Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 172

ไม่ฉันก็เจ๊ปลายฟ้าใครสักคนต้องไปก่อน ส่วนอาบีมอ่ะคลอดแล้ว ตอนนี้ฉันมีลูกพี่ลูกน้องเป็นเด็กน้อยอายุสองเดือน คุณพระ...เด็กเต็มบ้านเลย

และวันนี้ฉันก็มาเยี่ยมหลาน กับเจแปนฉันไม่ค่อยได้คุยมากเพราะดูสภาพแล้วเธอคงเหนื่อย ได้แต่คุยกับอิไม้ที่อุ้มลูกเดินไปมารอบห้องนั่นแหละ มันเห่อมากจริงๆ เห่อจนไม่วางลูกเข้าเต้าเมีย

"หน้าเหมือนมึงไอ้ไม้^^" อิไม้ยิ้มภูมิใจก่อนจะส่งโซลให้ไคล์อุ้ม

"โอ๋ๆ..แม่โบอิ้ง อยากได้ลูกชายด้วยอ่ะ ^^" นั่นไง! ว่าแล้วเชียว ตัวแสบในท้องเลี้ยงให้ไหวเถอะ โลภมาก

"ค่อยว่ากัน ว่าแต่อิกล้าบินมาถูกวันนะแก มาถึงหลานก็คลอดพอดี-_-"

"เทพไง ฮ่าๆผมย้ายมาอยู่ไทยแล้วนะ เรียนจบแล้ว..ไว้ช่วงเจ๊คลอดผมทำงานแทน^^" ฉันพยักหน้าเบาๆแล้วก้มลงหอมแก้มหลาน โซลนี่เหมือนอิไม้มากขาวมาก แต่ฉันขอเถอะ..ช่วยเอานิสัยเจแปนมานะ

กลับจากโรงพยาบาลฉันก็กลับบ้านสามี เพราะหลังจากแต่งงานฉันก็ย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ แต่ไม่ได้อยู่ถาวรหรอกนะ ไคล์เขามีแผนสร้างบ้านของเขา แค่เรายังไม่ลงตัวเรื่องที่ดินและสถานที่ สร้างทั้งทีก็ต้องดีๆหน่อย เราไม่อยากให้ลูกอยู่ในสภาพแวดล้อมไก่กา ยิ่งมีลูกสาวด้วย อีกอย่างตอนนี้คานะก็แต่งงานกับหมอฮาวายย้ายออกไปแล้ว สรุปคนที่จดทะเบียนด้วยก็หมอฮาวายนั่นแหละ กว่าจะบอกครอบครัวได้ ไคล์อาละวาดน้องสาวบ้านแทบแตก

ซึ่งถึงขั้นนั้นมันก็เป็นเรื่องของครอบครัวเขาแล้ว ฉันไม่อยากยุ่ง ยิ่งตอนนี้ฉันท้องแก่แปดเดือน..ฉันไม่อยากหาอะไรเครียดๆมาใส่หัว กลัวคลอดก่อนกำหนด

"ใบไม้ อินทผลัมอบแห้งลูก^^" มาถึงหย่นก้นนั่งที่โซฟา แม่สวยก็เตรียมของบำรุงรอแล้ว บอกเลยแต่ละวันกับข้าวกับปลามีแต่ของบำรุงน้ำนม บำรุงลูก ฉันอยู่ที่นี่สุขสบายยิ่งกว่าคุณหนูอีก

"ขอบคุณค่ะแม่"

"ไหนล่ะรูปตาโซล ขอแม่ดูหน่อย^^" ไคล์เดินยิ้มไปนั่งข้างๆแม่สวย ก่อนเขาจะหยิบโทรศัพท์เลื่อนรูปให้ดูแล้วกระซิบท่านดังๆว่า 'เด็กผู้ชายน่ารัก!' และแน่นอนแม่เขายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ชี้มาที่ฉันทันที

"ต้องขอคนนู้น แต่โซลน่าตีมากๆเลยเนอะไคล์^^" ร้ายทั้งแม่ทั้งลูก ฉันเอนพิงพนักโซฟานั่งกินอินทผลัมต่อ เวลาสองแม่ลูกพูดเชียร์ฉันก็ได้แต่ยิ้มตอบบางๆเท่านั้น ทำไมไม่ขอคานะบ้าง? ฉันไม่ใช่วัวแม่พันธุ์นะเว้ย เอะอะผลิตลูกๆ

พอกลับขึ้นห้อง..ไลน์ครอบครัววรพงศ์กุล ก็เเจ้งเตือนทุกห้านาที ก็อิไม้น่ะสิ!!..ลูกมันขยับตัวนิดเดียวมันก็ถ่ายรูปส่งมาแล้ว ฉันรำคาญจนต้องปิดแจ้งเตือน ไม่งั้นคืนนี้ไม่ได้หลับไม่ได้นอนแน่ๆ ซึ่งอีกคนที่น่าสงสารก็คือย่านี่แหละ ใครปิดแจ้งเตือนให้ย่าวะ?!

"แม่โบอิ้งดู ไอ้ไม้มันส่งรูปมาให้ผมด้วย มันบอกโซลหล่อเหมือนมัน" ฉันขยับไปกอดไคล์ แล้วดูรูปในโทรศัพท์เขา ที่ไคล์ใช้นิ้วเลื่อนให้ดูทีละรูปๆ.และหยุดที่ข้อความขี้โม้ของอิไม้

"มันเห่อเกินไป ไคล์จะเห่อแบบนี้ป่ะ-_-"

"ไม่ถึงขนาดนี้หรอก ไอ้ไม้มันเวอร์" จะรอดู พูดจบไคล์ก็เก็บโทรศัพท์ไว้ใต้หมอน ก่อนจะค่อยๆขยับลงมานอนตะแคง..เอาปลายจมูกชนท้องฉัน และเมื่อพ่อโบอิ้งจุ๊บท้องหนักๆ ยัยโบอิ้งก็แผงฤทธิ์ใส่ฉันทันที!!

ตุบๆ!

"คะ..ไคล์ดิ้นหนักมาก"

"ดิ้นทำไมลูก หิว?หรืออยากออกมาแล้ว?^^"

"บ้า อย่าเพิ่งสิ ตามกำหนดนะโบอิ้งแม่เป็นห่วง-_-" ฉันลูบท้องบอกลูก จนไคล์ลุกขึ้นนั่งนวดขาให้..หลังๆฉันบ่นปวดขาปวดเท้าบ่อย เขาก็จะนวดให้ก่อนนอนไม่ก็แช่น้ำอุ่นให้ทุกคืน

เขาลงทุนพักงานยาวๆเพื่อขับรถให้ฉัน หาข้าวหาปลาบำรุงลูกทุกอย่าง ผิดคาดกับที่พ่อฉันพูดเลย..ว่ามีแฟนเด็กเขาจะดูแลเราไม่ดี แต่ไคล์ยิ่งกว่าดูแลฉันอีก ถ้าท้องได้เขาท้องแทนฉันไปแล้ว

"ขอบคุณนะพ่อโบอิ้ง ดูแลดีแบบนี้ คลอดเสร็จ..จะให้รางวัลให้"

"รางวัลอะไร ให้ตอนนี้ไม่ได้เหรอ?^^" คนนวดขายิ้มกริ่ม รางวัลที่เขาคิดคงจะเป็นเรื่องฟิสเจอริ่งกัน เสียใจเว้ย..ยิ่งท้องแก่ฉันยิ่งอึดอัด ไม่มีอารมณ์พิศวาสผัวเลย

"ไว้คลอดมดลูกเข้าอู่ค่อยว่ากัน ไม่แน่นะ..ลูกชายอาจตามมาติดๆ^^" ไคล์ตาเบิกกว้าง รีบล้มตัวนอนข้างๆ และดึงฉันเข้าไปกอดทันที

"จริงดิ! แอร์บัสๆ ชื่อแอร์บัสนะO_O"

"อืม ทำให้ติดแล้วกัน-///-"

"ติดอยู่แล้ว..หามรุ่งหามค่ำ เอาจนคางเหลืองไปเลย^^" อิหื่นเอ้ย ฉันได้แต่ด่าไคล์ในใจ เพราะนับวันยิ่งเกรงใจความดีผัว

หลังจากเจแปนคลอด ฉันก็ไปโรงพยาบาลเยี่ยมทุกวันจนยัยนั่นกลับบ้าน บอกเลยความเห่อของอิไม้ไม่ลดน้อยลงสักวัน สามสี่วันที่อยู่โรงพยาบาลมันถ่ายรูปลูกเป็นหมื่น ไลน์กลุ่มครอบครัวมีแต่รูปโซล! และคนที่เห่ออาสาเลี้ยงอีกคนคืออิกล้า กลับบ้านมายิ่งกว่าความหายนะ เหมือนโซลมีพ่อสองคน อิกล้ากับอิไม้แย่งกันอุ้ม-_-