Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 162

เหมือนวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ฉันเป็นเด็ก และพรุ่งนี้เป็นวันที่ฉันจะโตเป็นผู้ใหญ่จริงๆ ตื่นมาจากที่เคยเบื่ออิไม้เบื่ออิกล้า..เบื่อทุกๆอย่างในบ้านหลังนี้ ตอนนี้ไม่..

ทำไมอยู่ๆ..ฉันรู้สึกอยากใช้เวลาอยู่กับพวกมันก็ไม่รู้ ยิ่งใกล้งานแต่งฉันยิ่งหน่วง เมื่อเช้าก็จิตตกคิดถึงแม่ ตอนนี้ก็คิดถึงทุกๆคนในครอบครัว

หลังจากที่ฉันเผลอหลับในห้องแม่ ไม่มีใครปลุกไม่มีใครรบกวน..ตื่นมาก็เที่ยงตรงพอดี ตอนนี้ฉันกำลังเดินลงบันไดลงไปตามเสียง เสียงที่ว่าไม่ใช่เสียงใคร..ก็เสียงอิกล้านั่นแหละ มันกำลังเถียงกับอิไม้เอาเป็นเอาตาย

"ทำไมมึงไม่แยกจากเจ้าสาววะ พรุ่งนี้ก็แต่งแล้ว..กลัวกูทำเมียมึงเปลี่ยนใจเหรอพี่ชาย?^^"

"เพราะมีคนเลวๆแบบมึงอยู่ในบ้านหลังนี้ไง ไอ้สัส-_-" อิไม้ด่าเสร็จก็เดินไปนั่ง ตามด้วยอิกล้าที่เดินถอดเสื้อใส่แค่กางเกงขาสั้นตัวเดียว กูว่าแล้วทำไมมันทะเลาะกัน... อิไม้มันไม่อยากให้เจแปนเห็นซิกแพคอิกล้านี่เอง

"อ้าวเจ๊มาก็ดี..ดูกล้ามผมดิ เท่ป่ะๆ^[]^" อิไม้ถอนหายใจเบือนหน้าหนี ก่อนที่อิกล้าจะรีบจับเสื้อมัน..และเปิดพรึบ!

เออ..อิไม้มันไม่เหลือซิกแพคไม่เหลืออะไรเลย แม่งหมูดีๆนี่เอง

"มึงกินข้าววันละกี่มื้อวะ ฮ่าๆ" อิไม้ชูนิ้วกลางใส่ ระหว่างที่มันกัดกัน..ฉันก็เดินลงไปนั่งแทรกกลางระหว่างสองคนนั้นทันที

"เลิกทะเลาะกันได้ป่ะ จะมีเมียมีลูกแล้ว-_-" อิไม้นิ่ง เอนพิงพนักโซฟา ส่วนอิกล้าชี้ไปที่ตัวเองและขมวดคิ้ว

"ผมเหรอ?..แค่มันป่ะ ผมยังไม่มีเมียไม่มีลูก แฟนก็ไม่มี โสดมากๆ" อิกล้าพรีเซนท์ตัวเองจนอิไม้รำคาญ ก่อนน้องชายคนโตของฉัน มันจะหยิบเสื้อยืดโยนไปให้อิกล้าใส่

"ใส่ซะ มึงอย่าลืมว่าเจแปนอยู่นี่ เกรงใจเมียกูหน่อยไอ้สัส-_-"

"อ่ะๆตามใจมึง แม่งยุ่งยากชิบ..ประเทศไทยแม่งร้อน ไม่เข้าใจกูเลย" อิกล้าบ่นไปใส่เสื้อไป ตอนนี้ฉันไม่แปลกใจแล้ว ว่าทำไมอิไม้ถึงต้องรีบโยนเสื้อให้อิกล้าใส่ ...เพราะเจแปนกำลังเดินลงบันไดมานี่เอง

"อะ อ้าว...อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาเลยนะคะ แล้วกัปตันไม่ไปดูงานแต่งเหรอคะ? คุณแม่บอกว่ากัปตันไคล์ไปตั้งแต่เช้าแล้ว^^?" ฉันหันไปมองอิไม้ทันที ก่อนที่มันจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ทำทีเดินไปหาเจแปน

นี่มันเฝ้าเมีย! หวงเมีย! จนไม่ไปช่วยไคล์จัดงานแต่งเหรอ?! กูกะจะไม่ทะเลาะกับน้อง..จะมานั่งคุยดีๆแล้วนะ ให้มันได้แบบนี้สิ!-_-

"อิไม้ ไปช่วยไคล์เดี๋ยวนี้!-_-"

"เออ ไปเลยไอ้สัส อย่าเห็นแก่ตัว^^" อิกล้าเสริมทันที แถมยังยักคิ้วให้เจแปนอีก นี่ก็อีกคน..กวนประสาทแบบนี้อิไม้มันถึงไม่ยอมไปไหน

นี่ฉันมีน้องอายุกี่ขวบวะ?!!

"มึงอย่ากวนตีนกูไอ้กล้า-_-"

"โอ้ย! พอๆโตเป็นควาย แต่กัดเหมือนหมา เบื่อ..ไปเปิดโรงแรมนอนแม่ง!" ฉันดีดตัวลุกจากโซฟาข้ามขายาวๆของอิกล้า ก่อนจะหันไปเตะขามัน ปึก! หนึ่งทีแล้วเดินออกมา ทำเอาอิสองตัวปัญหานั่งเงียบกริบมองหน้ากัน

ส่วนเจแปนเธอรีบเดินขึ้นบันไดมาตามฉัน แถมพูดตามหลังตลอดทางจนถึงห้อง..ว่าขอไปด้วย เออ!ไปก็ไปฉันจะได้ใช้บัตรทองอนันธาราที่พี่ไทม์ให้ก็วันนี้แหละ ฟรี! สปาฟรี! บุพเฟ่ต์ภัตคารฟรี! ฟรีแม่งทุกอย่าง

ฉันเก็บของเก็บเสื้อผ้าเสร็จก็โทรฟ้องแม่ พอแม่รู้ว่าไอ้ฝาแฝดนรกแตกมันทำอะไรแม่ก็แทบลมจับ บอกให้ฉันกับเจแปนรีบๆออกจากบ้าน ชุดแต่งงานเดี๋ยวจะตามเอาไปให้เองทีหลัง อย่าอยู่กับพวกมันให้เสียสุขภาพจิต

แน่ล่ะใครจะอยู่.. พอลงบันไดมาพวกนั้นก็นั่งมองเราตาปริบๆ สงสัยโดนแม่โทรด่าแล้ว ถึงไม่มีใครกล้าเดินมาห้ามและขัดขวางเรา

"เจอกันพรุ่งนี้นะคะกัปตัน" เจแปนหันไปบอกลาว่าที่เจ้าบ่าวของเธอ ส่วนฉันน่ะเหรอ..หันไปจิกตาใส่แม่ง

เมื่อขับรถมาถึงโรงแรมอนันธารา ฉันก็แอบไปดูงานแต่งที่สวนข้างๆ ยืนด้อมๆมองๆอยู่แบบนั้น..ก็เห็นไคล์เขาชี้นิ้วสั่งพนักงานอยู่ เอ่อ..ตอนนี้ไม่ได้ชี้สั่งอย่างเดียวนะ ช่วยยกของด้วย

เวทีงานแต่งฉันใหญ่กว่าของเจ๊ปลายฟ้า ตกแต่งด้วยผ้าสีเรดไวน์ตามสีทักสิโด้เจ้าบ่าวเลย ข้างเวทีก็มีโอเอซิสเตรียมไว้หลายก้อนเพราะเราเหมาดอกไม้มาเป็นรถ ส่วนฝั่งเก้าอี้ก็ตั้งเรียงกันยาวๆราวกับดูมินิคอนเสิร์ต เราไม่มีโต๊ะให้..เพราะอาหารทางโรงแรมเสริฟเป็นบุพเฟ่ต์นานาชาติ ซึ่งใครหิวก็ไปตักกินยืนกินอีกฝั่ง

นั่นคือสิ่งที่ฉันคิดไว้ วันงานมันจะได้ดั่งใจรึป่าวก็ไม่รู้ ฉันกลัวว่าแขกจะไปยืนล้อมแค่ของกินไม่มานั่งหน้าเวทีนี่แหละ ช่างเถอะ..ให้มันเป็นเรื่องของวันพรุ่งนี้ เพราะตอนนี้ไคล์เขาทุ่มเทมาก..ฉันเห็นเหงื่อเขาไหลตามขมับแล้วเห็นใจเขาชะมัด อิไม้นะอิไม้..เฝ้าเมียอยู่นั่นแหละ

"เอาน้ำไปให้ไคล์สิ เรื่องเจอกับเจ้าบ่าวช่างเถอะ^^" ฉันหันขวับไปมองตามเสียง ก็เห็นแม่กำลังยื่นแก้วน้ำให้

"ได้เหรอคะ?"