Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 176

"ไม่เอาโซล อย่าทำนิสัยเหมือนพ่อ" ฉันรวบมือเล็กเตือน จนลูกชายตัวแสบยิ้มให้..แล้วเอนพิงพ่อนั่งบนตักสบายๆต่อไป จนถึงเวลาเครื่องขึ้น..อยู่ๆกัปตันไคล์ก็เปิดประตูออกมา

กัปตันไคล์นั่งยองๆหอมโบอิ้ง หอมพี่ใบไม้ ส่วนโบอิ้งถูกหอมหน่อยก็หัวเราะคิกคัก ชูแขนอยากให้พ่ออุ้ม

"อุ้มไม่ได้ลูก โบอิ้งขึ้นเครื่องบินครั้งแรก ก็นั่งโบอิ้ง787 ดรีมไลน์เนอร์เลยนะ ดูแลแม่ด้วยนะเรา แม่กลัวเครื่องบิน^^" ได้ยินคำพูดกัปตันไคล์แล้ว..ฉันแอบอมยิ้มตาม ผู้ชายอะไรอบอุ่นมากๆ พี่ใบไม้ก็น่ารัก..ก่อนสามีจะเข้าไปก็ดึงเขามาหอมให้กำลังใจอีก

เมื่อกัปตันไคล์หันหลังกลับเข้าห้อง แอร์ก็ปิดประตูเครื่องทันที ก่อนที่สักพักเครื่องจะพุชแบค และแอร์เริ่มการสาธิตการใช้เสื้อชูชีพ จนตอนนี้เครื่องขับเคลื่อนเข้าเท็กซี่เวย์ไปช้าๆ..และหยุดนิ่งหน้ารันเวย์รอเทคออฟ

จังหวะนั้น..กัปตันต้นไม้เขาหันไปมองพี่สาวแล้วหัวเราะออกมา ก็เพราะพี่ใบไม้พนมมือขึ้นไหว้น่ะสิ ฉันไม่คิดเลยว่าพี่ใบไม้จะกลัวเครื่องบินขนาดนี้ และเมื่อเสียงเร่งดังขึ้นๆพี่ใบไม้ก็รีบกอดลูกแน่น

โบอิ้งนั่งนิ่งหันมองซ้ายขวา ส่วนโซลหันมองฉันและเงยหน้าขึ้นมองกัปตัน เขาคงสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมเสียงดังขนาดนี้?

เมื่อเครื่องวิ่งขึ้นเทคออฟทุกอย่างก็ผิดคาด ฉันนึกมาตลอดทางกลัวโซลจะร้องไห้ตกใจ แต่ไม่เลย..โซลแค่มองหน้าพ่อแม่เท่านั้น ส่วนโบอิ้งก็นั่งนิ่งๆบนตักพี่ใบไม้แถมจับของเล่นเข้าปากไม่กลัวอะไรเลย เชื่อแล้วล่ะว่าเป็นลูกนักบินกัน แต่พี่ใบไม้น่ะสิ...เป็นภรรยานักบินแท้ๆ ทำไมหน้าซีดเป็นไก่ต้มแบบนั้น

หลังสัญญาณรัดเข็มขัดดับลง สีหน้าพี่ใบไม้ก็ดีขึ้น เมื่อแอร์เริ่มเสริฟอาหารปุ๊บ พี่เขาก็รีบปรับเบาะสบายๆดูหนังดูการ์ตูนกับโบอิ้ง เวลาหกชั่วโมงมันจึงไม่นานมาก มีที่นั่งสบายๆมีหนังการ์ตูนพร้อมแบบนี้ เราหลับๆตื่นๆสักพักเครื่องก็แลนด์แล้ว

ณ สนามบินฮาเนดะ,เมืองโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น

เครื่องแลนด์ดิ้ง 18:20 น. ลงจากเครื่องผ่านตม.รับกระเป๋า เราก็เรียกรถแท็กซี่ลีมูซีนมารับ จากสนามบินฮาเนดะเข้าเมืองไม่ไกลมาก เราจึงถึงโรงแรมไม่ดึกและมีเวลาออกไปหาอะไรกินก่อนนอน ซึ่งคนหิวคือสองกัปตันนั่นแหละ เขาสองคนชวนเราไปนั่งร้านปิ้งย่างอาหารทะเล24hr.กัน ดีหน่อยที่ไม่ไกลจากที่พัก ฉันกับพี่ใบไม้จึงไม่ขัดอะไรสามี

มันปูหอมๆถูกหยิบขึ้นย่าง ลูกๆก็หลับๆตื่นๆคาตัก สามีก็นั่งคุยกับเพื่อน..อาจดูเหนื่อยนะ แต่ฉันไม่เหนื่อยเลย รู้สึกผ่อนคลายมากกว่า อย่างน้อยๆก็ไม่ได้อุดอู้อยู่ในบ้าน และฉันก็นั่งคุยกับพี่ใบไม้พลางๆสนุกดี

ส่วนสามีเขาไม่ได้กินอย่างเดียวหรอก เขาย่างมันปูย่างกุ้ง แกะใส่ถ้วยตักข้าวสวยร้อนๆป้อนฉัน และด้วยสภาพอากาศปลายหนาวย่างเข้าฤดูใบไม้พลิ..เริ่มอุ่นก็จริง แต่ตกดึกยังมีความเย็นหลงเหลืออยู่ ทำให้เราพ่อๆแม่ๆนั่งดริ้งค์ได้ไม่นาน กินเสร็จก็รีบอุ้มลูกกลับไปนอนพักที่โรงแรม

กลับมาถึง..โซลกินนมไม่ถึงสิบนาทีก็หลับปุ๋ยแล้ว คงเป็นเพราะเวลาที่นี่เร็วกว่าไทยสองชั่วโมง และโซลคงเหนื่อยกับการเดินทางมาทั้งวัน เขาจึงไม่แผงฤทธิ์ใส่ฉัน และมันเป็นโอกาสดีมากๆที่พ่อแม่จะนั่งสวีทกันในอ่างแบบนี้

อ่างจากุชชี่กับน้ำอุ่นๆ..สบายจัง

"เธอจะสบายเกินไปแล้วนะ " คนนั่งข้างหลังบ่นอุบอิบ ขณะที่ยีผมสระให้ฉัน..

"ทำไมคะ มีปัญหาอะไร?" ฉันถามยิ้มๆ จากนั้นก็เชิดหน้าขึ้นช้าๆ..ขึ้นมองเขา

"ป่าว เธอเลี้ยงลูกเหนื่อย มาเที่ยวสบายๆน่ะถูกแล้ว ..แต่อย่าลืมเสียตัวให้ฉันนะ" ฉันหัวเราะเบาๆกับคำขอของคนห่าม เล้าโลมฉันแบบโรแมนติกๆไม่เป็นรึไง เอะอะขอเอาหน่อย มาเอากัน มาเสียตัวให้ฉัน

โถ่.. ขำคุณกัปตันชะมัด

ซ่าส์~ เสียงน้ำจากฝักบัว ที่ค่อยๆล้างแชมพูออกจากผมฉัน ทำฉันเชิดหน้าขึ้นให้มือใหญ่สางผมเบาๆ จนเผลอสบตาเข้ากับแววตานิ่งๆคู่นั้น

สายตาแบบนี้ไม่อบอุ่นซะเลย แต่ทำไมฉันขาดไม่ได้..ไม่อบอุ่นไม่ละมุนใจ แต่รู้สึกปลอดภัยมากๆเวลาอยู่กับเขา