Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 175

ใช่ฉันต้องทำบุญ ทำบุญบนบานศาลกล่าว เพราะแค่โซลคนเดียวฉันก็เหนื่อยสายตัวแทบขาดแล้ว คลอดมาจนลูกคลาน..ก็ยังไม่ได้กลับไปทำงานสักที

ที่เป็นแบบนั้นเพราะฉันสงสารคุณแม่ ที่ต้องมานั่งเลี้ยงเจ้าตัวแสบงกๆ ก็เลยหยุดยาวๆเลี้ยงลูก..ให้สามีเขาทำงาน เพราะยังไงๆเงินเดือนเขาก็มากกว่าฉัน

"แอ๊ะ!!!" หลังจากพี่ใบไม้กลับ ฉันก็ปล่อยโซลไว้ในคอกคนเดียว ของเล่นจุกจิกไม่ได้ดั่งใจเขาก็ทะเลาะด้วย เปิดไม่ได้..หมุนไม่ได้ก็โยนทิ้ง! นี่ขนาดยังพูดไม่ได้นะ ถ้าพูดได้เมื่อไหร่ฉันคงประสาทกิน

พรึบ! นั่นไงโซลโยนโมเดลเครื่องบินลำเล็กๆใส่ฉัน!! เขาคงจำที่เล่นกับพ่อมา แต่พ่อไม่ได้สอนให้โซลโยนของแบบนี้นะลูก!

"พังหมดโซล มันแพงนะ ถ้าไม่รู้จักรักษาของ แม่จะไม่ให้เล่นอีก-_-" ฉันก้มลงเก็บโมลเดลเครื่องบินยื่นให้ลูกชาย แต่มิวายจะหันหลังให้เขา..โซลก็โยนพรึบ! ลอยลิ่วออกไปข้างนอกอีก

ยุบหนอพองหนอ กับพ่อเขาฉันยังทนได้ ทำไมกับลูกฤทธิ์น้อยๆฉันจะทนไม่ได้!

ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วเดินไปเก็บของเล่นลูกอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ฉันเก็บเข้ากล่องไม่ให้เขาเล่น ก่อนจะเดินไปเลื่อนเก้าอี้นั่งกินข้าวไข่เจียวบนโต๊ะเย็นๆ ที่ฉันทอดเมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว เฮ้อ..ตอนนี้ไข่เจียวกับหน้าฉัน อะไรเหี่ยวกว่ากัน?

ฉันกินไปดูลูกไปแบบนั้น ลูกชายก็ไม่หยุดโยนของเล่นและรื้อของ ฉันรู้ว่าเขาเรียกร้องความสนใจ เรื่องนิสัยโซลได้พ่อมาทุกอย่าง เห็นแบบนี้ฉันอยากให้คุณกัปตันเขาเลี้ยงลูกคนเดียวสักวัน อยากรู้นักว่าจะอยู่กันได้ไหม

"โซลโยนอะไรลูก-_-" ฉันหันไปมองตามเสียงทันที ก็เห็นสามีเขาลากกระเป๋าเข้าบ้านและถอดรองเท้าวิ่งมาหาลูก จากนั้นเขาก็เข้าไปในคอกแล้วนอนลง นอนจนเจ้าลูกชายตัวแสบ..ขยับขึ้นไปนั่งทับหน้าเขา

โซลไม่ใช่เล่นๆ เขาใช้ก้นถูหน้าพ่อและนอนทับทันที จนพ่อเบี่ยงหน้าหนีก้อนแพมเพิสตุงๆแล้วลุกขึ้นนั่ง กัปตันจับลูกยกพาดบ่า บ้างก็โยนขึ้นสูงๆบ้างก็อุ้มแรงๆ แต่แปลกลูกร้องคิกคักมีความสุข

แต่ฉันไม่อิน ฉันใจหายใจคว่ำ!! และฉันกินข้าวไม่ลง!

"แอ๊ะะะะๆ คิก คิก~~" คราวนี้ไม่นั่งแล้ว เขายืนจับลูกกอดไว้ข้างเอวและหมุนติ้วๆ จากนั้นก็เปลี่ยนจับลูกเหมือนเครื่องบิน..ที่กำลังเร่งเครื่องขึ้นเทคออฟ ฟิ้ว~

คุณพระ...TT

"ไปเลยโซลบินๆ~"

"คิกๆ~~^[]^" ฉันวางช้อนลงจานเคร้ง หยิบน้ำขึ้นดื่มโดยที่ตาไม่หยุดมองสองพ่อลูก กว่าจะอุ้มท้องจนคลอดและเลี้ยงจนโตมันไม่ใช่ง่ายๆ กัปตันเล่นอะไรไม่รู้เรื่องเลย!

"แม่ดูดิ ลูกอยากเป็นนักบิน" !!!

"ไม่ พอได้แล้วค่ะ..อันตราย" กัปตันไม่สนใจ เขายังเล่นกับลูกหมุนติ้วๆ ซึ่งโซลก็ชอบสุดๆยิ่งท่าเทคออฟเหินขึ้นฟ้ายิ่งหัวเราะคิกคักชอบใจ ถ้ายังไม่หยุดฉันจะร้องไห้ให้ดู

"พอแล้วค่ะT-T"

"คิกๆ "

"ดูสิลูกชอบนะ.." แล้วเขาก็ทำต่อ ทำจนเสียงหัวเราะโซลเงียบลงและจบด้วย...

"อุแหวะะะะะะะะ!" นมัสการหลวงพ่อค่ะ มาช่วยสวดอะไรสักอย่างให้ฉันดีขึ้นหน่อย!! ตอนนี้อ้วกลูกสีขาวๆ พุ่งเต็มเบาะเลอะของเล่นในคอกเรียบร้อย โซลอ้วกจนหน้าดำหน้าแดง ที่ออกมานั่นคือนมจากเต้าฉันนี่แหละ ดูดจนนมฉันเหี่ยว..ตอนนี้อ้วกออกหมดแล้ว!!

"อุแหวะะะะะะะ!" ฉันนั่งกุมขมับ เอาเลยเอาให้เต็มที่อ้วกให้หมด และคนทำก็จัดการซะ!

"ไม่เชื่อค่ะ นี่ๆ..เจแปนไม่อยากให้กัปตันเล่นกับลูกแบบนั้น โซลตกมาไม่คุ้มนะคะ" เขาถอนหายใจก้มมองโซลอยู่ครู่นึง ก่อนจะเงยขึ้นและพยักหน้าหงึกๆตอบฉัน

"ก็ได้จะพยายาม นี่..ไม่งอนดิ อาทิตย์หน้าก็ไปญี่ปุ่นแล้วนะ ฉันจองไว้แล้ว..ไฟลท์นั้นไอ้ไคล์ขับด้วย-_-" ฉันพยักหน้าเบาๆแล้วก้มดูลูกดูดนมต่อ จนโซลเขาค่อยๆผล็อยหลับคาเต้า ฉันถึงจับเขา..ให้กัปตันอุ้มไปนอนเตียงเด็ก

อาบน้ำเสร็จฉันก็กลับขึ้นเตียงนอน แต่ไม่ทันได้ปิดไฟหัวเตียงหัวถึงหมอน ฉันก็ถูกดึงไปกอดทันที กัปตันใช้ผ้าห่มผืนหนาคุมโปง ก่อนจะรีบดึงชุดนอนฉันลงพรึบ! ...และเผด็จศึกใต้ผ้าห่มอย่างเร่าร้อน ซึ่งฉันก็ยอมยอมทุกอย่าง ร้อยแปดสิบท่าอยากทำอะไรก็ทำ เพราะเขาทำงานเหนื่อยๆเครียดๆฉันถือว่าตัวเองเอนเตอร์เทรนสามี ดีกว่าเขาไปเศษหาเลยข้างนอก

อยู่กับลูกกับสามี..เผลอแปปเดียวก็ถึงวันไปญี่ปุ่น เซอร์ไพรส์สุด..ไฟลท์นี้โบอิ้งกับพี่ใบไม้ไปด้วย โบอิ้งคงอยากนั่งเครื่องบินที่คุณพ่อเธอขับ แต่ฉันรู้สึกดีนะที่คุณกัปตันเป็นผู้โดยสารกับฉัน เพราะลูกชายเขาซนมากฉันกลัว...ฉันรับมือไม่ไหว

แต่จะบอกอะไรให้..เดินไปเช็คอินขึ้นเครื่อง โซลกับโบอิ้งเหมือนซุปเปอร์สตาร์ดาราของสายการบิน คนแซวตลอดทาง บ้างก็ขอถ่ายรูปบ้างก็เล่นกับพวกเขา

"หล่อเหมือนกัปตันต้นไม้เลยค่าน้องโซล"

"หนูโบอิ้งคนสวย..วันนี้คุณพ่อขับเครื่องบินให้นั่งเหรอคะ" โบอิงยิ้มแล้วเอามือปิดแก้ม ส่วนโซล..ถึงจะถูกชมแค่ไหนก็ยังนิ่งมองสาวๆตาเป็นประกาย และพอขึ้นเครื่องเขาก็หันตามหลังแอร์โฮสเตสที่เดินผ่านไปมา มองสาวตาเป็นประกายวิบวับ..ตั้งแต่คนแรกยันคนสุดท้าย !

"น้อยๆหน่อย ลูกแกจะหาเมียแล้วอิไม้-_-"พี่ใบไม้แซวจากที่นั่งตรงข้าม จนโบอิ้งหันมองตาม

"งั้นเลือกเลยโซล คนไหนพ่อจัดการให้..ชี้เลย" แล้วสิ่งที่ฉันไม่คาดคิด..ก็เกิดขึ้น เมื่อลูกชายชี้ไปที่น้องแอร์คนนึงที่กำลังเดินผ่าน และเขาก็ส่งสายตาหวานๆตบมือแปะๆดีใจ ประหนึ่งว่าพ่อให้ของเล่นชิ้นใหม่กับเขา

"แอ้ๆ แอ๊ะ!"

ไม่นะๆ90%ยังพอไหว ถ้าลูกกัปตันต้นไม้ 100% ฉันรับมือไม่ได้!