที่มีแอลกอฮอล์ในกระแสเลือดอย่างเขา ซึ่งไคล์ก็ห้ามฉันตลอดทางว่าให้ขับช้าๆเบรคเบาๆ...ก่อนเขาจะค่อยๆโน้มลงมานอนตักแล้วเอาหน้าซุกท้องแทน

"หอมจัง~~" อะไรหอมวะ..ดมอะไรกูอยู่เนี่ย!?

"หะ.หอมอะไร? หอยยังไม่ได้อาบน้ำนะไคล์" ไคล์หันขวับมามองฉัน..แล้วใช้นิ้วชี้ยาวเขี่ยคางเล่น

"นี่ก็ตรงเกิ๊น อย่าพูดถึงหอยได้ป่ะ...หิว" อิบ้าาา อย่ามาลงลิ้นกับกูแถวนี้นะ ไม่ได้..ไม่ชิน!

"อย่าทำอะไรบ้าๆนะไคล์ ฉันต้องใช้สมาธิขับรถ-_-" ไคล์ไม่ตอบ..มีแต่มือเขาที่เริ่มวนเวียนตามกระดุมกางเกงฉัน ก่อนจะปลดปิ๊ก!และรูดซิปลงช้าๆ..ช้าๆ จนฉันเสียวสันหลังวาบขึ้นมา เมื่อมือเขาโดนเนินสาว~~

โอ้มายกอด ไคล์..จะเบริน์ ออน เดอะ เวย์เหรอวะ?!

"คะ..ไคล์อย่า โลเคชั่นมันไม่ได้" ฉันเริ่มขยับยุกยิกหลบหลีกนิ้วที่เขี่ยตามท้องน้อย จนคนนอนตักใช้จมูกถูท้องเบาๆแล้วหัวเราะออกมา