Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 163

"ใครบอก?-_-"

"เห็นยาโฟลิกบนโต๊ะแก นี่กินเตรียมท้องหรือท้องแล้ว?^^" ฉันถอนหายใจเบือนหน้าหนี จริงๆเลยกูพลาดเองล่ะ

"เออท้อง แต่อย่าเพิ่งบอกย่านะ..เซอร์ไพรส์-_-" เจ๊แกเอามือปิดปากขำ ก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดประตูให้พนักงานสปาที่เคาะขออนุญาต... จากนั้นก็จะหายออกไปสักพัก ก่อนจะกลับมาพร้อมกับเจแปนที่ใส่เสื้อคลุมอาบน้ำอยู่

เราทำสปานานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้แต่ระหว่างทำและฉันหลับตาอยู่..ห้องฉันวุ่นวายมาก!! เสียงคนเข้ามาเยอะแยะ เสียงแม่ตัวเอง เสียงแม่ผัว เสียงเพื่อน! จากที่กำลังเคลิ้มๆต้องพาลหงุดหงิด ถอนหายใจฟึดฟัดใส่พนักงาน...กว่าจะได้พักผ่อนปลีกวิเวกคนเดียวเงียบๆก็ปาไปตีสองตีสาม แต่ละคนเหมือนคิดถึงฉันมากเข้ามาก่อกวนไม่หยุด

จนเช้าวันแต่งงาน..ฉันกับเจแปนตื่นเร็วกว่าปกติตั้งใจนั่งแท็กซี่ไปวัดทำบุญ เพราะงานแต่งเรามีแค่งานเลี้ยงเย็นไม่มีพิธีเช้าเลี้ยงพระก็ไม่ได้เลี้ยงมันแปลกๆ แต่ไปได้ไม่นานหรอก..ไม่ทันได้ปล่อยนกปล่อยปลาด้วยซ้ำ ก็โดนแม่โทรตามกลับ..บอกให้เราสองคนเตรียมตัวแต่งหน้าได้แล้ว

ฉันตื่นเต้น..กลับมาถึงโรงแรมไม่กล้าเดินไปดูงานแต่งตัวเองเลย ฉันจึงตรงกลับห้องอาบน้ำและไปนั่งหน้ากระจก..ที่พี่ๆช่างแต่งหน้าเขาตั้งเตรียมไว้ ที่จริงฉันแต่งเองก็ได้..แต่ขี้เกียจ ฉันอยากอยู่สบายๆมากกว่า

ตอนนี้เจแปนก็นั่งแต่งข้างๆฉัน ยัยนั่นบีบมือตัวเองไปด้วย ยุบหนอพองหนอ..ทำไงให้หายตื่นเต้นวะ

"คุณน้องตื่นเต้นมาก ยุกยิกตลอดเลย..ผัวคนแรกเหรอลูก^[]^" พี่ช่างแต่งหน้าแซวเจแปน อะไรวะผัวคนแรก..มุขเหรอ

"ค่ะ ผัวคนแรก"เจแปนตอบไม่รู้รับมุขหรือซื่อ จนสักพักใหญ่เราแต่งหน้าทำผมเสร็จลุกขึ้นไปแต่งตัว

ฉันอยู่ในชุดแต่งงานผ้าซาตินสีขาว..ยาวลากพื้น ช่วงแขนและคอมีลูกไม้ซับบางๆสีเนื้อที่ดูไม่โป๊และไม่รกจนเกินไป ..ที่บอกว่าคล้ายแม่ชี แต่พอใส่ตอนแต่งหน้าทำผมมันดูสง่ามาก ส่วนเจแปนชุดเธอก็คล้ายๆฉัน ชุดเป็นผ้าซาตินเรียบๆแขนยาวปาดไหล่ มีลูกเล่นโบว์ใหญ่ๆข้างหลัง ดูแบ๊วสมวัยน่ารักดี

"โอ้โห สองสาวสวยมาก^^ " พอแม่เปิดประตูเข้ามาก็ทำหน้าตกใจ ก่อนท่านจะเดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่..มาจับฉันกับเจแปนหมุนตัว

"ไม่รกใช่ไหมแม่?" ฉันถามเพื่อความมั่นใจ จับกระโปรงยาวๆที่ใส่หมุนซ้ายขวา

"ไม่เลยลูก...สวยทุกคนเลย แขกเริ่มมากันแล้วนะอากาศกำลังดีเลย ย่าก็ไปนั่งรอแล้ว^^" เจแปนยิ้มแล้วเดินไปที่หน้าต่างห้อง ก่อนจะเปิดม่านสีขาวแง้มออก เพื่อส่องดูงาน

"คุณแม่คะ..กัปตันต้นไม้เรียบร้อยแล้วใช่ไหมคะ^^?"

"ไม่ต้องห่วงๆ เจ้าบ่าวยืนรับแขกอยู่...ยืนสองคนจนคนแซว คิดว่าเป็นงานแต่งชายชาย^^"

"ห๊ะ! ฮ่าๆ ไหงงั้นแม่...ฮ่าๆ" ฉันขำลั่นห้อง..มันกลั้นไม่อยู่จริงๆเจแปนก็ด้วย ยัยนั่นขำจนต้องเช็ดน้ำตา ฉันอยากเห็นหน้าสองคนนั้นตอนถูกแซวว่ะ

หลังจากหัวเราะจนน้ำหูน้ำตาไหล..ไม่นานฉันกับเจแปนก็ลงลิฟต์เตรียมสแตนบายข้างล่าง เรายืนอยู่ประตูทางออกอีกฝั่งของโรงแรม ที่สามารถทะลุไปถึงสวนที่เราจัดงานแต่ง ตอนนี้ฉันเริ่มได้ยินเสียงเพลง เสียงไวโอลินแล้วล่ะ...มือฉันก็เย็นมากๆ ยิ่งเห็นพวกคุณหญิงคุณนายเดินผ่านฉันยิ่งประหม่า

จนเจแปนเดินมาจับมือฉันมองตรงไปที่งาน ทำฉันถึงกับสะดุ้ง เพราะมือเธอเย็นกว่าฉันเยอะ แถมสั่นด้วย..

"ตื่นเต้นใช่ไหม" ฉันถามเรียบๆ และสูดหายใจเข้าลึกๆ

"มากค่ะ...วันสำคัญของเจแปนนี่เนอะ ^^" สมกับเป็นแอร์ ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ที่ตื่นเต้นและประหม่าแค่ไหน..ก็ยังยิ้มได้ ตอนนี้ญาติๆฝั่งเจแปนมาแล้ว มีไทเป เชน แม่ฮายและหมอฮาวาย ส่วนที่เหลือก็เพื่อนๆแอร์โฮสเตสไม่รู้ใครเป็นใครฉันไม่รู้จัก และฉันก็เห็นคานะไกลๆ เธอกำลังเดินก้มหน้าก้มตาหลบหลังป้าสวยเข้ามาในงาน

เอาล่ะ!..ฉันขอสูดหายใจเข้าลึกๆอีกครั้ง เพราะตอนนี้พิธีกรสาวที่แม่ทาบทาม..กำลังเดินขึ้นเวทีแล้ว!

"สวัสดีแขกผู้มีเกียรติทุกท่านค่ะ ดิฉันพลอยไพลินนะคะ มารับหน้าที่เป็นพิธีกรให้กับสองคู่บ่าวสาวของเราในวันนี้ค่ะ ซึ่งบอกเลยนะคะว่าดีกรีไม่ธรรมดา นักบิน กับเอ็มดีมาสเตอร์มอนสเตอร์ และนักบินกับแอร์โฮสเตส!!"

(เสียงปรบมือดังขึ้น)

"เมื่อท่านแขกผู้มีเกียรติเข้ามาถึง ก็เชิญเช็คอิน..ยื่นบอร์ดดิ้งเข้าผ่อนคลายสบายๆในเล้าจ์ฝั่งซ้ายได้เลยค่ะ ฝั่งนั้นเครื่องดื่มอาหารเพียบ! แต่เมื่อถึงเวลาเครื่องขึ้น..ต้องกลับมารัดเข็มขัดที่เก้าอี้หน้าเวทีนะคะ ^^"

พูดดีมาก พูดดีจนทำคนทั้งงานหัวเราะและสนใจเธอ คนเดียว แล้วตอนนี้พิธีกรก็เอนเตอร์เทรนแขกไปเรื่อยๆ..ก่อนจะเริ่มเปิดเพลงเบาๆเคลอ แล้วส่งเจ้าบ่าวเดินมารับเราสองคน

หล่อมาก....ไคล์หล่อมาก อิไม้ยังหล่ออ่ะวันนี้ ทุกคนดูดีจัง สูทสีเรดไวน์กับไคล์เป็นอะไรที่เข้ากันมาก-//-

"สวยจังแม่โบอิ้ง^^" ฉันยิ้มให้เจ้าบ่าว..ก่อนจะสอดมือควงแขนเขาเดินออกมา ตามด้วยต้นไม้และเจแปน

พอมาถึงแบรคดรอปใหญ่หน้าทางเข้า..ช่างภาพก็ลั่นชัตเตอร์ถ่ายรูปรัวๆ ก่อนพิธีกรจะพูดประวัติย่อๆระหว่างที่เราเดินต่อ..จนหยุดทและยืนหน้าทางเดินตรงกลาง