Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 169

เมื่อเสียงลากเก้าอี้เงียบลง..ก็มีเสียงสะอื้นและเสียงกุกกักๆมีอะไรหล่นลงพื้น

ฉันจึงรีบลุกขึ้น..หมุนลูกบิดเปิดประตูออกไป ก่อนที่จะหยุดชะงักไม่กล้าก้าวไปไหน..เมื่อเห็นพู่กันดินสอหล่นกลิ้งมาที่พื้น และไทเปเธอนั่งวางรูป..พร้อมเสียงสะอื้นอยู่

ไทเปหันมามองฉันช้าๆทั้งน้ำตา ก่อนจะไม่สนใจ..หันกลับไปขีดเขียนลงสีหนักๆกับปลายพู่กันของเธอต่อ ฉันจึงค่อยๆเดินไปหาน้อง อยากบีบไหล่ที่สั่นระริกและกอดเจ้าของเสียงสะอื้นนั้นไว้ แต่ไม่รู้ทำไมใจมันกล้าๆกลัวๆ

"ไทเป..."

"ฮึกๆ ฮือๆๆ ไทเปโดนทิ้ง ฮือๆคิดถึงแม่ คิดถึงพ่อ คิดถึงยาย ไทเปอยากไปอยู่ด้วย ฮือๆ" ไทเปวาดรูปคนสามคน มันเป็นรูปที่มีแค่หัวและเส้น..เหมือนเด็กอนุบาลวาด

ฉันจึงรีบกอดน้องและลูบหัวเบาๆ จนน้องสาวฉันเธอปล่อยพู่กันสีแดงลงพื้น..และหันมากอดฉันทันที

"ฮึกๆ ทำไมไทเปโง่ ฮือๆ โง่มากๆ เขาไม่เคยรักก็คิดว่าเขารัก หลอกตัวเองเก่ง เพ้อฝันเก่ง ฮือๆ" ฉันลูบหลังน้องก้มลงกอดทั้งน้ำตา ร่างเล็กก็เอาแต่ร้องไห้และสะอื้นอยู่แบบนั้น

"ฮึกๆไม่เป็นไรนะน้องพี่ พี่อยู่ตรงนี้ เข้มแข็งเดินต่อเหมือนที่เราทำๆกันมาตลอดไง พี่รักไทเปนะ..เข้มแข็งนะไทเป "

ไทเปกอดฉันแน่น..และมือน้องก็ขยำเสื้อฉันแรง จนฉันรู้สึกได้

"พี่เชนให้ความหวังไทเปทำไม ฮือๆ ไทเปคิดไว้หมดแล้ว ว่าหลังจากนี้จะทำยังไงต่อ.. ไทเปจะเก็บเงินแต่งงานจะสร้างครอบครัว..คิดบ้าอยู่คนเดียว ไทเปเจ็บค่ะพี่เจแปน เจ็บเหมือนจะตาย ฮือๆ"

ฉันพยักหน้าทั้งที่กอดน้องสาวไว้แนบอก ก่อนจะได้ยินเสียงโทรศัพท์ตัวเองดังขึ้นสามสี่ครั้ง ..แต่ไม่ได้ผละออกไปรับ เพราะตอนนี้ไทเปสะอื้นหนักมาก และน้องก็เอาแต่พูดพึมพัมคนเดียว จนสักพัก..เสียงเริ่มเบาลงๆ และเงียบไป

"ไทเป.."

"......"

"ไทเป..." ฉันถอนกอดออกมาแล้วใช้แขนอีกข้างประคองน้องไว้ จนเห็นว่าไทเปสลบไป..และตอนนี้หน้าน้องก็ซีดเผือดมีแต่น้ำตา

เสียงโทรศัพท์ก็ดัง ดัง..จนฉันไม่รู้จะทำยังไงกับมัน ฉันพยายามปลุกน้องสาวทั้งตบแก้มทั้งเขย่า แต่ไทเปก็ไม่ตื่น ฉันจึงตัดสินใจค่อยๆนั่งพับเพียบลงที่พื้น พร้อมๆกับเอนร่างไทเปลงมานอนตักด้วย

"ไทเป ไทเป!!!"

กริ๊งงง กริ๊งงง อยู่ๆเสียงกริ่งหน้าห้องก็ดังขึ้นสองครั้ง ฉันจึงค่อยๆวางไทเปที่หนุนตักลง..แล้วลุกขึ้นไปเปิดประตูทันที ก่อนที่จะเห็นกัปตันต้นไม้และต้นกล้า..เขายืนอยู่หน้าห้องสองคน

"ทำไมไม่รับโทรศัพท์! ร้องไห้ทำไม!? ใครทำอะไรเธอ!?" ฉันรีบหลบและชี้ไปที่ไทเป ก่อนจะทั้งดึงทั้งกระชากแขนกัปตันเข้ามาห้อง

"อะไรวะนั่น?!"

"ช่วยไทเปด้วย น้องเป็นลม..ร้องไห้จนเป็นลมไปแล้ว ฮือๆ"

พอฉันพูดจบกัปตันและต้นกล้าก็วิ่งพรวดเข้าไปทันที ก่อนที่ฉันจะแวะไปหยิบยาดมในห้องนอน แล้วได้ยินเสียงกัปตันเขาสั่งน้องตามหลัง

"ไอ้กล้ามึงอุ้มไทเป กูจะไปช่วยเจแปนหาของ" ฉันจึงรีบเก็บกระเป๋าเก็บของส่งให้กัปตัน ก่อนจะเดินเร็วๆไปที่ห้องไทเป แล้วหยิบกระเป๋าตังค์น้องออกมาด้วย

เรียบร้อยเราก็ตรงไปที่รถ ฉันและกัปตันกุลีกุจอรีบเดินสุดๆ เพื่อนำต้นกล้าและจัดเบาะให้เขาอุ้มไทเปขึ้นไป เมื่อสองคนนั้นนั่งเบาะหลังด้วยกัน และฉันกับกัปตันเข้าประจำที่ได้..เราก็รีบบึ่งรถไปโรงพยาบาลทันที

"เกิดอะไรขึ้นเจแปน น้องเธอเป็นอะไร?!"

กัปตันถามเสียงดัง แต่ฉันไม่ได้มองและสนใจเขาเท่าไหร่ ฉันมัวแต่หันไปมองน้องสาวตัวเอง..ที่ตอนนี้หน้าซีดเผือดหนุนตักต้นกล้าอยู่

"ไทเป..ไทเปได้ยินพี่ไหม?! ต้นกล้าฝากแกว่งยาดมให้ไทเปหน่อย"

ต้นกล้ารีบรับยาดมไปแกว่งลวกๆ ก่อนฉันจะเริ่มเปิดเรื่องเล่าทุกอย่างให้ฟัง เล่าไปร้องไห้ไปอยู่แบบนั้น เพราะไทเปยังไม่ตื่นสักที

เมื่อกัปตันฟังจบเขาก็รีบเหยียบคันเร่ง เร็วขึ้น..เร็วขึ้น เอาเลย..ตอนนี้ฉันไม่รู้สึกกลัวเลยสักนิด ดีซะอีกจะได้ถึงโรงพยาบาลเร็วๆ

แต่ต้นกล้าน่ะสิ..อยู่ๆเขาก็ตะโกนขึ้นมา!

บรื้นน~~~

"ไอ้สัส! มึงอย่าเร่งแบบนี้สิวะ หน้าน้องเขา..ซุกไข่กูแล้ว!" ฉันหันขวับไปมองทันที ก็เห็นต้นกล้าเขาพยายามจับหน้าไทเปออก ก่อนจะหาหมอนรองคอไปกั้น..เอ่อตรงนั้นเขาไว้

คุ้มค่าจริงๆนะไทเป

บ้าจริง ฉันไม่ควรคิดอะไรแบบนี้ ตอนนี้!

"ขอโทษนะต้นกล้า ที่มาลำบากด้วย" ต้นกล้ารีบโบกมือปฏิเสธ ก่อนจะหันไปมองนอกหน้าต่างแล้วตอบฉัน

"ไม่เป็นไร มันรับฉันมาช่วยยกของอยู่แล้ว แค่เปลี่ยนมายกคนแทน เธอไม่ต้องห่วงหรอก..ช่วยไอ้ไม้มันดูทางเถอะ รถเยอะ"

ฉันมองน้องสาวตัวเองแวบนึง แล้วหันกลับไปช่วยกัปตันดูรถ ซึ่งเขาก็ขับแซงซ้ายขวา..ปาดไปปาดมาจนถึงโรงพยาบาลนั่นแหละ เว้นแต่ครั้งนี้ฉันช่วยเชียร์และดูทางให้ เราจึงมาถึงเร็วกว่าปกติ

จอดรถสนิท..กัปตันก็รีบเปิดประตูรถลงไปอุ้มไทเป เมื่อเขาวางน้องลงบนเตียงอย่างเบามือ บุรุษพยาบาลก็สานต่อเข็นน้องเข้าห้องฉุกเฉินทันที

และหมอที่ฉันเห็นเดินตามเข้าไปติดๆก็ไม่ใช่ใคร พี่ก้านแก้วเพื่อนพี่ใบไม้!

"พี่กะ.. เอ่อ หมอคะ หมอคะ" พี่ก้านแก้วหยุดเดินแล้วหันมามองฉัน ก่อนจะมองซ้ายขวาแวบนึงและพยักหน้าให้