Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 172

ไม่ฉันก็เจ๊ปลายฟ้าใครสักคนต้องไปก่อน ส่วนอาบีมอ่ะคลอดแล้ว ตอนนี้ฉันมีลูกพี่ลูกน้องเป็นเด็กน้อยอายุสองเดือน คุณพระ...เด็กเต็มบ้านเลย

และวันนี้ฉันก็มาเยี่ยมหลาน กับเจแปนฉันไม่ค่อยได้คุยมากเพราะดูสภาพแล้วเธอคงเหนื่อย ได้แต่คุยกับอิไม้ที่อุ้มลูกเดินไปมารอบห้องนั่นแหละ มันเห่อมากจริงๆ เห่อจนไม่วางลูกเข้าเต้าเมีย

"หน้าเหมือนมึงไอ้ไม้^^" อิไม้ยิ้มภูมิใจก่อนจะส่งโซลให้ไคล์อุ้ม

"โอ๋ๆ..แม่โบอิ้ง อยากได้ลูกชายด้วยอ่ะ ^^" นั่นไง! ว่าแล้วเชียว ตัวแสบในท้องเลี้ยงให้ไหวเถอะ โลภมาก

"ค่อยว่ากัน ว่าแต่อิกล้าบินมาถูกวันนะแก มาถึงหลานก็คลอดพอดี-_-"

"เทพไง ฮ่าๆผมย้ายมาอยู่ไทยแล้วนะ เรียนจบแล้ว..ไว้ช่วงเจ๊คลอดผมทำงานแทน^^" ฉันพยักหน้าเบาๆแล้วก้มลงหอมแก้มหลาน โซลนี่เหมือนอิไม้มากขาวมาก แต่ฉันขอเถอะ..ช่วยเอานิสัยเจแปนมานะ

กลับจากโรงพยาบาลฉันก็กลับบ้านสามี เพราะหลังจากแต่งงานฉันก็ย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ แต่ไม่ได้อยู่ถาวรหรอกนะ ไคล์เขามีแผนสร้างบ้านของเขา แค่เรายังไม่ลงตัวเรื่องที่ดินและสถานที่ สร้างทั้งทีก็ต้องดีๆหน่อย เราไม่อยากให้ลูกอยู่ในสภาพแวดล้อมไก่กา ยิ่งมีลูกสาวด้วย อีกอย่างตอนนี้คานะก็แต่งงานกับหมอฮาวายย้ายออกไปแล้ว สรุปคนที่จดทะเบียนด้วยก็หมอฮาวายนั่นแหละ กว่าจะบอกครอบครัวได้ ไคล์อาละวาดน้องสาวบ้านแทบแตก

ซึ่งถึงขั้นนั้นมันก็เป็นเรื่องของครอบครัวเขาแล้ว ฉันไม่อยากยุ่ง ยิ่งตอนนี้ฉันท้องแก่แปดเดือน..ฉันไม่อยากหาอะไรเครียดๆมาใส่หัว กลัวคลอดก่อนกำหนด

"ใบไม้ อินทผลัมอบแห้งลูก^^" มาถึงหย่นก้นนั่งที่โซฟา แม่สวยก็เตรียมของบำรุงรอแล้ว บอกเลยแต่ละวันกับข้าวกับปลามีแต่ของบำรุงน้ำนม บำรุงลูก ฉันอยู่ที่นี่สุขสบายยิ่งกว่าคุณหนูอีก

"ขอบคุณค่ะแม่"

"ไหนล่ะรูปตาโซล ขอแม่ดูหน่อย^^" ไคล์เดินยิ้มไปนั่งข้างๆแม่สวย ก่อนเขาจะหยิบโทรศัพท์เลื่อนรูปให้ดูแล้วกระซิบท่านดังๆว่า 'เด็กผู้ชายน่ารัก!' และแน่นอนแม่เขายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ชี้มาที่ฉันทันที

"ต้องขอคนนู้น แต่โซลน่าตีมากๆเลยเนอะไคล์^^" ร้ายทั้งแม่ทั้งลูก ฉันเอนพิงพนักโซฟานั่งกินอินทผลัมต่อ เวลาสองแม่ลูกพูดเชียร์ฉันก็ได้แต่ยิ้มตอบบางๆเท่านั้น ทำไมไม่ขอคานะบ้าง? ฉันไม่ใช่วัวแม่พันธุ์นะเว้ย เอะอะผลิตลูกๆ

พอกลับขึ้นห้อง..ไลน์ครอบครัววรพงศ์กุล ก็เเจ้งเตือนทุกห้านาที ก็อิไม้น่ะสิ!!..ลูกมันขยับตัวนิดเดียวมันก็ถ่ายรูปส่งมาแล้ว ฉันรำคาญจนต้องปิดแจ้งเตือน ไม่งั้นคืนนี้ไม่ได้หลับไม่ได้นอนแน่ๆ ซึ่งอีกคนที่น่าสงสารก็คือย่านี่แหละ ใครปิดแจ้งเตือนให้ย่าวะ?!

"แม่โบอิ้งดู ไอ้ไม้มันส่งรูปมาให้ผมด้วย มันบอกโซลหล่อเหมือนมัน" ฉันขยับไปกอดไคล์ แล้วดูรูปในโทรศัพท์เขา ที่ไคล์ใช้นิ้วเลื่อนให้ดูทีละรูปๆ.และหยุดที่ข้อความขี้โม้ของอิไม้

"มันเห่อเกินไป ไคล์จะเห่อแบบนี้ป่ะ-_-"

"ไม่ถึงขนาดนี้หรอก ไอ้ไม้มันเวอร์" จะรอดู พูดจบไคล์ก็เก็บโทรศัพท์ไว้ใต้หมอน ก่อนจะค่อยๆขยับลงมานอนตะแคง..เอาปลายจมูกชนท้องฉัน และเมื่อพ่อโบอิ้งจุ๊บท้องหนักๆ ยัยโบอิ้งก็แผงฤทธิ์ใส่ฉันทันที!!

ตุบๆ!

"คะ..ไคล์ดิ้นหนักมาก"

"ดิ้นทำไมลูก หิว?หรืออยากออกมาแล้ว?^^"

"บ้า อย่าเพิ่งสิ ตามกำหนดนะโบอิ้งแม่เป็นห่วง-_-" ฉันลูบท้องบอกลูก จนไคล์ลุกขึ้นนั่งนวดขาให้..หลังๆฉันบ่นปวดขาปวดเท้าบ่อย เขาก็จะนวดให้ก่อนนอนไม่ก็แช่น้ำอุ่นให้ทุกคืน

เขาลงทุนพักงานยาวๆเพื่อขับรถให้ฉัน หาข้าวหาปลาบำรุงลูกทุกอย่าง ผิดคาดกับที่พ่อฉันพูดเลย..ว่ามีแฟนเด็กเขาจะดูแลเราไม่ดี แต่ไคล์ยิ่งกว่าดูแลฉันอีก ถ้าท้องได้เขาท้องแทนฉันไปแล้ว

"ขอบคุณนะพ่อโบอิ้ง ดูแลดีแบบนี้ คลอดเสร็จ..จะให้รางวัลให้"

"รางวัลอะไร ให้ตอนนี้ไม่ได้เหรอ?^^" คนนวดขายิ้มกริ่ม รางวัลที่เขาคิดคงจะเป็นเรื่องฟิสเจอริ่งกัน เสียใจเว้ย..ยิ่งท้องแก่ฉันยิ่งอึดอัด ไม่มีอารมณ์พิศวาสผัวเลย

"ไว้คลอดมดลูกเข้าอู่ค่อยว่ากัน ไม่แน่นะ..ลูกชายอาจตามมาติดๆ^^" ไคล์ตาเบิกกว้าง รีบล้มตัวนอนข้างๆ และดึงฉันเข้าไปกอดทันที

"จริงดิ! แอร์บัสๆ ชื่อแอร์บัสนะO_O"

"อืม ทำให้ติดแล้วกัน-///-"

"ติดอยู่แล้ว..หามรุ่งหามค่ำ เอาจนคางเหลืองไปเลย^^" อิหื่นเอ้ย ฉันได้แต่ด่าไคล์ในใจ เพราะนับวันยิ่งเกรงใจความดีผัว

หลังจากเจแปนคลอด ฉันก็ไปโรงพยาบาลเยี่ยมทุกวันจนยัยนั่นกลับบ้าน บอกเลยความเห่อของอิไม้ไม่ลดน้อยลงสักวัน สามสี่วันที่อยู่โรงพยาบาลมันถ่ายรูปลูกเป็นหมื่น ไลน์กลุ่มครอบครัวมีแต่รูปโซล! และคนที่เห่ออาสาเลี้ยงอีกคนคืออิกล้า กลับบ้านมายิ่งกว่าความหายนะ เหมือนโซลมีพ่อสองคน อิกล้ากับอิไม้แย่งกันอุ้ม-_-

"ฮือ! พวกแฝดนรก พวกแกทะเลาะกันจนโบอิ้งทนไม่ไหว ! โอ้ยยยยยย ไอ้พวกบ้า!" ไคล์รีบดึงสติกลับมาและพยุงฉันไว้ ก่อนจะปัดมือไล่อิไม้กับอิกล้าไปไกลๆทันที

จากนั้นเขาก็กุลีกุจอพาฉันขึ้นรถ..ขับไปโรงพยาบาล โดยที่น้องชายฝาแฝดฉันไปอีกคัน เพราะไคล์เขาไม่ให้เข้าใกล้ ก็พวกมันเป็นน้องเวร! พกแต่ความชิบหายมาให้กู อดทนนะโบอิ้ง อดทนนะลูก!

"ใจเย็นๆนะ อาจจะแค่เจ็บเตือน พ่อเคยบอกผม"

"ฮือออออไคล์ ปวดท้อง ปวดท้อง!" ฉันเอนไปนอนตักผัวร้องไห้เอามือกุมท้อง ไคล์ก็ทั้งขับทั้งลูบแก้มฉันไปด้วย เขาดูเครียดมากแต่มีสติสุดๆ

"หายใจเข้าลึกๆ ลึกๆ อีกไม่นานก็ถึงแล้ว "ฉันหลับตาลง..ตอนนี้น้ำตาหยดเพาะลงขาเขาไม่หยุด ส่วนไคล์ก็รีบโทรหาพ่อเขาพยายามอธิบายอาการคร่าวๆ ซึ่งพ่อเขาบอกจะไปสแตนบายรอที่โรงพยาบาล

นั่นหมายถึง..ฉันอาจจะคลอดวันนี้!!!

"ไคล์..." ฉันเรียกสามีเบาๆ ตอนนี้ความเจ็บมันทุเลาลงแล้ว แต่ฉันไม่เข้าใจความเปียกแฉะตรงหว่างขาว่ามันคืออะไร น้ำคร่ำจริงๆใช่ไหม

"ครับๆ ใกล้แล้ว...อยู่นิ่งๆหายใจเข้าลึกๆยิ่งร้องยิ่งปวดนะ" คราวนี้..เขาเอื้อมมือมาลูบท้องฉัน แค่ลูบและพูดเบาๆฉันก็ฉันรู้สึกดีขึ้น ถึงลูกจะไม่หยุดถีบก็เถอะ แต่มันก็ไม่ได้เจ็บทรมานเหมือนเมื่อกี้ ไคล์เก่งจังสมกับเป็นลูกหมอสูติจริงๆ

"โอะ โอ้ย..ทำไมไคล์มีสติอ่ะ มีสติมากๆ"

"ก็พ่อบอกวิธีรับมือมา..ถ้าไม่มีสติทั้งคู่ เราก็ทำอะไรไม่ถูก ตอนนี้แม่โบอิ้งสูดหายใจเข้าลึกๆ อย่าเครียดคิดว่าเป็นเรื่องดี จะได้เจอหน้าลูกแล้ว"

ฉันซุกหน้าลงขาสามี ทำไมกูโชคดีแบบนี้วะ

"ไคล์...ระ รักไคล์นะTT"

"ครับๆรักเหมือนกัน มิติใหม่แห่งการปวดท้องคลอด บอกรักผัว ฮ่าๆ^^" ยังจะขำอีก ก็กูรักอ่ะ..กูรัก!