Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 174

"โบอิ้งทำอะไรอยู่อะเจ๊" อีกแล้วอิกล้า

"ดูดนม แกจะดูดด้วยไหม-_-" เงียบกริบทั้งอิกล้าทั้งอิไม้ จนโบอิ้งดูดนมหลับไปไคล์ถึงอุ้มเธอออกจากเต้า..ไปวางบนเตียงเข็น จากนั้นเขาก็เปิดม่านออกกว้างแล้วสั่งอิไม้กับอิกล้าเงียบๆ ปู่ย่าตายายไม่ต้องบอกแก่แล้วรู้ตัว เอาแต่ถ่ายรูปหลานอัพสเตตัสรัวๆ จนไลน์ครอบครัวเด้งขึ้นเป็นแถบ

ส่วนเจ๊ปลายฟ้าไปไหนมาไหนลำบาก ท้องเจ๊แกใหญ่มาก ฉันจึงบอกค่อยมาวันหลังมาพร้อมย่าก็ได้ เพราะฉันต้องอยู่โรงพยาบาลอีกสองสามวัน ซึ่งสองสามวันนี้คนมาเยี่ยมเยอะมาก ทั้งเพื่อนไคล์ญาติไคล์ เพื่อนฉันญาติฉัน! กระเช้าของเด็กลูกโป่งเต็มห้องไปหมด

พอออกจากโรงพยาบาลกลับบ้านไคล์ อิกล้าก็ยังมาทุกวัน มันอุ้มลูกฉันหอมถ่ายเซลฟี่จนรูปเต็มโทรศัพท์...ซึ่งโบอิ้งก็ติดมันมาก อิกล้าอุ้มแปปเดียวก็หลับแล้ว ตื่นมายังแอบยิ้มน้อยๆให้น้าด้วยนะ

"คานะมา" ฉันกับอิกล้าหันไปมองที่ประตูทันที เมื่อคานะเดินถือกระเช้านมหมีเข้ามา แต่ครั้งนี้คานะมากับเพื่อนสนิทชื่อกาแฟ เป็นลูกพี่ลูกน้องกับพี่หมอนาวานั่นแหละ และพีคสุด!! เป็นน้องสาวฝาแฝดหมอน้ำแข็งแฟนคุณเต้ด้วย

เอ้อ!!..โลกกลม

"สวัสดีค่ะพี่ไคล์ พี่ใบไม้^^" กาแฟยกมือไหว้แล้วค่อยๆนั่งลง เธอมองโบอิ้งบนตักอิกล้ายิ้มๆ ส่วนคานะวางกระเช้านมหมีเรียบร้อย ก็เดินไปบอกแม่บ้านหาน้ำมารับแขก ก่อนจะเดินกลับมานั่งทำตาแป๋วเขี่ยเท้าโบอิ้งเล่น

"ไม่อยากเชื่อว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องพี่หมอนาวา แสดงว่า..เหลือแค่เธอคนเดียวสินะ ที่ยังไม่แต่งงานมีครอบครัว หมอน้ำแข็งแต่งไปแล้วนี่-_-?"

"โอ้ย ความจริงมันเจ็บปวดค่ะพี่ใบไม้ เหลือแค่กาแฟนี่แหละค่ะ เพิ่งโดนเทมา รอเลี้ยงหลานพี่ๆแล้วกัน ใช่ไหมจ๊ะโบอิ้ง^^" กาแฟพูดจบ อิกล้าก็อุ้มโบอิ้งส่งให้คานะทันที มันคงเขินที่สาวๆไปวุ่นวายที่ตักมัน

คานะรับหลานไปก็หยอกล้อเล่นกับหลาน เสียงแอ๊ๆของโบอิ้งนี่แจ๋วมาก จากที่กำลังเคลิ้มหลับตาแป๋วอีกแล้ว

"เจ๊ใบ คานะคิดว่าจะนัดบอร์ดให้กาแฟ คานะเป็นเพื่อนคนเดียวก็แต่งงานทิ้งมันแล้ว ฮ่าๆ ถ้ามีลูกอีกกาแฟเฉาตายอย่างเดียวดายแน่ๆ^^" กาแฟทำหน้ายู่เหมือนเด็ก และเอาแก้มถูแขนคานะเล่น แต่แปลกอิกล้ามันเงียบกริบและเรียบร้อยมาก ซึ่งมันนั่งเงียบที่พื้นไม่นานก็ลุกขึ้นเดินไปนั่งที่โซฟากับไคล์ และชวนเขาคุยเรื่องอื่น

...แต่ไคล์กลับจ้องมาที่คานะแทน

"เมื่อไหร่มีลูกล่ะคานะ ไปอยู่บ้านผู้ชายมานานแล้วนี่?-_-" ไคล์ถามเรียบๆ แต่แทบดึงทุกอย่างตึงเครียดทันที ก็แหงล่ะเขายังเคืองคานะไม่หายนี่ นึกถึงวันนั้นแล้วขนลุกจริงๆ ไคล์พิโรธจนคานะต้องนั่งคุกเข่าอ่ะ

"เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นค่ะ โบอิ้งจ๋าาา ไม่ง่วงเหรอคะ? ตาแป๋วเชียวน๊าา " คานะตอบพี่ชายโดยไม่สบตาและก้มหน้าคุยกับหลานต่อ

หลังจากคานะกับกาแฟเล่นกับหลานเสร็จ กลับไปปุ๊บทิชากับหมอธันวาก็มาเยี่ยม โบอิ้งนี่หัวกะไดไม่แห้งเลยจริงๆ คนเข้าออกๆมาเยี่ยมเป็นว่าเล่น นี่ถ้าก้านแก้วออกเวรมันคงมาเยี่ยมหลานอีกคน เพราะเกริ่นกับฉันไว้แต่เนิ่นๆแล้ว ว่าจะมาหาโบอิ้งทุกวันก่อนบินไปเรียนอังกฤษ

คิดๆแล้วก็เศร้า ก้านแก้วไม่อยู่คงเงียบเหงา เพราะทิชาก็ตัวติดหมอธันวามาก ส่วนฉันมีลูกมีผัวแล้ว..จะเจอเพื่อนได้แต่ละครั้งก็เพราะก้านแก้วนัดและบังคับนี่แหละ

ใครมาเยี่ยมโบอิ้ง ไคล์ถามทุกคนว่าเมื่อไหร่จะมีลูก ..ตอนนี้ทิชาก็โดนถาม และรายนั้นไม่สามารถตอบได้..ได้แต่ยิ้มบางๆเท่านั้น ส่วนหมอธันวาน่ะอยากมีมากๆไคล์ถามปุ๊บก็โอบไหล่ทิชาปั๊บ เขาแต่งงานกันแล้วนะ แต่ทำไมทิชาเล่นตัวไม่อยากมีลูกฉันไม่เข้าใจ

"มีสักคนไหมคะ?^^" หมอธันวาถาม

"ไว้ก่อนค่ะ ทิชายังไม่พร้อม^^" นี่คือคำตอบของทิชา และหมอธันวาก็ไม่ได้ว่าอะไร เขายังยิ้มปกติตามสไตล์จิตแพทย์ เขาคงไม่อยากกดดันเมีย..อีกอย่างเพิ่งแต่งงานเดือนเดียวเอง ก็กว่าพ่อกับพี่ชายทิชาจะยอมให้แต่ง..มันเสียน้ำตาไปเป็นลิตร!! แต่ชีวิตมันไม่ได้ดราม่านะเว้ย มันเสียแบบตอแหลๆ

สักพักหลังจากทิชากับหมอธันวากลับ เราก็งดรับแขก แล้วไล่อิกล้าออกจากบ้าน เพราะต้องการพักผ่อนพาลูกขึ้นไปนอน

เราใช้ชีวิตแบบนี้แหละ และบอกเลยว่าโบอิ้งเลี้ยงง่ายมาก!! ตื่นก็ตื่นเงียบๆ ง่วงบางทีก็หลับไปเอง ดึกๆไคล์ต้องตั้งนาฬิกาปลุกเพื่อตื่นมาดูลูกอ่ะ เพราะนางไม่ร้องไม่งอแง..ไม่ปลุกพ่อแม่เลย ไอ้เราก็กลัวแพมเพิสเต็มกลัวลูกหิว ไม่เหมือนหลานชายฉันตาโซล!

เจแปนไลน์บ่นยาวๆในไลน์ครอบครัว ว่าไม่ได้หลับไม่ได้นอน จนช่วงอิไม้ไปบินแม่ฉันต้องไปช่วยเลี้ยงหลาน เพราะตอนนี้ยัยนั่นย้ายไปบ้านหลังใหม่แล้วแม่ฉันห่วง ไม่อยากให้อยู่คนเดียว

และเวลามันก็ผ่านไปเร็วมาก..แปปเดียวก้านแก้วก็ไปเรียนอังกฤษแล้ว ฉากบอกลายิ่งกว่าซีรี่ย์เกาหลีมันกอดฉันอุ้มหลาน กอดฉันอุ้มหลานอยู่แบบนั้นหลายรอบมากไม่ไปสักที