Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 173

"ไคล์อย่าขำ เดี๋ยวด่าซะเลย.. ฮือๆ "

"ใจเย็นๆไม่ด่าน่ะดีแล้ว ^^" ฉันซุกหน้าลงขาสามี ไม่อยากคุยกับเขา ขอข่มความปวดไว้คนเดียวดีกว่า จนสุดท้ายเรามาถึงโรงพยาบาล ทุกคนแตกตื่นมากโดยเฉพาะหมอสูติว่าที่คุณปู่ ที่เปิดประตูรถรอรับฉัน

"ใบไม้ลงมาลูก ค่อยๆนะ ไคล์โทรบอกพ่อตาแม่ยายด้วย"

"ครับพ่อ" ฉันถูกพยุงปีกขึ้นเตียง ระหว่างเข็นไปห้องคลอดพ่อสามีก็ถามระเอียดยิบ ปวดแบบไหนปวดมากปวดน้อยตอนนี้ปวดไหม ฉันก็ตอบไปตามตรงว่าฉันปวดเป็นช่วงๆแต่ไม่ได้รู้สึกหนักหน่วงเหมือนลูกจะออกมา

"งั้นตรวจปากมดลูกก่อน" พ่อสามีพูดจบพร้อมๆกับเตียงที่ถูกเข็นเข้าห้องรับ ตอนนี้พยาบาลมุงที่เตียงฉันตรวจเบื้องต้นทุกอย่างและให้ฉันเตรียมตัว เปิดน้องน้อยให้พ่อสามีดู!!!

โอ้โห! กูไม่น่าให้พ่อผัวเป็นหมอเจ้าของไข้เลย!!! มันเขินนะเว้ย เขินจริงๆนะ TT

ฉันนอนเกร็งอยู่นานหลังจากได้ยาแก้ปวด จนพยาบาลสั่งให้ยกขาเตรียมพร้อม ทำใจให้สบายๆ ผ่อนคลายหอย ผ่อนคลายเอวี่ติง

"คุณหมอมาแล้วค่ะ^^" ได้ยินแบบนั้นฉันก็รีบยกมือปิดหน้า บอกตรงๆไม่กล้าสบตาพ่อสามี แค่ได้ยินเสียงรองเท้าที่เดินตึกๆก็เย็บวูบตรงนั้นแล้ว

"ปากมดลูกเปิดน้อย...พ่อจะให้ยาเร่งคลอด พยาบาลขอ Prostaglandin" ฉันพยักหน้าเบาๆทั้งที่มือยังปิดหน้าอยู่

"พ่อเคน มันจะเจ็บไหมคะ"

"สอดยาไม่เจ็บหรอก แต่นอนรอก่อนนะเดี๋ยวจะค่อยๆเจ็บท้องถี่ขึ้นๆ จนกว่าปากมดลูกจะเปิดหมด" ฉันพยักหน้าเบาๆก่อนจะค่อยๆลดมือลงถามพ่อสามีอีก

"แล้วเมื่อไหร่ ปากมดลูกจะเปิดหมดล่ะคะ ?"

"บอกไม่ได้ ไว้พ่อจะเข้ามาตรวจเป็นระยะๆ ไม่ต้องห่วงนะนอนรอก่อน เวลาปวดท้องห้ามกลั้นหายใจนะลูก หายใจเข้าลึกๆไม่งั้นโบอิ้งจะขาดออกซิเจน^^"

ฉันมองพ่อสามีตาละห้อย ท่ามเสียงร้องโอดโอยของคนไข้คนอื่นในห้องรับนี้ เอ่อ..สักพักฉันจะปวดแบบพวกนางใช่ไหม?!

"พ่อเคน ประมาณกี่นาทีคะ?-_-"

"สี่ถึงแปดชั่วโมงประมาณนี้^^" เชี่ย!! ฉันหันซ้ายหันขวาทันที นานขนาดนั้นขอไอแพดมานอนดูซีรี่ย์ได้ไหม!? เรียกผัวเข้ามาเล่นด้วยได้ป่าว หรือออกไปนั่งคุยกับอีก้านหน้าห้องฉุกเฉินก็ได้!

ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆภาวนาในใจ ขอให้ปากมดลูกเปิดอีก เปิดอีก จนสิบนาที ยี่สิบนาที สามสิบนาที หนึ่งชั่วโมงเต็มๆที่ฉันเริ่มปวดท้องจริงจัง! และปวดมากขึ้นเรื่อยๆ!

"โอ้ยย พยาบาลปวดมาก พยาบาลลลลลล คัมแบล็ค!!"

"คะๆมาแล้วค่ะ คุณหมอคะๆ.." พ่อสามีวิ่งมาเปิดผ้าพรึบ! ก่อนจะพยักหน้าแล้วชี้นิ้วสั่งพยาบาล คลอดลูกครั้งนี้ช่วยบอกกูหน่อย..ว่าพ่อผัวต้องเห็นหอยกูกี่ครั้ง?! กูจะได้ทำใจ โว้ยยยยยย ท้องก็ปวดหน้าก็ชา!

ฉันนอนน้ำตาไหลพราก ปวดมากถึงมากที่สุด ตอนนี้ไม่หลงเหลือความขรึมของลูกสะใภ้หมอสูติแล้ว จะตายแล้ว !

แสงหลอดไฟในห้องคลอดทำฉันรู้สึกใจหวิว พอๆกับท้องน้อยที่ตอนนี้ปวดกิ่วไปถึงก้นกบ ฉันยกขาขึ้นขาหยั่งอยากจะเบ่งให้รู้แล้วรอด เพราะโบอิ้งถีบจนออกร้อนไปตามตัว เหงื่อท่วมไหลตามขมับ

"ชีพจรหัวใจน้องปกติ ความดันแม่ปกติ เด็กกลับหัวอยู่ช่วงเชิงกรานแล้วค่ะ^^" พ่อสามีพยักหน้านั่งลงกลางหว่างขาทันที

"โอ้ยยย พยาบาลสามีฉันไปไหนคะ? ลูกคลอดมาจะน้ำหนักเท่าไหร่ คลอดก่อนกำหนดแบบนี้เป็นอะไรไหม ?!"

พยาบาลแตะแขนฉันเบาๆที่ปัดหาราวจับพัลวัน

"ใจเย็นๆนะคะ คุณพ่อกำลังเข้ามาค่ะ หายใจเข้าลึกๆเก็บแรงเบ่งนะคะ " ฉันกัดปากหลับตาลงอีกครั้ง ก่อนจะหันไปที่ประตูที่ถูกเปิดเข้ามา แล้วเห็นไคล์สวมชุดปลอดเชื้อใส่แมทปิดปากเดินมานั่งข้างๆ พอนั่งปุ๊บเขาก็รีบเช็ดน้ำตาเช็ดเหงื่อให้ฉัน

"ไคล์ ปวดมากกว่าเดิมอีก ปวดไม่ไหวแล้ว" ไคล์พยักหน้ารัว ก่อนจะเงยหน้ามองพ่อตัวเอง

"พ่อ เริ่มได้ยังครับ?" พ่อสามีไม่ตอบแต่อยู่ๆฉันก็รู้สึกเจ็บจี๊ดที่ปากช่องคลอดขึ้นมา มันเหมือนถูกเข็มแทง และปวดตุบๆตึงขึ้นตึงขึ้น จนฉันรู้สึกกลัวเงยหน้าขึ้นมองผัว มองพยาบาล มองรอบๆห้อง

"ฮะ ฮืแ ไคล์...เจ็บ "

"ฮึดใจเดียว โบอิ้งก็ออกมาแล้ว ทนหน่อยนะ" ทนหน่อยนะ?.. ฉันท่องคำนี้ในหัวมองหน้าผัวทั้งน้ำตา ได้ยินอิไม้บ่นว่าตอนคลอดเจแปนด่ามัน แต่ทำไมฉันไม่อยากด่าผัวเลย อยากกอดผัวร้องไห้มากกว่า

ตุบๆ ตุบๆ ตุบๆ ~ โอ้ยยยยย

"คุณแม่คะ..เบ่งยาวๆเลยค่ะ" มือสองข้างคว้าหมับที่ราวเตียง ก่อนฉันจะเม้มปากเบ่งสุดแรง..พร้อมๆกับพยาบาลที่กดท้องดันลง

"อื้ออออออออออออออออออออ"

"เจ็บไหม? รอสักพักเดี๋ยวโบอิ้งก็ขึ้นมาแล้ว ^^" อิกล้าวิ่งอ้อมมาหาฉันทันที เมื่อได้ยินเสียงไคล์

"ไอ้ไคล์คุยกับใคร? เจ๊ตื่นแล้วเหรอวะ เจ๊ๆ เป็นไงบ้างเจ็บป่ะ"

"ไม่อยากจะนึกตอนมันมีเมียเลยแม่-_-" อิไม้แขวะ แหมแกก็ธรรมดาที่ไหน

"พวกแกช่วยเงียบๆได้ไหม ฉันเหนื่อย-_-" สองคนนั้นนิ่งทันที ก่อนแม่จะหันไปตีแขนเอ็ดอีกหน..และเดินตรงมาเกาะเตียงฉัน

"ใบไม้เก่งจังเลยลูก แม่ไปดูโบอิ้งแล้วนะ..หน้าเหมือนไคล์กับลูกเลย^^" หน้าเหมือนฉันก็สวยน่ะสิ

"จริงเหรอคะ? โบอิ้งตัวเล็กมากไหมคะ หนูห่วงลูกจัง เพราะอิแฝดนรกแม่นั่นแหละ มันทะเลาะกันจนโบอิ้งอยากเกิด -_-"

"-__-" หน้าอิกล้ากับอิไม้

"นี่ไง..แม่ถึงต้องจับแยกกัน แต่โบอิ้งแข็งแรงนะลูกพ่อลงไปดูตลอดเลย พ่อแม่สามีเราก็อยู่ข้างล่างไม่ต้องห่วงนะ^^"

แล้วไคล์ก็จับมือฉันไปแนบแก้ม

"ใช่..ไม่ต้องห่วงนะ โบอิ้งแข็งแรง^^" ฉันพยักหน้าเบาๆ ใครจะพูดยังไงฉันก็ห่วงอยู่ดี และดีที่ตอนนี้โซลหลับไปแล้ว ไอ้สองตัวมันจึงเงียบกว่าปกติ จนมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

ก้อก ก้อก ก้อก~

"มาแล้ว~ โบอิ้งมาแล้วค่ะ^^" ฉันหยัดตัวลุกขึ้น..มองตามเตียงเล็กๆที่ถูกเข็นมา ก่อนพยาบาลที่เดินตามหลังจะรีบรูดม่านปิดและค่อยๆอุ้มโบอิ้งขึ้นมาสอนเข้าเต้าฉัน

เสียงพูดคุยของปูย่าตายายตื่นเต้นมาก ส่วนฉันก้มมองลูกสาวที่หลับตาพริ้มดูดนมอยู่..แล้วค่อยๆเผยยิ้มออกมา

โบอิ้งตาโตเหมือนฉัน และปากเล็กๆเหมือนไคล์ ทุกอย่างลงตัวมากๆ ถึงตัวจะเล็กไปหน่อยแต่ดูแข็งแรงสมบูรณ์ทุกอย่าง

น่าชังชะมัด ยิ่งมองลูก..ฉันยิ่งหุบยิ้มไม่ได้

"กินเยอะๆนะลูก จะได้โตเร็วๆ^^" ไคล์เขี่ยแก้มลูกสาวเล่น ตอนนี้ในม่านมีแค่เราพ่อแม่ลูก ส่วนพยาบาลเมื่อกี้..เธอออกไปยืนคุมไม่ให้ใครวุ่นวาย โดยเฉพาะอิกล้ากับอิไม้ ที่ฉันได้ยินมันเอาแต่ถามว่าเมื่อไหร่ มันจะได้อุ้มหลานสักที!