Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 168

"ไปญี่ปุ่นไงคะ กัปตันเคยบอก...ว่าอยากทำอะไรที่ญี่ปุ่นนะ^^?"

"เอาเธอ-_-" เอ่อ ตรงแบบไม่มีอ้อมเลยคุณกัปตันเนี่ย-.,-

"งั้นโอเคค่ะ ไปญี่ปุ่นกันนะคะ^^"

"ญี่ปุ่นเอาไว้ก่อนดีกว่า ฉันจัดเต็มไม่ได้...รอลูกคลอด มดลูกเธอเข้าอู่เราค่อยไปกัน" พูดจบเขาก็หอมหัวฉัน ก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำทันที ส่วนฉันก็ไม่ได้พูดอะไรต่อไปเมื่อไหร่ก็ได้ตามใจเขา จนสักพักคุณกัปตันเขาชะโงกหน้าออกมาจากห้องน้ำ..

"เจแปนมาดูให้หน่อย อะไรติดหลังฉัน" อะไรอีกล่ะ ! ฉันเปิดผ้าห่มลุกขึ้นจากเตียง เดินล่อนจ้อนไปห้องน้ำทันที ไปถึงก็เห็นคุณกัปตันเขานั่งแช่อยู่ในอ่างสบายใจ แถมในอ่างมีกลีบกุหลาบสีแดงๆด้วยนะ

"แผนลวงเจแปนมาปล้ำอีกเหรอคะ?^^" เขามองฉันหัวจรดเท้าแล้วกลืนน้ำลายดังอึก..

"โรงแรมเตรียมให้ ไหนๆคืนนี้ก็คืนวันเข้าหอ เราควรมาแช่ด้วยกัน-///-" ฉันยิ้มนิดๆก่อนจะค่อยๆก้าวขาลงไปนั่ง และฉันก็เรียบร้อยอยู่ในอ่างนั่นแหละ

ตื่นเช้าก่อนกลับบ้าน ฉันกับกัปตันก็ไปทำบุญกัน ฉันอยากทำบุญให้พ่อแม่และยาย เพราะตอนนี้ฉันก็แต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝาแล้ว เริ่มต้นชีวิตคู่จะได้ราบรื่นๆหน่อย ซึ่งคุณกัปตันเขาก็พาฉันไปไหว้หลวงพ่อ เอ่อ..จะหลวงพ่อที่ไหนแหละ ก็หลวงพ่อที่เขาวานให้ถ่ายรูปให้นั่นแหละ

"คนนี้เหรอ? สุดท้ายก็ได้ลงเอยกันนะโยม^^" หลวงพ่อพูดยิ้มๆจนฉันรีบพนมมือขึ้นไหว้

"ครับหลวงพ่อ กว่าจะได้มา..เหนื่อยถึงขั้นรบกวนหลวงพ่อ "

"ฮะๆ ไม่รบกวนหรอกแค่ถ่ายรูป ว่าแต่นี่มาทำบุญเหรอโยม^^" เมื่อหลวงพ่อถามกัปตันก็พนมมือขึ้น

"ครับ ผมมาขอพรและขอน้ำมนต์จากหลวงพ่อครับ " หลวงพ่อพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะยกขันน้ำมนต์มาวางตรงหน้าท่าน จากนั้นท่านก็ท่องอะไรบางอย่างพร้อมๆกับแกว่งไม้ลงไปในขัน...

"ขอให้โยมทั้งสอง ถือไม่เท้ายอดทองกระบองยอดเพชร ครองรักครองคู่กันไปนานๆ มีสุขร่วมสุขมีทุกข์ร่วมกันฟันฟ่า ไม่ว่าจะเกิดปัญหาอะไรหันหน้าเข้าหากัน คุยกัน รักกัน ให้อภัยกัน โชคดีๆนะโยม^^"

แล้วเราสองคน..ก็ก้มลงให้หลวงพ่อพรมน้ำมนต์ให้ ก่อนจะลาท่านออกไปปล่อยนกปล่อยปลาต่อ หลังจากกลับจากวัดฉันกับสามีก็ตกลงกันระหว่างทาง ว่าวันไหนที่เขามีบินฉันต้องไปค้างที่บ้านคุณพ่อคุณแม่จนกว่าฉันจะคลอด และบ้านที่เขากำลังทำตอนนี้สถาปนิกเริ่มส่งแบบให้ดูแล้ว ซึ่งแบบก็โอเคมากๆบ้านสองชั้นครึ่งสไตล์โมเดิร์น ไม่เล็กไม่ใหญ่กลางๆ..แถมกัปตันบอกฉันว่าสภาพแวดล้อมที่สร้างบ้านดีมาก ใกล้ห้างใกล้โรงพยาบาลและไม่ไกลสนามบิน แน่นอน..เราต้องทำตัวให้ชินกับเสียงเครื่องบินขึ้นลงทั้งคืน

นี้คือสภาพแวดล้อมดีเหรอ? คงดีแค่กัปตันเขาแหละ

หลังจากวันนั้นหนึ่งอาทิตย์เราก็ตกลงแบบกับสถาปนิกและดิวกับผู้รับเหมาก่อสร้าง ซึ่งใช้เวลาก่อสร้างคร่าวๆประมาณหกเดือน...พอดิบพอดีที่โซลคลอดออกมาลืมตาดูโลก ซึ่งออกมาปุ๊บ..เขาก็ได้นอนฟังเสียงเครื่องบินทั้งคืน ดีจริงๆลูกชายฉันฟังให้ชิน..แต่อย่าคิดขับนะลูก แม่ไม่อยากให้ลูกเป็นนักบิน

เมื่อกัปตันจัดการเรื่องบ้านเสร็จ ก็เหลือแค่ฉันนี่แหละที่ต้องไปเก็บของออกจากคอนโดเก่า ที่ตอนนี้ฉันเซ็นยกให้ไทเปไปแล้ว ก็เพราะกัปตันเขาอาสาปิดหนี้ทุกอย่างให้ฉันเอง เขาอยากให้พักและเป็นแม่บ้านเต็มตัว ไม่ว่าจะเป็นคอนโดหรือรถ..บัตรเครดิตอะไรที่ผ่อนๆเขาเคลียร์และให้ฉันโอนให้ไทเปทั้งหมด

สรุปตอนนี้ฉันไม่มีอะไรเป็นของตัวเองเลยนอกจากสามี และกำลังนั่งแพคของเงียบๆในห้องนอนที่คอนโดเก่า ที่ต้องทำเงียบๆเพราะฉันมาที่นี่แต่เช้า..ฉันไม่อยากรบกวนเวลานอนน้อง อีกอย่างฉันไม่อยากเจอเชนด้วย ย้ายให้เสร็จๆน้องจะได้เข้ามาอยู่ จะแต่งงานจะใช้เป็นเรือนหออะไรก็ว่ากันไป..

แกร๊ก...ฉันหยุดชะงักมองไปที่ประตูห้องตัวเองทันที ก่อนที่จะได้ยินเสียงเท้าตุบๆ ตุบๆเหมือนมีใครกำลังวิ่ง สงสัยไทเปจะตื่นแล้ว แต่จะวิ่งทำไม?

ฉันจึงไม่สนใจก้มหน้าก้มตาเช็ดฝุ่นแพคของ แต่เมื่่อลุกขึ้นยืนกำลังจะไปหยิบกล่องที่วางใกล้ๆประตูห้อง ..ฉันก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างเล็ดลอดเข้ามา

เสียงไทเปร้องไห้?!