Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 164

พิธีกร : คุณใบไม้เป็นคนยังไงคะ?

ไคล์ : ใบไม้เป็นคนไม่ค่อยพูดไม่ค่อยแสดงออก แต่มีความหนักแน่นและชัดเจนในตัวเอง เธอไม่เหมือนผู้หญิงที่ผมเห็นทั่วไป จนผมมาทำงานเป็นนักบิน..บอกตรงๆว่าเครียดทุกไฟลท์ และช่วงนั้นเป็นช่วงที่ผมลังเลคิดมาก ผมไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไรไม่ชอบอะไร ผมชอบใบไม้ที่เป็นแบบเดิม..แต่ใจผมก็อยากให้เธอยิ้มให้ผมสักครั้ง จนสุดท้ายผมก็ได้รู้..ว่าผมแค่ต้องการอยู่กับใบไม้ที่เป็นใบไม้จริงๆ ไม่ใช่ใบไม้ที่ฝืนยิ้มให้ผม มันก็เหมือนตอนมัธยมนั่นแหละครับ..ที่ผมเฝ้าไปเที่ยวบ้านเพื่อนเสาร์อาทิตย์..เพื่อไปเห็นหน้าพี่สาวมัน เพราะแค่นั้นผมก็มีความสุขแล้วครับ^^

น้ำตาฉันไหลอาบแก้ม เช็ดแล้วเช็ดอีกก็ไม่หมด.. ตอนนี้ฉันไม่อายใครแล้ว เพราะฉันมองไม่เห็นใครเลย..ทุกอย่างรอบๆมันกำลังหมองไปด้วยน้ำตา

ไคล์ : ที่ผมให้ตุ๊กตาควายผมยอมรับ ว่าผม..อยากด่าเธอโง่ทางอ้อม คนอะไรผมจีบมาตั้งนานไม่รู้ตัวแถมไม่สนใจผมอีก ฮ่าๆฮาดีนะครับ..^^

อิไคล์อิคนบ้า!...ถ้าบอกก่อนหน้านี้ฉันคงเขกหัวเขาไปแล้ว แต่ตอนนี้ตรงนี้..บนเวทีงานแต่งงานของเรา..

ฉันซึ้งก็ได้

พิธีกร : โอ้โห..นี่เหรอคะที่มาของชำร่วยของกัปตันไคล์ ตุ๊กตาควายเผือกสีขาวมีเวลส์เจ้าสาวด้วย น่ารักมากๆค่ะ ไอ้เราก็สงสัยมาตั้งนานเนอะ เอาล่ะค่ะ..กัปตันไคล์มีอะไรจะบอกกับคุณใบไม้ไหมคะ^^?

ให้ฉันไปบอกกันสองคนเถอะ..ไอ้ซึ้งมันก็ซึ้ง แต่ทำไมต้องป่าวประกาศให้โลกรู้ด้วยวะ ตอนนี้ไคล์กำลังบีบมือฉัน..และเมื่อฉันหันไปมองเขาเราสบตากัน..น้ำตาฉันก็ไหลออกมาอีก

ไคล์ : ใบไม้..ต่อไปนอกจากเป็นภรรยา มาเป็นทุกอย่างของไคล์นะ เป็นป้า เป็นน้า เป็นอา เป็นแม่ พี่สาว น้องสาว และเป็นเพื่อนไคล์นะ ไคล์สัญญา..ว่าจะดูแลใบไม้ให้ดีที่สุด และจะทำให้ครอบครัวของเราสมบูรณ์แบบที่สุด รักใบไม้นะ^^

ฉันพยักหน้าเอามือปิดปากแน่น..ไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวแล้วจริงๆ..น้ำตาไหลออกมาไม่หยุดเลย ตอนนี้ฉันสะอื้นจนมองไม่เห็นอะไร แม้กระทั่งหน้าไคล์ฉันก็ยังไม่เห็น จนไคล์เขาดึงฉันไปกอด...เขาทั้งกอดทั้งลูบหลังเบาๆ..ท่ามกลางเสียงปรบมือ

"ฮึกๆรักไคล์นะ รักไคล์มากๆ ฮือๆ" ฉันสะอื้นและกระซิบบอกเขาแค่คนเดียว จนไคล์เขาถอนกอดออกมา..แล้วค่อยๆใช้นิ้วเช็ดน้ำตาให้

"ครับ ขี้แงจังเลย..ไม่ร้องนะ^^" ฉันยิ้มแล้วตีแขนไคล์ ก่อนพิธีกรจะเริ่มถามอีกครั้งว่า...

พิธีกร : แล้วคุณใบไม้..มีอะไรบอกกับกัปตันไคล์ไหมคะ?^^

ฉันหยุดสะอื้น..ยืนนิ่ง ฉันร้องไห้หนักขนาดนี้ฉันจะคิดบทหวานซึ้งออกได้ยังไง สมองฉันประมวลผลไม่ทันหรอกนะ!

ไคล์ : เมื่อกี้ใบไม้กระซิบบอกผมแล้วครับ ขอผมรู้แค่คนเดียวนะ^^

(กรี๊ดดดดดด~) เสียงกรี๊ดของสาวๆแอร์โฮสเตสดังลั่น ฉันเองก็อยากกรี๊ดเหมือนกัน...แต่น้ำตายังไม่หยุดไหลเลย มันออกมาอีกแล้ว!

พิธีกร : ละมุนมากกกกค่ะ เรามาฝั่งนี้กันบ้าง.กัปตันต้นไม้กับเจแปน แอร์โฮสเตสกับนักบิน...ถ้าให้ดิฉันเดาทั้งคู่พบรักกันบนเครื่องใช่ไหมคะ^^?

--[JAPAN-TALK]--

ฉันรับไมค์จากพิธีกร มองตรงไปที่แขกของตัวเอง ทุกคนยิ้มให้ฉันและโบกไม้โบกมือมา แต่ยกเว้นเชน..

ฉัน : เอ่อมั้งคะ..บอกไม่ถูก เราเจอกันครั้งแรกที่สนามบิน ตอนนั้นเจแปนเดินไปทะเลาะกับพี่สองคนนั้นไปค่ะ^^

ฉันชี้ไปที่พี่แพทพี่นาเดียร์ จนสองสาวเธอยืนขึ้นแสดงตัว

พิธีกร : แสดงว่า..กัปตันต้นไม้เข้ามาช่วยคุณเจแปนเหรอคะ มาแบบเทพบุตรอะไรแบบนี้^^?

เจอประโยคนี้เข้าไป..ฉันหันมองกัปตันทันที เขาเองก็มองฉันแล้วอมยิ้ม แหม..เทพบุตรหรือซาตาน!